ตอนที่ 30 ไม่ต้องรีบ
“พี่ กลับมาทำไมไม่บอกล่วงหน้ากันสักคำ ฉันจะได้ไปรับพี่ไง ไหนๆพี่ก็กลับมาแล้ว งั้นพี่รีบกลับบ้านเถอะ” เวินหรวนหรวนพยายามกดไฟแห่งความโกรธแค้นลง ใบหน้าเธอยิ้มแย้ม ดูยังไงก็คือการเสแสร้งยิ้มออกมา
เมื่ออยู่ที่สาธารณะ เธอไม่อาจจะทำอะไรเวินลั่วฉิงได้ แต่เมื่อถึงบ้าน เธอจะหาโอกาสลงมือจัดการเธอแน่นอน
เวินลั่วฉิงไม่ได้รับรู้สิ่งที่เธอคนนั้นคิดอยู่ในใจ ในใจของเธอนั้นยิ้มอย่างเย็นชา ความแค้นเมื่อห้าปีก่อนจะต้องล้างแค้นให้สาสม หากว่าพวกเขายังกล้ารวมหัวมาทำร้ายเธออีก ก็อย่าหาว่าเธอไม่เตือน
“โอเค” เวินลั่วฉิงตอบกลับ เธอไม่ได้รับรู้สิ่งที่เวินหรวนหรวนคิดอยู่ในใจ
ตั้งแต่วินาทีที่แรกที่เวินลั่วฉิงเห็นหน้าเย่อหยู่นานนั้น เธอก็เมินหน้าเขาชนิดที่ว่า เหมือนเขาไม่มีตัวตนยืนอยู่ตรงนั้น
เย่อหยู่นานเองก็รับรู้ถึงจุดนี้ หน้าของเขาบึ้งตึง ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดเธอ ไม่ชอบเธอ แต่การที่ถูกเธอเมินใส่แบบนี้ ใจลึกๆก็รู้สึกไม่ดีนัก
แต่ทว่า เวินลั่วฉิงได้หมุนตัวเดินออกไปแล้ว
เย่อหยู่นานจ้องมองภาพที่เธอเดินจากไป ดวงตาของเขาค่อยๆหรี่ลง เขารู้สึกทั้งเย็นยะเยือก ทั้งโกรธแค้น และยังมีความรู้สึกที่ไม่พอใจอยู่
“หยู่นาน พวกเราไปกันเถอะ” เวินหรวนหรวนมองไปยังเขาที่ยังคงจ้องมองไปที่เวินลั่วฉิง สีหน้าของเธอบึ้งตึง แล้วรีบดึงตัวเขาเดินออกไป
เธอรู้สึกได้ว่า ไม่ได้เจอกันถึงห้าปี เวินลั่วฉิงนั้นเปลี่ยนไปมาก เธอไม่เหมือนเธอคนเดิมที่ดูบ้านนอกอีกต่อไป
เวินลั่วฉิงหาที่นั่งสักที่นั่งลง วันนี้เธอได้นัดถงถง มาเจอที่นี่
“พี่สาม พี่ได้ลองสังเกตเห็นมั้ย ว่าตะกี้คุณหนูใหญ่ตระกูลเวินไม่ได้เหลือบมองเย่อหยู่นานเลยสักนิด” คุณชายห้าฉิงสวมบทบาทเป็นตำรวจ ค่อยสังเกตการณ์อย่างละเอียด เขาค้นพบความจริงนี้ผ่านกล้องวงจรปิด “เป็นเพราะเรื่องราวเมื่อห้าปีก่อนรึเปล่า ที่ทำให้เธอเกลียดเย่อหยู่นานฝังใจ?”
“เมื่อตะกี้นายดูออกหรอว่า สีหน้าเธอมีความเกลียดชังฝังใจ?” น้ำเสียงของเย่ซือเฉินเหมือนพูดลอยๆออกมา แต่กลับสื่อสารความหมายออกมาอย่างชัดเจนและดูมั่นใจ
ถ้าเทียบกับคุณชายห้าฉิงแล้วล่ะก็ เขามองเห็นได้ชัดเจนกว่า
“มันก็ไม่ได้ขนาดนั้นนะ” คุณชายห้าฉิงนึกถึงท่าทางการแสดงออกของเวินลั่วฉิงเมื่อตะกี้ คิ้วขมวดเล็กน้อย “แล้วทำไมเธอถึงไม่มองหน้าเย่อหยู่นานเลยสักนิดล่ะ ถ้าเอาตามเหตุและผล มันก็ไม่ควรจะเป็นแบบนี้นี่ เดิมทีพวกเขาเกือบจะได้หมั้นกันอยู่แล้ว”
“หรือหากว่าเดิมทีเธอก็ไม่ได้ชอบเย่อหยู่นานอยู่แล้ว ไม่ได้อยากแต่งกับเย่อหยู่นานอยู่แล้วล่ะ?” แววตาของเย่ซือเฉินแลดูลุ่มลึกขึ้น หรือว่าห้าปีก่อน เขาได้ช่วยเหลือเธอครั้งใหญ่เอาไว้
“แต่ว่า ถ้าหากในปีนั้นไม่ได้เป็นเพราะพี่สาม เธอก็คงต้องหมั้นกับเย่อหยู่นานจริงๆ ดีไม่ดีตอนนี้ก็คงแต่งงานกันไปนานแล้ว” คุณชายห้าฉิงรู้สึกว่าเรื่องนี้มันดูแปลกๆ
“ไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น” แววตาของเย่ซือเฉินลุ่มลึกแฝงไปด้วยความหมาย เขากำลังคิดว่า ถ้าในตอนแรกเขาไม่ทำแบบนั้น บางทีเราอาจจะได้เห็นอะไรสนุกอีกแบบในตอนนี้ก็ได้
หากว่าเธอคือผู้หญิงคนนั้นในคืนวันนั้นจริงๆ เธอจะต้องรู้ว่า เย่อหยู่นานทำอะไรไปบ้าง เธอไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้แน่
“พี่สาม จะลองไปทดสอบเธอมั้ย?” แววตาของคุณชายห้าฉิงนั้นเป็นประกาย อยู่ๆก็คิดเรื่องสนุกออกมา หากว่าเป็นไปตามที่พี่สามคาดเดาเอาไว้ เรื่องนี้คงจะน่าสนุกขึ้นมา
“ไม่ต้องรีบ” ดวงตาของเย่ซือเฉินจ้องมองเวินลั่วฉิงผ่านกล้องวงจรปิด เขาจิบปากขึ้นเล็กน้อย เธอพึ่งจะกลับมา เรื่องนี้ยังมีเวลา
เขายังไม่อยากทำให้เธอรู้สึกตัวในตอนนี้ เขาต้องการลงมือเงียบๆไม่ให้เธอรู้ตัว รอจังหวะต้อนให้เธอจนมุมแล้วจัดการเด็ดขาดให้จบในทีเดียว
“จากที่ฟังคำพูดของเวินหรวนหรวนเห็นได้ชัดว่า ไม่รู้เรื่องที่พี่ของเธอจะกลับมา พี่ว่า เธอกลับมาถึงแต่ยังไม่ยอมกลับเข้าบ้าน มาที่นี่ตัวคนเดียวเพื่ออะไรกัน?” คุณชายห้าฉิงมองดูเวินลั่วฉิงนั่งนิ่งอยู่ในห้องโถง อยู่ๆก็เกิดคำถามผุดออกมา
เย่ซือเฉินไม่ตอบ ได้แต่หรี่ตาลง เขาเองก็อยากจะรู้ว่า เธอมาที่นี่ตัวคนเดียวเพื่อทำอะไร?
