บทที่ 388 ผลของการที่คุณชายสามเย่รู้ความจริง น่ากลัวเกินไปแล้ว (5)
ท่านประธานโทรหาเขามากมายขนาดนี้ เขากลับไม่ได้ยิน?
ท่านประธานโทรหาเขามากมายขนาดนี้มีเรื่องอะไรกันแน่?
จู่ๆ เลขาหลิวก็มีรางที่ไม่ค่อยดี
เลขาหลิวรีบลุกขึ้นมาจากเตียง หน้ายังไม่ได้ล้าง รีบหยิบเสื้อผ้ามาชุดหนึ่ง ใส่ไปด้วย ออกจากบ้านไปด้วย
ความเร็วนั้นไม่สามารถเร็วได้อีกแล้ว
เขาใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว รอลิฟต์มาแล้ว เขารีบขึ้นลิฟต์ติดต่อกัน เขากำลังคิดอยู่ว่าพอออกจากลิฟต์ก็จะโทรหาท่านประธานกลับทันที
แต่ว่าเขายังไม่ทันโทรหาท่านประธานกลับ สายโทรของเย่ซือเฉินก็เข้ามาแล้ว
เลขาหลิวกะพริบตารวดเร็ว จากนั้นก็รับโทรศัพท์ด้วยความตกใจ
“นายอยู่ที่ไหน?” เสียงของเย่ซือเฉินในขณะนี้น่ากลัวยิ่งกว่าเสียงของยมทูต
“อยู่ อยู่ที่ข้างล่างของบริษัทแล้วครับ ท่านประธานมีเรื่องอะไรครับ?” เลขาหลิวฟังเสียงของท่านประธานตัวเอง ตกใจจนขาอ่อนไปหมด เกือบจะล้มแล้ว
“ฉันรอนายอยู่ที่ห้องทำงาน” หลังจากที่เย่ซือเฉินพูดจบแล้ว ก็วางสายไปเลย
เลขาหลิวอยู่ที่ข้างล่างตึก มีเรื่องอะไร รอให้เลขาหลิวขึ้นมาแล้วค่อยถามให้ชัดเจน
เลขาหลิวจะไปกล้าเสียเวลาได้ยังไง วิ่งเข้าบริษัทในลมหายใจเดียว ใช้ลิฟต์สำหรับโดยเฉพาะขึ้นไปเลย ใช้เพียงไม่ถึงสองนาที
“ท่าทางของประธานน่ากลัวมาก ระวังตัวหน่อยนะ” เลขาหรวนเห็นเลขาหลิว จึงใจดีเตือนไปหนึ่งประโยค
เลขาหลิวสูดหายใจเบาๆ จากนั้นก็ผลักประตูห้องทำงานออกแล้วเดินเข้าไป
เย่ซือเฉินในขณะนี้ยืนอยู่ในห้องทำงาน เขากำลังคิดอยู่ว่าถ้าหากเวินลั่วฉิงไปหาเลขาหลิวแล้วให้ดำเนินเอกสารการหย่าให้ เลขาหลิวจะต้องถามเขาแน่นอน เลขาหลิวไม่ได้รับคำสั่งจากเขา ไม่กล้าที่จะดำเนินการแน่นอน
ฉะนั้น เย่ซือเฉินในเวลานี้ก็ยังมีความหวังเล็กน้อยในใจอยู่
“ท่านประธานครับ” เลขาหลิวหยุดลงในระยะที่ห่างกับเย่ซือเฉินสามเมตร เรียกด้วยความระมัดระวัง ไม่พูดไม่ได้เลยว่าเลขาหลิวในขณะนี้มีความปรารถนาที่จะอยู่รอดมากเพียงไหน
“เมื่อวานนายพบเจอกับคุณหญิงแล้ว คุณหญิงให้นายจัดการเรื่องการโอนย้ายของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป ยังได้ให้ในไปจัดการเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?” เย่ซือเฉินรีบหันหลัง ดวงตาคู่หนึ่งมองไปทางเขา ถามได้ตรงมาก
“มี มีครับ คุณหญิงยังให้ผมไปจัดการเอกสารการหย่ากับท่านประธานด้วยครับ” เลขาหลิวอึ้งไปสักพัก เขาในขณะนี้ไม่รู้เลยว่าท่านประธานของตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ ฉะนั้นก็เลยพูดตามความจริงออกมาเลย
วินาทีนั้น ร่างกายของเย่ซือเฉินแข็งทื่อไปเลย มือทั้งสองข้างกำแน่นกะทันหัน วินาทีนั้น จู่ๆ เขาก็มีการหายใจที่ลำบาก
“หลังจากนั้นล่ะ?” เย่ซือเฉินถามอีกครั้ง ขณะนี้ในน้ำเสียงของเขาแอบแฝงความสั่น
“จากนั้นผมก็ทำตามความหมายของท่านประธานแล้วครับ” ในตอนที่เลขาหลิวพูดคำพูดนี้ สีหน้ามีความไร้เดียงสา ตอนนี้ที่อยู่ต่อหน้าเย่ซือเฉินเลขาหลิวไม่กล้าโมโห แน่นอนว่าไม่กล้าด่าเย่ซือเฉินแล้ว
“ตามความหมายของฉัน?” เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว ตามความหมายของเขา? ถ้าหากตามความหมายของเขาก็จะไม่เกิดปัญหาแล้ว
แต่ว่า เลขาหลิวรู้ว่าความหมายของเขาคืออะไรหรอ?
“ใช่ครับ ไปจัดการตามความหมายของท่านประธานครับ ตอนนั้นที่ผมโทรหาท่านประธาน ท่านประธานบอกว่ารู้เรื่องนี้ จากนั้นยังพูดอีกว่าคุณหญิงอยากได้อะไรก็ให้คุณหญิง แต่ว่าสุดท้ายแล้วคุณหญิงไม่อยากได้อะไรเลย คุณหญิงไม่ใช่คนประเภทที่โลภมาก” เลขาหลิวพูดถึงเรื่องนี้ ก็ยังไม่ลืมที่จะช่วยเวินลั่วฉิงพูดคำพูดดีๆ
“จริงด้วย คุณหญิงได้นำโมเดลรถที่อยู่ตรงตู้หนังสือไปครับ บอกว่าจะเอาโมเดลรถนั่น อย่างอื่นต่างก็ไม่เอาครับ” เลขาหลิวรีบพูดเพิ่มอีกประโยคหนึ่ง
ร่างกายของเย่ซือเฉินแข็งทื่อไปเลย รีบหันไปที่ตู้หนังสือทันที มองเห็นว่าจุดที่ใส่โมเดลรถในตอนแรกว่างเปล่า
เย่ซือเฉินนำเรื่องทั้งหมดมาคิดทบทวนอีกครั้ง จากนั้นก็เชื่อมโยงกันขึ้นมา
ในตอนแรก เวินลั่วฉิงโทรหาเขา พูดว่าอยากได้โมเดลรถ ตอนนั้นเขาคิดว่าเป็นเพราะเธอชอบ ไม่ได้คิดมาก ขอแค่เธอเปิดปากพูด ไม่มีทางที่เขาจะไม่ให้เธอ
ตอนนี้ เขานึกขึ้นมาแล้ว ตอนนั้นเขาถามเธอว่าชอบใช่ไหม แต่ว่าเธอไม่ได้ตอบ ฉะนั้นเธอ….
ฉะนั้น เธอจะเอาโมเดลรถ ไม่ใช่เพราะเธอชอบมัน แต่ว่าเธอมีเป้าหมายอื่น
เธอทำแบบนี้เพื่อที่จะเป็นรากฐานของเรื่องต่อมา เป็นการเตรียมตัวเพื่อที่จะทำการหย่าได้สำเร็จ
ดูออกได้อย่างชัดเจนเลยว่า เธอได้วางแผนทุกอย่างไว้แล้ว เธอรู้ว่าเธอให้เลขาหลิวช่วยจัดการกับเรื่องหย่า เลขาหลิวจะต้องโทรหาเขาแน่นอน
ฉะนั้น เธอจึงโทรหาเขาก่อน พูดเรื่องจะเอาโมเดลรถก่อน ในตอนที่เลขาหลิวโทรหาเขา เขาก็จะคิดว่าสิ่งที่เลขาหลิวพูดคือเรื่องของโมเดลรถ
เธอฉลาดขนาดนี้ คงจะมองออกแล้วว่าโมเดลรถนั้นมีความหมายไม่ธรรมดากับเขา
ดี ดีมาก เธอดีมากจริงๆ วางแผนได้ดีจริงๆ
เฮอะ เขากลับติดกับดักเธอง่ายๆ แบบนี้ ทำไมตอนนั้นเขาไม่ถามให้มากกว่านี้?
เป็นความผิดของเขา เป็นการละเลยของเขา เขารู้อยู่แล้ว เขารู้มาโดยตลอด ทำไมตอนที่เลขาหลิวโทรหาเขา เขาถึงไม่ถามเพิ่มสักคำล่ะ?
ตอนนั้นขอแค่เขาพูดถึงโมเดลรถสักคำ เลขาหลิวก็จะไม่เข้าใจผิด
เขายังสมควรตายที่ไปพูดกับเลขาหลิวว่าเธออยากได้อะไรก็ให้เธอ เขาคิดว่า สมองของเขาในตอนนั้นต้องน้ำเข้าแน่ๆ
เขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่สามารถโทษเลขาหลิวได้ แม้กระทั่งเขาก็ติดกับดักเธอ เลขาหลิวจะไปเป็นคู่แข่งของเธอได้ยังไงล่ะ
“ท่านประธาน นี่คือใบหย่าของคุณครับ ของคุณหญิงเอาไปแล้วครับ” แต่ว่าเลขาหลิวไม่มีไหวพริบการสังเกตเลย ถึงตอนนี้แล้วก็ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ เขากลับเอาใบหย่าออกมาในเวลานี้
เย่ซือเฉินหันมาด้วยความรวดเร็ว มองไปทางใบหย่าที่มือของเลขาหลิว มีวินาทีหนึ่ง แววตาของเขาเหมือนอยากจะเผาใบหย่านี้ทิ้ง
ใบสมรสของเขาจนถึงตอนนี้ยังอยู่บนตัวเขา ตอนนี้ก็มาให้ใบหย่ากับเขา เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?
เขามีสิทธิ์อะไร?
เขาไม่ได้พูดอะไรเลย ฉะนั้นเลขาหลิวไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เลขาหลิวคิดไปคิดมา ก็พูดด้วยเสียงที่เบาว่า “ที่จริงแล้วคุณหญิงดีมากเลยครับ ตอนนั้นผมได้นำความหมายของท่านประธานบอกกับคุณหญิงทุกอย่างแล้วครับ บอกคุณหญิงว่าอยากจะได้อะไรก็ให้พูดเลย ผมยังบอกอีกว่าถ้าหากคุณหญิงรู้สึกลำบากจะเอาเงินเลยก็ได้ แต่ว่าคุณหญิงยังคงยืนหยัดไม่เอาอะไรทั้งนั้นครับ”
เย่ซือเฉินกะพริบตากะทันหัน ริมฝีปากมีความเย็นชาเพิ่มมากขึ้น เธอไม่มีทางเอาสิ่งของของเขาอยู่แล้ว หย่ากันแล้วเธอก็คิดไว้แล้วว่าจะตัดขาดกับเขาอย่างเด็ดขาด เธอจะเอาสิ่งของของเขาได้ยังไง
ผู้หญิงคนนั้น เขาเข้าใจดีที่สุดเลย เธอเป็นคนที่เด็ดขาด เป็นคนที่โหดร้ายแบบนี้แหละ
กับเขาคนคนนี้ เธอไม่มีความรู้สึกเลยแม้แต่น้อย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงสิ่งของของเขา
“ท่านประธาน ผมรู้สึกว่าคุณหญิงก็น่าจะชอบท่านประธานนะครับ ตอนนี้คุณหญิงเสียใจมาก รู้สึกแย่มาก….” ถึงแม้ว่าเลขาหลิวจะตื่นแล้ว แต่ว่าความคิดของเขายังหยุดอยู่วินาทีที่เมาในตอนนั้น
“นายพูดว่าอะไรนะ? เธอเสียใจมาก? รู้สึกแย่มาก?” เย่ซือเฉินอึ้งเล็กน้อย แววตากะพริบด้วยความเร็วไปไม่กี่ที ดูออกอย่างชัดเจนเลยว่ารู้สึกตกใจ วินาทีนั้น จู่ๆ เขาก็รู้สึกว่าหัวใจเต้นเร็วมาก
