บทที่ 279 เขาเป็นพ่อคนแล้ว
บนใบหน้าของหยางชิงชิงมีก้อนสิวเป็นตะปุ่มตะป่ำขึ้นแทบจะเต็มหน้า ถึงจะพอกแป้งหนาขนาดไหนก็ยังไม่สามารถปกปิดไว้ได้
อีกทั้งหยางชิงชิงอายุมากกว่าจี้หซีหนึ่งปี และก็ไม่สวยเท่าเห่อถงถง
ถังจื่อโม่พูดประโยคนั้นออกมาจี้ใจดำเธอทุกเรื่อง ตรงจุดนี้ สามารถอธิบายได้ว่า ถังจื่อโม่เป็นศิษย์ที่เรียนรู้มาจากครู แต่กลับเก่งกาจยิ่งกว่าครูเสียอีก เพราะเขาก็เลียนแบบจากการกระทำของหยางชิงชิง เมื่อเขาลงมือก็ทำลายล้างได้เลย
หน้าของหยางชิงชิงทั้งเขียวทั้งม่วงทั้งซีด ปากพะงาบ ๆ หลายครั้ง แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ
เลขาหรวนกับพนักงานต้อนรับยืนมองอย่างตะลึงงันไปเลย นี่ นี่มันอะไรกันเนี่ย?
ที่จริงแล้วเด็กสองคนนี้เป็นลูกของรองประธานจี้จริง ๆ แต่รองประธานจี้ต้องแต่งงานกับคุณหยาง เรื่องนี้ซับซ้อนจริง ๆ เลย
แต่รองประธานจี้มีลูกสองคนกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว แถมเด็กทั้งสองคนก็ยังน่ารักซะขนาดนั้น รองประธานจี้จะยกเลิกงานแต่งกับคุณหยางเพราะเด็กสองคนนั้นไหมนะ?
จี้หซีที่เหม่ออยู่เล็กน้อย เมื่อได้ยินที่ถังจื่อโม่เรียกเขาว่า พ่อ ก็ตกตะลึง แต่สีหน้าของเขากลับมีรอยยิ้มน้อย ๆ ออกมา เขารู้สึกตัวว่าตัวเองไม่รู้สึกรังเกียจที่เด็กคนนี้เรียกเขาว่าพ่อเลยสักนิด
เห่อถงถงตกใจไปกับคำพูดของถังจื่อโม่ แต่ตอนที่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าถังจื่อโม่ เธอเข้าใจความหมายของเขาได้ทันที
เห่อถงถงคิดแล้วคิดอีก ไม่พูดอะไรออกมา ไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะต้องยอมให้หยางชิงชิงรังแกเธอทุกครั้ง
อีกทั้งตอนนี้เธอก็ไม่อธิบายอะไร เพื่อสามารถกลบเกลื่อนความจริงได้ ไม่ทำให้เย่ซือเฉินรู้เรื่องนี้ได้เร็ว
จี้หซีเห็นเห่อถงถงไม่ได้แก้ต่างอะไร ในแววตาดูสับสนไปหมด เมื่อสองปีก่อน เขาเกิดอุบัติเหตุทางรถ หมอบอกว่าเขาสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป
เขารู้สึกว่าความทรงจำที่เขาสูญเสียไปบางส่วนอาจจะมีเธออยู่ในนั้น ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่รู้สึกอาลัยอาวรณ์เธอ เห็นเธอแล้วก็รู้สึกปวดใจ
หรือว่า เธอเคยเป็นคนรักของเขา?
ถ้าหากเป็นอย่างนั้นจริง ๆ งั้นเด็กสองคนนี้ก็อาจจะเป็นลูกของลูกของเขา!
เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ จี้หซีอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น เขามีลูกชาย เขามีลูกสาวแล้ว?!
“พวกเราไปกันเถอะ” เห่อถงถงไม่อยากอยู่ที่นี่นาน ดึงถังจื่อโม่ให้หันมาเพื่อจะเดินออกไปด้านนอก
จี้หซีผละตัวออกจากมือของหยางชิงชิง แล้วเดินตามหลังพวกเขาไป
“อาจี้ คุณจะไปไหนน่ะ?” หยางชิงชิงตกตะลึง สีหน้าดูไม่ดี
แต่จี้หซีไม่ได้สนใจเธอเลยสักนิด ยังคงตามหลังเห่อถงถงไป
“อาจี้ พวกเราต้องแต่งงานกันในสัปดาห์หน้าแล้วนะ” หยางชิงชิงร้อนใจ ไม่สนภาพลักษณ์ตะโกนโหวกเหวกออกไปเสียงดัง
ครั้งนี้ จี้หซีหยุดเดิน หันกลับไปมองเธอ : “ฉันมีลูกชาย มีลูกสาวแล้ว จะแต่งงานกับเธอได้ยังไงกัน”
สำหรับการแต่งงานนี้ เขาไม่ได้เต็มใจตั้งแต่แรก เป็นเพราะแม่ต้องการให้แต่ง เพราะเขารู้สึกว่าเขาไม่ได้รู้สึกชอบผู้คนไหนเป็นพิเศษ เลยตามใจแม่ไปอย่างนั้น
แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เขามีลูกแล้ว แม่ของลูกเขาก็อยู่ตรงหน้านี้เอง เขาจะไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นได้ยังไง
จี้หซีพูดจบ ก็หันตัวเดินจากไป ไม่ได้สนใจหยางชิงชิงอีก
จี้หซีรีบเร่งฝีเท้าให้ตามทันเห่อถงถง อุ้มถังจื่อซีขึ้นมา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวังมองไปยังเห่อถงถง : “พวกเขาเป็นลูกของฉันจริงเหรอ? ฉันเป็นพ่อของพวกเขาจริง ๆ เหรอ?”
เห่อถงถงตาเป็นประกายเล็กน้อย อยากจะอธิบาย
“ถ้าคุณแต่งงานกับแม่ ก็เป็นพ่อของพวกเราแล้ว” แต่เห่อถงถงยังไม่ทันเอ่ยปากพูด ถังจื่อโม่ก็แย่งตอบออกไปก่อนแล้ว
“อืม อืม ต้องแต่ง ต้องแต่งงานแน่นอน” จี้หซีในตอนนี้รู้สึกดีใจมากเหลือเกิน รู้สึกตื่นเต้นมาก ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขากับเธอมีลูกด้วยกันแล้ว จะไม่แต่งงานได้ยังไงกันล่ะ
จี้หซีรู้สึกว่าเรื่องน่ายินดีเช่นนี้ เขาไม่ควรมีความสุขอยู่คนเดียว เขาต้องบอกทุกคน ให้ทุกคนดีใจไปกับเขาด้วย
จี้หซีหยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรหาเย่ซือเฉินก่อน เพราะเขากับเย่ซือเฉินอยู่ด้วยกันมากที่สุด ดังนั้นคนแรกที่เขาอยากจะแจ้งข่าวดีก็คือพี่สามของตระกูลเขา
“พี่สาม ผมเป็นพ่อคนแล้ว ผมมีลูกชายและลูกสาวแล้ว” เมื่อโทรติด จี้หซีก็พูดเสียงดังออกไปด้วยความดีใจ น้ำเสียงนั้นไม่เพียงตื่นเต้น แต่ยังฟังดูโอ้อวดอีกด้วย
เห่อถงถงตกใจ ทำไมเธอถึงคิดไม่ได้นะ จี้หซีโทรหาเย่ซือเฉินอย่างรวดเร็ว!
เย่ซือเฉินจะคิดมากหรือเปล่า? จะสงสัยอะไรไหม? ถึงตอนนั้นจะรู้หรือเปล่าว่า…
เห่อถงถงกังวลใจ แต่ตอนนี้จี้หซีกลับดูตื่นเต้นเหลือเกิน : “พี่สาม ผมคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าความสุขจะมาถึงเร็วขนาดนี้ ตอนนี้ผมดีใจมากจริง ๆ มีความสุขเหลือเกิน”
คุณชายสามเย่ที่อยู่ในสายนั้นตกตะลึง จากนั้นก็เอาโทรศัพท์มาดูแล้วดูอีก เพื่อให้แน่ใจว่าเป็นเบอร์โทรศัพท์ของจี้หซี เขาขมวดคิ้ว : “ยังไม่ตื่นนอนเหรอ?”
เขากำลังสื่อว่า นายกำลังฝันอยู่!!
“พี่สาม ผมไม่ได้ฝัน ผมพูดเรื่องจริง ผมเป็นพ่อคนแล้ว มีลูกที่น่ารักมากสองคน ทั้งสวย ทั้งหล่อ และฉลาดเฉลียวมาก พี่สาม พี่ไม่รู้หรอกว่าพวกเขาอยู่น่าเอ็นดูแค่ไหน เนื้อแน่น ๆ นุ่มนิ่มน่ารักน่าชัง ทำให้คนแทบใจละลาย” น้ำเสียงของจี้หซีฟังดูตื่นเต้นมากจริง ๆ
“พี่สาม ผมจะบอกพี่นะ พวกเขาเป็นแฝดชายหญิง พี่สาม พี่ว่าผมโชคดีอะไรขนาดนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า…ผมรู้สึกว่าฟ้าเมตตาผมมากเกินไปแล้ว” จี้หซีพูดไปก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะดีใจออกมา
เห่อถงถงได้ยินที่จี้หซีพูดอวดคุณชายสามเย่ ก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง ถ้าจะพูดให้ถูกคือ คุณชายสามเย่ถือว่าเป็นพ่อในนามของเด็กทั้งสองคน แต่จี้หซีไม่ได้เป็นอะไรกับพวกเขาทั้งนั้น
ไม่รู้จริง ๆ ว่าเขาเอาหน้าที่ไหนไปพูดโอ้อวดกับคุณชายสามเย่แบบนั้น!
แต่ตอนนี้จี้หซีกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับคุณชายสามเย่ เห่อถงถงไปพูดขัดจังหวะเขาไม่ได้
อีกฝากหนึ่งนั้น เย่ซือเฉินดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย แล้วเม้มปาก ไม่รู้ทำไม พอเขาได้ยินที่จี้หซีพูดโอ้อวดเขา ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์ รู้สึกอึดอัดในใจอย่างบอกไม่ถูก
“ตอนที่นายเกิดอุบัติเหตุ สูญเสียความทรงจำไป นายแน่ใจเหรอว่าไม่มีคนปลอมตัวมาหลอกนาย?” เย่ซือเฉินทำอะไรรอบคอบ ในเมื่อเรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน และแปลกประหลาดมาก อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น
“พี่สาม ไม่หรอกครับ ผมเชื่อเธอ มันมีความรู้สึกบางอย่าง ความรู้สึกที่พิเศษมาก ผมเชื่อเธอว่าเธอไม่ได้หลอกผม” น้ำเสียงของจี้หซีเต็มไปด้วยความอ่อนโยน อ่อนหวานจนทำให้คนรู้สึกเลี่ยน
เห่อถงถงได้ยินคำพูดของจี้หซี ก็อึ้งไปทันที ในใจรู้สึกอะไรบางอย่าง ครั้งก่อนที่สนามบิน เขาก็จำเธอไม่ได้ ตอนนี้ เธอรู้ว่าเขาก็ยังจำเธอไม่ได้
แต่ เขากลับเชื่อใจเธอ!!
เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่ง มองไปทางเห่อถงถง จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาอีกประโยค : “ถ้าหากว่านี่เป็นการหลอกลวง ผมก็ยินดี”
ถึงแม้เธอจะหลอกเขา เขาก็เต็มใจให้เธอหลอก ถึงแม้จะเป็นยาพิษ เขาก็ยอมกินมัน
เห่อถงถงใจสั่นไปหมด ดวงตาคู่นั้นอดไม่ได้ที่จะมองไปยังจี้หซี ท่าทีดูสับสนว้าวุ่น
“อืม ใจนายรู้ดีก็โอเค” เย่ซือเฉินไม่มีอะไรจะพูดอีก จี้หซีพูดถึงขนาดนี้แล้ว เขายังพูดอะไรได้อีกล่ะ
