ตอนที่ 42 เธอไม่แต่งงานกับเขาได้ไหม
“อะไรนะ?” ครั้งนี้เวินลั่วฉิงอึ้งไปเลย พรุ่งนี้สิบเอ็ดโมง เจอกันที่อำเภอ? นี่มันมีกี่ความหมาย? ไปอำเภอหมายถึงจะไปจดทะเบียนสมรสเหรอ?
ใครพอจะบอกเธอได้บ้าง ว่าไปอำเภอนอกจากไปจดทะเบียนสมรสแล้วยังไปทำอะไรได้อีก?
ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ เวินลั่วฉิงไม่สามารถคิดเป็นเหตุผลอื่นได้จริง ๆ
แต่ว่า เขาไม่รู้สึกว่ารีบร้อนเกินไปหน่อยเหรอ?
นี่พวกเขาเพิ่งพบหน้ากันครั้งแรก คุยกันไม่เกินสิบประโยค ทำไมถึงกระโดดข้ามไปที่อำเภอเลย?
“ถ้าหากเธอไม่ปรากฏตัว ตระกูลเย่อก็จะมาสู่ขอถึงบ้าน” เย่ซือเฉินไม่อธิบายอะไร เพียงแต่พูดเสริมขึ้นประโยคนึงอย่างช้า ๆ
“นี่มันแตกต่างกันตรงไหนเหรอ?” เวินลั่วฉิงบอกตัวเองว่าโมโหไม่ได้ โมโหไม่ได้ แต่ในใจกลับทนต่อความหงุดหงิดไม่ได้ มีใครเขารังแกคนอื่นแบบนี้กันไหม?
อะไรที่เรียกว่าเธอไม่ปรากฏตัว ตระกูลเย่อก็จะมาสู่ขอถึงบ้าน?
ถ้าจะสู่ขอก็มาสู่ขอก็จบเรื่อง จำเป็นต้องขู่กันขนาดนี้เหรอ?
สองตัวเลือกนี้มีความแตกต่างกันไหม? เป็นการบังคับให้เธอแต่งงานทั้งนั้น
ในใจของเวินลั่วฉิงรู้อย่างชัดเจน ถ้าหากตระกูลเย่อมาสู่ขอ คุณปู่จะต้องตอบตกลงแน่นอน
เพียงแต่ว่า เธอรู้สึกว่าเทียบกับวันพรุ่งนี้สิบโมงที่จะต้องไปอำเภอดีกว่านิดหน่อยไหม?
แน่นอนว่า นี่คือความคิดของเวินลั่วฉิง พูดได้อย่างมั่นใจว่านี่คือความคิดของเวินลั่วฉิงก่อนที่จะได้ฟังคำอธิบายของเย่ซือเฉิน
“มี ถ้าเธอไปเอง สิทธิการตัดสินใจอยู่ในมือเธอ เรื่องทั้งหมดให้เธอเป็นคนจัดการ” เย่ซือเฉินดวงตามีรอยยิ้ม ชักจูงเธออย่างใจเย็นมาก
ในตอนนี้เป้าหมายของเย่ซือเฉินมีเพียงหนึ่งเดียว นั่นก็คือคิดหาหนทางที่จะรักษาเธอไว้ข้างกาย จะไม่ยอมให้เธอหนีไปได้อีกแล้ว
เรื่องทั้งหมด ให้เธอเป็นคนจัดการ? เวินลั่วฉิงกระพริบตาช้า ๆ ฟังแล้วดูเหมือนค่อนข้างดึงดูดใจดี!
เพียงแต่ว่า ไม่รู้ว่าที่เขาพูดว่าทุกเรื่องนั้นรวมถึงเรื่องอะไรบ้าง?
“ถ้าหากตระกูลเย่มาสู่ขอถึงบ้าน เมื่อถึงเวลานั้นเรื่องทุกอย่างก็ไม่สามารถให้เธอเป็นคนจัดการได้แล้ว แม้กระทั่งสิทธิ์การเลือกของเธอก็ไม่มี” เย่ซือเฉินช่วยเธอวิเคราะห์สถานการณ์อื่นอีกครั้ง
ต้องบอกว่า ที่เย่ซือเฉินพูดมา ทั้งสองตัวเลือกค่อนข้างแตกต่างกันอยู่มาก
“พูดเหมือนกับว่าตอนนี้ฉันมีสิทธิ์ในการเลือกงั้นแหละ” เวินลั่วฉิงกระตุกมุมปาก ตอบกลับอย่างกลัดกลุ้มใจ เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์ทั้งสองนี้ เธอไม่มีสิทธิ์เลือก ยังไงก็ต้องแต่ง
ทำไมเธอถึงรู้สึกเหมือนกับหมาป่ากำลังลักพาตัวหนูน้อยหมวกแดงยังไงยังงั้น แถมหนูน้อยหมวกแดงคนนี้ถึงแม้ว่าจะมองออกว่าเป็นหมาป่าแต่ก็ไม่สามารถต่อต้านได้
“นอกจากเรื่องแต่งงานที่เธอไม่สามารถเลือกได้นั้น เรื่องอื่นเธอเลือกได้หมด” ดูเหมือนจะมีรอยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากของเย่ซือเฉิน เป็นเพราะรอยยิ้มบาง ๆ นั้น ทำให้มุมปากของเขาดูดีมาก
เวินลั่วฉิงมองรอยยิ้มของเขา รู้สึกว่าใจลอยนิดหน่อย แต่ว่าเธอก็ทำให้ตัวเองใจเย็นลงได้อย่างรวดเร็ว เวลานี้ห้ามฟุ้งซ่านเด็ดขาด
“งั้นฉันสามารถเลือกไม่แต่งงานกับคุณได้ไหม?” เวินลั่วฉิงมองไปทางเขา กระพริบตาช้า ๆ นี่เป็นการถามอย่างจริงจังมาก
“ไม่ได้” เย่ซือเฉินสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย ตอบปฏิเสธอย่างไม่เหลือทางหนีทีไล่
เธอไม่อยากแต่งงานกับเขา เธออยากจะแต่งงานกับคนอื่นงั้นเหรอ? อย่าแม้แต่จะคิด
เวินลั่วฉิงจ้องมองเขา ใบหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าจนปัญญาและหมดแรง สรุปคือแสดงออกถึงความไม่พอใจออกมาอย่างสุดฤทธิ์สุดเดช
เธอหวังเป็นอย่างมากว่าเขาจะดูออกถึงความไม่เต็มใจของเธอจากนั้นก็เปลี่ยนใจ ผู้หญิงบนโลกนี้มีตั้งเยอะแยะ ทำไมเขาจะแต่งงานกับเธอให้ได้?
“จำไว้นะ พรุ่งนี้ห้ามสาย ถ้าหากไม่ไปเธอได้รู้ถึงผลที่ตามมาแน่” เพียงแต่ว่า พูดถึงความไม่พอใจของเธอ เย่ซือเฉินกลับเลือกที่จะเมินสายตา แถมคำพูดนั้นไม่มีการปิดบังการข่มขู่แต่อย่างใด
เวินลั่วฉิงแอบกัดฟัน มีความฮึกเหิมที่อยากจะฟาดเขาให้เป็นหัวหมู แต่ว่าในสถานการ์แบบนี้เธอไม่อดทนไม่ได้ หลังจากที่เขาจากไป เวินลั่วฉิงรีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา ค้นหา Baidu เกี่ยวกับบริษัทเย่อซือกรุ้ป เกี่ยวกับเย่ซือเฉิน จากนั้นก็รู้สึกสับสนขึ้นมาทันที อุป๊ะ! ผู้ชายคนเมื่อกี้คือเย่ซือเฉินจริง ๆ ด้วย!
ชาติที่แล้วเธอไปขุดสุสานบรรพบุรุษตระกูลเย่อเหรอ? ถึงได้ไปแหย่คนที่จิดใจเหี้ยมโหดขนาดนี้
