ตอนที่ 50 คุณนายเย่อ ยินดีด้วยกับการแต่งงาน
สายตาของเย่ซือเฉินมองไปที่สัญญาข้อหนึ่ง――การแต่งงานมีอายุหนึ่งปี ในระหว่างนั้นถ้าหากเย่ซือเฉินได้รับหุ้นของเย่อซือกรุ้ป สามารถสิ้นสุดสัญญาได้ก่อน
นี่เธอยังไม่ทันได้แต่งงาน ก็คิดถึงการหย่าไว้เรียบร้อยแล้ว
เวินลั่วฉิงดูออกว่าสีหน้าของเขาตอนนี้ไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไร รอให้เขาเป็นฝ่ายพูด
เย่ซือเฉินเลิกตานิดหน่อย มองไปทางเวินลั่วฉิง ในใจของเวินลั่วฉิงเวลานี้รู้สึกเป็นกังวลนิดหน่อย เห็นท่าทางของเขาเมื่อสักครู่ ดูเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่รู้ว่าเขาจะยินยอมไหม
“สัญญาเขียนได้ไม่เลว” แต่ว่า ที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือ เย่ซือเฉินดูเหมือนจะพอใจอยู่ เขาหยิบปากกาขึ้นมาอย่างเร็ว เซ็นชื่อตัวเองลงบนสัญญา
ตอนที่เขาก้มหน้าลงซ็นช่อชั่วแวบเดียว เขาค่อย ๆ ยิ้มมุกปาก ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่?
เมื่อเห็นท่าทางอันคล่องแคล่วของเขา หรือว่าเป็นสัญชาตญาณของอาชีพ เวินลั่วฉิงรู้สึกเหมือนว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ว่าเย่ซือเฉินเซ็นชื่อบนสัญญาเรียบร้อยแล้วส่งให้เธอ
เธอเป็นคนเขียนสัญญาเอง ไม่มีปัญหาแน่นอน หรือว่าเธอคิดมากไปเอง เวินลั่วฉิงแอบสูดหายใจ จากนั้นก็เซ็นชื่อตัวเองลงบนสัญญา
ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อย เวินลั่วฉิงร่วมมือเป็นอย่างดี สิ่งที่ต้องใช้ก็เตรียมมาอย่างครบถ้วน ภายใต้สายตาของเย่ซือเฉินแอบแฝงถึงความประหลาดใจ
“สามีคะ จากนี้ไปฉันจะไปอยู่ที่ไหนคะ?” จดทะเบียนสมรสเสร็จ เมื่อออกมาจากอำเภอ เวินลั่วฉิงเปลี่ยนการเรียกชื่ออย่างคล่องแคล่ว ตอนที่มองไปทางเขา ใบหน้าของเธอไปเต็มด้วยรอยยิ้ม
การแต่งงานของพวกเขามีระยะเวลาหนึ่งปี ภายในหนึ่งปีนี้ เธอไม่อยากให้เกิดสิ่งที่คาดไม่ถึง เรื่องที่สำคัญที่สุดคือห้ามให้เขาเกิดสนใจในตัวเธออย่างเด็ดขาด
ไม่สนใจว่าเขาจะเลือกเธอเพราะเหตุใด
สันดานเลวของผู้ชาย ยิ่งครอบครองไม่ได้ก็ยิ่งอยากจะได้ ดังนั้นตั้งแต่ตอนนี้ไป เธอต้องเป็นคนอ่อนโยนเฉลียวฉลาด เชื่อฟังมีเหตุผล เข้าใจคนอื่น เป็นภรรยาที่ดีเชื่อฟังและทำตามทุกอย่าง
เวินลั่วฉิงรู้ว่า เขาแต่งงานเพราะไม่อยากให้คุณปู่เย่อยกบริษัทตระกูลเย่ให้กับคุณชายสองตระกูลเย่ ในเมื่อพวกเราแต่งงานแล้ว ถึงแม้ว่าทำให้คุณปู่เย่อดู แน่นอนว่าต้องอยู่ด้วยกัน
ถ้าหากว่าการแต่งงานนี้ทำเพื่อนให้คุณปู่เวินเห็น พวกเขาจะต้องย้ายเข้าไปอยู่ที่บ้านของตระกูลเย่อไหม เมื่อคิดถึงบ้านของตระกูลเย่อ คิดถึงรูปภาพ เวินลั่วฉิงแอบกำมือ
เมื่อได้ยินการเรียกของเธอ เย่ซือเฉินตะลึงนิดหน่อย ดูเหมือนจะใจลอยอยู่แวบนึง มองดูรอยยิ้มที่สดใสของเธอ จู่ ๆ เย่ซือเฉินก็รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเธอ
“เธอย้ายไปที่บ้านฉัน” เย่ซือเฉินมองไปทางเธอ ในดวงตาของเขาครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย
“ค่ะ ฉันกลับไปเก็บของก่อนนะคะ” เวินลั่วฉิงว่านอนสอนง่ายอย่างมาก ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติธรรมชาติอย่างมาก แต่ว่า ฟังจากน้ำเสียงของเขา ไม่ได้ไปที่บ้านตระกูลเย่อ?
“ฉันไปเป็นเพื่อนเธอ” เมื่อได้ยินการตอบรับของเธอที่ตรงไปตรงมาแบบนี้ เย่ซือเฉินเลิกคิ้วเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้แสดงออกจนดีเกินไปไหม? ดีจนทำให้เขาไม่กล้าเชื่อ
“ไม่ต้องค่ะ คุณสามีไปจัดการธุระเถอะค่ะ ฉันจัดการคนเดียวก็พอแล้ว คุณเอาที่อยู่กับกุญแจให้ฉันก็พอแล้วค่ะ” เวินลั่วฉิงยิ้มหวานมาก อ่อนโยนมาก และเข้าใจคนอื่นเป็นอย่างมาก
เย่ซือเฉินมองไปที่เธอ เงียบไปพักนึง จากนั้นก็เอาที่อยู่กับรหัสปลดล็อคประตูยื่นให้เธอ
“สามีคะ บ๊ายบาย” เวินลั่วฉิงรับมันมา แต่ก็ไม่ได้มองอย่างละเอียด แล้วเก็บไว้อย่างดี จากนั้นก็ยิ้มบาง ๆ แล้วโบกมือให้กับเย่ซือเฉิน แล้วก็หมุนตัวเดินจากไป
เย่ซือเฉินมองไปที่เงาของเธอที่เดินจากไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่พูดไม่ได้ว่าวันนี้ท่าทางของผู้หญิงคนนี้ทำให้เขาประหลาดใจ เธอจะย้ายไปที่นั่นคนเดียวอย่างเชื่อฟังขนาดนั้นเหรอ?
ทำไมเขารู้สึกสงสัยนิดหน่อยนะ?
แต่ว่า เขาก็อยากจะรู้ว่า เธอจะทำอะไรกันแน่
“ท่านประธานครับ นี่คุณแต่งงานจริง ๆ เหรอครับ?” จนกระทั่งเวินลั่วฉิงจากไป เลขาหลิวถึงได้สติขึ้น ตอนที่มองไปยังท่านประธาน สีหน้ายังคงยากที่จะเชื่อถือได้
เขาไม่อยากจะเชื่อจริง ๆ ท่านประธานของเขาจู่ ๆ ก็แต่งงานกระทันหันแบบนี้เลย!!
เย่ซือเฉินไม่ได้ตอบอะไร แต่เผยสมุดเล่มเล็กสีแดงในมือให้ดูโดยตรง
เลาขาหลิวมุมปากกระตุกเล็กน้อย ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเมื่อสักครู่ท่านประธานดูเหมือนตั้งใจจะโอ้อวดนะ?
เวินลั่วฉิงรับปากกับเย่ซือเฉินแล้วว่าจะย้ายไปที่นั่น แต่ว่ากลับไม่รู้ว่าจะแก้ตัวกับคุณปู่เวินยังไง เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าขณะที่เธอกำลังกลับบ้าน ก็ได้รับสายจากคุณปู่เวิน คุณปู่เวินบอกว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนที่เซี่ยงไฮ้ อาจจะไปหลายวันถึงจะกลับมา
เวินลั่วฉิงแอบสูดหายใจเข้า ดูท่าภายในกี่วันนี้ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้สักพัก
ตอนที่เวินลั่วฉิงกลับมาถึงบ้านของตระกูลเวิน คุณปู่เวินได้ออกเดินทางไปแล้ว ท่านอาจจะมีเรื่องค่อนข้างเร่งด่วน
เวินลั่วฉิงเพิ่งจะกลับมา เดิมทีของก็ไม่เยอะอยู่แล้ว เธอแค่เก็บของอย่างเรียบง่าย แล้วก็ถือกระเป๋าเดินทางเดินลงไปข้างล่าง
“คุณหนูใหญ่คะ คุณจะออกไปข้องนอกเหรอคะ?” คุณป้าหลิวเห็นเวินลั่วฉิงลากกระเป๋าเดินทางลงมา จึงรู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย
“อื้ม” เวินลั่วฉิงตอบเสียงเบา ที่ตระกูลเวินนอกจากคุณปู่แล้ว คุณป้าหลิวถือว่าดีกับเธอมาก
“นี่ก็เที่ยงแล้ว คุณหนูใหญ่ทานข้าวก่อนแล้วค่อยออกไปเถอะคะ? อาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว วันนี้ไม่มีคนอยู่บ้านค่ะ”
หลี่หยุนโดนจับ เวินจีหยันกำลังยุ่งอยู่กับการจัดการธุระ ดังนั้นจึงไม่อยู่บ้าน เวินหรวนหรวนก็ไม่รู้ว่าไปไหน
เวินลั่วฉิงคิดว่าถึงจะไปที่บ้านของเย่ซือเฉินก็ไม่ต้องรีบร้อน ดังนั้นจึงทานอาหารเที่ยงที่บ้านตระกูลเวินก่อน แล้วก็เดินเล่นอยู่ข้างนอกสักพัก จากนั้นเธอถึงจะเรียกแท็กซี่ไปตามที่อยู่ที่เย่ซือเฉินให้ไว้
ที่ที่เย่ซือเฉินอยู่ เป็นเรื่องธรรมชาติที่ต้องไม่เลว คือคฤหาสน์ที่หรูหราที่สุดในเมือง A
เย่ซือเฉินไม่ได้ให้คีย์การ์ดประตูทางเข้า เพราะว่าโดยปกติเวลาเข้าออกเขาขับรถตลอด ไม่พกคีย์การ์ดแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นจึงลืมเรื่องนี้ไป
เวินลั่วฉิงลากกระเป๋าเดินทางมาจนถึงนอกประตู ถึงจะนึกเรื่องนี้ขึ้นได้ ขณะที่กำลังคิดว่าจะโทรหาเย่ซือเฉินดีไหม
“ประทานโทษนะคะ คุณคือคุณหญิงเย่อไหมคะ?” แต่มีผู้ดูแลคนนึงเดินออกมาแล้ว
“เอ่อ เอ่อ ใช่ค่ะ” จากคำเรียกนี้ เวินลั่วฉิงตอบสนองไม่ทันอยู่ชั่วคราว
“คุณเย่อโทรมาเรียบร้อยแล้วค่ะ คุณหญิงเย่อเข้ามาได้เลยค่ะ” ผู้ดูแลคนนั้นท่าทางดีมาก
เวินลั่วฉิงกระพริบตาเบา ๆ คิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะละเอียดรอบคอบขนาดนี้ แม้กระทั่งเรื่องเล็กแค่นี้ก็ยังนึกขึ้นได้
เธอกดรหัสผ่านตามที่เย่ซือเฉินเขียนไว้ให้เธอ เวินลั่วฉิงเปิดประตูห้องออก เย่ซือเฉินยังไม่กลับมา ในห้องไม่มีคน ดูแล้วปกติมีเพียงแต่เย่ซือเฉินคนเดียวที่อยู่ที่นี่
ห้องเยอะมาก เวินลั่วฉิงสุ่มเลือกห้องหนึ่ง แน่นอนว่า เธอหลีกเลี่ยงห้องนอนใหญ่ เธอย้ายมาอยู่ที่นี่แต่ว่าไม่ได้หมายความว่าทั้งสองคนจะต้องอยู่ในห้องเดียวกัน
ในเมื่อเขาแต่งงานเพื่อให้คุณปู่เย่ดู ที่นี่ก็ไม่มีคนอื่น พวกเขาก็ไม่มีความจำเป็นในการอยู่ห้องเดียวกัน
เวินลั่วฉิงรอจนถึงทุ่มนึง เย่ซือเฉินก็ยังไม่กลับมา เธอเดินเล่นครึ่งค่อนวันแล้ว จนบนตัวเหงื่อออกแล้ว เธอรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อยแล้ว จึงหยิบเสื้อผ้าเพื่อไปอาบน้ำ ถึงแม้ว่าไม่ใช่ห้องหลัก แต่ว่าภายในห้องของเธอก็มีห้องน้ำ
อาบน้ำเสร็จ เวินลั่วฉิงเปิดประตูออก กลับเห็นเย่ซือเฉินอยู่ในห้องของเธอ
เวินลั่วฉิงอึ้งนิดหน่อย ร่างกายแข็งทื่อเล็กน้อย หยุดการเคลื่อนไหว!
“คุณหญิงเย่ ยินดีกับการแต่งงานด้วยนะครับ” เมื่อเห็นเธอ เย่ซือเฉินก็เดินเข้ามา ดันเธอที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จให้ชิดระหว่างตัวเขากับผนัง
