บทที่ 280 เขาเป็นพ่อคนแล้ว (2)
แน่นอนว่าคุณชายสามเย่ไม่ยอมรับ ว่าในใจเขาตอนนี้ที่จริงรู้สึกอิจฉาริษยามาก
จี้หซีโชคดีบ้าอะไรขนาดนี้ อยู่ ๆ ก็ได้เป็นพ่อคนขึ้นมา? แถมยังมีตั้งสองคนในคราเดียว?
แต่ก็แค่เด็กไม่ใช่เหรอ? เขาก็มีได้เหมือนกัน
ตอนนี้เขาก็เป็นคนมีภรรยา ตอนนี้ขยันทำการบ้านทุกวัน พวกเขาไม่ได้ป้องกัน เชื่อว่าไม่นาน เขาก็คงได้เป็นพ่อคนเหมือนกัน
แต่การที่เวินลั่วฉิงไม่ได้คุมกำเนิดนั้น เขารู้สึกเหนือความคาดหมาย และรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง
ก่อนที่พวกเขาแต่งงานกันได้เซ็นสัญญาข้อตกลง เขารู้ว่าเธอจำข้อตกลงนั้นได้ดี อีกทั้งเธอวางแผนไว้ว่าครบกำหนดเมื่อไหร่ก็จะจากไปทันที
ในเมื่อเป็นอย่างนี้ ทำไมเธอถึงไม่คุมกำเนิด?
แต่เย่ซือเฉินก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เขากลัวว่าถ้าเธอไม่ทันได้นึกถึงเรื่องนี้ ไม่ได้คิดว่าต้องคุมกำเนิด แล้วเขาเอ่ยพูดออกไป จะเป็นการไปย้ำเตือนเธอ ถึงตอนนั้นถ้าเธอคุมกำเนิดขึ้นมา เขาก็คงไม่มีโอกาสได้เป็นพ่อคนอีก
แต่เขาก็รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้เท่าไหร่นัก ในใจเขาจึงสงสัยมากขึ้นไปอีก
เมื่อจี้หซีวางสายไป เห่อถงถงคิดว่าจำเป็นต้องอธิบายให้เขาเข้าใจ จะให้เขาเข้าใจผิดแบบนี้ไม่ได้ : “ที่จริงแล้ว เด็กทั้งสองคนนี้ไม่ลูกของนายหรอก”
และก็ไม่ใช่ของเธอด้วย เป็นของเวินลั่วฉิงต่างหาก คุณชายสามเย่ตอนนี้ถือว่าเป็นพ่อใหม่ของพวกเขา แต่จี้หซีไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาทั้งนั้น
จี้หซีอึ้งไป ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปที่เธอ คิดแล้วคิดอีก จากนั้นค่อย ๆ เอ่ยปากออกมา : “มีเรื่องหนึ่ง ที่ฉันอยากบอกเธอ สองปีก่อน ฉันเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ หมอบอกว่าฉันสูญเสียความทรงจำไปบางส่วน ดังนั้น ฉันเลยจำเธอไม่ได้ แต่ฉันคิดว่า เมื่อก่อนพวกเราต้องเคยรู้จักกันแน่นอน อีกทั้งเธอต้องเป็นคนที่สำคัญมาก ๆ ในชีวิตของฉัน เพราะทุกครั้งที่เธอจากไป ฉันรู้สึกเจ็บปวดใจ รู้สึกอาลัยอาวรณ์มากเหลือเกิน”
เห่อถงถงตกใจ เมื่อสองปีก่อนเขาเกิดอุบัติเหตุเหรอ? เขาจำเธอไม่ได้ เป็นเพราะเขาสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป
งั้นเรื่องต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน ก็ไม่ใช่ความตั้งใจของเขาน่ะสิ? หรือว่า ที่จริงแล้วเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ!!
น่าจะเป็นเพราะแผนสกปรกที่หยางชิงชิงวางไว้ แน่นอนว่าต้องใช่ และยังมีคุณหญิงจี้…
ฉะนั้น ที่ผ่านมาเธอเข้าใจเขาผิดไป
“พวกเรารู้จักกันใช่ไหม? พวกเราเคยเป็นคนรักกันใช่หรือเปล่า?” ถึงแม้ว่าจี้หซีในตอนนี้ยังคงจำเรื่องระหว่างพวกเขาไม่ได้ แต่ตอนนี้ เขากลับรู้สึกมั่นใจว่าเรื่องนี้ไม่ผิดแน่
เห่อถงถงรู้สึกตกใจมาก และรู้สึกผิดรู้สึกเสียใจมาก เลยไม่ได้ตอบคำถามเขา แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธในสิ่งที่เขาพูด
เมื่อเห็นว่าเธอไม่ปฏิเสธ จี้หซีก็ยิ้มออกมา ดูท่า เขาเดาไม่ผิดจริง ๆ ด้วย พวกเขาเคยเป็นคนรักกันมาก่อน
แต่เขากลับจำไม่ได้ เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดและเสียใจ รู้สึกปวดใจ เขามองไปที่เธอ สายตาดูมืดขึ้น : “เธอสามารถยกโทษให้ฉันที่จำเธอไม่ได้ ได้ไหม?”
จี้หซีหยุดพูดไปชั่วครู่ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมาอีกว่า : “ถ้าหาเธอไม่ยกโทษให้ฉัน เธอให้โอกาสฉันได้แก้ไขได้ไหม? ฉันรับรองว่าหลังจากนี้ฉันจะดูแลปกป้องเธอให้ดี จากนี้ไปถึงแม้ฉันจะลืมว่าเป็นใคร แต่ฉันจะไม่มีวันลืมเธออีกเด็ดขาด”
ความในใจที่จี้หซีพูดออกมาทำให้คนรู้สึกซาบซึ้งใจ ผู้หญิงคนไหนได้ยินก็ต้องรู้สึกซึ้งใจทั้งนั้น
โดยเฉพาะผู้หญิงที่รักเขาสุดหัวใจมาโดยตลอด
เห่อถงถงน้ำตารื้นไหล แต่ใบหน้ายิ้มแย้มออกมา ถ้าหากนี่เป็นความจริงเมื่อสองปีที่แล้ว แสดงว่าเขาก็ไม่ได้ผิดอะไรเลย แต่เป็นเธอที่เข้าใจเขาผิดไป เป็นความผิดของเธอ
เห็นท่าทีของเธอ จี้หซีมั่นใจโดยไม่สงสัยอะไรอีกแล้ว เขายื่นมือออกไป เช็ดน้ำตาให้เธอ จากนั้นลูบใบหน้าเธอเบา ๆ
เขาเห็นเด็กทั้งสองคนกำลังจ้องเขาตาโต อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา : “เด็กทั้งสองคนนี้เป็นลูกฉันใช่ไหม?”
เขาคิดว่า ที่เธอปฏิเสธไปเมื่อกี้นี้ เป็นเพราะเธอกำลังโกรธเขาอยู่ เลยจงใจปิดบังเขา ในเมื่อตอนนี้เรื่องเข้าใจผิดอธิบายชัดเจนแล้ว งั้นเธอก็คงไม่ปฏิเสธอีกแล้ว
“ไม่ใช่?” เห่อถงถงอึ้งไป จากนั้นก็ส่ายหน้าช้า ๆ
จี้หซีตกตะลึง มองเธออย่างแทบไม่น่าเชื่อ เธอกำลังล้อเล่นเขาอยู่ใช่ไหม?
แต่เขาดูออก ว่าท่าทีของเธอดูจริงจังมาก ไม่ได้พูดเล่น น่าจะพูดเรื่องจริง
“ไม่ใช่ลูกของฉันจริง ๆ เหรอ? เธอหลอกฉันอยู่ใช่ไหม?” จี้หซีรับไม่ได้กับเรื่องนี้ เขารับไม่ได้ที่เรื่องลูกทั้งสองของเขาไม่ใช่ความจริง
“ฉันไม่ได้หลอกนาย เด็กนี่ไม่ใช่ลูกนายจริง ๆ พวกเขาไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของฉัน ฉันเป็นแม่เลี้ยงของพวกเขา” เห่อถงถงเห็นท่าทางของเขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
แน่นอนว่าเธออธิบายอย่างชัดเจน จี้หซีไม่เชื่อไม่ได้
ไม่ใช่ผู้หญิงของเขาให้กำเนิด แล้วเด็กจะเป็นของเขาได้ไหม?
เขารู้สึกผิดหวัง เมื่อสักครู่เขาอุตส่าห์ดีใจพูดโอ้อวดกับพี่สามไปขนาดนั้น แต่กลับคิดไม่ถึงว่าผลที่ออกมาจะเป็นอย่างนี้
นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?
“เธอเป็นแม่เลี้ยง งั้นฉันก็เป็นพ่อเลี้ยงสิ” แต่เมื่อจี้หซีได้สติ ก็รีบเอ่ยพูดออกมา
“เหอะ นายนี่คิดจะเอาง่าย ๆ เลยนะ” เห่อถงถงพึมพำออกมาเบา ๆ สีหน้าดูกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
“เมื่อกี้ลูกเรียกว่าพ่อแล้ว ฉันก็ถือว่าเป็นพ่อของพวกเขาแล้ว” สีหน้าจี้หซีดูได้ใจมาก
“ต่อไปนี้นายไม่พูดเรื่องลูกทั้งสองคนต่อหน้าคนอื่นได้ไหม ครอบครัวของพวกเขาไม่อยากให้เรื่องของพวกเขาแพร่งพรายออกไป กลัวพวกเขาจะได้รับอันตราย” เห่อถงถงคิดถึงความจำเป็นของเวินลั่วฉิงกับเด็กทั้งสองคนนี้ กลัวว่าจี้หซีจะพูดอะไรออกไป แล้วจะทำให้เดือดร้อนกันไปหมด
“แล้วแม่แท้ ๆ ของพวกเขาคือใคร?” จี้หซีรู้สึกงงงวย แววตาเต็มไปด้วยความสงสัย แล้วมีเรื่องอะไรถึงได้ทำให้คนในครอบครัวกังวลเรื่องของเด็ก
ตอนนี้เขาอยากรู้มากว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอเป็นใคร?
พ่อแม่อยู่หน้าตายังไงถึงได้เกิดลูกที่ทั้งน่ารัก สวย ฉลาดขนาดนี้?
“ฉันยังบอกนายไม่ได้ตอนนี้” เห่อถงถงนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างจี้หซีกับเย่ซือเฉินแล้ว ยิ่งไม่สามารถบอกให้เขารู้ได้
“แม้แต่กับฉันก็ต้องเป็นความลับเหรอ? ฉันเป็นพ่อเลี้ยงของพวกเขานะ” จี้หซีไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นัก เขาไม่ชอบที่เธอมีความลับกับเขา
ที่จริงเขาสูญเสียความทรงจำไปบางส่วน ลืมเรื่องราวระหว่างพวกเขา ความรู้สึกนั้นทำให้เขารู้สึกไม่ได้ รู้สึกอึดอัดใจมาก
“นายถามเยอะแยะไปทำไม? พูดไปนายก็ไม่รู้จักหรอก” เห่อถงถงหาข้ออ้างกลบเกลื่อนเขา
ถังจื่อโม่ยิ้มออกมา แต่ก็ไม่ได้โต้แย้งคำพูดของเห่อถงถง
ถังจื่อซีขยับปากไปมา แม่ถงถงโกหกคนอื่น คุณลุงกับคุณพ่อทำงานอยู่บริษัทเดียวกัน อีกทั้งก่อนหน้านี้เธอได้ยินคนอื่นเรียกคุณลุงว่ารองประธาน ในเมื่อคุณลุงเป็นถึงหัวหน้าในบริษัท จะไม่รู้จักคุณพ่อได้ยังไงกัน
แต่แม่ถงถงเดิมทีก็ไม่ยอมให้เธอไปหาพ่อ ดังนั้นถังจื่อซีจึงไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอตัดสินใจรอให้แม่ถงถงไม่อยู่เสียก่อน แล้วค่อยแอบถามคุณลุง
คุณลุงต้องรู้จักคุณพ่อแน่นอน ต้องช่วยพาเธอไปเจอพ่อได้แน่ ๆ ถึงตอนนั้นเธอก็สามารถแอบหนีแม่ถงถงไปหาพ่อได้
เห่อถงถงตอนนี้ไม่ได้สังเกตท่าทีของถังจื่อซี ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าถังจื่อซีวางแผนอะไรอยู่
