บทที่ 293 พ่อของเด็กทั้งสอง (2)
“คุณป้า หนูเห็นท่าทางพวกเขาครอบครัวมีความสุข ทนไม่ได้จริงๆที่จะ……” หยางชิงชิงแกล้งทำใจดีมีคุณธรรมต่อ แต่ว่า ตอนนี้คือคุยกันทางโทรศัพท์ ดังนั้นเธอจึงแกล้งทำแค่เสียง บนใบหน้าไม่ได้แกล้งทำ ดังนั้นจึงดูน่ากลัวเล็กน้อย
“ชิงชิง หนูอย่าคิดมาก หนูกับอาจี้จะแต่งงานกันอยู่แล้ว เวลานี้จะให้เกิดเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด” ในน้ำเสียงคุณหญิงซีมีความแน่วแน่เพิ่มมากขึ้นเล็กน้อย ครั้งนี้คือความจริงใจ
เพื่อบริษัทของตระกูลซี นางจำเป็นต้องให้จี้หซีแต่งหยางชิงชิงเข้าตระกูลให้เร็วที่สุด
บริษัทของตระกูลซียืนหยัดต่อไปไม่ไหวแล้ว ตระกูลหยางรับปากแล้ว หลังจากที่พวกเขาแต่งงานกันแล้วจะยืมเงินให้ตระกูลซี และยังจะช่วยตระกูลซีติดต่อธุรกิจบางอย่าง ดังนั้นการแต่งงานครั้งนี้จะให้มีอะไรผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด
“อืม” หยางชิงชิงตอบรับเสียงเบา แน่นอนว่าเธอรู้อยู่แล้วว่าที่คุณหญิงซีสนใจคือเงินและเส้นสายของตระกูลหยางเท่านั้น ดังนั้น มีคุณหญิงซีอยู่ เรื่องการแต่งงานครั้งนี้เธอไม่ต้องกังวลใดๆ
ในที่สุดคนสองคนที่ต่างก็มีเลศนัยก็วางสายโทรศัพท์ลง
ในบ้านพักตากอากาศของเย่ซือเฉิน
ตอนที่เวินลั่วฉิงตื่นขึ้นมาอีกครั้งเป็นเวลากลางคืนแล้ว
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วก็ดูเวลา บนหน้ามีความงุนงงเล็กน้อย นี่เธอหลับตลอดจนถึงกลางคืนเลยเหรอ?
การใช้ชีวิตทุกวันนี้ไม่สามารถที่จะอธิบายได้ด้วยประโยคเดียวจริงๆ
เย่ซือเฉินไม่ได้อยู่ในห้อง เวินลั่วฉิงคิดว่าเขาอาจจะออกไปแล้ว เธอเปิดลิ้นชักตรงหัวเตียงออก หยิบเอาสัญญาฉบับใหม่ที่เพิ่งเซ็นออกมา บนสัญญาฉบับใหม่เขียนเอาไว้ชัดเจน หลังจากที่เธอช่วยให้เย่ซือเฉินได้รับหุ้นของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปแล้ว เธอกับเย่ซือเฉินจะหย่ากันทันที
เดิมทีนี่ก็เป็นสิ่งที่เย่ซือเฉินพูดตอนที่เขาแต่งงานกับเธอ เพียงแต่ช่วงเวลานี้ ดูเหมือนเธอจะยุ่งจนลืมเรื่องนี้ไปเลย ในเมื่อตอนนี้เย่ซือเฉินเซ็นสัญญาฉบับใหม่กับเธอ หรือจะเป็นเพราะว่าเย่ซือเฉินรอไม่ไหวแล้ว ดังนั้นเธอก็ควรจะรีบหาวิธีจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด
เวินลั่วฉิงดูสัญญาเสร็จ จากนั้นก็โทรศัพท์ออกไปสายหนึ่ง
โทรศัพท์ถูกเชื่อมต่ออย่างรวดเร็ว ไม่รอให้อีกฝ่ายเปิดปาก เวินลั่วฉิงก็กล่าวอย่างรวดเร็วและตรงไปตรงมา “ช่วยตรวจสอบทรัพย์สินของเย่ซือเฉินให้ฉันหน่อย”
มีเรื่องหนึ่ง เธอควรจะเริ่มวางแผนได้แล้ว ความจริงเรื่องนี้ เธอวางแผนเอาไว้ตั้งนานแล้ว เพียงแต่เป็นเพราะช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นมามากมาย ทำให้ล่าช้าไป
และ หลายวันมานี้เย่ซือเฉินก็อยู่กับเธอเกือบทุกวัน เธอไม่มีเวลาอิสระที่จะไปทำเรื่องของตัวเองเลย
มันไม่ง่ายที่ครั้งนี้เย่ซือเฉินจะออกไป
ความจริงตอนนี้เย่ซือเฉินไม่ได้ออกไป ตอนนี้เย่ซือเฉินกำลังประชุมทางไกลผ่านทางจอภาพในห้องหนังสืออยู่
เป็นเพราะเย่ซือเฉินออกไปทำงานนอกสถานที่ไม่ถึงหนึ่งวันก็กลับมาแล้ว ทางนั้นยังมีธุระหลายอย่างที่ยังไม่ได้รับการจัดการอย่างเหมาะสม ความจริงธุระหลายอย่างก็จำเป็นต้องให้เขาเป็นคนไปจัดการด้วยตัวเองจริงๆ
แต่ว่า เขาไม่อยากไป ไม่อยากจากเธอไป ดังนั้นจึงต้องประชุมทางไกลผ่านทางจอภาพเท่านั้น
“เธออยากตรวจสอบทรัพย์สินของเย่ซือเฉิน? ทำไมจู่ๆเธอถึงคิดอยากตรวจสอบทรัพย์สินของเย่ซือเฉิน? เธออยากจะทำอะไร?” มู่หรงดัวหยางได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิง มีเสี้ยววินาทีที่อึ้งไป หลังจากได้สติกลับมา น้ำเสียงแฝงไปด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย
จู่ๆเธอก็อยากตรวจสอบทรัพย์สินของเย่ซือเฉิน คิดอยากจะทำอะไรกันแน่?
“อย่าเพิ่งถามอะไรมาก” เวินลั่วฉิงไม่ได้อธิบายอะไรให้มู่หรงดัวหยาง
“เธอหมายถึงแค่ฉากหน้า หรือว่าทั้งหมด?” มู่หรงดัวหยางได้ยินคำที่เธอพูด ก็ไม่ได้รีบถามอะไร แต่ว่า สำหรับคำถามที่เวินลั่วฉิงต้องการจะตรวจสอบ เขาจำเป็นต้องรู้ให้ชัดเจน
ถึงอย่างไรทรัพย์สินของเย่ซือเฉินก็ซับซ้อนมาก แน่นอนว่าเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเย่ซือเฉินล้วนแต่ดูเหมือนซับซ้อนมาก
“ทั้งหมด” เวินลั่วฉิงคิดทบทวน ตอบกลับไปอย่างเร็วและเป็นธรรมชาติมาก สีหน้าท่าทางก็ไม่มีความผิดปกติใดๆ
“ฉิงฉิง เธอจะเอาพวกนี้เพื่อเตรียมพร้อมจะหย่ากับเย่ซือเฉินใช่ไหม?” มู่หรงดัวหยางอดใจไม่ไหวที่จะเดาความต้องการของเวินลั่วฉิงอีกครั้ง
เวินลั่วฉิงอึ้งไปเล็กน้อย มู่หรงดัวหรงฉลาดขนาดนี้ขึ้นมาเมื่อไหร่ เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดอะไรเลยแท้ๆ เขากลับเดาถูกทั้งหมด?
มู่หรงดัวหยางไม่ได้ยินคำตอบของเวินลั่วฉิง ก็รู้สึกว่าเขาต้องเดาถูกแน่ๆ
“ฉิงฉิง เธอกับเย่ซือเฉินแต่งงานมาตั้งนานแล้ว เธอไม่ได้หาโอกาสจับเขานอน(ทำเรื่องอย่างว่า)เหรอ?” มู่หรงดัวหยางรู้สึกเจ็บใจเล็กน้อย ฉิงฉิงบ้านเขาถ้าหย่าแล้ว อีกหน่อยจะไปหาผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดเย่ซือเฉินได้จากที่ไหน?
แน่นอน คำพูดนี้ของมู่หรงดัวหยางล้วนแต่เป็นการล้อเล่นเท่านั้น เขารู้จักฉิงฉิงบ้านเขาดีว่าควบคุมตัวเองได้ดีขนาดไหน ให้ฉิงฉิงบ้านเขาริเริ่มทำเรื่องอย่างนั้นกับเย่ซือเฉินด้วยตัวเองเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
เขาก็แค่คิดหาความบันเทิงให้ตัวเองมีความสุขเท่านั้นเอง
เวินลั่งฉิงได้ยินคำพูดนี้ของเขา ดวงตาทั้งคู่เป็นประกายขึ้นมาอย่างเร็ว นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นหลังจากที่เมา เธอไม่ได้พูดอะไรไปชั่วขณะ
มู่หรงดัวหยางไม่ได้ยินคำตอบของเวินลั่วฉิง อึ้งไปสองวินาที จากนั้นสีหน้าท่าทางเปลี่ยนไปอย่างมาก “ฉิงฉิง เธอคงไม่ได้จับเย่ซือเฉิงนอน(ทำเรื่องอย่างว่า)จริงๆใช่ไหม?”
เวินลั่วฉิงขบเม้มมุมปาก ไม่ได้พูดอะไรเหมือนเดิม เธอไม่ถนัดพูดโกหก อีกอย่างมู่หรงดัวหยางฉลาดอย่างกับ(ลิง)อะไรดี เรื่องแบบนี้ถึงเธอโกหกไปก็หลอกมู่หรงดัวหยางไม่ได้เด็ดขาด ดังนั้นในเวลานี้เธอทำได้แค่เลือกที่จะเงียบเท่านั้น
การที่เวินลั่วฉิงเงียบไปอีกครั้งทำให้ความสงสัยในใจของมู่หรงดัวหยางเปลี่ยนไปเป็นความมั่นใจมากยิ่งขึ้น ในดวงตาทั้งคู่ของเขาเปล่งประกายประหลาดขึ้นมาในทันที เซอร์ไพรส์มากจริงๆ ฉิงฉิงของเขาจับเย่ซือเฉินนอน(ทำเรื่องอย่างว่า)แล้ว
ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อเรื่องหนึ่ง แต่ว่าปฏิกิริยาของเวินลั่วฉิงกลับทำให้เขาต้องเชื่อว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง แน่นอนว่าเขาก็ไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องจริง
“ฉิงฉิง ฉันจะบอกกับเธอ เธอจับเขานอน(ทำเรื่องอย่างว่า)แล้ว เธอจะต้องรับผิดชอบ ดังนั้น เธอจะหย่าอย่างนี้ไม่ได้” ตอนนี้ใบหน้าของมู่หรงดัวหยางเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ในเมื่อฉิงฉิงจับเขานอน(ทำเรื่องอย่างว่า)แล้ว จะหย่ากันได้อย่างไร!!
เขารู้ว่าฉิงฉิงบ้านเขาเป็นคนให้ความสําคัญกับคำมั่นสัญญาที่สุด และเป็นคนมีความผิดชอบสูงมาก ดังนั้น มู่หรงดัวหยางอยากใช้จุดนี้มาเกลี้ยกล่อมเธอ
“ฉันชดใช้คืนหมดแล้ว” เวินลั่วฉิงพูดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกหดหู่มากเป็นพิเศษ ช่วงนี้เย่ซือเฉิน ทำเรื่องนั้นกับเธอทุกวัน ถ้าพูดกันตามจริงเธอน่าจะชดใช้หมดตั้งนานแล้ว
หลายวันมานี้ที่เธอชดใช้ไปมากเกินพอแล้วแน่นอน!
ตอนนี้ได้ยินมู่หรงดัวหยางบอกว่าเป็นเพราะเรื่องนั้นไม่สามารถหย่าได้ เธอร้อนใจขึ้นมาทันที ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้ไปชั่วขณะหนึ่ง แน่นอนว่า เป็นเพราะเธอกับมู่หรงดัวหยางมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา ดังนั้นต่อหน้ามู่หรงดัวหยางบางครั้งเธอก็จะปลดปล่อยอารมณ์ของตัวเองบ้าง
“ชดใช้? แล้วยังชดใช้หมดแล้ว?” มู่หรงดัวหยางกลับอึ้งไปอย่างสิ้นเชิง “อะไรที่เรียกว่าชดใช้หมดแล้ว? เรื่องแบบนี้ยังชดใช้หมดด้วย? ฉิงฉิง เธอชดใช้อย่างไรเหรอ?”
“คุยเรื่องจริงจัง” เวินลั่วฉิงรู้สึกตัวว่าตัวเองหลุดปากพูดออกไป ยิ่งรู้สึกหดหู่ในใจ รีบเปลี่ยนเรื่องคุยทันที
“ฉิงฉิง ความหมายของเธอคือเธอจับเย่ซือเฉินนอนแล้ว จากนั้นเย่ซือเฉินก็จับเธอนอนอีกเหรอ?” มู่หรงดัวหยางเป็นคนฉลาดเหมือนลิง ถึงแม้เวินลั่วฉิงจะไม่ได้พูด เขาก็เข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น
ชั่วขณะหนึ่งใบหน้าของมู่หรงดัวหยางยิ้มเหมือนดอกไม้บาน ถ้าเป็นอย่างนั้น สองคนนี้นอนด้วยกันตั้งนานแล้ว และยังห่างไกลคำว่าครั้งเดียว
เมื่อกี้ฉิงฉิงบอกว่าชดใช้หมดแล้ว คิดว่าคงชดใช้ไปมากกว่าหนึ่งครั้งแน่?
