บทที่428 คุณชายสามเย่บอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ（6）
อย่างไรก็ตามเขามาในวันนี้ เพียงเพื่ออยากพาเธอไป งั้นก็พาเธอไปตอนนี้ซะเลย
เมื่อเย่ซือเฉินกล่าวเช่นนี้ แล้วยังจูบบนใบหน้าเธอแรงๆทีนึงด้วย
เวินลั่วฉิงได้ยินสิ่งที่เขาพูด แล้วดูการเคลื่อนไหวของเขาอีกครั้ง ทำให้โมโหจนใบหน้าแดงไปชั่วขณะ
“ทำไม? เขินแล้วเหรอ “แต่ในตอนนี้ เย่ซือเฉินเงยหน้าขึ้นพอดี มองไปที่เธอ เห็นเธอหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด เขาตะลึง ทันใดนั้นก็มีประโยคดังกล่าวเอ่ยขึ้น
ในขณะนี้สติคุณชายสามเย่ยังไม่ตื่นอย่างเต็มที่
เวินลั่วฉิงเม้มมุมริมฝีปากเล็กน้อย ไม่พูดอะไร เพียงแค่จัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเงียบ ๆ
ไม่รู้ทำไม จู่ๆเวินลั่วฉิงก็รู้สึกขมขื่นเล็กน้อย ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่มีเรื่องอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกลำบากเลย
เพราะเธอรู้สึกมาตลอดมาทุกสิ่งที่ทำนั้น ต้องทำให้ดีที่สุด ทำให้เต็มที่ก็พอ ในท้ายที่สุดไม่ว่าจะได้หรือเสีย เธอก็สามารถยอมรับมันได้อย่างใจเย็น
แน่นอน ไม่ใช่ว่าต้องยอมรับทุกอย่าง ตรงกันข้าม เธอเป็นคนที่ชอบตอบแทนผู้พระคุณ มีแค้นก็แก้แค้น ถูกรังแก ก็จะเอาคืนสองเท่า
ดังนั้น แล้วเธอที่รู้สึกลำบากนั้นคืออะไรกัน?
เธอก็ไม่รู้ว่าเธอเป็นไร เธอด่าตัวเองอย่างลับๆในใจ เวินลั่วฉิง คุณยิ่งอยู่ยิ่งดีขึ้นเรื่อยๆแล้วเนอะ
เย่ซือเฉินรังแกเธอ เธอก็จะเอาคืนสองเท่า แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เย่ซือเฉินทำกับเธอเมื่อกี้นี้แล้ว ถ้าเธอเอาคืนสองเท่า มันจะไม่…….
ณ เวลานี้ อารมณ์ของเวินลั่วฉิงยิ่งแย่ลง
ดังนั้น ในขณะนี้เธอไม่อยากพูดอะไร ไม่อยากพูดกับเขา
จู่ๆเย่ซือเฉินเห็นว่าเธอเงียบมาก ดวงตาเป็นประกายกะพริบอย่างรวดเร็ว สติที่สูญเสียการควบคุมยาเล็กน้อยเมื่อกี้นี้ก็ฟื้นตัวเป็นปกติแล้วเช่นกัน
เมื่อเห็นชุดที่ยุ่งเหยิงของเธอ เขาก็รู้ดีว่าเมื่อกี้ตัวเองทำเกินไปหน่อย เขาจึงยื่นมือออกไป เพื่อต้องการช่วยเธอจัดเสื้อให้เรียบร้อย
แต่ว่า เวินลั่วฉิงรีบหลีกตัวไปอย่างรวดเร็ว เวินลั่วฉิงเดินตรงไปด้านข้าง แล้วจัดชุดต่อ
ดวงตาของเธอมองต่ำลงเล็กน้อย ไม่ได้ดูเขา และไม่พูดกับเขา
เย่ซือเฉินมองไปที่เธอ แอบถอนหายใจอย่างลับๆ “ขอโทษ เมื่อกี้ผมรีบร้อนไปหน่อย”
เมื่อกี้เขาหุนหันพลันแล่นเกินไปจริงๆ แม้ว่าจะเป็นเพราะฤทธิ์ของยาก็ตาม แต่เย่ซือเฉินไม่ได้อธิบายอะไรมาก
เขาคิดว่า แม้ว่าจะไม่มีฤทธิ์ทางยา เขาก็ไม่สามารถควบคุมได้เมื่อเขาได้สัมผัสเธอ ตรงกันข้าม ถ้าผู้หญิงในตอนนี้ไม่ใช่เธอ แม้ว่าเขาจะดื่มยามากขึ้นก็ตาม ก็จะไม่เกิดเรื่องอะไรแบบนี้ขึ้น
ดังนั้นเรื่องนี้ก็ไม่สามารถตำหนิเขาได้ ถ้าจะตำหนิเขาก็ต้องโทษที่เธอที่มีอิทธิพลกับเขามากเกินไป
เวินลั่วฉิงเงยหน้าขึ้น มองไปที่เขา ประหลาดใจที่เขาขอโทษในขณะนี้ แต่เธอได้ยินคำขอโทษของเขาไม่จริงใจเลย คำขอโทษนั้น กล่าวเหมือนเป็นเรื่องปกติธรรมดาเลย
นี่เป็นคำขอโทษจากเขาเหรอ? เป็นการขอโทษเหรอ?
มีการขอโทษแบบนี้ด้วยเหรอ?
ใช่ ที่เขาพูดคือขอโทษ แต่ในเสียงของเขา สีหน้าของเขาแสดงออกอย่างชัดเจน เรื่องนี้โทษเขาไม่ได้
ตำหนิเขาไม่ได้ หรือจะต้องตำหนิเธอหรือไงกัน? เวินลั่วฉิงรู้สึกโกรธมากขึ้น
เวินลั่วฉิงถอนหายใจอย่างลับๆ ทำไมเธอถึงอยากเอาชนะเขามากขนาดนี้
พวกเขาได้หย่าร้างกันแล้ว เขาจะปฏิบัติกับเธอแบบนี้อีกครั้งได้อย่างไร?
แต่ เวินลั่วฉิงกัดฟันอย่างลับๆ ในที่สุดก็ห้ามใจที่อยากจะตีเขาจนได้ เธอรีบจัดชุดของเธอ ไม่สนใจเขา อย่าแม้แต่จะมองเขาอีกต่อไป หันหลังแล้วจากไป
“โกรธเหรอ?”เย่ซือเฉินเห็นว่าเธอจะจากไป แล้ว เลยรีบยื่นมือออกไป เพื่อจะหยุดเธอไว้
แต่เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้เวินลั่วฉิงระวังตัวมาก รีบหนีได้อย่างรวดเร็ว เธอเบนสายตามามองเขา ในดวงตามีความโกรธอยู่ แต่ก็มีความเย็นที่ค่อนข้างชัดเจน
เธอไม่ได้พูดในขณะนี้ แต่ท่าทีที่แสดงออกก็ชัดเจนพอแล้ว
เย่ซือเฉินเห็นท่าทีของเธอในขณะนี้ แปลกใจเล็กน้อย แค่เพิ่งจะอยากอธิบาย ในเวลาเดียวกัน โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน
เย่ซือเฉินมองอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเนื้อหาของข้อความ ร่องรอยของความเย็นชาในดวงตาของเขาก็จางหายไปอย่างรวดเร็ว
“หลังจากที่ฉันออกไปแล้ว คุณค่อยออกไป ”เมื่อเงยหน้ามองไปที่เวินลั่วฉิงอีกครั้ง ก็มีอารมณ์ค่อนข้างหดหู่อยู่ในส่วนลึกของดวงตาของเขา
เขาไม่อยากปล่อยเธอไปแบบนี้ แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอตกอยู่ในอันตรายใด ๆแน่
เขาเพิ่งได้รับข้อความมาว่าโม่เซินได้พาคนเข้ามาแล้ว โม่เซินพาคนเข้ามา ต้องการหาเขาแน่นอน
โม่เซินหาเขา เขาไม่กลัว แต่เขากลัวว่าโม่เซินจะเจอเธอ
เธออยู่เคียงข้างเขา เขายังสามารถปกป้องเธอได้ แต่ว่าการทำอย่างนั้น ต้องมีความเสี่ยงไม่มากก็น้อย และเขาไม่ต้องการให้เธอรับความเสี่ยงแม้แต่น้อย
ดังนั้นแล้ว วันนี้เขาจึงตัดสินใจให้เธอออกไปก่อน
ให้เธอจากไปอย่างปลอดภัยก่อน เขาค่อยหาเธอ สถานการณ์ตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะหาเธอ
เวินลั่วฉิงได้ยินเขาให้เธอไป ตะลึงเล็กน้อย เธอเข้าใจเขา อารมณ์ของเขาถ้าหากไม่มีอะไรพิเศษ เขาก็จะไม่ยอมปล่อยเธอไป
แต่ เธอยังไม่ทันที่จะมีปฏิกิริยา เย่ซือเฉินก็เปิดประตูแล้ว ออกไปแล้ว
ดวงตาของเวินลั่วฉิงกะพริบ หายใจเข้าลึกๆทีนึง ทุกอย่างเกิดขึ้นกะทันหันเกินไป เธอยังฟื้นสติไม่ทันเลย
หลังจากที่เย่ซือเฉินออกจากห้องน้ำ เขาเดินตรงไปที่ห้องจัดเลี้ยง เขารู้ดีว่าตราบใดที่เขากลับไปที่ห้องจัดเลี้ยง ความสนใจของโม่เซินก็จะอยู่ในห้องโถง ถึงเวลา เธอก็สามารถออกไปอย่างปลอดภัย
เย่ซือเฉินออกจากห้องน้ำแล้ว ออกไปไม่ไกล จากนั้นก็เห็นหลี่ยุ่นเดินเข้ามาหาเขาด้วยท่าทางที่สง่างาม
“ประธานเย่ คุณหมายความว่ายังไงคะ? เล่นซ่อนแอบกับฉันเหรอคะ?” หลี่ยุ่นเห็นเขา ใบหน้ามีรอยยิ้มเล็กน้อย บิดเอวแล้วเดินไปตรงหน้าเขา และขยิบตาใส่เขาเป็นการปล่อยเสน่ห์
เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว เขาให้จางผิงจัดการผู้หญิงคนนี้แล้วไม่ใช่เหรอ?
พูดตามหลักแล้ว ผู้หญิงคนนี้ควรจะถูกโยนเข้าไปนอนในห้องนอนแล้วไม่ใช่หรือ?
ทำไมถึงปรากฏขึ้นที่นี่อีกครั้งได้ล่ะ และมันยังมาด้วยท่าทางแบบนี้ด้วย?
สิ่งที่เย่ซือเฉินไม่รู้ก็คือ คนของเขาทำให้หลี่ยุ่นไปที่ห้องมืดเล็กๆจริงๆ แต่ตอนที่หลี่ยุ่นเข้าไปในห้องมืดเล็กๆ นึกว่าเป็นเย่ซือเฉิน เธอจึงกอดจูบคนๆนั้นอย่างดูดดื่ม จากนั้นชายคนนั้นก็ตีหลี่ยุ่นให้สลบ กลัวจนผวาแล้วรีบหนีไป
หลังจากหลี่ยุ่นตื่น เปิดประตูออกมา แล้วกลับไปที่ห้องโถงอีกครั้ง ก็บังเอิญเห็นเย่ซือเฉินกำลังเดินผ่านมาที่เธอพอดี จากนั้นก็เข้าใจผิดอีกแล้ว
หลังจากที่หลี่ยุ่นเดินเข้ามา แล้วไปจับมือของเย่ซือเฉินโดยตรง เย่ซือเฉินต้องการปลีกตัวออกจากเธอ แต่หลังจากนั้น เขาก็เห็นโม่เซินกำลังพาคนมา
เย่ซือเฉินหยุดความพยายามที่จะปลีกตัวออกจากเธอในทันที จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าต่อ
หลี่ยุ่นเห็นว่าเขาไม่ปฏิเสธ ในใจมีความสุขมาก บนใบหน้ามีรอยยิ้มมากขึ้น มือที่จับแขนของเขาก็จับแน่นขึ้น
