บทที่ 315 ต้องจ่ายคืนเสมอเมื่อออกมาใช้ชีวิตข้างนอก คุณชายสามเย่ (7)
เย่ซือเฉินออกจากห้องและเลี้ยวซ้าย เขาเพียงแค่ก้าวเพียงก้าวเดียวและหยุดอีกครั้ง มุมปากของเขาเม้มเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ไปที่ห้องทางขวา
ห้องพักที่เลขาหลี่จองไว้อยู่ติดกัน แต่ห้องที่อยู่ติดกันทั้งสามห้องบนชั้นนี้เป็นห้องชุดประธานาธิบดี ดังนั้นเขาจึงสงสัยว่าเธอคงจะเปลี่ยนห้อง
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า คุณชายสามเย่พูดถูก
“เปิดประตู” คุณชายสามเย่เดินไปที่ประตูด้านขวาของห้อง แล้วเคาะอย่างแรง เสียงทุ้มที่เพียงพอที่เปล่งออกมาทำให้คนตัวสั่นตกใจได้
เวินลั่วฉิงซึ่งกำลังดื่มน้ำอยู่ในห้องถือแก้วน้ำไว้แน่น ความเร็วของเขาช่างเร็วมากจริง ขนาดเธอเปลี่ยนห้องแล้วก็ยังเห็นได้ชัดว่าไม่ส่งผลกระทบต่อเขาเลย
แต่เวินลั่วฉิง ไม่ได้ส่งเสียงออกไป แน่นอนว่าไม่คิดที่จะช่วยเขาเปิดประตูแน่นอน
คุณชายสามเย่ที่ยืนอยู่นอกประตูไม่ได้ยินเสียง ไม่แปลกใจที่เวินลั่วฉิงไม่อยู่ในห้อง ริมฝีปากของเขาค่อยๆ คลี่ออกมาอย่างน่าหลงใหลและแปลกประหลาดเล็กน้อย
“คุณจะเปิดประตูเอง หรือให้ผมเรียกคนมาเปิดให้?” คุณชายสามเย่พูดอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่าพูดช้าลงเล็กน้อย แต่ฟังแล้วรู้สึกถึงอันตรายมากขึ้น
เวินลั่วฉิงที่อยู่ในห้องขนแขนของเธอลุกขึ้นเมื่อได้ยินฟัง แต่เธอก็ยังไม่สนใจเขา
เขาบอกว่าจะเรียกให้คนมาเปิดประตู?
งั้นเธอก็รอให้เขาเรียกคนมาเปิดประตู
ไปเรียกมาซิ มาเลย เธอกำลังรออยู่
หลังจากที่รับสาย เลขาหลี่ก็คิดมากขึ้นเรื่อยๆ ว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติแน่ เขาจึงรีบหันรถและรีบกลับไปที่โรงแรมทันที
เลขาหลี่เพิ่งจัดการกับธุระเสร็จจึงไม่ได้ออกไปไกล เขารีบกลับมาอย่างเร็ว เมื่อเห็นว่าท่านประธานของเขาถูกขังไว้ที่ประตูด้านนอก ก็เม้มริมฝีปากอย่างแรง เหตุการณ์เช่นนี้คืออะไรกันแน่?
นั่นไม่ใช่ห้องที่เขาจองไว้สำหรับท่านประธานหรอกเหรอ? ทำไมท่านประธานถึงอยู่ข้างนอก?
“ท่านประธานเกิดอะไรขึ้น?” ในขณะนี้เลขาหลี่รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่เขาไม่รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นเช่นไร
“เรียกคนมาเปิดประตู” เย่ซือเฉินหันกลับไปจ้องมองเขา และสั่งด้วยเสียงที่เย็นชา
ห้องเป็นห้องที่เลขาหลี่จองไว้ เลขาหลี่จะเรียกคนมาเปิดประตู โรงแรมก็คงจะเปิดให้อย่างแน่นอน
“ครับ” เลขาหลี่ตอบกลับพร้อมกับทำหน้าสงสัย เพียงแค่จะหันกลับไปเรียกคนให้เปิดประตู แต่ในเวลานี้ ประตูห้องกลับถูกเปิดจากข้างใน
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ ท่านประธาน?” เวินลั่วฉิงเปิดประตูแล้วยืนอยู่ที่ประตูด้านนอก พร้อมกับยิ้มและมองไปที่เย่ซือเฉิน ในขณะนี้ใบหน้าของเธอแสดงออกอย่างไร้ซึ่งความรู้สึกผิดและยังคงเต็มไปด้วยความสงสัยอยู่
หน้าตาแบบนั้นใครเห็นก็ไม่สงสัย
ดังนั้นเลขาหลี่จึงไม่สงสัยอะไรเลย
เย่ซือเฉินเพียงแค่มองไปที่เธอ จากนั้นก็เปิดประตูโดยตรงและเดินเข้าไป
เมื่อเห็นท่าทางของท่านประธานของเขาเช่นนี้ เลขาหลี่ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะเป็นการไม่เหมาะสมที่ท่านประธานจะเข้าไปในห้องของผู้ช่วยเวินนัก เพราะว่าผู้ช่วยเวินเป็นผู้หญิง
แม้ว่าท่านประธานจะมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำจริงๆ ก็ไม่ควรทำเช่นนี้
“มีธุระอะไรสำคัญเหรอคะ ท่านประธาน? หรือไม่มี ฉันว่าจะพักผ่อนก่อน ฉันเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว มันไม่เหมาะที่ท่านประธานจะเข้าห้องของฉันในเวลานี้ สามีของฉันเป็นคนที่ใจแคบมาก ถ้าเขาเข้าใจผิด เขาคงตีฉันตายเลย” เวินลั่วฉิงไม่ได้หยุดเย่ซือเฉิน แต่ยังเขยิบไปอีกด้านหนึ่ง
เมื่อยืนอยู่ข้างๆ เธอก้มศีรษะลง เสียงของหวาดกลัวและดูกระวนกระวายเป็นอย่างมาก
คำพูดประโยคนี้ของเวินลั่วฉิงนั้นเยี่ยมจริงๆ ตอนที่เธอบอกว่ามีสามีแล้ว ต่อไปถ้าเย่ซือเฉินบอกว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยากัน ตราบใดที่เธอไม่ยอมรับเลขาหลี่ก็คงจะสงสัยเอาได้
แน่นอนว่าในเวลานี้เวินลั่วฉิงไม่ลืมที่จะด่าว่าคุณชายสามเย่สักสองสามประโยค
การกระทำของคุณชายสามเย่หยุดลง พร้อมกับหันไปมองที่เธอ ใบหน้านั้นดำคล้ำ
เขาใจแคบ? เขาตีเธอ?
เขาใจแคบตั้งแต่เมื่อไหร่? เขาตีเธอเมื่อไหร่?
เดิมทีเลขาหลี่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสม เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิง เขาก็ยิ่งรู้สึกแย่ เขาอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเขาเห็นท่าทางของท่านประธานของเขาในตอนนี้ เขากลับกลัวที่จะพูดออกมา
“คุณกลับได้แล้ว” คุณชายสามเย่ส่งสายตามองเลขาหลี่ด้วยความเย็นชา หลังจากนั้นก็ก้าวอีกครั้งตรงเข้าไปในห้อง
“เลขาหลี่ช่วยเกลี้ยกล่อมท่านประธานให้หน่อยได้ไหมคะ?” เวินลั่วฉิงมองไปที่เย่ซือเฉิน และก็มองกลับไปที่เลขาหลี่ เหมือนอยากจะร้องไห้
“ผู้ช่วยเวินห้องนี้เป็นห้องของท่านประธาน ถ้าไม่อย่างนั้นคุณไปที่ห้องข้างๆ?” แม้ว่าเลขาหลี่จะกลัว แต่ก็เห็นสภาพเวินลั่วฉิงแบบนี้ ก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้จริงๆ
ในตอนนี้เลขาหลี่ไม่รู้จริงๆ ว่าท่านประธานหมายถึงอะไร แม้ว่าท่านประธานที่เขารู้จักจะไม่ใช่คนแบบนั้น แต่เขาก็ไม่น่าจะคิดเล็กคิดน้อยเรื่องห้องได้
แต่เขาก็ไม่สามารถคิดถึงเหตุผลอื่นใด เขาคิดว่าในเมื่อท่านประธานต้องการเข้ามาในห้องนี้ งั้นผู้ช่วยเวินจะไปห้องอื่นก็คงไม่มีปัญหาอะไร?!
“อืม ค่ะ” เวินลั่วฉิงพอใจเป็นอย่างมาก พร้อมกับพยักหน้า และจากไปด้วยกับคำพูดของเลขาหลี่
“เวินลั่วฉิง เธอกล้าขยับก็ลองดู” คุณชายสามเย่ในขณะนี้กำลังนั่งอยู่บนเตียง แต่แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่ แต่ท่าทางก็ยังคงกดดันจนผู้คนหายใจไม่ออก
ตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นคำขู่ของคำพูดของเขา
เลขาหลี่ขาสั่นอย่างช่วยไม่ได้!!!
เวินลั่วฉิงหยุดขยับ ศีรษะก้มต่ำลง และมือทั้งสองประสานกัน แล้วบิดอย่างแรง ดูเหมือนกลัวและกลัวมาก
เลขาหลี่รู้สึกว่าภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ หากเขายังจะจากไป แล้วปล่อยให้ผู้ช่วยเวิน อยู่คนเดียวก็คงจะไม่ยุติธรรม เขาไม่สามารถทำในสิ่งที่ไม่เป็นธรรมได้!!
“ท่านประธาน ผู้ช่วยเวินนั้นเป็นผู้หญิงและก็แต่งงานแล้วด้วย สามีของเขายังเป็นคนใจแคบอีก และมีแนวโน้มที่จะใช้ความรุนแรงว่ากันว่าคนที่มีแนวโน้มใช้ความรุนแรงนั้นเป็นคนโหดร้าย …” เลขาหลี่แอบสูดลมหายใจ แล้วเกลี้ยกล่อมท่านประธานของเขาเอง
คำพูดเหล่านี้เป็นข้อสรุปที่เลขาหลี่ได้มาจากเวินลั่วฉิง ต้องบอกเลยว่า เลขาหลี่เข้าใจ “ข้อความสำคัญ” ทั้งหมดในคำพูดของเวินลั่วฉิง
เวินลั่วฉิงได้ยินคำพูดของเลขาหลี่ก็รู้สึกตกใจ เธอไม่ได้คาดหวังว่าเลขาหลี่จะพูดคำพวกนี้ออกมา เธออดไม่ได้ที่จะยกย่องเขาในใจ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะสวดอ้อนวอนให้เขาอย่างลับๆ คุณต่อหน้าท่านประธานของคุณเองว่าเป็นคนใจแคบ ด่าว่าท่านประธานของคุณว่ามีแนวโน้มจะเป็นพวกหัวรุนแรง และยังด่าว่าท่านประธานของคุณเองว่าเป็นพวกคนโหดร้าย คุณช่างกล้ามาก!!
นัยน์ตาของเย่ซือเฉินค่อยๆ เงยขึ้นและมองไปที่เลขาหลี่ การมองเห็นในนั้นดูเรียบง่ายมาก ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ใช้ความรู้สึกใดๆ มอง เมื่อมองดูใกล้ ๆ ก็ดูสงบ สงบเหมือนกับไม่มีคลื่นใดๆ
แต่เลขาหลี่รู้สึกราวกับว่าเขาตกลงไปในถ้ำน้ำแข็งเป็นเวลาหลายพันปีในชั่วพริบตา เขาถูกแช่แข็งอย่างสมบูรณ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า ดูเหมือนว่าเลือดในร่างกายของเขาจะแข็งและไม่มีอบอุ่นขึ้นเลย
