บทที่ 300 ความภูมิใจของคุณชายสามเย่ ความรู้สึกที่มีเมียคอยปกป้องช่างดีจริงๆ(2)
และในขณะนี้ที่ห้องโถงใหญ่ชั้นล่าง
คนรับใช้หญิงคนหนึ่งมองสำรวจเวินลั่วฉิง ขณะที่เช็ดโต๊ะไปด้วย ตรงส่วนลึกในแววตาของเธอแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยมเล็กน้อย
เธอทำงานเป็นหญิงรับใช้ของตระกูลเย่มาหลายปีแล้ว ความจริงแล้วคุณปู่เย่กับคุณย่าเย่ต่างก็รู้ฐานะของเธอแล้ว แต่ว่าพวกเขาก็ยังให้เธอทำงานเป็นหญิงรับใช้ในตระกูลเย่
เธอไม่พอใจ แต่กลับไม่มีทางเลือก สายตาที่จินหมิงเจินมองไปทางเวินลั่วฉิงมีความเกลียดชังและความโหดเหี้ยมเล็กน้อยเพิ่มมากขึ้น
เธอรู้ว่าครั้งนี้ทำไมคุณปู่ถึงเรียกตัวเย่ซือเฉินกลับมา การกระทำครั้งนี้ของเย่ซือเฉินยั่วโทสะของคุณปู่อย่างสิ้นเชิง
ถ้าหากว่าตอนนี้ เวินลั่วฉิงทำเรื่องอะไรที่ทำให้คุณปู่ไม่พอใจอีก ถ้าอย่างนั้น……
จินหมิงเจินเห็นวัตถุโบราณที่วางไว้ในห้องโถงใหญ่ ในแววตาทั้งคู่ของเธอคำนวณอย่างรวดเร็ว
“คุณหญิงน้อย คุณมาช่วยฉันตรงนี้หน่อยได้ไหมค่ะ”
จินหมิงเจินจงใจเดินไปข้างๆวัตถุโบราณสองสามชิ้น จากนั้นก็เรียกเวินลั่วฉิง
เวินลั่วฉิงเงยหน้าขึ้น มองจินหมิงเจินครู่หนึ่ง ตอนที่กวาดตามองวัตถุโบราณที่อยู่ข้างตัวจินหมิงเจิน แล้วก็ยิ้มมุมปาก ความจริงก่อนหน้านั้นตอนที่จินหมิงเจินแอบมองเธอ เธอรู้ตัวตั้งนานแล้ว และเธอยังรู้สึกถึงความโหดเหี้ยมในแววตาของจินหมิงเจินอีกด้วย
ดังนั้นตอนนี้ ความคิดของจินหมิงเจินเธอสามารถมองออกในแวบเดียว แต่ว่า เวินลั่วฉิงก็ยังเดินเข้าไป
จินหมิงเจินเห็นว่าเวินลั่วฉิงเดินเข้ามาอย่างเชื่อฟัง ก็แอบดีใจ นังโง่นี่หลอกง่ายจริงๆ
ตอนที่จินหมิงเจินเห็นเวินลั่วฉิวเดินมาถึงข้างกายเธอ ก็แกล้งทำเป็นเอียงตัว จากนั้นจงใจดึงเวินลั่วฉิง ผลักมือของเวินลั่วฉิงไปทางชามกระเบื้องโบราณสมัยราชวงศ์ซ่ง ชามกระเบื้องใบนั้นคุณปู่เย่ซื้อกลับมาด้วยราคายี่สิบล้าน ประเด็นสำคัญคือคุณปู่เย่ชอบมันมาก
จุดประสงค์ของจินหมิงเจินก็คืออยากให้เวินลั่วฉิงทำชามกระเบื้องที่คุณปู่ชอบแตก เดิมทีคุณปู่เย่ก็กำลังโกรธเรื่องที่เย่ซือเฉินทำอยู่แล้ว เห็นว่าเวินลั่วฉิงทำชามกระเบื้องของเขาแตกก็ต้องโกรธมากยิ่งขึ้นอย่างแน่นอน และจะยิ่งเกลียดเวินลั่วฉิง แน่นอนว่าคุณปู่จะต้องพาลโกรธไปถึงเย่ซือเฉินอย่างแน่นอน
ตอนนี้เย่ซือเฉินเองยังเอาตัวไม่รอด คงไม่สามารถปกป้องเวินลั่วฉิงได้แน่ๆ
ต้องบอกว่า แผนการของจินหมิงเจินถือว่าค่อนข้างดีทีเดียว
แต่ว่า มือของเวินลั่วฉิงกลับผ่านชามกระเบื้องใบนั้น ตรงไปที่แจกันลายครามอีกใบ
แรงของเวินลั่วฉิงใช้ได้พอเหมาะพอดี มือแตะโดนแจกันลายครามใบนั้น แจกันลายครามเอนเอียง จากนั้นก็หล่นลงไปบนพื้น แตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ
ได้ยินมาว่า แจกันลายครามอันนั้นคุณปู่เย่ประมูลกลับมาในราคาห้าร้อยล้านหยวน
ได้ยินมาว่าแจกันลายครามนี้เป็น ‘เครื่องลายครามสีลับ(ใช้การเผาที่เป็นความลับสุดยอด)’
เครื่องเคลือบสีลับเป็นการเผาเย่วเย่าที่มีชื่อเสียงที่สุดในสมัยราชวงศ์ถัง คุณภาพละเอียด เคลือบได้สม่ำเสมอ ชุ่มชื่นเรียบเนียน ดุจน้ำแข็งคล้ายหยก เคลือบเอาไว้หลายสี “เชียนฟงชุ่ยเซ่อ(สีเขียวของยอดเขานับพัน)” ดั่งสีเขียวขจีทำให้คนหลงใหล ‘เครื่องเคลือบสีลับ’ แบบนี้ในสมัยนั้นใช้สำหรับราชวงศ์เท่านั้น
ดังนั้น คุณปู่เย่ประมูลกลับมาด้วยราคาห้าร้อยล้านหยวน ราคานี้อาจจะทำให้คนตกใจเล็กน้อย แต่ก็สมราคา
และตอนนี้ เวินลั่วฉิงก็ทำแจกันลายครามที่คุณปู่ซื้อกลับมาด้วยเงินห้าร้อยล้านหยวนแตก กระเบื้องที่แตกกระจาย เศษกระเบื้องที่นอนอยู่บนพื้นดูแล้วกระจัดกระจายเล็กน้อย
เงินลั่งฉิงคิดว่า ถ้าหากเป็นเงินสดห้าร้อยล้านหยวนกองอยู่ตรงนี้ น่าจะน่ามองกว่านี้ โอ่อ่ายิ่งใหญ่กว่านี้มาก
จินหมิงเจินมองเศษซากที่อยู่บนพื้น หน้าเหมือนขี้เถ้า(หน้าซีดเพราะตกใจ)ไปชั่วขณะ เธอ เธอก็แค่อยากให้เวินลั่วฉิงทำชามกระเบื้องใบเล็กแตก ยั่วให้คุณปู่ยิ่งโกรธมากขึ้น
แต่ว่า เธอไม่คาดคิดเลยว่า กลับไปทำให้แจกันลายครามที่คุณปู่ชอบที่สุด และประมูลกลับมาด้วยเงินห้าร้อยล้านบาทแตก
ถ้าหากว่าเป็นชามกระเบื้องใบเล็กจริง คุณปู่คงไม่ติดตามเอาเรื่องมากจนเกินไป แต่ว่าถ้าเป็นแจกันลายครามราคาห้าร้อยล้านหยวนใบนี้ ถ้าหากว่าคุณปู่จะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด เธอจะสามารถหนีพ้นได้หรือ?
เพราะถึงอย่างไร เมื่อกี้เธอก็เป็นคนผลักเวินลั่วฉิง!
“คุณ คุณทำแจกันลายครามของคุณปู่แตก แจกันลายครามอันนั้นคุณปู่ประมูลกลับมาด้วยเงินห้าร้อยล้านหยวนนะ เป็นของที่คุณปู่ชอบมากที่สุด คุณ คุณกลับทำมันแตก……” จินหมิงเจินคิดจะลงมือก่อน อยากใช้ความได้เปรียบกดเงินลั่วฉิงเอาไว้ เธออยากให้เวินลั่วฉิงกลัว ถึงเวลาจะได้ไม่กล้าโต้แย้ง และโต้แย้งไม่ได้
“งั้นเหรอ?” เวินลั่วฉิงค่อยๆยิ้มมุมปาก เหลือบมองเธออย่างเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ได้ยิ้ม ในน้ำเสียงแผ่วเบานั้นฟังไม่ออกถึงความผิดปกติ บนใบหน้าก็ไม่มีความกลัวหรือร้อนรนแม้แต่น้อย
จินหมิงเจินเห็นท่าทางของเธอในตอนนี้ แววตาประหลาดใจ เธอรู้สึกว่าเวินลั่วฉิงในตอนนี้แปลกประหลาดมาก แปลกจนทำให้เธอกลัว
และตอนนี้ตรงมุมบันได คุณย่าเย่เห็นทุกอย่างชัดเจน
คุณย่าเย่เห็นจินหมิงเจินหลอกให้เวินลั่วฉิงเดินเข้าไปหา เห็นจินหมิงเจินจงใจแกล้งทำเป็นเป๋ จากนั้นผลักมือของเวินลั่วฉิงไปทางชามกระเบื้องอันนั้น
จากนั้นนางก็เห็นเวินลั่วฉิงแตะแจกันลายครามจากราชวงศ์ถังหล่นลงบนพื้น!
“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” คุณย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไร ตอนที่เดินเข้าในห้องโถงใหญ่มองเศษแจกันลายครามที่แตกกระจายอยู่บนพื้น สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด
ตอนที่นางเงยหน้ามองไปทางเวินลั่วฉิง ในแววตาแสดงออกถึงความเกลียดชังอย่างชัดเจน
“คุณหญิง เมื่อกี้ตอนที่คุณหญิงน้อยเดินเข้ามา ไม่ทันระวังไปโดนแจกันลายครามเข้า ทำให้แจกันลายครามตกแตก” จินหมิงเจินก็ยังตัดสินใจลงมือก่อน ถึงแม้ว่าจะถูกปฏิกิริยาของเวินลั่วฉิงเมื่อกี้ทำให้ตกใจไม่น้อย แต่เธอมั่นใจว่าเวินลั่วฉิงไม่มีทางเล่นลิ้นเก่งเท่าเธอแน่
“เวินลั่วฉิง ดูสิ่งที่แกทำ” เดิมทีคุณย่าเย่ก็เกลียดเวินลั่วฉิงอยู่แล้ว ดังนั้นถึงแม้นางจะเห็นกับตาว่าจินหมิงเจินให้ร้ายเวินลั่วฉิง ก็ยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น
เวินลั่วฉิงเงยหน้าขึ้น มองคุณย่าครู่หนึ่ง แล้วก็ขยับริมฝีปาก แต่กลับไม่พูดอะไรเลย ท่าทางเหมือนจะรู้สึกกลัวเล็กน้อย รู้สึกประหม่าเล็กน้อย
คุณย่าเห็นท่าทางแบบนี้ของเธอก็ยิ่งรังเกียจเธอมากขึ้นเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ช่างโง่มาก โง่จริงๆ ถูกคนให้ร้ายแล้วแม้แต่คำโต้แย้งก็ยังพูดไม่ชัดเจน
ทำไมซือเฉินถึงได้ไปแต่งงานกับผู้หญิงแบบนี้?
จินหมิงเจินเห็นปฏิกิริยาของเวินลั่วฉิงในตอนนี้ ก็แอบดีใจ นังโง่นี่โง่สุดๆเลย กลัวก็แต่ตอนนี้คงตกใจกลัวหมดแล้ว แม้แต่จะพูดก็ยังพูดไม่ออก
ถ้าเป็นแบบนี้ เธอก็ไม่ต้องกังวลแล้ว
“พ่อบ้าน ไปเรียกคุณชายลงมา” คุณย่าเย่คิดว่าเรื่องนี้จะต้องติดตามเอาเรื่องอย่างแน่นอน แต่ว่าทางที่ดีที่สุดคือต้องให้เย่ซือเฉินอยู่ด้วย นางจะให้ซือเฉินได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาแต่งงานด้วยโง่ขนาดไหน
ตอนที่เวินลั่วฉิงก้มหน้าลง แววตาเป็นประกายเล็กน้อย คุณย่าให้พ่อบ้านไปเรียกเย่ซือเฉินตรงตามความต้องการของเธอพอดี
เธอไม่รู้เรื่องวัตถุโบราณ แต่ว่าเธอเข้าใจจิตใจมนุษย์ที่สุด คุณปู่รักวัตถุโบราณดุจชีวิต กลับวางวัตถุโบราณล้ำค่าในที่ที่เด่นชัดที่สุด?
แน่นอนว่า เป็นไปไม่ได้ที่จะวางไว้อวดแบบนี้ คุณปู่เย่ไม่ใช่คนที่ชอบอวดแบบนั้น
แต่ว่าครั้งที่แล้วตอนที่มา เธอเห็นตอนที่คุณปู่เย่ลูบคลำแจกันลายครามใบนี้ ดูเหมือนจะชอบจนไม่อยากปล่อยมือ! แต่สีหน้าท่าทางกลับแฝงไปด้วยความไม่ใส่ใจเล็กน้อย และตอนที่คุณปู่ลูบคลำก็ทำแบบตามใจมาก ตอนที่คุณปู่วางแจกันลายครามยังไม่ได้วางแบบระมัดระวังมาก ตอนนั้น เธอได้ยินกระทั่งเสียงดังโพละ
แจกันลายครามที่ซื้อกลับมาด้วยเงินห้าร้อยล้านหยวนไม่น่าจะใช้เพื่อฟังเสียงใช่ไหม?
ดังนั้น เธอสรุปว่าวัตถุโบราณนี้เป็นของปลอม
ถึงแม้ดูแล้วจะเหมือนของจริงมาก!
