ตอนที่ 47 หาแดดดี้
“เมื่อกี้หนูพูดถึงเย่ซือเฉิน จู่ ๆ ปู่ก็นึกออกขึ้นมาเรื่องนึง ช่วงนี้คุณปู่เย่ดูเหมือนจะร้อนใจเรื่องการแต่งงานของเย่ซือเฉินอยู่เหมือนกัน จนกระทั่งประกาศว่า ถ้าหากว่าภายในเดือนนี้เย่ซือเฉินยังไม่แต่งงาน เขาจะยกบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปทั้งหมดให้คุณชายสองตระกูลเย่อ”
เวินลั่วฉิงกระพริบตาช้า ๆ ทันใดนั้นเธอนึกขึ้นได้ถึงคำพูดที่เย่ซือเฉินพูดก่อนหน้านี้ เขาพูดว่าเขาต้องการภรรยา ดูท่าเรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องจริง
อย่างไรเสียเรื่องก็เกี่ยวกับทรัพย์สินของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป นี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้เขารีบร้อนที่จะแต่งงาน
แต่ว่าบนโลกนี้มีผู้หญิงเยอะแยะขนาดนั้นเขาไม่เลือก ทำไมต้องเจาะจงเลือกเธอ?
แน่นอนว่าเวินลั่วฉิงไม่รู้ว่าถ้าหากไม่ใช่เธอ ถึงแม้ว่าคุณปู่เย่จะบังคับเขายังไง เย่ซือเฉินก็ไม่มีทางตกลงแต่งงานแน่นอน
“ดังนั้น ปู่คิดว่าเรื่องนี้ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้” ทันใดนั้นใบหน้าของคุณปู่เวินก็มีความตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย
“เรื่องอะไรคะ?” เวินลั่วฉิงกำลังคิดถึงเรื่องของเย่ซือเฉิน จึงเหม่อลอยไปชั่วขณะ
“เรื่องของหนูกับเย่ซือเฉิน” คุณปู่เวินมองไปทางเวินลั่วฉิง ใบหน้าแต้มไปด้วยรอยยิ้ม
“หนูกับเย่ซือเฉิน? หนูกับเขาจะมีเรื่องอะไรกันคะ?” เป็นเพราะว่าตกใจเกินไป เสียงของเวินลั่วฉิงจึงสูงจนไม่เป็นธรรมชาติ
คุณปู่เป็นแบบนี้มันน่าตกใจจริง ๆ เลย!
“ตอนนี้คุณปู่เย่ไม่ใช่ว่ารีบร้อนให้เย่ซือเฉินแต่งงานหรอกหรือ? แค่เพียงตระกูลเย่ยินยอม ถึงแม้ว่าปู่จะต้องทำทุกวิถีทางก็จะให้หนูได้ออกเรือนแน่” เห็นได้ชัดว่าคุณปู่เวินไม่ได้แค่พูดไปเฉย ๆ แต่หมายความแบบนั้นจริง ๆ
ทำทุกวิถีทางที่จะให้เธอได้ออกเรือน? เวินลั่วฉิงโดนประโยคนี้ของคุณปู่ทำให้ตกตะลึงไปเลย
ทำทุกวิถีทาง? เรื่องนี้มันร้ายแรงขนาดนี้เลยเหรอ?
“พี่สาม นี่เขาจะทำทุกวถีทางเลยนะ เห็นได้ว่าคุณปู่เวินชอบพี่มากขนาดไหน ถ้าหากคุณปู่เวินเอ่ยเรื่องนี้กับตระกูลเย่จริง ๆ พี่จะยินยอมแต่งงานกับเธอไหม?” คุณชายห้าฉิงรู้ว่าพี่สามให้ความสำคัญกับเวินลั่วฉิงเป็นพิเศษ แต่ว่าคงไม่ถึงขั้นแต่งงานกับเธอหรอกมั้ง? เย่ซือเฉินเม้มปากนิดหน่อย ไม่ตอบอะไร ไม่ต้องให้คุณปู่เวินเอ่ยปาก เขาก็แต่งกับเธอ
ดูจากที่เขาไม่พูดไม่จา คุณชายห้าฉิงก็เข้าใจได้อัตโนมัติ เย่ซือเฉินเล่นส่วนเล่น แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะแต่งงานกับเวินลั่วฉิงจริง ๆ จากที่เขาดู พี่สามของเขาดีเลิศที่สุด ถึงแม้ว่าเวินลั่วฉิงจะไม่ได้ซื่อบื้อจริง ๆ เธอก็ไม่คู่ควรกับพี่สาม
“คุณปู่ พวกเราถึงขั้นทำทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว คุณปู่คิดว่าตระกูลเย่จะชอบไหมคะ?” ตอนนี้เวินลั่วฉิงรู้สึกกลัดกลุ้มใจเป็นอย่างมาก กลุ้มใจจนเธอไม่มีแรงที่จะต่อต้านแล้ว
ความตั้งใจเดิมของเธอคือต้องการจัดการเรื่องของเย่ซือเฉิน แต่เธอนึกไม่ถึงเลยว่าเรื่องจะกลายไปเป็นแบบนี้
จู่ ๆ เธอก็รู้สึกว่า เธอเป็นคนขุดหลุมเองจากนั้นคุณปู่ก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างมากในการฝังเธอ
“บริษัทเวินซื่อกรุ้ปในตอนนี้ตระกูลเย่ก็ไม่ใช่ว่าจะเห็นชอบ” คุณปู่เวินตะลึง จากนั้นก็ตอบอย่างจริงจังประโยคนึง
“งั้นคุณปู่ว่าทำไมตระกูลเย่อจะต้องแต่งงานกับหนูคะ?” เวินลั่วฉิงกระพริบตาช้า ๆ เธอเห็นด้วยกับคำพูดนี้ของคุณปู่ ถ้าเช่นนั้นทำไมเย่ซือเฉินจะต้องเจาะจงเลือกเธอ
หรือเป็นเพราะเธอไม่ฉลาดพอ ไม่สวยพอจริง ๆ นะ?
ปัญหานี้ เธอคิดไม่ออกจริง ๆ
“ปู่รู้สึกว่าตระกูลเย่อไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องพวกนี้” จากอำนาจและทุนทรัพย์ของตระกูลเย่อแล้ว ไม่มีทางที่จะสนใจของพวกนี้ เป็นเพราะเหตุนี้คุณปู่เวินจึงอยากจะลองดู
“ไม่ได้พอใจของพวกนี้ งั้นพวกเราก็ต้องมีสิ่งของที่ทำให้คนอื่นพอใจถึงจะได้ หรือว่าคุณปู่จะหวังให้คนอื่นพอใจที่หนูไม่ฉลาดพอ ไม่สวยพอเหรอคะ?” เวินลั่วฉิงนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของเย่ซือเฉิน ก็รู้สึกหดหู่มากกว่าเดิม
เย่ซือเฉินที่อยู่ข้างนอกหน้าต่างยิ้มมุมปาก ลึกลงในดวงตาดูเหมือนว่าจะแฝงรอยยิ้มไว้อยู่
คุณปู่เวินมองมาทางเวินลั่วฉิง ไม่ได้พูดอะไรและไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
คุณปู่เวินไม่พูด เวินลั่วฉิงก็ไม่กล้าพูดอะไรมั่ว ๆ อีก เกรงว่าจะไปกระตุกเส้นประสาทของคุณปู่เวิน แล้วจะเป็นการหาเรื่องใส่ตัวอีก แต่ว่ามีอยู่เรื่องนึงที่เวินลั่วฉิงกลับเข้าใจอย่างชัดเจนคือถ้าหากตระกูลเย่อมาสู่ขอจริง ๆ ถึงแม้ว่าคุณปู่จะต้องพยายามสุดกำลังก็จะให้เธอแต่งงานออกเรือนไปให้ได้
คุณปู่รักเธอมากจริง ๆ ดังนั้นเธอไม่อยากดื้อรั้นกับคุณปู่
ดังนั้น เธอจะไม่ให้ตระกูลเย่อมาสู่ขอเด็ดขาด
ไม่อยากให้ตระกูลเย่อมาสู่ขอ งั้นเธอก็ต้องทำตามที่เย่ซือเฉินพูด พรุ่งนี้สิบโมงไปที่อำเภอ
เมื่อถึงอำเภอก็หมายความว่าอาจจะต้องจดทะเบียนสมรสกับเขา แต่ว่าเย่ซือเฉินเคยพูดไว้ว่าถ้าหากเธอเป็นฝ่ายไปเอง เรื่องทุกเรื่องให้เธอเป็นคนตัดสินใจ แต่ถ้าหากรอให้ตระกูลเย่มาสู่ขอเมื่อถึงเวลานั้นแม้แต่โอกาสเลือกเธอก็ไม่มี
ดูท่าแล้ว ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกแล้ว
เมื่อกลับมาถึงห้อง สิ่งแรกที่เวินลั่วฉิงทำคือโทรวิดีโอหาลูกรักสองคน
“มามี้ มามี้จะกลับมาเมื่อไหร่คะ?” เมื่อต่อสายวิดีโอได้ลูกสาวที่น่ารัก ใบหน้าบ้องแบ๊วผิวสีชมพูอ่อนนั้นปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์
“ทำไมคะ? คิดถึงมามี้แล้วเหรอ?” ใบหน้าของเวินลั่วฉิงเผยยิ้มเบาบางอย่างไม่รู้ตัว ความกลัดกลุ้มใจและความร้อนใจหายไปในพริบตา
“คิดถึงก็คิดถึงค่ะ แต่ว่าพี่ชายบอกว่า มามี้ไม่ต้องรีบกลับมา อยู่อีกสักสองสามวัน ไม่แน่อาจจะสามารถหาแดดดี้ให้พวกเราก็ได้ค่ะ” ริมฝีปากแดงของลูกสาวยิ้มเล็กน้อย หน้าเล็กนั้นมีความสับสนอยู่เล็กน้อย
“หาแดดดี้?” เมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาว ใบหน้าของเวินลั่วฉิวแสดงความประหลาดใจนิดหน่อย
“ใช่ค่ะ คนอื่นมีแดดดี้กันหมด พี่ชายบอกว่ามามี้อายุก็ไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว สมควรถึงเวลาที่จะหาแดดดี้ให้พวกเราแล้วค่ะ”
เวินลั่วฉิงมุมปากกระตุกอย่างแรง เธอกล้ารับรองได้ว่า นี่เป็นคำพูดของลูกชายที่รักของเธอแน่นอน
อายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว? ปีนี้เธอเพิ่งจะยี่สิบสี่ปีเอง
“พี่ชายหละ?” เวินลั่วฉิงรออยู่นานแล้ว แต่กลับไม่เห็นลูกชายสุดที่รักของตัวเอง
“พี่ชายไปห้องทดลองกับคุณพ่อบุญธรรม แต่ว่าพี่ชายบอกว่าอีกสักพักก็กลับมาแล้ว”
จากคำพูดของลูกสาว เวินลั่วฉิงสงสัยเป็นอย่างมาก ลูกชายของตนเอง เธอรู้ดีที่สุด เขาไปห้องทดลองกับรุ่นพี่เป็นไปไม่ได้ที่จะกลับมาในเวลารวดเร็ว
ถึงแม้ว่าลูกชายจะอายุไม่ถึงห้าขวบ แต่กลับโตกว่าเด็กทั่วไป และฉลาดกว่าเด็กทั่วไป เธอมั่นใจได้ว่าเขาเหมือนเธอ
ห้าปีก่อน คืนนั้นที่โรงแรมเดิมทีเป็นอุบัติเหตุ ถึงแม้ว่าหลังจากเรื่องนั้นผู้ชายคนนั้นตามเธอไม่ปล่อย แต่ว่าเธอก็หนีรอดแล้ว
เพียงแต่ว่าคิดไม่ถึงว่า ภายหลังเธอจะตั้งครรภ์ ในตอนนั้นเธอคิดเยอะมาก สุดท้ายก็ตัดสินใจคลอดลูกออกมา
เธอโชคดีมากที่มีแก้วตาดวงใจทั้งสองคน เธอรู้สึกว่านี่คือของขวัญที่ดีที่สุดที่สวรรค์มอบให้เธอ
ผ่านมาแล้วห้าปี เชื่อว่าผู้ชายคนนั้นก็คงลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในปีนั้นไปแล้ว ผู้ชายคนนั้นคิดไม่ถึงแน่นอนว่าเธอจะเกิดลูกสองคนของเขา
แน่นอนว่า แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยคิดจะให้ผู้ชายคนนั้นรู้เรื่องนี้ ลูกเป็นของเธอ เป็นของเธอตลอดไป
เรื่องในปีนั้น ทำให้เธอรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าผู้ชายคนนั้นเอาแต่ใจมากขนาดไหน ถ้าหากให้เขารู้เรื่องลูก เธอกลัวจริง ๆ ว่าเขาจะมาแย่งชิงลูกไป
ดังนั้น เธอไม่มีทางข้องเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นอีกเด็ดขาด เมื่อก่อนไม่มี หลังจากนี้ไปก็ไม่มีทางมี เรื่องผ่านไปห้าปีน่าจะไม่มีทางได้พบเจอกันอีก……
