บทที่ 278 ลูกทั้งสองคนมาหาถึงที่ … พ่อของหนูคือท่านประธานของพวกคุณ (6)
ถ้าหากผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนคนนั้นคือโม่เหยียนจริง ๆ ถ้าหากฐานะที่แท้จริงของเด็กสองคนนี้ถูกเปิดเผย ไม่มีใครรู้ได้เลยว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง!
“แม่คะ อย่าโทษพี่นะ หนูให้พี่พาหนูมาที่นี่” ถังจื่อซีเอ่ยปากรับผิดเพียงคนเดียว
เลขาหรวนกับพนักงานต้อนรับมองไปยังเห่อถงถง ที่แท้นี่ก็คือแม่ของเด็กทั้งสอง!
แต่ว่า แต่ไหนแต่ไรมาพวกเขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนี้ข้างกายท่านประธานเลย
“ไปกันเถอะ พวกเรากลับกันได้แล้ว” เห่อถงถงแอบถอนหายใจ เด็กทั้งสองคนไม่เป็นไรก็ดีแล้ว
แต่ยังไงฐานะของเด็กทั้งสองคนจะเปิดเผยไม่ได้ ดังนั้น เธอจึงอยากรีบพาเด็กทั้งสองคนออกจากที่นี่ เธอรู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่ห้องโถงบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปในวันนี้นั้น คงจะถูกลือไปทั่ว ถ้าหากเรื่องนี้เข้าหูเย่ซือเฉินเข้า เกรงว่าจะปิดบังต่อไปไม่ได้แล้ว
“แม่คะ หนูอยากหาพ่อ” แต่ถังจื่อซีไม่อยากไปจากที่นี่ ถังจื่อซีดึงชายเสื้อของเห่อถงถง ไม่ยอมให้เธอไป
เมื่อได้ยินที่ถังจื่อซีพูด เห่อถงถงก็ถอนหายใจออกมา หาพ่อเหรอ? เมื่อกี้เด็กทั้งสองคนพูดออกมาว่าจะหาพ่องั้นเหรอ?
ถ้าเป็นแบบนี้ เรื่องนี้คงร้ายแรงกว่าที่เธอคิดไว้แน่ ๆ
เมื่อสักครู่ที่เธอรีบมาที่นี่ เธอไม่ทันได้โทรหาฉิงฉิง ฉิงฉิงคงยังไม่รู้เรื่องนี้
ถ้าเธอโทรหาฉิงฉิงตอนนี้ ไม่รู้ว่าเหมาะสมหรือเปล่า?
เอ๊ะ พวกหนูทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ?” จังหวะนั้นเอง จี้หซีที่กำลังลงมาชั้นล่างก็เห็นพวกเขา จึงเดินเข้าไปหา
“รองประธานจี้ พวกเขามาหาท่านประธานค่ะ” พนักงานต้อนรับบอกกล่าว
ถังจื่อซีเห็นจี้หซี ดวงตากลมโตคู่นั้นก็กระพริบปริบ ๆ เธอเดินเข้าไปตรงหน้าจี้หซีอย่างเป็นกันเอง ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มหวานและเป็นมิตร คุณลุงคนนี้เธอรู้จัก ตอนที่อยู่สนามบินเคยช่วยพวกเขาไว้ ที่แท้เขาก็ทำงานอยู่บริษัทเดียวกับพ่อนั่นเอง ถ้าอย่างนั้นเขาก็สามารถช่วยพาพวกเขาไปหาพ่อได้สิ?
สายตาที่ดูเป็นมิตรนั้นทำให้คนเข้าใจผิดได้ง่าย
จี้หซีอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มออกมา : “พวกหนูมาหาฉันเหรอ?”
“ค่ะ คุณสามารถ…” ถังจื่อซีอยากพูดว่าคุณสามารถพาพวกเราไปหาพ่อได้ไหม?
เลขาหรวนกับพนักงานต้อนรับตกตะลึงอีกครั้ง ที่แท้เด็กสองคนนี้ก็มาหารองประธานจี้เหรอ?
ท่านประธานที่เด็กทั้งสองคนพูดถึงก็คือรองประธานจี้?
“จื่อซี พวกเราไปกันได้แล้ว” ทันใดนั้น เห่อถงถงก็อุ้มถังจื่อซีขึ้นมา อยากรีบออกไปจากที่นี่
วันนั้นพบกันที่สนามบิน จี้หซีจำเธอไม่ได้ ระหว่างเธอกับเขาจบสิ้นกันไปแล้ว ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ก็ไม่มีอะไรต้องเกี่ยวข้องกันอีก
จี้หซีมองไปที่เห่อถงถงที่มีท่าทีเด็ดเดี่ยว ไม่รู้ทำไม ในใจเขาเหมือนถูกกรีด รู้สึกเจ็บปวด ซ้ำยังรู้สึกอาลัยอาวรณ์แปลก ๆ ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา
เป็นเพราะปวดหัว เขาจึงไม่ทันได้คิดอะไร เมื่อรู้สึกตัวก็ได้คว้ามือเห่อถงถงเอาไว้ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างอาลัยอาวรณ์ : “อย่าไป”
เห่อถงถงตัวแข็งทื่อ หันไปมองเขา เห็นใบหน้าของเขาดูท่าทางสับสน อึ้งไปสักครู่ ตาเป็นประกาย : “นายทำอะไรน่ะ?”
“อย่าไป” จี้หซีพูดซ้ำคำเดิมอีกครั้ง เขารู้สึกว่าเขาปวดหัวมากขึ้น ปวดจนคิดอะไรไม่ออก แต่เขารู้เพียงไม่อยากให้เธอไป
เห่อถงถงมองออกว่าเขาไม่ค่อยสบาย จึงใจไม่แข็งพอที่จะสะบัดมือเขาออก
“อาจี้ นายอยู่นี่เองเหรอ” แต่ทันใดนั้น น้ำเสียงแจ๋วแหววก็ดังขึ้น แล้วก็มีผู้หญิงสวยเซ็กซี่คนหนึ่งเดินเข้ามา
สายตาของผู้หญิงคนนั้นดูหยิ่งยโสและดูเหยียดหยามผู้อื่น เธอมองไปที่เห่อถงถงอย่างไม่แยแส แต่เมื่อเธอเห็นท่าทางของเห่อถงถงอย่างชัด ๆ แล้ว ก็รู้สึกเกร็งไปทั้งตัว สายตานั้นดูช็อกไปทันที ทั้งยังดูหวาดกลัวอีกด้วย
แต่เธอก็รีบปกปิดทันที จากนั้นก็ค่อย ๆ ยิ้มออกมา แล้วคล้องแขนของจี้หซีอย่างเป็นกันเอง เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน : “อาจี้ นี่เพื่อนคุณเหรอ?”
เห่อถงถงมองผู้หญิงสวยเซ็กซี่คนนี้ ในใจก็แสยะยิ้มออกมา หยางชิงชิงเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธองั้นเหรอ?
หยางชิงชิงทำเรื่องเลวทรามพวกนั้นกับเธอ นับครั้งไม่ถ้วน ตอนนี้ยังกล้าเสแสร้งแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเธอ?
แต่เห่อถงถงรู้ดีว่าหยางชิงชิงเป็นคนที่คุณหญิงจี้เลือกให้เป็นภรรยาของจี้หซี
คิดถึงเรื่องพวกนี้ ใจของเห่อถงถงก็จมดิ่งลง เธอออกแรงสะบัดมือของจี้หซีออก อยากรีบออกไปจากที่นี่
แต่เห็นได้ชัดว่าหยางชิงชิงไม่ยอมปล่อยเธอไปง่าย ๆ แบบนี้
“อาจี้ ในเมื่อเป็นเพื่อนของคุณ งั้นพวกเราก็เชิญเธอมาร่วมงานแต่งงานของพวกเราในสัปดาห์หน้าสิ”
เห่อถงถงผละออกไป จี้หซีมองไปที่มืออันว่างเปล่าของตัวเอง นิ่งอึ้งไป เหม่อลอย ไม่รู้ว่าได้ยินในสิ่งที่หยางชิงชิงพูดไหม
แต่ตอนนี้ จี้หซีไม่ได้พูดอะไรออกมา
สีหน้าเห่อถงถงเปลี่ยนไป เธอบอกกับตัวเองว่าเรื่องทั้งหมดมันผ่านไปแล้ว ไม่ต้องไปสนใจอะไรแล้ว และจะสนใจอีกไม่ได้แล้วด้วย แต่เธอก็ควบคุมใจตัวเองไว้ไม่ได้ เมื่อได้ยินว่าพวกเขาจะแต่งงานกันในสัปดาห์หน้า เธอก็รู้สึกปวดใจ ปวดใจมากเหลือเกิน
ตัวของเห่อถงถงสั่นเทาเล็กน้อย มือที่จับถังจื่อโม่อยู่นั้นก็กุมแน่นขึ้นจนถังจื่อโม่รู้สึกเจ็บ เลยขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ตอนนี้ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องพูดอะไรอีกแล้ว
“อาจี้ ชุดแต่งงานที่คุณจองให้ฉัน เมื่อกี้ฉันไปดูมาแล้ว สวยมากเลยแหละ ไหนจะแหวนที่คุณออกแบบให้ฉันด้วยตัวเอง ก็สวยมาก สวยมากจริง ๆ ฉันชอบมากเลย แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้ฉันซาบซึ้งใจมากที่สุดก็คือความรักของคุณที่มีต่อฉัน” หยางชิงชิงเห็นสีหน้าเห่อถงถงเปลี่ยนไป ก็ยิ่งได้ใจ ยิ่งเย้าแหย่เห่อถงถง
เธอรู้จักเห่อถงถงดี ฉะนั้นเธอจึงรู้ดีว่าทำอย่างไรถึงจะเย้าแหย่หาเรื่องเห่อถงถงได้
มือของเห่อถงถงกำแน่นขึ้นอีกครั้ง จนทำให้ถังจื่อโม่เจ็บจนแทบจะร้อง แต่ถังจื่อโม่กลับรู้สึกได้ว่ามือของเห่อถงถงกำลังสั่นเทา สั่นเทาอย่างเสียการควบคุม
นี่แสดงให้เห็นว่า เห่อถงถงในตอนนี้กำลังทุกข์ใจ ทุกข์ใจอย่างมาก
แววตาถังจื่อโม่เป็นประกาย มองไปยังจี้หซี จากนั้นก็เอ่ยพูด : “พ่อครับ ป้าที่ทั้งแก่ทั้งไม่สวย แถมยังมีสิวอักเสบเต็มหน้าคนนี้เป็นใครกันครับ?”
ถังจื่อโม่แต่ไหนแต่ไรเป็นเด็กที่มีความรู้สึกไว อีกทั้งรู้จักสังเกตเก่งมาก เขามองออก ว่าผู้หญิงน่ารังเกียจคนนี้จงใจเยาะเย้ยเห่อถงถง จงใจทำให้เห่อถงถงโกรธ
แต่ไหนแต่ไรมาถังจื่อโม่ชอบปกป้อง ญาติของเขาใครก็ไม่มีสิทธิ์มารังแกได้เด็ดขาด อีกทั้งแม่ถงถงยังเป็นคนที่สำคัญที่สุดของเขาคนหนึ่งนอกจากแม่
ฉะนั้น คิดจะรังแกแม่ถงถง ต้องคอยดูว่าเขาจะอนุญาตหรือเปล่า
ถังจื่อโม่รู้สึกว่าการที่เขาเรียกว่าพ่อไม่ถือว่าไร้เหตุผลเกินไป เพราะเขามองออกว่าคุณลุงคนนี้ชอบแม่ถงถงของเขา แม่ถงถงก็ชอบคุณลุง ไม่สิ น่าจะพูดได้ว่าแม่ถงถงรักมาก รักคุณลุงคนนี้มาก ในเมื่อเป็นเช่นนั้น เขาก็รู้สึกว่าสามารถให้คุณลุงคนนี้เป็นพ่อเลี้ยงของพวกเขาได้
ดังนั้น การที่เขาเอ่ยเรียกพ่อไปก่อนแบบนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติ
ประโยคที่ถังจื่อโม่เอ่ยออกมา ร้ายแรงถึงตายราวกับโดนระเบิดปรมาณู ที่สามารถฆ่าหยางชิงชิงได้โดยไม่เหลือแม้แต่เศษเล็บ
คำว่า พ่อ เพียงคำเดียวก็สามารถทำให้หยางชิงชิงตกใจจนสติหลุดวิญญาณกระเจิงได้
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคำว่าทั้งไม่สวยทั้งแก่ สิวอักเสบก็เต็มหน้า!!
