บทที่511 ถังจื่อโม่เหมือนคุณชายสามเย่ตอนเด็กอย่างกะแกะ(1)
“ใช่ เลือกเขาดีที่สุดแล้ว เขามีความเป็นกลางมาโดยตลอด ไม่ได้ยืนข้างฉัน และไม่ได้แสดงออกว่าจะช่วยถังหยุนเฉิงด้วย เจ้าสี่เสนอได้ดีมาก” กู้เจิ้งฉุนยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้า
“กู้หนาน คุณไปเดี๋ยวนี้เลย ทำตามที่อาสี่คุณพูด” ตอนที่กู้เจิ้งฉุนมองไปที่กู้หนาน สีหน้าดูไม่พอใจอย่างมาก สายตาแสดงออกถึงความเย็นชาอย่างชัดเจน “หลายเรื่องที่ผ่านมาคุณทำได้ไม่ดีเลย ทำให้ฉันผิดหวังมาก ถ้าผิดพลาดอีก ฉันจะไม่ให้อภัยคุณ”
“ฉันเข้าใจแล้วคุณพ่อ” กู้หนานก้มหน้า ตัวแข็งทื่อ บุคลิกดูเคารพแต่ในใจกลัวมาก คุณพ่อของเธอพูดว่าจะไม่ให้อภัยเธอ จะต้องลงโทษเธออย่างหนักแน่ๆ
ทางเวินลั่วฉิงก็โทรหาถังหลิน
“ฮัลโหล ฉิงฉิง ตอนนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง” เมื่อรับสาย เสียงของถังหลินก็ดังขึ้น
เวินลั่วฉิงเล่าสถานการณ์ทั่วไปอย่างรวดเร็วและบอกแผนการของตัวเองให้กับเขาไป
“โธ่คุณจะให้ฉันใช้มารยาของผู้ชายเหรอ” ถังหลินตะลึง มุมปากกระตุกอย่างรุนแรง เด็กคนนี้คิดออกมาได้ทุกวิธีจริงๆ
“ใช้คำหวานเพียงไม่กี่คำก็ได้แล้ว ไม่ได้ให้คุณต้องอุทิศตัวขนาดนั้น” เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงอุทานของเขา อดไม่ได้ที่จะขยับมุมปากเล็กน้อย
“พูดคำหวานๆกับเธอ มันยากมาก ยากกว่าภารกิจใดๆทั้งสิ้น” แค่คิดถึงกู้หนาน บนใบหน้าของถังหลินก็แสดงความเย็นชาออกมา สำหรับผู้หญิงคนนั้นไม่มีความรู้สึกดีๆด้วยแม้แต่นิดเดียว ให้เขาพูดคำหวานกับเธอ เหมือนฆ่าเขาทั้งเป็น
ไม่ มันโหดร้ายยิ่งกว่าการฆ่าเขาโหดร้ายกว่า
“คุณไม่อยากพูดคำหวานก็ได้ แต่ทำอย่างไรก็ได้ถ่วงเวลาเธอไว้ก็พอ ยิ่งนานยิ่งดี” เวินลั่วฉิงรู้ว่าวิธีนี้ฝืนใจถังหลินมากเกินไป
“ฉันเข้าใจแล้ว สบายใจได้ ฉันจะหาวิธีได้ รับรองว่าจะถ่วงเวลาให้นานเท่าที่คุณต้องการ” ถึงแม้ถังหลินรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจ แต่มันเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ไม่ว่าจะเสียสละมากแค่ไหนเขาก็ต้องทำให้ได้
“เช่นนั้นก็ดี ฝากคุณด้วย” เวินลั่วฉิงแอบโล่งใจ ใบหน้ายิ้มเล็กน้อย
“ใช่ๆ ฉันยังไม่ได้ไปรับเด็กสองคนกลับมาเลย” ถังหลินพูดอย่างรวดเร็วอีกหนึ่งประโยค ในขณะที่พูด เสียงของเขาเศร้าเล็กน้อย
“เกิดอะไรขึ้น” เวินลั่วฉิงสะดุ้งเล็กน้อย ดวงตาสั่นไหวถังหลินตั้งใจไปรับเด็กสองคน สองวันก่อนยังเธอโทรหาจื่อโม่ก็พูดกับจื่อโม่เรื่องนี้ จื่อโม่ก็ตอบตกลงแล้ว
ดังนั้นถังหลินไปรับ เด็กทั้งสองคนก็น่าจะกลับมาด้วย
“คุณไม่ต้องกังวล เด็กทั้งสองต้องปลอดภัยแน่นอน คนที่ชื่อเยว่หงหลิงพาพวกเขาออกไปเที่ยว คุณลองติดต่อเธอสิ ลองถามสถานการณ์ก่อน” ถังหลินรู้ว่าเรื่องนี้จะต้องเกี่ยวข้องกับถังไป๋เชียน แต่เขาก็ไม่ได้พูดออกมา
“ได้ ฉันลองติดต่อพี่หงหลิงดู” ใบหน้าของเวินลั่วฉิงแสดงออกถึงความกังวลอย่างชัดเจน แม้จะรู้ว่าเด็กสองคนอยู่กับพี่หงหลิงก็ปลอดภัยดี แต่เรื่องนี้มันบังเอิญเกินไป เกรงว่า………….
เวินลั่วฉิงรีบโทรไปที่เบอร์ของเยว่หงหลิง อีกฝ่ายรับอย่างรวดเร็ว “ฉิงฉิง ในที่สุดคุณก็จำได้ว่าต้องโทรหาฉัน”
เยว่หงหลิงขณะพูดมีรอยยิ้มในน้ำเสียง เวินลั่วฉิง ถอนหายใจอย่างเงียบๆ ความกังวลที่มีอยู่ก็ลดลง
“พี่หงหลิง ตอนนี้พวกคุณอยู่ที่ไหนเหรอ” เวินลั่วฉิงสอบถามโดยตรง
“พวกเราอยู่ที่ประเทศD ทิวทัศน์ที่นี่ดีมากที่เล่นก็เยอะ เด็กทั้งสองเล่นอย่างมีความสุขเลย คุณจะมาเที่ยวด้วยกันไหม” เยว่หงหลิงตอนนี้น่าจะอยู่ข้างนอก เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงลม เสียงน้ำ และเสียงสนุกสนาน
“พี่หงหลิงทำไมจู่ๆถึงคิดจะออกไปเล่นข้างนอก และไปไกลมาก” เวินลั่วฉิงดวงตากะพริบ เรื่องบางเรื่อง เธอก็พอจะเดาออก แต่เธอยังต้องการคำตอบที่ชัดเจน
“ถังไป๋เชียนบอกว่าช่วงนี้ฉันไม่มีงานอะไร บอกว่าเด็กทั้งสองคนอยู่แต่ในบ้านเหมือนเบื่อๆ ดังนั้นจึงแนะนำให้ฉันพาเด็กสองคนออกมาเที่ยวสักวันสองวัน เพราะเธอไม่รู้มาก่อนว่าถังหลินจะมารับเด็กสองคนนี้ ดังนั้นจึงไม่ได้สงสัยอะไร
ดวงตาของเวินลั่วฉิงหรี่ลงเล็กน้อย เหมือนว่า จะเป็นรุ่นพี่ที่จงใจรับเด็กสองคนนั้นไป
รุ่นพี่น่าจะรู้ว่าถังหลินจะไปหาเด็กสองคนนั้นถึงได้จงใจทำเช่นนี้……..
“พี่หงหลิง พวกคุณจะเที่ยวอีกกี่วัน” เวินลั่วฉิงดวงตากะพริบ จากนั้นเขาก็แกล้งถามไป
“จะเที่ยวอีกประมาณสองสามวัน” เยว่หงหลิงเพราะความไม่รู้ ดังนั้นจึงตอบไปอย่างธรรมชาติ
“เช่นนั้นก็รอทริปของพวกคุณสิ้นสุดแล้ว รบกวนพี่หงหลิงช่วยพาเด็กทั้งสองมาส่งที่เมืองAเลยนะ ฉันจะรอพวกคุณที่เมืองA” เวินลั่วฉิงแคร์ความสัมพันธ์ในอดีต ดังนั้นเขาไม่อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่ ไม่อยากให้เสียความรู้สึกต่อกัน แม้จะรู้ว่าถังไป๋เชียนทำเรื่องพวกนั้น แต่เธอก็ไม่เคยต่อว่าเขาเลย แต่เธอกลัวว่าถังไป๋เชียนจะใช้เด็กสองคนนี้มาแบล็กเมล์เธอ
ดังนั้น เธอจะต้องเอาเด็กสองคนนี้กลับมาให้ได้
สองวันนี้ เธอต้องสอบสวนคดีความ การสอบสวนคดีความตัวเธอเองก็มีอันตรายอยู่แล้ว ถ้าตอนนี้รับเด็กสองคนกลับมา เธอก็ไม่มีเวลาดูแล เธอก็ไม่ไว้ใจ ตอนนี้คนตระกูลกู้กำลังจับจ้องอยู่ เธอกลัวว่าถ้าเด็กสองคนกลับมาอาจจะมีอันตราย
“ได้สิ ถ้าเด็กสองคนนั้นรู้จะต้องดีใจมาก” เยว่หงหลิงตะลึง น้ำเสียงตื่นเต้นเล็กน้อย
“ตอนนี้สถานการณ์ของคุณเป็นอย่างไร เด็กสองคนกลับไปได้แล้วเหรอ สถานะของเด็กสองคนนั้น” แต่เยว่หงหลิงก็นึกถึงคำถามเหล่านี้ เรื่องอื่นไม่มีปัญหา แต่เรื่องสถานะของเด็กสองคนนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก
“ไม่ต้องกังวล ไม่มีอะไรหรอก พ่อผู้ให้กำเนิดเด็กทั้งสองก็คือเย่ซือเฉิน” เยว่หงหลิงก็ไม่ได้ปิดบัง อีกอย่างถังไป๋เชียนก็รู้ตั้งนานแล้ว ถังไป๋เชียนก็น่าจะรู้ว่าเธอรู้เรื่องนี้แล้วเช่นกัน
“เม่งเอ่ย จริงเหรอนี่ แบบนี้ก็ได้เหรอ บังเอิญไปไหม” เยว่หงหลิงตกใจ อดไม่ได้ที่จะพูดคำไม่สุภาพออกมา แน่นอนว่าน้ำเสียงของเยว่หงหลิงในตอนนี้ไม่เพียงแต่ตกใจ ยังมีความสุขเล็กๆน้อยๆปนด้วย
“ความหมายของคุณคือคิดจะแต่งงานกับเย่ซือเฉินอีกรอบเหรอ” เยว่หงหลิงถามต่ออีก ในเมื่อเวินลั่วฉิงจะรับเด็กทั้งสองคนกลับไป ก็ต้องให้เด็กทั้งสองมีตัวตนที่ชัดเจน
เช่นนั้น วิธีที่ดีที่สุดก็คือให้ฉิงฉิงกับเย่ซือเฉินแต่งงานกันอีกครั้ง
“เพื่อเด็กสองคนนี้ น่าจะได้นะ” เวินลั่วฉิงดวงตากะพริบสองครั้งอย่างรวดเร็ว แล้วพูดอย่างอ่อนโยน เสียงเบาๆ ดูเหมือนจะลอยนิดๆ
“นี่ นี่ นี่ พูดให้ดีๆนะ เพื่อเด็กสองคนหรือเพื่อตัวคุณกันแน่ คงไม่ใช่เพราะตัวคุณหวั่นไหวต่อคุณชายสามเย่นะ ยังเอาเด็กสองคนมาเป็นข้ออ้าง เด็กสองคนของพวกเราไม่ใช่แพะนะ” เยว่หงหลิงใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม อดไม่ได้ที่จะแซวเวินลั่วฉิง
