ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน – ตอนที่ 355 ความบ้าคลั่งของคุณชายสามเย่ (2)

บทที่355 ความบ้าคลั่งของคุณชายสามเย่ (2)

เวินลั่วฉิงกำลังคิดว่าถ้าหากเธอเปลี่ยนกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว ก็ยังไม่รู้ว่าเขาจะทำยังไง

จู่ๆเวินลั่วฉิงก็นึกถึงประโยคหนึ่งขึ้นมา กลางคืน ปิดไฟ ก็เหมือนกัน ไม่แตกต่างอะไร

แต่ว่า เหมือนเย่ซือเฉินจะไม่เคยปิดไฟเลยนะ

“อะไรเรียกว่าไม่แตกต่าง”เย่ซือเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย อะไรเรียกว่าไม่มีผลอะไรต่อเขา ไม่มีความแตกต่าง คำพูดแบบนี้เธอพูดออกมาได้ยังไง

เขาอยากเห็นภรรยาที่สวยๆ อยากมาก และโคตรอยาก ภรรยาเขาสวยดั่งนางฟ้าในสวรรค์แท้ๆ ทำเขาไมเขาถึงไม่สามารถเห็นได้

ฉะนั้น ทำไมจะไม่มีความแตกต่าง ไม่มีผลกระทบ แตกต่างมากๆด้วย

“พรุ่งนี้หาถังหลิน”คุณชายสามเย่คิดว่ามันคือผลพลอยได้ของเขา เขาต้องเพลิดเพลินกับมันสิ

คุณชายสามเย่ตอนนี้ตัดสินใจแล้ว จะไม่ถือสาเรื่องเมื่อก่อนกับถังหลิน แน่นอนว่ามีเขาอยู่ ถังหลินก็อย่าหวังจะมีโอกาสได้ทำอะไรทั้งสิ้น

“ไม่ดูไม่ได้หรือไง”เวินลั่วฉิงมองเขาแล้ว ก็เกิดอยากหัวเราะเล็กน้อย เธอรู้สึกว่าเขายิ่งนานยิ่งติงต๊องขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงติงต๊อง แต่ยังมองอะไรเพียงผิวเผินอีกด้วย

คนที่มองอะไรเพียงผิวเผินถึงจะตัดสินคนที่ภายนอก

แต่ ผู้ชายเป็นพวกที่มองรูปลักษณ์หน้าตาอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น เขามองอะไรเพียงผิวเผินก็เป็นเรื่องธรรมดา เธอก็พอจะเข้าใจได้

“ใช้ ไม่ดูไม่ได้”คุณชายสามเย่ตอบอย่างมุ่งมั่นและแน่วแน่

ที่จริงเขารู้ตั้งนานแล้วว่าของพวกนั้นที่อยู่บนหน้าเธอคือเมคอัพขึ้นมาทั้งนั้น เมื่อก่อนไม่คิดหาวิธีให้เธอลบออกเพราะเขาไม่อยากบังคับเธอ

แต่ตอนนี้ตัวเธอเองก็ยอมด้วยความเต็มใจ เพราะเหตุใดเขายังต้องรอล่ะ แล้วเพราะอะไรยังต้องอดทนอีกด้วย

เขาอยากเห็นภรรยาที่สวยดั่งนางฟ้าของตัวเองทุกๆวัน

เพียงแค่คิดว่าจะพาเธอไปหาถังหลิน ในใจคุณชายสามเราก็เกิดความไม่สบายใจเล็กน้อย คราวก่อนที่ถังหลินโทรมาบอกว่ารอพวกเขากลับก่อนแล้วจะมาหาเวินลั่วฉิงกัน

คุณชายสามเย่กลับมาคราวนี้ ก็จงใจจะไม่บอกถังหลินรู้ด้วย แต่คุณชายสามเย่กลับคิดไม่ถึง ว่าเขาต้องมีเรื่องไปขอร้องถังหลินให้ช่วยเร็วขนาดนี้

ครั้งนี้ยอมถังหลินไปก่อน

แน่นอน เขาก็จะได้เห็นเหมือนกันว่าถังหลินคิดจะทำอะไรกันแน่

เวินลั่วฉิงพูดถูก คุณชายสามเย่ในตอนนี้ติงต๊องเข้าไปทุกที

เวินลั่วฉิงเห็นเขามุ่งมั่นเช่นนี้ และดื้อรั้นเช่นนี้ ก็ไม่พูดอะไรอีก

ทีแรกเวินลั่วฉิงอยากพูดว่า ในเมื่อมันคือของที่รุ่นพี่สร้างขึ้นมาใหม่ คนอื่นอาจไม่มีทางแก้ไขก็ได้

แต่คิดไปคิดมา เวินลั่วฉิงก็ไม่เลือกที่จะพูดออกไป เธอไม่อยากกระทบกระเทือนใจเย่ซือเฉินในตอนนี้

คุณชายสามเย่ในตอนนี้ไม่ได้เป็นคุณชายสามเย่ที่สุขุมเยือกเย็นดั่งเมื่อก่อนแล้ว คุณชายสามเย่ในตอนนี้อะไรนิดอะไรหน่อยก็โมโห

ฉะนั้น ทางที่ดีอย่ายั่วโมโหเขา

คุณชายสามเย่มองหน้าเวินลั่วฉิง แล้วยกมือไปเช็ดหน้าเธอสองสามที แต่ ของพวกนั้นบนหน้าเธอเช็ดไปออกเลยสักนิด

คุณชายสามเย่ก้มหน้า แล้วบดจูบริมฝีปากบางของเธออย่างเร่าร้อน เมื่อคืนเธอเหนื่อยมาก เขาเลยไม่ได้แตะเธอ เขาทนมาทั้งคืน กอดเธอแค่ทำอะไรไม่ได้ ความรู้สึกนั้นมันทรมานมาก

วันนี้ เกิดเรื่องมากมายขนาดนี้ มันกระทบกระเทือนคุณชายสามเย่ไม่ใช่น้อย เขาทับทั้งร่างเธอนอนลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง จูบเธอดุเดือด มือข้างหนึ่งจับเอวเธอไว้แน่น

“เย่ซือเฉิน ตอนนี้กลางวันแสกๆ คุณ……”เวินลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย พร้อมกับห้ามมือเขาไว้ทันที

“ใครกำหนดว่ากลางวันฉันจะมีอะไรกับเมียฉันไม่ได้ ฉันอยากมีอะไรกับเมียฉัน เมื่อไหร่เมื่อใดก็ได้ทั้งนั้น”เพียงแต่ เย่ซือเฉินเอื้อมือมาจับมือเธอไว้อย่างรวดเร็ว เขาใช้มือข้างเดียวจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ จากนั้นก็รวบมือเธอขึ้นเหนือศีรษะ การจูบของเขาเปลี่ยนเป็นยิ่งดุเดือด ยิ่งเร่าร้อน

เวินลั่วฉิงได้ยินที่เขาพูด ก็กระตุกมุมปากด้วยความไม่พอใจ คุณชายสามเย่รู้ตัวบ้างไหม ว่าคำพูดนี้ของเขานั้นเหมือนเปรียบตัวเองเป็นไอ้พวกสัตว์เดรัจฉานที่สามารถจะทำอะไรๆแบบนั้นในทุกที่ทุกเวลาได้

เวินลั่วฉิงรู้ ปกติในเวลาแบบนี้ มาสามารถห้ามปรามอะไรเขาได้ ยิ่งวันนี้เขาคลุ้มคลั่งขึ้นมา

เวินลั่วฉิงยิ่งห้ามอะไรเขาไม่ได้

จึงปล่อยให้เขาทำทุกอย่างตามอำเภอใจไปแล้วกัน

สุดท้าย เวินลั่วฉิงก็ไม่แต่เสียใจภายหลัง

เธอไม่ควร ไม่ควรให้เขาทำตามใจชอบ

เมื่อคืน คุณชายสามเย่ให้เธอพักคืนหนึ่ง วันนี้ก็เพิ่มเติมกลับมาแล้ว คือเพิ่มสองเท่าในการเติมกลับมา

สุดท้ายเวินลั่วฉิงก็ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน เพราะถูกเขาทรมานอย่างบ้าคลั่ง เหนื่อยจนสลบไป

เช้าวันรุ่งขึ้น ฟ้ายังไม่สว่าง เสียงโทรศัพท์เย่ซือเฉินก็ดังขึ้น

เย่ซือเฉินมองเบอร์แวบเดียว ก็หรี่ตาลง จากนั้นก็รีบรับโทรศัพท์

ตอนนี้ เวินลั่วฉิงกำลังหลบลึก จึงไม่รู้สึกอะไรเลยสักนิด

“ลูกพี่ครับ เกิดเรื่องแล้วหรวนจื้อตายแล้ว คนจองพวกเรามีหลายคนถูกพวกมันจับตัวเข้าไว้ครับ อาจจำเป็นต้องให้ลูกพี่มาด้วยตัวเองหน่อยครับ”

“อือ ฉันรู้แล้ว”ใบหน้าเย่ซือเฉินมีกลุ้มใจปรากฏขึ้น น้ำเสียงทุ้มต่ำลงด้วยความเครียดเล็กน้อย เขาวางสายทิ้ง ก็เหลือบตามองเวินลั่วฉิงที่นอนสบายอยู่ข้างกาย เขาไม่อยากอยู่ห่างจากเธอ แม้แต่นิดก็ไม่คิด

แต่คนของเขาตาย เรื่องนี้ก็จำเป็นต้องไปจัดการ ครั้งนี้กลัวว่าจะมีอันตราย เขาจึงไม่สามารถพาเธอไปด้วย

“ฉิงฉิง ฉันจะออกไปหลายวัน เธออยู่บ้านเป็นเด็กดีนะ”เย่ซือเฉินโน้มตัว เข้ามาใกล้ข้างหูเธอ กระซิบเบาๆ “เป็นเด็กดีรอฉันอยู่ที่บ้านนะ”

เมื่อคืนเวินลั่วฉิงถูกเขาทรมานอย่างโหด ตอนนี้เลยได้ยินเขาพูดข้างหูเธอไม่ชัด แต่ในความหลบลึกทำให้เธอไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร

เธออยากลืมตา แต่หนังตากลับรู้สึกหนักเหลือเกิน จึงลืมตาไม่ขึ้น

“ฉิงฉิง รับปากฉัน”เย่ซือเฉินเอ่ยพูดแผ่วเบา ขบติ่งหูของเบาๆ เขารู้ว่าตอนนี้เธอเหนื่อยมากๆ แต่เขาต้องออกจากบ้าน อาจจะหลายวันถึงจะกลับมาได้ เขาไม่อยากแยกจากเธอจริงๆ

เวินลั่วฉิงรู้สึกคันใบหู ยุบยิบๆ จากนั้นก็เข้าใจที่เขาพูด เขาให้เธอรับปากเขา

รับปากเขาอะไร

“อือ”เวินลั่วฉิงในตอนนี้กึ่งหลบกึ่งตื่นไม่รู้เรื่องอะไร เพียงแต่ตอนนี้โดยเขาขบจนเจ็บเล็กน้อย จึงรับปากตามใจเขาไป

“เด็กดี”เย่ซือเฉินได้ฟังคำตอบของเธอ ก็หัวเราะร่าเบาๆ พร้อมกับหอมหน้าเธอซ้ำๆ จูบริมฝีปากเธอซ้ำๆ จากนั้นถึงจะลูกขึ้น ใส่เสื้ออย่างรวดเร็ว

การเคลื่อนไหวของเย่ซือเฉินแม้จะรวดเร็ว แต่ก็ไม่ได้เสียงดังมากนัก ไม่ได้รบกวนเวินลั่วฉิง ฉะนั้นตั้งแต่ต้นจนจบเวินลั่วฉิงไม่เคยตื่นขึ้นมาเลย

ตอนเย่ซือเฉินเดินไปถึงหน้าประตู ก็หยุดลง คิดแล้วคิดอีก ก็วนกลับมา เปิดลิ้นชักโต๊ะข้างเตียง เมื่อเปิดลิ้นชัก ก็เห็นสัญญาข้อตกลงอันนั้นที่พวกเขาเซ็นใหม่ทันที

เย่ซือเฉินชะงักนิ่งไป กระตุกมุมปากเล็กน้อย ครั้งนี้เธอไม่ได้ซ่อนมันเหมือนครั้งก่อน

เขาหยิบสัญญาออกมา เปิดดู เพราะสัญญาเพิ่งเขียนไปไม่กี่วัน เพราะฉะนั้นลายลักษณ์อักษรจึงยังไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ

นี่คือความมหัศจรรย์ของปากกาแท่งนี้ ลายลักษณ์อักษรชุดก่อนไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ แต่พอมาถึงไม่กี่วันสุดท้าย ก็จางหายไป

แบบนี้เลยยิ่งไม่ทำให้เธอเกิดความข้อสงสัย

ทีแรกเย่ซือเฉินอยากสัญญาไปเก็บ แต่พอคิดไปคิดมา ก็เอาสัญญากลับไปวางไว้ที่เดิม