บทที่ 452 อาการหึงหวงคุณชายสามเย่กำเริบ (2)
เวินลั่วฉิงจำเรื่องพวกนี้ได้ดี ตอนนั้นเธอกับคุณแม่ใช้ชีวิตอยู่ที่หมูบ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง ไป๋ยี่รุ่ยแค่กลับมาเฉพาะเวลาปิดเทอม ตอนนั้น……
เด็กคนอื่นต่างรังเกียจที่เธอมีหน้าตาขี้เหร่ จึงไม่เล่นกับเธอ แต่ทว่าไป๋ยี่รุ่ยไม่รังเกียจ กลับเล่นเป็นเพื่อนเธอเสมอ
จากนั้นเธอก็จะติดอยู่กับไป๋ยี่รุ่ย อันที่จริงไป๋ยี่รุ่ยโตกว่าเธอหกปี ตอนนั้นไป๋ยี่รุ่ยอายุสิบสองปีแล้ว ถ้าพูดตามหลัก ด้วยวัยที่ห่างกันเช่นนี้ พวกเขาไม่น่าจะเล่นเข้ากันได้ แต่ทว่าไป๋ยี่รุ่ยกับเล่นซุกซนเป็นเพื่อนเธอตลอด
ตอนนั้นเธอยังไม่ได้กลับไปอยู่ที่บ้านตระกูลเวิน ไม่มีใครรู้ว่าเธอเป็นคุณหนูใหญ่ของบ้านตระกูลเวิน
ตอนนั้นบริษัทของบ้านตระกูลไป๋ยังไม่ได้เกิดเรื่องขึ้น ยังไม่ถูกเวินจีหยันใช้วิธีสกปรกเข้าโจมตี
“ฉิงฉิง คำบางคำ ตอนนี้ผมพูดออกมาคุณก็อาจจะไม่เชื่อ แต่ผมก็ยังอยากจะพูดอยู่ดี อันที่จริงตอนผมไปสอนที่โรงเรียนของพวกคุณ ผมไม่รู้ว่าคุณเรียนอยู่ที่นั่นเลยและไม่รู้ว่าคุณกลับไปที่บ้านตระกูลเวินแล้วด้วย ตอนนั้นผมเดินเข้าห้องเรียน เมื่อเห็นหน้าคุณผมก็จำคุณได้ทันที……”ไป๋ยี่รุ่ยนึกถึงภาพเหตุการณ์ในวันนั้น รู้สึกว่าบุพเพสันนิวาสนั้นช่างอัศจรรย์จริงๆ ตอนนั้นเธอก็ยังคงเกเรซุกซนเหมือนเดิม เวลาเรียนก็ไม่ตั้งใจเรียนดีๆเลย
ผลการเรียนตกต่ำอย่างย่อยยับ
จุดนี้เวินลั่วฉิงไม่ได้สงสัยเลย เพราะด้วยกระบนใบหน้าของเธอ ทำให้จำได้ง่าย แต่ทว่าตอนนั้นเธอจำไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้ เพราะเวลาที่ผ่านไปนานสิบสองปี ไป๋ยี่รุ่ยจึงเปลี่ยนเปลงไปมาก
ปีนั้นเธออายุสิบแปดปี ไป๋ยี่รุ่ยยี่สิบสี่ปี เขาเพิ่งจบจากมหาวิทยาลัยก็มาเข้าสอนที่โรงเรียนของพวกเธอ จากนั้นไป๋ยี่รุ่ยก็ของคุยกับเธอเป็นการส่วนตัว เธอถึงรู้ว่าเขาก็คือไป๋ยี่รุ่ย
ตอนนั้นไป๋ยี่รุ่ยบอกว่าจะติวให้เธอตัวต่อตัว เพื่อจะได้ช่วยให้เกรดของเธอดีขึ้นมา
เดิมทีเธอก็แกล้งโง่อยู่แล้ว ฉะนั้นเธอจึงไม่อยากเรียนพิเศษ แต่ทว่าไป๋ยี่รุ่ยก็ยังคงยืนกรานให้เธอเรียนเสริมอยู่ดี
ต่อมา หลังจากเลิกเรียนทุกวันไป๋ยี่รุ่ยก็จะสอนพิเศษให้เธอ อันที่จริงเธอเป็นทุกอย่างเลย แต่ทว่าเวลาสอบเธอจงใจแกล้งทำผิดทุกวิชา
เธอยังจำได้ว่าหลังจากไป๋ยี่รุ่ยสอนพิเศษให้เธอเป็นเวลาสองเดือน เขาดูผลสอบของเธอแล้วก็หน้ามืดครึ้มราวกับสามารถหยดน้ำฝนออกมาได้ยังไงอย่างนั้น
ตอนนั้นเธออยากหัวเราะออกมา เธอคิดว่าไป๋ยี่รุ่ยจะล้มเลิกความตั้งใจทิ้ง แต่เธอคาดไม่ถึงว่าไป๋ยี่รุ่ยยิ่งให้เธอเรียนพิเศษหนักกว่าเดิม จนไม่มีเวลาไปทำอย่างอื่นเลย
แน่นอน ภายหลังไป๋ยี่รุ่ยก็พบว่าเธอจงใจทำข้อสอบผิด จงใจแกล้งโง่
แต่ทว่า ถึงแม้ไป๋ยี่รุ่ยจะรู้ว่าเธอจงใจแกล้งโง่ แต่เขาก็ยังคงสอนพิเศษให้เธอต่อ ต่อมา ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอค่อยๆคุ้นชินกับวิธีใช้ชีวิตอยู่กับเขาเช่นนี้
จนวันหนึ่งไป๋ยี่รุ่ยบอกว่าชอบเธอ ถามเธอว่าจะเป็นแฟนสาวของเขาไหม？
เธอรู้สึกว่าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว ฉะนั้นจึงรับปากอย่างว่าง่าย
เพราะไป๋ยี่รุ่ยไม่เคยรังเกียจความขี้เหร่ของตนมาตั้งแต่เด็ก และไม่เคยรังเกียจในความโง่เขลาของตนด้วย ฉะนั้นตอนที่ไป๋ยี่รุ่ยบอกว่าชอบตน เธอจึงไม่ได้สงสัยและไม่ได้คิดมากเลยสักนิดเดียว
เธอก็รู้ว่าตนตกหลุมรักไป๋ยี่รุ่ยโดยไม่รู้ตัวเข้าแล้ว
ตอนนั้นเธอมีอายุแค่สิบแปดปี ซึ่งเป็นวัยสาวที่ไร้เดียงสาและโลกสวย แต่ทว่าความรักกลับเป็นช่วงที่บริสุทธิ์ที่สุดและจริงใจที่สุด
ตอนนั้นเธอทุ่มสุดใจเพื่อความรักครั้งนี้ ตอนนั้นเธอคิดว่าหากเรียนจบเมื่อไหร่ เธอจะแต่งงานกับไป๋ยี่รุ่ย พอถึงเวลานั้นเธอจะลบสิ่งเติมแต่งเพื่ออำพรางใบหน้าที่แท้จริงทิ้ง และจะให้ไป๋ยี่รุ่ยเห็นใบหน้าที่แท้จริงของตน
แต่ทว่าเธอคาดไม่ถึงเลย ยังไม่ทันเรียนจบ ทุกอย่างก็ได้เปลี่ยนแปลงไปกะทันหัน
เวินลั่วฉิงกำลังคิดถึงเรื่องในอดีต ไป๋ยี่รุ่ยก็กำลังระลึกเรื่องในอดีตอยู่เช่นกัน เขาเอาของขวัญทุกชิ้นที่เธอมอบให้ระหว่างที่คบหาดูใจกันออกมาวางไว้บนโต๊ะ
ของขวัญพวกนั้นเป็นของกะจุกกะจิกไม่มีราคา ส่วนมากจะเป็นของขวัญที่เธอทำเองกับมือ เขายังคงเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี
สำหรับของขวัญที่เขามอบให้เธอ หกปีก่อนเธอได้นำไปเก็บไว้ที่กล่องทั้งหมด แล้วก็ไม่เคยไปหยิบจับอีกเลย
เวินลั่วฉิงมองของบนโต๊ะก็อึ้งทึ่งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ได้ยินเสียงของไป๋ยี่รุ่ยส่งมากะทันหัน “ฉิงฉิงผมรักคุณจริงนะ เป็นอย่างนี้เสมอมา หรืออาจพูดได้ว่าผมเริ่มชอบคุณตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้ว”
เวินลั่วฉิงได้สติกลับคืนมา ขณะที่กำลังฟังเขาพูด ดวงตาของเธอก็เผยความเศร้าหมองออกมาเลือนราง
หากหกปีก่อนเขาพูดเช่นนี้กับเธอ ไม่ว่าต้องเผชิญกับอุปสรรคที่ยากเย็นเพียงใด เธอก็จะอยู่กับเขา ไม่ว่าคุณปู่จะคัดค้านขนาดไหนก็ไม่อาจพลาดพวกเขาออกจากกันได้
ตอนนั้นขอเพียงเขาบอกเธอว่ารักเธอจริง ถึงแม้เธอรู้ว่าเขาจะโจมตีบริษัทเวินซื่อกรุ้ปต่อ เธอก็ยังคงคบกับเขาต่อไป
แต่ทว่าตอนนั้นเขาไม่ได้ทำเช่นนี้ คืนนั้นเธอไปหาเขา แล้วได้ยินบนสนทนาระหว่างเขากับพี่สาวของเขา คืนนั้นเธอจึงรู้ว่าที่เขาเข้าใกล้เธอเพราะมีจุดประสงค์อื่น เนื่องจากเธอเป็นคุณหนูใหญ่ของบ้านตระกูลเวิน ซึ่งบังเอิญเขาก็กำลังคิดหาวิธีโจมตีและการแก้แค้นตระกูลเวินอยู่พอดี
เขาจึงใช้เธอเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น！
ตอนนั้นเธอวิ่งเข้าห้องไปถามเขา แต่ทว่าเขาไม่ได้เอ่ยปากพูดแม้แต่คำเดียว
วันรุ่งขึ้น เธออดส่งข้อความหาเขาไม่ได้ เธอถามเขาว่าเขารักเธอจริงไหม เธอคิดว่าขอเพียงเขารักเธอจริง เธอจะเดินไปข้างหน้าพร้อมกับเขาอย่างไม่เหลียวหลังมองเด็ดขาด
แต่ทว่าตอนนั้นเขาไม่ได้ตอบเธอเลย
ต่อมาเธอได้โทรหาเขาไม่รู้กี่สาย สุดท้ายเขาก็ยอมรับสายจนได้ แต่กลับพูดแค่ประโยคเดียวว่า——‘ลืมเขาเถอะ’
คำว่าลืมเถอะนั้นพูดง่ายขนาดนั้นเลย
หรือสำหรับเขาแล้วมันเป็นเรื่องที่เล็กไม่สำคัญอะไรเลยก็ว่าได้
หลังจากวันนั้น เขาก็ไม่ได้มาที่มหาวิทยาลัยอีกต่อไป และเขาไม่ได้มาหาเธอเลย ยิ่งไม่เคยติดต่อหาเธอ
ต่อมาคุณปู่บังคับให้เธอหมั้นหมายกับเย่อหยู่นาน ซึ่งได้กระจายข่าวออกไปแต่แรก และในเมื่อคุณปู่รู้เรื่องที่เขาคิดจะแก้แค้น ข่าวการหมั้นของเธอจึงน่าจะเข้าหูของไป๋ยี่รุ่ยอยู่
แต่ทว่าตั้งแต่ประกาศข่าวหมั้นออกไป จนถึงวันหมั้นนั้นเป็นเวลาครึ่งปี แต่เขาก็ไม่เคยปรากฏตัวและไม่เคยทำอะไรเลย
ตอนนั้น เขาไม่อธิบายอะไรให้เธอฟังเลยสักคำ
ตอนนั้นเธอรักแบบใสซื่อไร้เดียงสา และรักมากมาย ฉะนั้นเธอจึงรับไม่ได้ที่เขาใช้เธอเป็นเครื่องมือ รับไม่ได้ที่เขาไม่เคยจริงใจกับเธอเลย
เธอคิดว่าไม่ใช่เธอไม่รู้จักความรัก เพียงเพราะรักแรกก็โดนทำร้ายแสนสาหัสปานนั้น ฉะนั้นตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา เธอจึงตัดสินใจปิดกั้นหัวใจของเธอเอาไว้ ไม่ให้ความรักเดินเข้ามาในสี่ห้องหัวใจเธอได้อีก
ภายหลังมีลูกรักสองคนด้วยแล้ว เธอยิ่งปิดกั้นมิดชิดกว่าเก่าเสียอีก
หัวใจที่ปิดกั้นเอาไว้ ตลอดหกปีที่ผ่านมา ความรักจึงเข้าไปในหัวใจเธอไม่ได้เลย คำสารภาพรักของไป๋ยี่รุ่ยก็เช่นกัน
“ฉิงฉิง พวกเราเริ่มต้นกันใหม่ได้ไหม？”ทันใดนั้นไป๋ยี่รุ่ยก็เดินมาอยู่ด้านหน้าเธอ พร้อมกับจับข้อมือเธอไว้
เวินลั่วฉิงละสายตามาจากโต๊ะแล้วมองหน้าเขา พลางส่ายหัวไปมา
หกปีก่อนเขาไม่มีคำอธิบายสักคำเดียว ซึ่งระหว่างหกปีนี้เธอทำร้ายบริษัทเวินซื่อกรุ้ปสำเร็จ จากนั้นก็มาเริ่มต้นใหม่กับเธอ
