บทที่309 คุณชายสามเย่ เคยทำอะไรไว้สักวันหนึ่งก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่ทำ(1)
เขายังพูดอีกว่า? บอกให้เธอใส่ชุดนอนนี้ก่อน พอไปถึงบนรถ ค่อยเปลี่ยนให้เธออีกที?
ในตอนนี้ เย่ซือเฉินก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เขาหยิบชุดเสื้อผ้าของเธอมาชุดนึง ใส่ถุงไว้ แล้วเข้ามาอุ้มเธอ เขาวางแผนที่จะอุ้มเธอออกไปจริงๆ อุ้มเธอขึ้นรถ แล้วค่อยไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอบนรถ
เปลือกตาของเวินลั่วฉิงกระตุกอย่างแรง เธอกัดฟัน กัดฟันอย่างแรง ในตอนนี้ดูเหมือนจะได้ยินเสียงกัดฟันของเธอแว่วๆ
เย่ซือเฉิน นายโหดมาก
เขา ช่างโหดจริงๆ!
เวินลั่วฉิงไม่กล้าเสี่ยง เย่ซือเฉินที่เธอรู้จักไม่มีอะไรที่ไม่กล้าทำบ้าง เขาอุ้มเธอออกไปจริงๆ แล้วต่อไปเธอยังจะมีหน้าไปมองคนอื่นเหรอ?
“ฉันเปลี่ยนเอง ”เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ พยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง แต่พบว่า เธอพูดออกมาอย่างการกัดฟันพูด
เวินลั่วฉิงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอหนีไม่ให้เขากอดเธอ จากนั้นก็รีบหยิบเสื้อผ้าของตัวเอง มุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ
เย่ซือเฉินมองไปที่ประตูห้องน้ำที่เธอกระแทกปิด ในที่สุดก็อดขำไม่ได้ หัวเราะออกมาเหมือนสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์
“ห้านาที ”แต่ว่า เขากลัวว่าเธอจะไม่กล้าออกมาจากห้องน้ำ เลยไปนอกประตูห้องน้ำ แล้วเตือนเธอ
คุณชายสามเย่แค่แกล้งเธอ จริงๆไม่ต้องรีบขนาดนี้ ถึงแม้จะสายแล้ว ขึ้นเครื่องบินไม่ทัน เขาก็ไม่รีบร้อน เพราะเขาสามารถไปเที่ยวบินอื่นได้
เขาแค่อยากเห็นตอนเธอร้อนใจจนโหดเมื่อกี้นี้
ท่าทีแบบนั้นของเธอก็จริงจังเกินไป จริงจังจนไม่มีระวังอะไรต่อเขาเลย
ในห้องน้ำ เวินลั่วฉิงได้ยินสิ่งที่เขาพูด แล้วหายใจเข้าลึก ๆ เธออยากจะบีบคอผู้ชายคนนั้นให้ตายเดี๋ยวนี้เลย!
ได้เหรอ?
เวินลั่วฉิงไม่เคยหุนหันพลังแล่นขนาดนี้มาก่อนในชีวิตของเธอ ตอนนี้เธอชักอยากที่จะรีบออกไปชกต่อยเย่ซือเฉินแรงๆเลย
เธอคิดว่า ด้วยฝีมือของเธอ แม้ว่าจะไม่สามารถสู้เย่ซือเฉินได้ ก็ไม่ได้แพ้จนน่าเกลียดเกินไป
ไม่ว่าอะไรก็ตาม สั่งสอนเขาก่อนค่อยว่ากัน
ในตอนนี้ เวินลั่วฉิงยื่นมือไปทางมือจับประตูห้องน้ำ เย่ซือเฉินอยู่ข้างนอก เธอคิดว่า ตอนเธอเปิดประตู ก็ปล่อยกำปั้นไป คนลงมือก่อนได้เปรียบ
“ผ่านไปห้านาที หากคุณยังเปลี่ยนไม่เสร็จ ผมจะช่วยคุณเปลี่ยน แน่นอน นั่นเพราะเวลาเราน้อยแล้ว คงต้องไปที่รถ……”เย่ซือเฉินกำลังยืนอยู่นอกประตูในขณะนี้ ไม่รู้ว่ารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างหรือเปล่า
มือของเวินลั่วฉิงแข็งทื่อ เธอไม่กล้าเสี่ยง เวลาเย่ซือเฉินบ้าขึ้นมาจะไม่ใช่มนุษย์ อะไรก็ทำได้ทุกอย่าง
ถ้าเธอสามารถรับประกันว่าจะเอาชนะเขาได้ งั้นยังดี ต่อยเขาจนตัวอ่อนไม่มีแรงสู้ เธอก็จะสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่เธอต้องการ
แต่เธอไม่แน่ใจว่าตอนนี้เธอจะสามารถเอาชนะเขาได้หรือเปล่า แต่ถ้าเธอแพ้ ก็จะเป็นเขาที่จะทำกับเธอ ใครจะไปรู้ว่าไอ้คนบ้าจะทำอะไรกับเธอบ้าง?
แล้วก็ ตอนนี้เธอสวมชุดนอนบางๆตัวนี้ที่ไปต่อสู้กับเขา? ชุดนอนตัวนี้ตอนสวมอยู่ในตัว ก็ไม่สามารถปกปิดได้มิดอยู่แล้ว ถ้าสู้กันจริงๆละก็?
น้ำเข้าสมองเธอหรือเปล่า?
เวินลั่วฉิงหายใจออกอย่างแรงๆ รีบถอดชุดนอนของเธอออก ขยำแรง ๆ แล้วโยนลงในถังขยะ
แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงสองนาทีก็เสร็จแล้ว
แต่ในสองนาทีนี้ เธอยังพยายามอย่างเต็มที่ที่จะสงบสติอารมณ์ก่อน ในขณะที่เปิดประตูห้องน้ำ ก็ไม่มีความโกรธบนใบหน้าของเธอเลย
พอเปิดประตู ก็เห็นเขายืนอยู่นอกประตู เธอยิ้มอ่อนๆ “คุณสามีคะ ฉันเปลี่ยนเสร็จแล้วค่ะ เราไปกันเถอะ”
เนื่องจากไม่สามารถเลี่ยงได้ ก็ต้องเผชิญหน้าด้วยรอยยิ้ม อนาคตยังอีกยาวนาน เธอไม่เชื่อว่าเธอจะแพ้เย่ซือเฉินครั้งแล้วครั้งเล่า
ตัวต่อตัวไม่ไหว เธอก็สามารถใช้วิธีอื่นได้ เธอเวินลั่วฉิงไม่เคยถูกใครรังแกอยู่แล้ว
ใครรังแกเธอ เธอจะเอาคืนเป็นสิบเท่า
สาวน้อยแก้แค้น ช้ากี่วันก็ไม่สายเกินไป เขารอเธอไว้ก่อนเถอะ
เย่ซือเฉินเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอในขณะนี้ ได้ยินเสียงอันนุ่มนวลของเธอ ทันใดนั้นก็รู้สึกขนลุกทันที
“คุณสามีคะ ไปกันเถอะ”เวินลั่วฉิงเห็นว่าเขายืนนิ่งไม่ขยับ จึงพูดเร่งเขาด้วย บนใบหน้าเธอยังคงมีรอยยิ้มอยู่
คุณชายสามเย่แอบกลืนน้ำลาย เขารู้ดีว่าภรรยาของเขาแตกต่างจากภรรยาคนอื่นๆ ภรรยาของเขาฉลาดเกินไป เยี่ยมเกิน และเป็นคนที่มีแค้นก็ต้องชำระ
“คุณภรรยา ที่จริง……”คุณชายสามเย่รู้สึกว่า เขาควรพูดอะไรบางอย่างเพื่อช่วยแก้สถานการณ์
“คุณสามี เร็วหน่อยสิ เดี๋ยวไม่ทันนะ ”ซึ่งเวินลั่วฉิงกลับไม่ให้โอกาสเขาได้พูด แล้วพูดแทรกคำพูดของเขา
คุณชายสามเย่ถูกเธอลากออกจากห้อง
“ผมไปจัดกระเป๋าสักครู่ก่อนนะ ”คุณชายสามเย่แอบถอนหายใจ คิดว่าการเดินทางเพื่องานนอกสถานที่ครั้งนี้อาจใช้เวลานาน สัมภาระของเขายังไม่ได้เตรียมเลย
เวินลั่วฉิงในตอนนี้น่ารักมาก อ่อนโยนมาก ฟังเขาพูดแบบนี้ เธอเลยปล่อยมือเขา
มองดูเขากลับไปที่ห้องของตัวเอง เตรียมสัมภาระ เวินลั่วฉิงยืนนิ่ง เพียงแค่มองดูอยู่อย่างนั้น
เขาบอกว่าเวลาในการแต่งตัวของเธอใกล้จะสายแล้ว จึงให้เวลาเธอแค่ห้านาที และตอนนี้เขาใช้เวลานานแค่ไหนในการจัดกระเป๋าเดินทาง？
อืม ดีมาก!
ความจริง เย่ซือเฉินค่อนข้างรวดเร็วในการเก็บสัมภาระ ไม่ถึงสิบนาทีก็ลากกระเป๋าเดินทางออกมาแล้ว
แต่เย่ซือเฉินกล่าวก่อนหน้านี้ว่าเวลาใกล้จะไม่ทันแล้ว……
เวินลั่วฉิงหัวเราะเบาๆ เห็นเขาเดินมา ก็เดินไปตามเขาอย่างเชื่อฟังมาก
ในขณะนี้เธอเชื่อฟังจนทำให้หัวใจของเย่ซือเฉินสั่นสะท้านไปหมด
ออกจากวิลล่า นอกประตูก็ไม่มีเลขาหลิวที่รออยู่ที่ประตูเหมือนที่เย่ซือเฉินกล่าวไว้ก่อนหน้านี้
เวินลั่วฉิงมองไปที่เย่ซือเฉิน รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอสดใสขึ้นเล็กน้อย
ที่ขาคำพูดก่อนหน้านี้ของเย่ซือเฉินล้วนแล้วโกหกเธอ ดี ดีมาก!
เย่ซือเฉินมองไปที่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ในช่วงเวลานี้เรียกได้ว่าตกอกตกใจมาก ไม่ เรียกได้ว่าหวาดผวามากกว่า! !
เขารู้สึกว่า ด้วยนิสัยใจคอของเธอ เห็นปฏิกิริยาของเธอแบบนี้ เธอต้องอดกลั้นกลอุบายใหญ่ๆไว้แน่ เธออาจจะวิ่งหนีตรงระหว่างทาง หรือหนีหลังจากมาถึงสนามบินแล้ว?
แต่แล้ว เวลาต่อจากนี้ เวินลั่วฉิงก็ยังเชื่อฟัง และอ่อนโยนแบบนี้ จากวิลล่าไปสนามบิน จนถึงขึ้นเครื่องบิน เธอล้วนเชื่อฟังเป็นพิเศษ และอยู่เคียงข้างเขาตลอด แล้วใบหน้าของเธอก็มีรอยยิ้มอยู่เสมอด้วย
ขึ้นเครื่องบิน นั่งที่เรียบร้อย เย่ซือเฉินเหลือบมองไปที่เวินลั่วฉิงที่มีท่าทีเหมือนสาวน้อยผู้น่ารักและเชื่อฟัง ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเขา จู่ๆเขาก็รู้สึกมึนงง
นี่คือภรรยาของเขาจริงๆหรือ? ใช่จริงหรือนี่?
ภรรยาของเขาถูกคนอื่นเปลี่ยนวิญญาณหรือเปล่า?
“คุณภรรยา……”เย่ซือเฉินทดลองเรียกดู
“มีอะไรคะ?”เวินลั่วฉิงหันไปมองเขา มุมริมฝีปากโค้งขึ้น คิ้วโก่งขึ้น รอยยิ้มนั้นสดใสเป็นพิเศษ เป็นประกายมาก!
แต่ว่า เย่ซือเฉินรู้สึกหนาวเย็นที่หลังของเขา จู่ๆก็ลืมสิ่งที่กะจะพูดเมื่อกี้ไป เพราะถูกเธอทำให้ตกใจจนลืมไปหมด! !
