บทที่ 383 ใบหย่าที่พึ่งออกมาจากเตาสดๆ ร้อนๆ (3)
“เป็นไปไม่ได้ พี่สามจะหย่าได้ยังไง นายเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า?” จี้หซีตกใจไปหมด สำหรับข่าวแบบนี้ เขาไม่สามารถเชื่อในครั้งแรกที่ได้ยิน
“จะเข้าใจผิดได้ยังไง ฉันเป็นคนจัดการเอกสารการหย่าด้วยตัวเอง ฉันเป็นคนมอบใบหย่าให้คุณหญิงด้วยตัวเอง” ขณะนี้เลขาหลิวเหมือนจะได้สติขึ้นมาบ้าง ตัดตอนคำพูดของจี้หซีกลับ
“นายเป็นคนจัดการ? เอกสารการหย่าของพี่สามนายเป็นคนจัดการ?” จี้หซีอึ้งไปอีกครั้ง พี่สามหย่า ทำไมถึงให้เลขาหลิวไปจัดการ?
“เพราะว่าท่านประธานและคุณหญิงเซนต์สัญญากันแล้ว บนใบสัญญาเขียนไว้อย่างชัดเจน ถ้าหากในตอนที่ท่านประธานไม่อยู่เมืองA ให้ฉันเป็นคนดำเนินการเรื่องหย่า นายว่าเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับฉัน? ทำไมถึงต้องให้ฉันมาจัดการ? ทำไมถึงต้องให้ฉันมาเป็นนักโทษ?” เลขาหลิวพูดถึงเรื่องนี้ก็ยิ่งเสียใจไปใหญ่
จี้หซีขมวดคิ้วแน่น ใบสัญญาการแต่งงานของพี่สามและเวินลั่วฉิงนั้นเขารู้อยู่ แต่ไม่รู้ว่าบนใบสัญญาจะมีข้อนี้ด้วย
หากเป็นเหมือนที่เลขาหลิวพูดจริงๆ ให้เลขาหลิวจัดการก็ถือว่าโอเค แต่ว่าจี้หซีก็รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรผิดปกติ
“นายจัดการเรื่องหย่าให้พี่สาม พี่สามรู้ไหม?” จี้หซีอดไม่ได้ถามไปอีกหนึ่งประโยค
“แน่นอนว่ารู้อยู่แล้ว คุณหญิงนำใบสัญญามาให้ฉันไปดำเนินเอกสารการหย่า ตอนนั้นฉันก็โทรหาท่านประธานแล้ว ท่านประธานบอกว่าท่านรู้ เห็นด้วยกับการหย่า ท่านประธานบอกว่าคุณหญิงอยากได้อะไรก็ให้อะไร เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าท่านประธานอยากจะชดเชยให้คุณหญิง แต่ว่าสุดท้ายแล้วคุณหญิงไม่เอาอะไรเลย” เลขาหลิวใช้แรงถอนหายใจไปหนึ่งที “คุณหญิงไม่ใช่คนประเภทที่โลภมากอยู่แล้ว”
ดวงตาของจี้หซีกะพริบเบาๆ เรื่องนี้ไม่ถูก…..
“ฉันรู้สึกว่าเรื่องนี้แปลกๆ” ถึงแม้ว่าเลขาหลิวจะพูดได้มีเหตุมีผล แต่ว่าจี้หซีก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ
“พี่สามนอนกับพี่สะใภ้สามแล้ว เป็นไปได้ยังไงที่จะหย่าต่อ?” ประโยคนี้ของจี้หซีไม่ได้พูดกับเลขาหลิว แต่ว่ากำลังพูดเองเออเอง
ครั้งก่อน พี่สามได้ส่งข้อความไปในกลุ่ม เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าพี่สามนอนกับพี่สะใภ้สามแล้ว อีกอย่าพี่สามยังพูดอีกว่าคืนนั้น….
ถ้าหากว่าเป็นการแต่งงานตามใบสัญญา ก็ไม่ควรที่จะมาของจริง ในเมื่อมาของจริงแล้ว นอนก็นอนแล้ว หย่าอีก งั้นก็ไม่ถูกต้องแล้ว
อีกอย่างนั้นไม่ใช่ครั้งที่เสียการควบคุม แต่เป็นทุกคืน เขาจำได้ว่าตอนนั้นพี่สามได้เน้นย้ำว่าเป็นทุกคืน!
ผู้ชายคนหนึ่งจะต้องมีผู้หญิงคนหนึ่งมานอนด้วยทุกวัน สามารถพูดได้เลยว่าผู้ชายคนนั้นชอบผู้หญิงคนนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ด้านความรู้สึก อย่างน้อยด้านร่างกายก็ถือว่าชอบ
สถานการณ์แบบนี้ พี่สามจะหย่าได้ยังไง?
“ฉะนั้นฉันเลยว่าท่านประธานคือสัตว์ดุร้าย ไม่ แม้แต่สัตว์ดุร้ายก็เทียบไม่ได้” เลขาหลิวเมาแล้ว แต่กลับได้ยินการพูดเองเออเองของจี้หซี ในใจยิ่งรู้สึกโมโหเข้าไปใหญ่ ขณะนี้ดื่มจนเมาแล้ว ด่าท่านประธานของตัวเองขึ้นมาก็เพราะว่าลืมตัว แม้แต่สัตว์ดุร้ายก็เทียบไม่ได้คำนี้ก็พูดออกมาแล้ว
“ฉันรู้สึกว่าพี่สามไม่น่าจะทำแบบนี้ นี่ไม่ใช่สิ่งที่พี่สามจะทำ” จี้หซีนั้นเข้าใจเย่ซือเฉินดี จี้หซีก็รู้เรื่องของเย่ซือเฉินและเวินลั่วฉิงบ้าง ฉะนั้นเขารู้สึกว่าพี่สามไม่มีทางใจร้ายแบบนี้กับเวินลั่วฉิง
“เป็นไปไม่ได้ได้ยังไง ใบสัญญายังอยู่ที่ฉันเลย นายดูสิ นายดู” เลขาหลิวนำใบสัญญาฉบับนั้นออกมาจากกระเป๋า
เลขาหลิวออกมาจากบริษัทแล้วก็มาดื่มสุราที่นี่เลย หลังจากที่จัดการเอกสารการหย่าแล้ว สิ่งที่เป็นของเย่ซือเฉินต่างก็อยู่ในกระเป๋าของเขา
“นี่ไม่ใช่ตัวหนังสือของพี่สาม” จี้หซีมองไปหนึ่งที ขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น
“นี่คือตัวหนังสือของคุณหญิง ท่านประธานต้องเป็นคนให้คุณหญิงเขียนแน่นอน นายดูน้ำเสียงนี่สิ แนวนี้ ต้องเป็นท่านประธานพูดแน่ๆ แล้วคุณหญิงเขียน” เลขาหลิวในขณะนี้มั่นใจแล้วว่าท่านประธานของเขาคือผู้ชายที่ใจร้าย ฉะนั้นไม่ว่าเรื่องอะไรเขาก็จะรู้สึกว่าเป็นความผิดของท่านประธาน
จี้หซีดูใบสัญญาฉบับนั้นอย่างละเอียดอีกครั้ง จากนั้นจี้หซีก็รู้สึกว่าสิ่งที่เลขาหลิวพูดก็ถูกอยู่ น่าจะเป็นความหมายของพี่สาม
เขารู้สึกว่า เวินลั่วฉิงน่าจะคิดไม่ถึงเรื่องที่ให้เลขาหลิวมาดำเนินการกับเอกสารการหย่า
ครั้งแรกที่จี้หซีไปดูใบสัญญา ขณะที่เห็นความว่าหลังจากที่ได้หุ้นส่วนของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปแล้วดำเนินการหย่าทันที บนใบหน้าก็มีความโมโหเล็กน้อย “พี่สามใจร้ายมากจริงๆ”
“ใช่แล้ว ท่าประธานใจร้ายมากจริงๆ ตอนนั้นคุณหญิงเสียใจมาก รู้สึกแย่มากแน่ๆ คุณหญิงอดกลั้นมาโดยตลอด ไม่เช่นนั้นตอนนั้นคงจะร้องไห้ออกมาแน่ๆ ฉันคิดว่าตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าคุณหญิงจะแอบไปร้องไห้ที่ไหนหรือเปล่า” เลขาหลิวคิดว่าเวินลั่วฉิงคงจะเสียใจอยู่แล้ว หลังจากที่เมาแล้วความคิดนี้ก็สลักไว้อยู่ในใจ
“คงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณหญิงหรอกมั้ง? คุณหญิงคงจะไม่เสียใจมากเกินไป รู้สึกแย่มากเกินไป แล้วทำเรื่องบ้าๆ ขึ้นมาหรือเปล่า” แววตาของเลขาหลิวกะพริบไปมา ทันใดนั้นก็เผยเสียงที่ตกใจออกมา
“ไม่ ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกมั้ง? เวินลั่วฉิงไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมรับอะไรไม่ได้” จี้หซีนึกถึงเรื่องครั้งนั้นที่เวินลั่วฉิงทำตอนที่อยู่หมิงเจ๋ รู้สึกว่าไม่มีทางมีเรื่องที่เลขาหลิวพูดเกิดขึ้นได้
“นายไม่เข้าใจ เรื่องของความรู้สึกกับเรื่องอื่นไม่เหมือนกัน คนที่ปกติแล้วจะเข้มแข็งขนาดไหน พอพบเจอกับเรื่องความรู้สึกก็จะเปลี่ยนเป็นคนที่อ่อนแอลงทันที” เลขาหลิวพูดเหมือนว่าตัวเองมีประสบการณ์เลย
“นายมีเบอร์โทรศัพท์ของเวินลั่วฉิงไหม? ฉันโทรไปถามดู” จี้หซีได้ยินเขาพูดแบบนี้แล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง
“ไม่มี แต่ว่าฉันเอาเบอร์โทรศัพท์ของฉันให้คุณหญิงแล้ว ตอนที่คุณหญิงมีเรื่องอะไรให้โทรหาฉัน” เลขาหลิวอึ้งไปสักพัก จากนั้นก็ตอบกลับไปประโยคหนึ่ง
“เฮอะ ยัยโง่ ถ้าเธออยากพูดกับนาย เธอพูดกับนายตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว” จี้หซีมองเขาไปหนึ่งที อดไม่ได้จึงด่าไปหนึ่งประโยค
“ฉันโทรถามพี่สามดู” จี้หซีรู้สึกว่าภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ไม่ว่าการหย่าจะเป็นความหมายของพี่สามหรือเปล่า เรื่องนี้ก็ควรจะลองถามพี่สามดู
“นายไม่ต้องโทรหาท่านประธานหรอก โทรศัพท์ของท่านประธานแบตเตอรี่หมดแล้ว ฉันโทรไปหลายรอบแล้ว” เลขาหลิวเม้มปาก “ฉันรู้สึกว่าคงจะเป็นเพราะว่าท่านประธานกลัวว่าคุณหญิงจะโทรหาเขา กลัวว่าคุณหญิงจะตอแยเขา ฉะนั้นก็เลยตั้งใจปิดเครื่อง เฮอะ”
เลขาหลิวในขณะนี้มุดจมดินไม่สามารถออกมาแล้วจริงๆ
จี้หซีมองไปทางเลขาหลิวด้วยความสงสัย จี้หซียังยืนหยัดที่จะเชื่อว่าพี่สามของเขาไม่มีทางทำเรื่องที่ไร้จรรยาบรรณแบบนั้นแน่นอน
แต่ว่า เลขาหลิวบอกว่าโทรศัพท์ของพี่สามปิดเครื่อง เขาโทรหาพี่สามต้องโทรไม่ติดแน่ๆ เลย
จี้หซีฟังคำพูดเมื่อกี้ของเลขาหลิวแล้ว ก็นึกได้ว่าเวินลั่วฉิงหย่าได้กะทันหันแบบนี้ ก็คงจะรู้สึกแย่แน่ๆ ฉันนั้นเขายิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วง
ทันใดนั้นจี้หซีก็นึกถึงพี่ใหญ่ถังหลิน พี่ใหญ่พิเศษต่อเวินลั่วฉิงมาโดยตลอด
แต่ว่า เขามองออกว่าความพิเศษที่พี่ใหญ่มีต่อเวินลั่วฉิงไม่ใช่เพราะความรู้สึกระหว่างหญิงชาย ตามนิสัยของพี่ใหญ่แล้วก็ไม่มีทางที่จะชอบผู้หญิงของพี่น้องผองเพื่อนตัวเอง
มีแต่พี่สามที่โง่เง่าคิดว่าพี่ใหญ่จะแย่งผู้หญิงกับเขา
จี้หซีคิดว่าพี่ใหญ่น่าจะมีช่องทางการติดต่อของเวินลั่วฉิง จี้หซีรีบหาเบอร์โทรศัพท์ของถังหลิน แล้วโทรออกไป
