บทที่282 คุณชายสามลงมือ อกสั่นขวัญแขวน (2)
เย่ซือเฉินยิ้มมุมปาก จู่ๆก็รู้สึกเสียดายไม่อยากไปแล้ว ก่อนหน้านั้น เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีช่วงเวลาที่รู้สึกอาลัยอาวรณ์แบบนี้
กับเธอแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างล้วนแต่เปลี่ยนแปลงไป
เวินลั่วฉิวไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินออกไปของเขา เธอขมวดคิ้วลงเล็กน้อย รออยู่สักครู่ ในที่สุดก็อดไม่ได้กล่าวถามว่า “คุณจะออกไปไม่ใช่เหรอ?”
เวลานี้ เวินลั่วฉิงที่อยู่ในห้องอาบน้ำรู้สึกอารมณ์สับสน เธอไม่รู้ว่าก่อนหน้านั้นเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น? เธอคิดไม่ออกว่าทำไมถังจื่อโม่ถึงได้โทรหาเย่ซือเฉิน? และก็ไม่รู้ว่าทำไมโทรศัพท์เชื่อมต่อแล้วทำไมถึงไม่พูด?
เธออยากโทรไปถามดู แต่ว่าต่อหน้าเย่ซือเฉิน เธอไม่สะดวกที่จะโทร
ไม่ง่ายเลยที่เย่ซือเฉินบอกว่าจะออกไป แต่กลับไม่ยอมขยับตัว เวินลั่วฉิงอดร้อนใจขึ้นมาเล็กน้อยไม่ได้
“ไม่อยากไปอีกแล้ว อาบเสร็จหรือยัง? อาบเสร็จแล้วก็ออกมา ผมรอคุณอยู่” น้ำเสียงของคุณชายสามเย่มีรอยยิ้มอยู่เล็กน้อย เต็มไปด้วยความอ่อนโยนแบบนั้น แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักอีกด้วย
เวินลั่วฉิง “……”
“ถ้าคุณยังไม่ออกมาอีก ผมจะเข้าไปแล้ว แล้วเราก็อาบด้วยกัน” คุณชายสามเย่ไม่ได้ยินคำตอบของเธอ ยิ้มมุมปากไม่หยุด รอยยิ้มกระจายอยู่บนหน้าอย่างไม่มีปกปิด
ตอนนี้ คอยแกล้งเธอเล่นก็เป็นเรื่องสนุกอีกแบบหนึ่ง เขาพบว่า กับความสัมพันธ์แบบชายหญิงแล้วเธอจะเขินอายเป็นพิเศษ
เวินลั่วฉิงตัวแข็งเล็กน้อย รีบเช็ดหยดน้ำบนตัว แล้วใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว
เธอรู้ว่า เขาพูดออกมาแล้วก็จะทำอย่างที่พูดจริง เธอบ้าไปแล้วเหรอถึงไปจะอาบน้ำพร้อมเขา ถ้าอาบพร้อมกันกับเขา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอาบเสร็จเมื่อไหร่
ได้ยินเสียงจากห้องอาบน้ำ คุณชายสามเย่ก็ยิ้มออกมา ถูกเขาขู่สำเร็จอีกครั้งจริงๆด้วย
ที่จริง บางครั้งเธอก็ขี้ขลาดไปหน่อย เขาพูดคำเดียวก็ขู่เธอสำเร็จ ก็เหมือนตอนนี้
เวินลั่วฉิงออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาเข้าไปใกล้อย่างรวดเร็ว ดันตัวเธอไปติดกับกำแพงที่อยู่ด้านหลัง หันปากไปทางเธอ แล้วจูบเบาๆ “อาบพร้อมกัน”
“ไม่เอา ไม่เอาเด็ดขาด” ร่างกายเวินลั่วฉิงติดกับกำแพง ไม่มีที่ให้หลบเลี่ยง มีการขู่ในน้ำเสียงเล็กน้อยว่า “เย่ซือเฉิน คุณอย่ามาทำรุ่นร่ามอีกนะ ไม่งั้นฉัน…..”
“ไม่งั้นคุณจะทำไม?” เย่ซือเฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย ที่กำลังจูบเธออยู่ก็หยุดลง ดวงตาแฝงไปด้วย มองไปที่เธอ
เธอที่เป็นแบบนี้ สดใสแต่เป็นจริง ทำให้เขาชอบจนอดใจไม่ได้
มือของเขาที่วางเอาไว้ตรงเอวของเธอ ลูบไล้เบาๆ ค่อยๆคลุก.เคล้นไปทีละน้อย มองไปที่ตาของเธอด้วยรอยยิ้ม ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นมืดสลัวทีละนิด
“คุณสามี ฉันเหนื่อยมาก หิวมากแล้วด้วย” เวินลั่วฉิงคุ้นเคยสายตาแบบนี้ของเขาอย่างดี ทุกครั้งที่สายตาเขาเป็นแบบนี้ เธอจะต้องเดือดร้อน(โดนดี)แน่ๆ
ในเวลาแบบนี้ ถ้าเธอใช้ไม้แข็งกับเขา คนที่จะเสียเปรียบต้องเป็นเธอแน่ ดังนั้น เวินลั่วฉิงยอมอ่อนข้อเองก่อนอีกครั้ง เธอรู้สึกว่า เธอยอมอ่อนข้อต่อหน้าเย่ซือเฉิน บางครั้งก็ใช้ได้ผลดีทีเดียว
เย่ซือเฉินเห็นท่าทางของเธอ เหมือนกับว่ารอยยิ้มในดวงตาของเขาสามารถเอ่อล้นออกมาได้ สุดท้ายก็ทนแกล้งเธอต่อไม่ไหว “ไปหาชุดมาให้ผมเปลี่ยนหน่อย”
“อ่า?” เวินลั่วฉิงอึ้งไป ตอบสนองกลับมาไม่ได้ชั่วขณะหนึ่ง
“ทำไม? ไม่อยากไป งั้นเราก็หาอะไรอย่างอื่นทำกันก่อน……” เย่ซือเฉินจงใจเอาตัวที่อยู่ห่างเล็กน้อยกลับเข้าไปติดกับเธออีกครั้ง
เย่ซือเฉินยังไม่ทันพูดจบ เวินลั่วฉิงก็ผลักเขาออก วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
มองดูท่าทางที่เธอ ‘วิ่งหนี’ แล้ว ดวงตาที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเย่ซือเฉินล้วนแต่เต็มไปด้วยการให้ท้าย เขาพบว่ายิ่งอยู่เธอก็ยิ่งน่ารัก และก็ยิ่งสดใสมีชีวิตชีวามากขึ้นเรื่อยๆ
เสื้อผ้าของเย่ซือเฉินล้วนแต่อยู่ในห้องนอน และหลายวันมานี้ เย่ซือเฉินก็อยู่ในห้องของเธอตลอด เวินลั่วฉิงเข้าไปในห้องของเขา เปิดประตูตู้เสื้อผ้าออก กลับพบว่าในตู้เสื้อผ้าไม่ได้มีเพียงเสื้อผ้าของเขา ยังมีเสื้อผ้าผู้หญิง เสื้อผ้าผู้หญิงล้วนแต่เป็นของใหม่ แม้แต่ป้ายราคาก็ยังไม่ได้ตัด
มือที่หยิบเสื้อผ้าของเวินลั่วฉิงนิ่งไป ในตู้เสื้อผ้าของเขาทำไมถึงมีเสื้อผ้าผู้หญิง? หรือจะเป็นของเมิ่งโร่ถิง?
สุดท้ายเวินลั่วฉิงก็อดสงสัยไม่ได้ ดังนั้นเลยอดที่จะเปิดดูไม่ได้ เธอพบว่าขนาดของเสื้อผ้านั้นเหมือนกับขนาดที่ปกติเธอสวมใส่
เมิ่งโร่ถิงเป็นนางแบบ สูงกว่าเธอเล็กน้อย ดังนั้น เสื้อผ้าพวกนี้ไม่น่าจะเป็นของเมิ่งโร่ถิง
ไม่ใช่ของเมิ่งโร่ถิง? งั้นเป็นของใคร? ซื้อให้เธอเหรอ? เขาซื้อให้เธออย่างงั้นเหรอ?
ถ้าหากว่าซื้อให้เธอ แล้วไปซื้อมาเมื่อไหร่? เขาไม่เคยเอ่ยถึงมันเลย
แต่ว่า ด้วยนิสัยของเขาแล้ว คงไม่มีทางเอ่ยออกมาด้วยตัวเอง เวินลั่วฉิงพบว่า สไตล์ของเสื้อผ้าล้วนแต่เป็นสไตล์ที่เธอชอบทั้งนั้น
เสื้อผ้าพวกนี้เขาเป็นคนซื้อเองทั้งหมดเหรอ?
เย่ซือเฉินซื้อเสื้อผ้าผู้หญิง ผู้ชายแข็งกระด้างซื้อเสื้อผ้าผู้หญิง? ภาพแบบนั้น เธอรู้สึกไม่กล้าคาดคิด
แต่ว่า คุณชายสามเย่ไม่ใช่คุณชายสามเย่คนเดิมตั้งนานแล้ว
เวินลั่วฉิงไม่ได้ยุ่งกับเสื้อผ้าผู้หญิงพวกนั้น เผื่อว่าเธอจะคิดผิดไป เสื้อผ้าไม่ได้ซื้อให้เธอ นั่นจะทำให้เสียหน้าแย่ เธอเลือกเสื้อผ้าให้เย่ซือเฉินชุดหนึ่ง เอากลับไปห้องของเธอ
เย่ซือเฉินอาบน้ำเสร็จแล้ว พันแค่ผ้าขนหนูผืนหนึ่งง่ายๆเอาไว้ตรงรอบเอว ออกมาจากห้องอาบน้ำพอดี
ต้องยอมรับว่า หุ่นของเขาดีมากจริงๆ สัดส่วนเพอร์เฟกต์ บนกล้ามเนื้อที่เปลือยเปล่ายังมีหยดน้ำอยู่ ดูชั่วร้ายแต่เซ็กซี่
เวินลั่วฉิงเหลือบมองไปครู่เดียว หน้าแดงระเรื่อ เบือนสายตาออกไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว
“เอาเสื้อผ้ามา ช่วยผมใส่” เย่ซือเฉินเห็นปฏิกิริยาของเธอ เลิกคิ้วขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ตั้งใจแกล้งเธอเล่น
เวินลั่วฉิงขบเม้มมุมปากอย่างแรง เขาไม่มีมือไม่มีเท้าหรืออย่างไร? ใส่เสื้อผ้ายังต้องให้เธอช่วย?
เวินลั่วฉิงจ้องมองเขาตาเขม็งครู่หนึ่ง แล้วโยนเสื้อผ้าไปตรงหน้าเขาโดยตรง
รู้ว่าเธออาย เย่ซือเฉินก็ไม่ได้ฝืนใจเธอ เพียงแต่หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จ ก็ยื่นเนคไทไปให้กับเธอ
เวินลั่วฉิงอึ้งไปครู่หนึ่ง แต่ก็รับเอาไว้ เพียงแต่ เธอไม่เคยช่วยผู้ชายผูกเนคไทมาก่อน ดังนั้น ท่าทางออกจะเงอะงะเล็กน้อย ผูกไปหลายครั้งก็ยังผูกได้ไม่ดีเท่าไหร่
เห็นเธอท่าทางที่ไม่มีความคล่องแคล่วเลยสักนิดของเธอ อารมณ์ของเย่ซือเฉินกลับดีอย่างอธิบายไม่ถูก ไม่คล่องแคล่ว แสดงว่าก่อนหน้านั้นเธอไม่เคยทำมาก่อน ไม่เคยช่วยผู้ชายคนไหนทำมาก่อน รวมทั้งถังไป๋เชียน และก็ยังมีถังจื่อโม่คนนั้น
ตรงจุดนี้ ทำให้เขารู้สึกมีความสุขมาก
เพียงแต่ มาเสียเวลาแบบนี้ เสียเวลาไปมากโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว เย่ซือเฉินก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะไป อยู่กินข้าวเป็นเพื่อนเธอที่บ้านก่อน ถึงออกจากบ้านไปอย่างอาลัยอาวรณ์
ออกจากบ้าน ใบหน้าอ่อนโยนของเขาหายไปในพริบตา เปลี่ยนกลับไปเป็นคุณชายสามเย่ผู้เย็นชาคนเดิมอีก
“ลูกพี่ ตอนนี้สิ่งที่เล้งหรงกำลังทำมีความซับซ้อนเล็กน้อย ผลกระทบก็ค่อนข้างมาก และยังมีความอ่อนไหวเล็กน้อย” ตอนกู้หวูเห็นเย่ซือเฉินก็ยังกล่าวเตือนไปคำหนึ่ง เพราะว่าเรื่องนี้มีความพิเศษอยู่เล็กน้อยจริงๆ
“อืม” เย่ซือเฉินเพียงแค่ตอบรับเบาๆคำหนึ่ง ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆอีก น้ำเสียงนั้นฟังดูเมฆจางลมเบามาก(ง่ายดายและเงียบสงบ) ดูเหมือนไม่ใส่ใจด้วยซ้ำ
มุมปากของกู้หวูขบเม้มมุมปากอย่างแรง ได้เลย ถือว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้พูดอะไร
“เรื่องนี้ เล้งหรงทำมาแล้วห้าปี ลูกพี่ เราจะเข้าไปจัดการอย่างไร?” กู้หวูรู้ว่าเรื่องนี้ไม่อาจถูกตัดสินใจไปแล้ว ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีก
ดังนั้น เขาเลยอยากรู้ว่าลูกพี่อยากจะทำจนถึงขั้นไหน
