ตอนที่ 5 แข่งกับเวลา
เขายิ้มด้วยความโกรธ หันหลังเดินกลับเข้ามาในห้องอย่างสง่างาม จากนั้นก็คลำหาไฟแช็กบนหัวเตียงแล้วก็จุดไฟ
เมื่อแสงไฟสว่างขึ้น เขารีบกดโทรศัพท์ของโรงแรมเพื่อต่อสายทันที
“คุณชายเย่?” ไม่ถึงสองวินาที โทรศัพท์ก็ถูกรับขึ้น
“เฝ้าประตูโรงแรมไว้ให้ดี อย่าให้มีใครออกไปได้โดยเด็ดขาด” เย่ซือเฉิน
นี่เป็นโรงแรมของเขา เขาจะคอยดูว่าผู้หญิงคนนี้จะหนีออกไปได้ยังไง?
“ครับ” เลขาอู๋ตอบรับ ถึงแม้ว่าเลขาอู๋จะไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเจ้านายของตน แต่เขาก็รีบทำตามคำสั่งโดยมีรีรอ
ในทุกๆ ครั้งที่คุณชายเย่มาพักที่โรงแรม เลขาอู๋ก็จะเฝ้าดูความเรียบร้อยรอฟังคำสั่งอยู่ที่ชั้นหนึ่งตลอด ฟังจากน้ำเสียงของคุณชายเย่วันนี้แล้ว ดูเหมือนว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น
เวินลั่วฉิงวิ่งออกมาจากห้อง เธอเอาของที่อยู่ในมือทั้งหมดวางไว้หน้าห้อง เหลือไว้เพียงแค่เสื้อผ้าและชุดนอนของเย่ซือเฉินเท่านั้น เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้เขาตามเธอมาได้ แถมยังเอาโทรศัพท์มือถือเขามาด้วย เพื่อที่จะไม่ให้เขาติดต่อกับคนอื่นได้
จะว่าไปเธอก็วางแผนไว้รอบคอบมาก
แต่เวินลั่วฉิงประเมินความเร็วและความสามารถของคุณชายสามเย่ต่ำไป
ขณะที่เวินลั่วฉิงออกมาจากลิฟท์ล็อบบี้ชั้นหนึ่ง เลขาอู๋ก็ได้ยืนอยู่ที่ประตูโรงแรมแล้ว เลขาอู๋กำลังดักคู่รักหนุ่มสาวอยู่คู่หนึ่งเพื่อไม่ให้ออกไปจากโรงแรม
“เมื่อสักครู่ทางเราได้รับรายงานมาว่าข้างๆ โรงแรมมีการก่อเหตุของผู้ก่อการร้าย ทั้งนี้ทั้งนั้นเพื่อความปลอดภัยของคุณลูกค้า ทางโรงแรมจึงไม่สามารถให้ใครออกไปตอนนี้ได้ครับ” เลขาอู่พูดด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม
“ห้ะ? ที่รัก ถ้าอย่างนั้นเราอย่าออกไปก่อนเลย ไฟท์บินล่าช้าเป็นเรื่องเล็ก หากเกิดอันตรายขึ้นมาเป็นเรื่องใหญ่นะ” หญิงสาวพูดกับแฟนหนุ่มด้วยสีหน้าตกใจพร้อมดึงแขนแฟนหนุ่มไว้แน่น
“อือ อือ ถ้าอย่างนั้นเรากลับไปที่ห้องกันก่อนเถอะ” ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับ เพราะกลัวว่าจะเกิดอันตรายขึ้น จากนั้นทั้งสองก็พากันกลับไปที่ห้องพัก
เลขาอู๋ชื่นชมตัวเองในใจว่าตนเองฉลาดมากเลยใช่ไหม?
เวินลั่วฉิงยิ้มมุมปาก เหตุผลแบบนี้ใครเชื่อก็บ้าแล้ว
นี่น่าจะเป็นคำสั่งของผู้ชายที่อยู่ในห้องเมื่อกี้แน่ๆ เห็นได้ชัดแจ้งว่าต้องการที่จะจับตัวเธอ
เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะมาก่อเหตุถึงตรงนี้
เขาเร็วมาก ขนาดเวินลั่วฉิงเอาโทรศัพท์มือถือเขามาแล้ว แต่คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเขาจะมีวิธีอื่นเพื่อติดต่อกับคนภายนอกได้
สภาพการณ์ในสายตาเธอตอนนี้คือคิดจะหนีออกไปจากโรงแรมก็ยากเกินไป แต่หากรอให้ผู้ชายคนนั้นลงมา มีหวังเธอต้องซวยแน่ๆ
ดังนั้นเธอจำเป็นอย่างยิ่ง! จำเป็นต้องใช้ความเร็วของเธอวิ่งหนีออกไปให้ได้
ทันใดนั้นมีรถของโรงแรมคันหนึ่งมาจอดที่ประตู เห็นได้ชัดว่ากำลังมาส่งลูกค้า
เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วยิ้มมุมปาก สายตาจุดประกายขึ้นมาทันใด หนทางสู่สวรรค์จริงๆ
ในขณะนี้ เย่ซือเฉินที่อยู่ในห้องหยิบเสื้อผ้าที่สำรองมาใส่อย่างรวดเร็วแล้วเปิดประตูกำลังจะเดินออกไป เขาเห็นเสื้อผ้าที่กองอยู่หน้าห้อง และยังมีโทรศัพท์มือถือของเขาอีกด้วย ในสายตาของเขาตอนนี้ไม่สามารถหยั่งรู้เหตุการณ์ได้
เย่ซือเฉินหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา จากนั้นก็เข้าลิฟท์ไป
ภายในล็อบบี้ เวินลั่วฉิงถอนหายใจเบาๆ เธอเดินออกจากมุมอย่างรวดเร็วมุ่งหน้าไปที่ประตูทางออก มือซ้ายประกบหูไว้เพื่อแกล้งทำว่ากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ แต่ความจริงแล้วตอนนี้ที่ตัวเธอไม่มีโทรศัพท์สักเครื่อง
ผมยาวๆ ของเธอบดบังมือ ใบหน้าเธอไว้ และยังบดบังมือซ้ายของเธอที่แกล้งทำเป็นถือโทรศัพท์อยู่ด้วย ทำให้เลขาอู่ที่ยืนเฝ้าประตูอยู่สังเกตไม่เห็นเธอเลย
“ที่รัก มาถึงหรือยัง? เขารอที่รักมาทั้งคืนแล้วนะ” ขณะที่เดินมาถึงประตู เวินลั่วฉิงแกล้งทำเป็นคุยโทรศัพท์ เธอจงใจพูดเสียงดัง เพื่อให้คนที่ยืนเฝ้าประตูได้ยิน
และนี่คือการแข่งกับเวลานั่นเอง……
