บทที่410 เขามารอเธอโดยเฉพาะ(2)
เย่ซือเฉินออกไปแล้ว ถังไป๋เชียนจึงส่งสัญญาณให้คนนั้นปล่อยถังจื่อโม่ได้
“เขาคือเย่ซือเฉินใช่ไหมครับ”ถังจื่อโม่ไม่ได้ร้องไห้งอแงเหมือนเด็กทั่วไปเช่นนั้น ในตอนนี้เขานิ่งเป็นอย่างมาก
ในใจถังไป๋เชียนสั่นเล็กน้อย
ใบหน้ากลับไม่เผยถึงความผิดปกติใดๆ พูดโดยหน้าไม่แดงลมหายใจไม่หอบ “ไม่ใช่”
เขาไม่ยอมรับว่าคนนั้นคือเย่ซือเฉินอยู่แล้ว
ถังจื่อโม่ไม่พูดอะไรออกมาอีก เพียงแต่แววตาที่จ้องมองเขานั้นราวกับมีความแปลกหน้าเล็กน้อย
“จื่อโม่ นายรู้หรือเปล่าว่าเมื่อกี้ที่นายทำแบบนั้นมันอันตรายมาก”ถังไป๋เชียนประสานตากับถังไป๋เชียน แอบกำมือแน่ เขารู้ดีว่าถังจื่อโม่นั้นฉลาด แต่ถึงถังจื่อโม่จะฉลาดยังไง ก็เป็นเพียงแค่เด็กห้าขวบเท่านั้น
“มีอันตรายเหรอครับ คนก็ไปแล้วไม่ใช่เหรอ คุณพยายามซ่อนตัวขนาดนี้ คนอื่นมาหาถึงที่ กลับไม่ลงมือเลยสักนิด ไม่ทำร้ายคนและสิ่งของเลย หรือพวกเขาไปแล้วสุดท้ายยังสามารถมาทำร้ายเด็กเล็กขนาดนี้อย่างปมได้อีกเหรอครับ”ก่อนที่เมื่อกี้จะตัดสินใจตะโกนเรียกคนนั้นได้คิดเรื่องราวทุกอย่างไว้แล้ว เขาแน่ใจว่าไม่มีอันตรายถึงทำแบบนั้น เพราะฉะนั้น ถังไป๋เชียนอยากใช้เหตุผลนี้มันหลอกเขา นั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
ถังไป๋เชียนเมื่อได้ยินคำพูดของถังจื่อโม่แล้ว ก็ตะลึงงันไปทันที มุมปากขยับไปมา กลับพูดไม่ออกสักคำไปชั่วคราว “ลุงถาง ผมนับถือคุณเป็นญาติคนหนึ่งมาโดยตลอด แม่ของผมก็เห็นคุณเป็นญาติพี่น้องมาโดยตลอดเช่นกัน……”ถังจื่อโม่มองเขาแวบหนึ่ง หลังจากที่พูดแบบนี้ออกไป ก็หมุนตัวกลับไปทันที
พูดไม่ได้เลยว่า คำพูดนี้ของเด็กถังจื่อโม่นั่นมีความหมายลึกซึ้ง
คำพูดนี้สามารถเข้าใจได้ว่า พวกเราเห็นคุณเป็นญาติพี่น้อง แต่คุณกลับโกหกพวกเรา
และสามารถเข้าใจได้เช่นกัน ว่าคุณแม่เห็นเขาเป็นญาติพี่น้อง ดังนั้นจึงแต่งงานกับเขาไม่ได้
ถังไป๋เชียนยังคงยืนอยู่ที่เดิม ตะลึงงัน ไม่ได้สติไปชั่วขณะ
เขาพบว่า ในบางเรื่องเขายิ่งอยากจะจับไว้ สุดท้ายเหมือนยิ่งห่างเขาออกไปเรื่อยไป
ถึงสุดท้ายแล้ว เขาต้องเสียเวินลั่วฉิงไปจริงๆใช่ไหม ใช่เหรอ
สําหรับเด็กทั้งสองคน เขานั้นชอบอยู่แล้ว เขานั้นรักใครก็รักทุกอย่างของคนๆนั้นด้วย แต่ถึงจะรักใครก็รักทุกอย่างของเขาสุดท้ายก็ไม่ใช่ลูกตัวเองยู่ดี
ถังไป๋เชียนรู้ดี ว่าหลังจากผ่านเรื่องนี้ไป ถังจื่อโม่ก็คงจะไปสนิทกับเขาเหมือนแต่ก่อนแน่นอน ในนัยน์ตาถังไป๋เชียนนั้นความซับซ้อนมากยิ่งขึ้น
เมืองA
เวินลั่วฉิงหลับไปสองชั่วโมง เพราะไม่มีใครรู้เวินลั่วฉิงว่าต้องการที่จะทำอะไร ดังนั้นดังนั้นงานอื่นๆจึงเป็นไปตามขั้นตอนปกติ
พวกเขาสอบสวนหญิงชราคนนั้นอีกครั้ง ในครั้งนี้ หญิงชราคนนั้นกลับยอมรับผิด
“หัวหน้า ยอมแล้ว ในที่สุดเธอก็ยอมรับผิดแล้วครับ”หมิงหยวนรีบเอาข่าวดีนี้ว่าบอกเล้งหรง
เล้งหรงไม่รู้สึกดีใจแม้แต่น้อย ใบหน้ากลับแสดงความเคร่งขรึมมากกว่า”นายไม่รู้สึกว่าเรื่องนี้ประหลาดมากไปหน่อยเหรอ”
หญิงชราคนนั้นไม่ยอมผิดตั้งนาน ทำยังไงก็ไม่ยอมรับ แต่กลับมายอมรับผิดในเวลานี้งั้นเหรอ
ในตอนที่เวินลั่วฉิงกักตัวจงหงไว้มายอมรับผิด
เล้งหรงรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
“หัวหน้า นี่หัวหน้าหมายความว่ายังไง หรือลูกพี่จะสงสัยว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องกับเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นจริงๆ พูดไปแล้ว เรื่องที่พวกเรากักตัวเหยื่อคนนั้นไว้ ผู้ชราคนนั้นก็ไม่รู้นี่ หญิงชราคนนั้นพวกเราขังเดี่ยวมาตลอด เฝ้าไว้เป็นอย่างดี”เห็นได้ชัดว่าหมิงหยวนก็ยังไม่ได้คิดเช่นนั้น เขาไม่เคยเชื่อคำพูดของเวินลั่วฉิงเลยสักนิด
“ถ้าเป็นเช่นนี้ เรื่องนี้ก็ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่”เล้งหรงหรี่ตาลงเล็กน้อย ตอนเช้าเขาได้เห็นสถานการณ์ในการสอบสวนของหญิงชราแล้ว จากสถานการณ์ในตอนเช้าที่ดูมา หญิงชราต้องไม่ยอมรับผิดอย่างง่ายๆแน่ แต่ตอนนี้……
“งั้นความหมายของหัวหน้าคือ’หมิงหยวนอดที่จะถามไม่ได้
“รอเธอตื่นก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที”ในตอนนี้เล้งหรงนั้นเชื่อใจเธอมากขึ้นเรื่อยๆ แถมเขาก็รู้สึกว่าเธอใครบางคนมากขึ้นเรื่อยๆ
หมิงหยิวเพิ่งนึกอยากจะพูดอะไร จู่ๆเสียงเคาะประตูด้านนอกก็ดังขึ้นมา “หัวหน้า คุณถังตื่นแล้ว กำลังรอคุณอยู่ครับ” เพราะเวินลั่งฉิงไม่เคยแนะนำชื่อตัวเองมาตลอด ท้ายที่สุดเสี่ยวโจวก็ยังคงต้องเรียกเธอคุณถังต่อไป
เล้งหรงนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็รีบผลักประตูออกไปทันที ความเร็วนั้นว่องไวมาก ถึงขั้นมีความรีบร้อนเล็กน้อย
“คุณตื่นแล้ว หญิงชราคนนั้นยอมรับผิดแล้ว เรื่องนี้คุณมีความคิดเห็นอย่างไร”เล้งหรงเดินไปตรงหน้าเวินลั่วฉิง จ้อง มองเธอ จู่ๆก็รู้สึกใจเต้นเร็วมาก ไม่รู้เป็นเพราะเกิดจากการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วมากในเมื่อกี้ของเขารึเปล่า
“ก็แปลว่ามีคนได้รับข่าวแล้ว จากนั้นก็แจ้งหญิงชรา”เวินลั่วฉิงนึกไว้ตั้งนานแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ ดังนั้นจึงแปลกใจเลยสักนิด
“หากเป็นไปตามที่เธอพูด งั้นจงหงก็คงมีปัญหาจริงๆ”เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของเล้งหรงมีความสงสัยมากยิ่งขึ้น
“หาคนที่ข่าวให้พบ จากนั้นก็แจ้งคนของหญิงชรา เรื่องก็จะคลี่คลายค่ะ”เวินลั่วฉิงรู้ว่าเรื่องแบบนี้ ต้องจับต้นตอให้ได้ถึงจะโอเค
เพราะในตอนนี้จงหงอยู่ในฐานะเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย ไม่สะดวกต่อการสอบสวน ดังนั้น เธอต้องหาคนที่รับข่าวคนนั้นออกมาให้ได้ก่อน
เรื่องที่เธอกักตัวจงหงไว้นั้นมีคนรับรู้ไม่เยอะมาก แถมเธอยังพูดว่าเพื่อช่วยจงหงหาญาติ
แต่ว่า หญิงชราคนนี้กลับได้รับการแจ้งเตือน ก็แปลว่าคนที่ได้รับข่าวต้องอยู่ในเรือนจำแน่นอน
คนที่ถูกขังอยู่ในเรือนจำในสถานการณ์ปกติจะไม่ได้รับข่าวคราวจากภายนอกเด็ดขาด ดังนั้นมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว
คือจงหงเป็นคนส่งข่าวให้คนนั้นเอง
ถ้างั้นคนๆนั้นต้องติดต่อกับจงหงเป็นการส่วนตัวอย่างแน่นอน
ดังนั้นคนๆนั้นต้องเป็นคนที่จงหงไว้ใจเป็นอย่างมาก และเป็นคนที่รู้เรื่องจงหงดีที่สุดอย่างแน่นอน
เธอดูการบันทึกปากคำแล้ว หัวหน้าพวกนี้ต่างก็บอกว่าไม่เคยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของลูกพี่มาก่อน บอกว่าทุกครั้งที่หัวหน้าของพวกเขานับเจอพวกเขาก็จะมีฉากกั้นไว้ตลอด
แถมทุกครั้งก็ใส่เสื้อผ้าปิดตาปิดตาอย่างมิดชิด
ดังนั้น พวกเขาเห็นเพียงแค่เงาลางๆของลูกพี่เท่านั้น แต่มีคนบอกว่าพี่นั้นรูปร่างตัวเล็กมาก และมีคนบอกว่าอ้วนท้วนมาก คำให้การไม่เหมือนกันอย่างสิ้นเชิง
ดังนั้น จะคำให้การของพวกนั้นแล้วหาลูกพี่ที่แท้จริงของพวกเขาออกมาได้ยากมาก เพราะลูกพี่คนนั้นเจ้าเล่ห์มากนัก ได้จัดการวางแผนเรื่องทั้งหมดไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว
ที่คนพวกนั้นเห็นไม่ใช่ตัวจริงทั้งนั้น
แต่คนที่สามารถติดต่อกับลูกพี่โดยตรงได้นั้น ต้องเคยพบลูกพี่มาก่อนแน่ และต้องรู้ว่าลูกพี่เป็นใครแน่นอน
หรืออาจมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากัน
“ในช่วงนี้ หญิงชราถูกพวกเราเฝ้าอย่างแน่นหนาโดยตลอด ก่อนหน้านี้ได้อยู่ในห้องสอบสวนมาตลอด จากนั้นก็เคยส่งกลับไปที่ห้องขังครั้งหนึ่ง ในระหว่างนี้เธอไม่เคยพบใครมาก่อนทั้งนั้น เพราะฉะนั้น คนๆนั้นต้องซ่อนตัวอยู่ในห้องขัง”เล้งหรงเป็นคนฉลาด แป๊บเดียวก็เข้าใจความหมายของเวินลั่วฉิง
เวินลั่วฉิงไม่พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มออกมาเบาๆ
“คนๆนั้นอยู่ในห้องขัง ซึ่งจงหงไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้ห้องขังเลย พวกเขายังสามารถติดต่อกันได้ งั้นต้องมีอุปกรณ์ติดต่อสื่อสารไว้อย่างแน่นอน”เพียงชั่วขณะเล้งหรงก็นึกถึงความเป็นไปได้เช่นนี้ออกมาทันที
งั้นเรื่องนี้……
