บทที่ 405 คุณชายสามเย่ได้เจอลูกสาวแล้ว (5)
เล้งหรงในปกติน่าจะแกล้งแสดงทำท่าทางกวนๆไม่สนใจคนอื่นเช่นนั้นออกมาแน่นอน
“ลูกพี่ พาเหยื่อกลับมาอีก มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ”ในเวลานี้เอง เสียงหมิงหยวนก็ดังมาจากนอกห้องพอดี
“คุณจะไปดูไหม”ตอนที่เล้งหรงมองเวินลั่วฉิงนั้น ใบหน้ากลับมาเป็นปกติแล้ว เพียงแต่ แววตามีความล่องลอยเล็กน้อย
“อือ ไปดูค่ะ”เวินลั่วฉิงไม่ได้สนใจอะไรมาก ตอนนี้จิตใจของเขาอยู่กับคดีทั้งหมด เหยื่อที่ถูกพากลับมานั้นมีทั้งหมดห้าคน คนหนึ่งเป็นเด็กผู้หญิง คนหนึ่งเป็นเด็กผู้ชาย ที่เหลือทั้งสามนั้นเป็นหญิงสาวอายุประมาณยี่สิบถึงสามสิบปี
เด็กผู้หญิงกับเด็กผู้ชายไม่มีปัญหาอยู่แล้ว งั้นประเด็นสำคัญก็ต้องอยู่ในตัวหญิงสาวทั้งสาม
สายตาเวินลั่วฉิงจ้องมองผู้หญิงทั้งสาม มีผู้หญิงคนหนึ่งมองเธออย่างกล้าๆกลัวๆ ส่วนผู้หญิงอีกสองคนก็ก้มหน้าก้มตา
“หาญาติพวกเธอพบแล้วหรือยังคะ”เวินลั่วฉิงดูเหมือนถามแบบไม่ใส่ใจ
“หาเจอแล้วครับ เมิ่งชิงเยว่อายุยี่สิบสอง เป็นนักศึกษาที่ยังเรียนไม่จบ ช่วงก่อนเพิ่งจะหายตัวไป ครอบครัวของพวกเธอเคยไปแจ้งความกับตำรวจไว้แล้วครับ หลี่เสี่ยวยาอายุยี่สิบห้า หลอกมาจากที่หมู่บ้านในชนบท ได้ติดต่อครอบครัวของเธอตามที่อยู่ที่เธอบอกแล้วครับ”ครั้งนี้เป็นเสี่ยวโจวที่ตอบ
เสี่ยวโจวมองเวินลั่วฉิงแวบหนึ่ง เห็นเวินลั่วฉิงฟังอย่างตั้งใจ เพิ่งคิดอยากจะพูดต่อ
“จงหงอายุสามสิบห้า เป็นหมู่บ้านหยุนชานในเมืองA สามีของเธอเป็นคนปัญญาอ่อน เธอถูกขายไปเมื่อหลายปีก่อน ครั้งนี้หนีออกมาได้อย่างยากลำบาก แต่สุดท้ายก็เจอพวกค้ามนุษย์เข้า คนของพวกผมได้ตรวจสอบมาแล้ว ว่าเรื่องราวเป็นความจริงครับ สามีปัญญาอ่อนที่บ้านของเธอยังค่อยหาเธอไปทั่วหมู่บ้านอยู่ครับ”แต่เล้งหรงกลับพูดต่อจากคำพูดของเสี่ยวโจวเสียเอง เล้งหรงพูดอธิบายอย่างละเอียดยิบ เห็นได้ชัดว่าเขาเข้าใจเรื่องในทั้งคดีนี้อย่างละเอียด
แบบนี้ดูแล้ว ทั้งสามคนก็ปกติ แถมยังหาคนในครอบครัวพบแล้วด้วย เหมือนไม่มีเรื่องอะไรให้สงสัยอีก
เวินลั่วฉิงกวาดสายตามองผู้หญิงสามคนนั้นอีกครั้ง ด้วยแววตาลึกเล็กน้อย
“ลูกพี่ เหยื่อพวกนี้มีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ”หมิงหยวนไม่เข้าใจจึงถามขึ้นมา
“มีปัญหาอะไรรึเปล่า”เล้งหรงกลับมองไปทางเวินลั่วฉิงแล้วถาม
“ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ”เวินลั่วฉิงเงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นก็ตอบเรากลับผิดหวังเล็กน้อย
“เป็นเหยื่อกันทั้งนั้น จะมีปัญหาอะไรได้ยังไงกันครับ ตอนที่พวกเราบุกไปจับกุมนั้น พวกเขานั้นยังถูกขังไว้ในกรงอยู่เลย”หมิงหยวนฮึเย็นชาเบาๆ ไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเวินลั่วฉิงอย่างยิ่ง
ตอนที่หมิงหยวนพูด เวินลั่วฉิงก็กวาดสายตามองผู้หญิงทั้งสามราวกับไม่คิดอะไร หลังจากนั้นแววตาของเธอก็มีรอยยิ้มเล็กน้อยซ่อนอยู่ในส่วนลึก
วางแผนรอบคอบจริงๆคนนี้ ซ่อนได้ยอดเยี่ยมจริงๆ แต่ในบางครั้งที่การแสดงออกของคนๆหนึ่งก็ถูกปกปิดได้เป็นอย่างดี ซึ่งสัญชาตญาณการตอบสนองของร่างกายกลับไม่สามารถปกปิดไว้ได้เลย
ตอนเธอพูดว่าไม่มีปัญหา ซึ่งหมิงหยวนมีความไม่พอใจเล็กน้อย ตอนต่อว่าเธอนั้น เธอเห็นว่าร่างกายของผู้หญิงคนหนึ่งในนั้นก็เริ่มผ่อนคลายลงอย่างช้าๆ
“นำพวกเธอกลับไปส่งเถอะ”เล้งหรงเมื่อได้ยินเธอพูดว่าไม่มีปัญหา ก็คิดว่าไม่มีปัญหาจริงๆ เลยสั่งให้นำคนไปส่งทันที
เวินลั่วฉิงสังเกตเห็นว่า ตอนที่เล้งหรงพูดแบบนี้ ร่างกายทุกส่วนของผู้หญิงคนนั้นก็ได้ผ่อนคลายลงทันที
ในสถานการณ์แบบนี้ ตื่นเต้นหวาดกลัวเป็นเรื่องปกติ เหยื่อทั้งหมดก็ว่าหวาดกลัว ตื่นเต้น เพราะฉะนั้นตั้งแต่เริ่มร่างกายจะแข็งทื่อเล็กน้อยกันทั้งสิ้น
แต่ว่า ในตอนนี้มีเพียงผู้หญิงคนเดียวที่ร่างกายผ่อนคลายลงทั้งหมด
“ไม่รีบค่ะ ให้คนในครอบครัวของพวกเธอมารับเถอะนะคะ”ตอนที่เวินลั่วฉิงพูดแบบนี้ก็เห็นร่างกายของผู้หญิงคนนั้นแข็งทื่อขึ้นมาเล็กน้อย
“ทางบ้านของเมิ่งชิงเยว่มาตั้งนานแล้ว หลี่เสี่ยวยาเป็นคนในชนบท คุณพ่อเสียไปแล้ว คุณแม่ร่างกายไม่แข็งแรง ไม่สะดวกที่จะมา ส่วนสามีคนนั้นของจงหงก็บกพร่องทางสติปัญญา……”หมิงหยวนรีบพูดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ซึ่งหมายความว่าที่ควรมาก็มาหมดแล้ว ที่เหลือคือมาไม่ได้
“จงหงถูกขายให้ผู้ชายบกพร่องทางสติปัญญาคนนั้น เพราะฉะนั้นจึงไม่ถือว่าเป็นคนในครอบครัวของเธอ หาครอบครัวที่แท้จริงของเธอให้พบ ให้มารับเธอ เธอน่าจะยังจําครอบครัวที่แท้จริงของเธอได้มั้ง”สายตาเวินลั่วฉิงตกอยู่ในตัวจงหง เป็นสายตาสบายๆไม่คิดอะไร อีกทั้งคำพูดก็ยังนุ่มนวลอีกด้วย
“ฉัน ฉันจำไม่ได้แล้ว ตอนนั้นที่ฉันตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองได้ถูกขายให้กับคนโง่นั้นแล้ว”จงหงที่ก้มหน้าก้มตามาโดยตลอด เมื่อได้ยินที่เวินลั่วฉิงพูด ถึงจะเงยหน้าหน้าขึ้นมา แล้วตอบอย่างก็กล้าๆกลัวๆ
ตอนนี้ใบหน้าของจงหงเต็มไปด้วยความมึนงง แถมยังมีความเจ็บปวดเล็กน้อยที่มีประโยชน์พอดีแทรกอยู่ด้วย
มองไม่ออกถึงที่พิรุธใดๆ แสดงได้เพอร์เฟค และแนบเนียนสุดๆ
จู่ๆเวินลั่วฉิงก็ยิ้มเบาๆออกมาทีหนึ่ง ตอนที่ไม่มีพิรุธอะไรเผยออกมานั่นแหละคือพิรุธที่ใหญ่สุด
“หลังจากผู้ค้ามนุษย์พวกนั้นเอาคนไปขายแล้ว ก็ไม่รู้ว่าทำอะไรกับพวกเธอรึเปล่า มีคนจำนวนมากบอกว่าหลังจากตื่นขึ้นมา ก็จำเรื่องในเมื่อก่อนไม่ได้เลย”หมิงหยวนได้จังหวะพูดเสริมขึ้นมาอย่างพอดี
“จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร พวกเราสามารถใช้วิธีอื่นช่วยเธอหาญาติได้”เวินลั่วฉิงไม่ได้สนใจหมิงหยวน แต่กลับยิ้มเบาๆให้จงหง
“เหมือนว่าคนแบบนี้ พวกคุณควรรับผิดชอบช่วยเธอหาญาติใช่ไหมคะ”เวินลั่วฉิงหันไปมองเล้งหรง ดูเหมือนถามด้วยความสงสัย ซึ่งกลับไม่ใช่ทั้งสิ้น
เล้งหรงชะงักไปสักครู่ หากเป็นเด็ก พวกเขาก็ทำเต็มกำลังช่วยพวกเขาหาญาติให้พบ แต่ผู้หญิงคนนี้อายุสามสิบห้าแล้ว ร่างกายก็ปกติ สติปัญญาครบถ้วน และเธอก็ไม่ได้ขอให้พวกเขาช่วยหาญาติของด้วยเองด้วย แถมพวกเขาก็ไม่สามารถให้เธออยู่ตรงนี้ได้ตลอด
“อือ เป็นเช่นนี้ครับ”ในใจเล้งหรงแม้จะมีความไม่เข้าใจเล็กน้อย แต่เขาก็ตอบตามความหมายของเวินลั่วฉิง
“คุณวางใจได้ พวกผมจะช่วยคุณหาญาติให้พบแน่นอนครับ”เล้งหรงหันไปมองจงหงพร้อมเอ่ยประโยคนี้โดยเฉพาะ
จงหงมองเล้งหรง มีความอึ้งเล็กน้อย ริมฝีปากขยับไปมา สุดท้ายกลับทำได้เพียงพยักหน้า
แล้วพูดขอบคุณ
เพราะเธอรู้ดี ว่าในเวลานี้ เธอปฏิเสธไม่ได้ เพราะในสถานการณ์ปกติ ใครก็ไม่ปฏิเสธที่จะให้ญาติตัวเองให้พบทั้งนั้น
ในใจเวินลั่วฉิงยิ้มเบาๆ เป็นไปตามที่คิดจริงๆ
เพราะฉะนั้น เหยื่อคนอื่นถูกส่งกลับไปหมด เหลือแค่เพียงจงหงไว้เท่านั้น
ทุกคนคิดว่าเป็นการช่วย่จงหงตามหาญาติของเธอจริงๆ ซึ่งไม่รู้จุดประสงค์แท้จริงของเวินลั่วฉิง รวมไปถึงเล้งหรงก็ไม่เข้าใจด้วย
จงหงคือเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย แล้วไม่สามารถสอบสวนอะไรได้ด้วย
ตอนนี้ไม่เข้าใจสาเหตุที่แท้จริง
เล้งหรงไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเวินลั่วฉิงถึงทำแบบนี้
ต่อมาเวินลั่วฉิงก็ไม่ทำอะไรอีก แถมยังบอกว่าเหนื่อยแล้ว จึงได้ขอห้องหนึ่งกับเล็งหรง จากนั้นก็ไปนอนพักผ่อนทันที
“ลูกพี่ นี่เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ ยังจะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านอาชญาวิทยาอีก ผมดูแล้วน่าจะเป็นการมาสร้างปัญหามากกว่า ลูกพี่บอกมาสิว่าผู้ต้องหาเธอไม่สนใจ กลับมารั้งผู้เคราะห์ร้ายคนหนึ่งไว้ นี่ไม่ใช่การสร้างปัญหาแล้วคืออะไร”เห็นได้ชัดว่าหมิงหยวนไม่พอใจกับการกระทำของเวินลั่วฉิงเป็นอย่างมาก
