ตอนที่ 52 เป็นเขาจริง ๆ เหรอ
เย่ซือเฉินหรี่ตาเล็กน้อย เธอจะเป็นฝ่ายรุกจูบเขาขนาดนี้? ทำไมเขาถึงไม่อยากเชื่อนะ? เย่ซือเฉินเม้มปาก ไม่ขยับเขยื้อน มองปากของเธอที่เข้าใกล้เขา เข้าใกล้ เข้าใกล้ทีละนิดทีละนิด
“อึก……” ขณะที่ริมฝีปากของเธอจะทาบกับริมฝีปากของเขา จู่ ๆ เธอก็สะอึกขึ้นมา
เย่ซือเฉินยิ้มเย็นชามุมปากหายไปอย่างรวดเร็ว เขารู้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์ต้องเป็นแบบนี้ เพียงแต่ว่าเย่ซือเฉินขณะนี้ก็ยังไม่รู้ตัวเอง ลึกลงไปในสายตาของเขาเมื่อสักครู่ที่มีความผิดหวังอยู่หายไปอย่างรวดเร็ว
“สามีคะ ขอโทษนะคะ ฉันกังวลจนเกินไป พอฉันกังวลฉันก็จะสะอึก” มือของเวินลั่วฉิงม้วนมุมเสื้อเชิ้ตของเธอ ดูเหมือนจะมีความระมัดระวังตัว ความกังวล ใบหน้าเรียวนั้นมองไปที่เขา อย่างประหม่า ลำบากใจและกระวนกระวายใจนิดหน่อย
“งั้นเหรอ?” จู่ ๆ เย่ซือเฉินก็ขยับตัวเข้าไปใกล้เธอ ยิ้มมุมปากอย่างไม่ปกติ เธอเปลืองแรงขนาดนี้ เขาจะไม่ให้ความร่วมมือได้ยังไงหละ?
เวินลั่วฉิงก้มหน้าลงเล็กน้อย สายตากวาดมองไปที่ท่อนล่างของเขา มองเห็นจุดบางจุดไม่มีการตอบสนองใด ๆ ไม่มีการเปลี่ยนแปงใด ๆ เหมือนกับก่อนหน้านี้ เธอแอบถอนหายใจ เขาไม่มีการตอบสนอง แสดงถึงว่าเขาไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย ดูแล้วที่เธอค้นพบเมื่อกี้ก็ถูกแล้ว เมื่อกี้เขาไม่ได้อยากจะได้เธอ แต่เพียงแค่อยากจะค้นหาอะไรจริง ๆ ?
เพียงแต่ว่าเขากำลังค้นหาอะไร?
ไม่สนว่าเขากำลังค้นหาอะไรอยู่ เพียงแค่เขาไม่ได้สนใจเธอจริง ๆ ในตอนนี้สิ่งที่เธออยู่ก็ไม่มีอันตรายใด ๆ งั้นเธอก็ไม่ต้องกังวลอะไร
“สามีคะ ไม่อย่งงั้นพวกเราค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปดีกว่านะคะ” เวินลั่วฉิงเม้มปากเล็กน้อย น้ำเสียงประหม่า และลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด
“หืม?” เย่ซือเฉินเลิกคิ้ว ค่อยเป็นค่อยไป? เธออยากจะค่อยเป็นค่อยไปยังไง?
เย่ซือเฉินหยุดขยับแล้วมองไปทางเธอ
เวินลั่วฉิงดูเหมือนจะคิดจริงจังเป็นอย่างมาก จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น มองเย่ซือเฉินแวบหนึ่ง ดูเหมือนสับสน และดูเหมือนจะมีการตัดสินใจในที่สุด จากนั้นเดิมทีมือที่จับมุมเสื้อของเขาจู่ ๆ ก็ย้ายมาที่เข็มขัดที่อยู่บนเอวของเขา
เย่ซือเฉินกระพริบตาอย่างเร็ว นี่คือสิ่งที่เธอบอกว่าค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป?
เวินลั่วฉิงจับเข็มขัดของเขาไว้แน่น พยายามอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอดเข็มขัดของเขาออกได้ เพียงแต่ว่า หัวเข็มขัดข่วนผิวของเขา จนทิ้งรอยไว้อย่างชัดเจน
เย่ซือเฉินขมวดคิ้วนิดหน่อย ถึงยังไงก็รู้สึกเจ็บนิดหน่อยนะ
“ขอโทษค่ะ สามี ฉันทำให้คุณเจ็บเลย” เมื่อเห็นบาดแผลบนตัวของเขา เวินลั่วฉิงเป็นกังวลมากขึ้น ใบหน้าสับสนและลำบากใจนิดหน่อย “ฉันไม่มีประสบการณ์ด้านนี้ค่ะ”
ไม่มีประสบการณ์? ทำไมเขารู้สึกเหมือนกับเธอตั้งใจมากกว่า แค่ถอดเข็มขัด สามารถข่วนร่างกายของเขาจนเป็นแผลได้ขนาดนี้ นอกจากเธอ เกรงว่าคงไม่มีคนอื่นแล้ว
แต่ว่าเย่ซือเฉินไม่ได้พูดอะไร เขาอยากจะดูว่าเธอจะทำอะไรต่อไป อันที่จริงเข็มขัดนี้ถูกปลดออก ไม่มีความแตกต่างอะไรมากมาย ยังไงซะกางเกงของเขาก็ยังอยู่ดี
เขาอยากจะดูว่า เธอกล้าที่จะทำต่อไปหรือไม่
มือของเวินลั่วฉิงวางลงบนกระดุมกางเกงของเขาจริง ๆ เพียงแต่ว่าเวลานี้มือของเธอสั่นนิดหน่อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตึงเครียดเกินไปหรือเปล่า
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกระดุมแน่นเกินไปไหม เวินลั่วฉิงปลดอยู่ค่อนวัน แน่นอนว่าท้ายที่สุดกระดุมก็ถูกปลดออก เพียงแต่ว่าเล็บของเธอที่ไม่ยาวนั้นข่วนลงบนตัวเขาจนเกิดเป็นรอยแผลขึ้น บาดแผลครั้งนี้ลึกกว่าเมื่อกี้อย่างเห็นได้ชัด มีเลือดออกนิดหน่อย
“สามีคะ ขอโทษนะคะ ฉันทำคุณเจ็บอีกแล้ว” เวินลั่วฉิงมองไปทางเขา ใบหน้าที่รู้สึกผิดดูเหมือนจะตึงเครียดกระวนกระวายใจมากกว่าเดิม
“สามีคะ วางใจได้ค่ะ ต่อไปฉันจะระวังตัวมาก ๆ รับรองว่าจะไม่ทำให้คุณเจ็บอีก” เวินลั่วฉิงมองไปที่เขา รับรองอย่างจริงจัง สีหน้าท่าทางจริงใจมาก
เผชิญหน้ากับใบหน้าเอาอกเอาใจของเธอ ท่าทางไร้เดียงสาจนทำให้คนไม่มีสงสัย เย่ซือเฉินหรี่ตาเล็กน้อย ตอนนี้เขากังวลนิดหน่อย กังวลว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อย ๆ ผู้หญิงคนนี้จะเสแสร้งทำเป็นฆ่าเขาโดยที่ไม่ระวังไหม?
ตอนนี้เขาพบว่า ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะไม่มีเรื่องอะไรที่ไม่กล้าทำ ดังนั้นจึงไม่กำจัดความเป็นไปได้ประเภทนั้น
เขารู้สึกว่า เขาควรจะยับยั้งใช่ไหม? จะปล่อยตามใจเธอแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว
เหมาะเจาะพอดีกับที่ จู่ ๆ โทรศัพท์ของเย่ซือเฉินดังขึ้น
เย่ซือเฉินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา รับสายอย่างเร็ว ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร เขาตอบกลับประโยคหนึ่งอย่างรวดเร็ว “ตกลง เดี๋ยวฉันไป” เมื่อวางสายโทรศัพท์แล้ว เย่ซือเฉินมองเห็นเวินลั่วฉิงยังจับเข็มขัดของเขาอยู่ ไม่มีท่าทีจะปล่อยมือ
เย่ซือเฉินยื่นมือไปดึงเข็มขัดของตัวเองไว้ เวินลั่วฉิงกลับไม่ได้ปล่อยมือในทันที ดูอาลัยอาวรณ์อย่างมาก “สามีคะ คุณจะออกไปข้างนอกเหรอะคะ?”
“อืม” เย่ซือเฉินตอบเสียงต่ำ จากนั้นก็ออกแรงดึงเข็มขัดของตัวเองนิดหน่อย แล้วหมุนตัวเดินออกไป
มองเห็นเขาจากไปแบบนี้ เวินลั่วฉิงกระพริบตาไม่รู้ตัว ทำไมเธอรู้สึกว่าเมื่อสักครู่เย่ซือเฉินดูเหมือนจะหนีไปนะ?
แน่นอนว่าเธอก็รู้ว่า โชคดีที่มีสายโทรศัพท์เมื่อกี้ สายนั้นน่าจะสำคัญมาก น่าจะเป็นเรื่องด่วนมากไม่อย่างงั้นเย่ซือเฉินไม่มีทางออกไปแบบนี้แน่
เฮ้อ เมื่อกี้นี้อันตรายจริง ๆ ความเป็นจริงเธอไม่สามารถทำต่อไปได้อีกแล้ว
แต่ว่าเมื่อกี้ตกลงว่าเย่ซือเฉินจะค้นหาอะไรนะ? เธอนึกขึ้นได้ว่ามือของเขาลูบคลำเอวของเธอ ถึงแม้ว่าเย่ซือเฉินทำแบบไม่ทิ้งร่องรอยไว้ แต่เธอก็รู้ ตอนนั้นเย่ซือเฉินน่าจะกำลังค้นหาอะไรอยู่
จู่ ๆ เวินลั่วฉิงก็คิดได้ถึงความเป็นไปได้อย่างนึง สายตาของเธอครุ่นคิดขึ้นมาทัน
เอวของเธอเดิมทีมีรอยสักอยู่รอยนึง เพียงแต่ว่าหลังจากเธอไปประเทศ M ใช้วิธีพิเศษลบมันออก ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มั่นใจว่าเมื่อกี้ท่าทางของเขาใช่เป้าหมายนี้หรือไม่ แต่ว่ากลับไม่สงสัยไม่ได้
คนที่รู้เรื่องรอยสักบนเอวของเธออันที่จริงมีไม่กี่คน จู่ ๆ เธอก็คิดถึงเรื่องห้าปีก่อนนี้ ตอนที่อยู่โรงพยาบาลผู้ชายคนนั้นเคยสัมผัสเอวของเขา เห็นได้ชัดว่าผู้ชายคนนั้นรู้เรื่องรอยสักบนเอวของเธอ
เวินลั่วฉิงร่างกายแข็งทื่อ ใช่ไม่ใช่? เป็นไปได้ไหมว่าผู้ชายคนนั้นเมื่อห้าปีที่แล้วอันที่จริงคือเย่ซือเฉิน? หรือว่าเป็นเพราะเหตุนี้ เย่ซือเฉินถึงแต่งงานกับเธอ แต่งงานกับเธอที่จริงเป็นเพราะ……
เวินลั่วฉิงแอบสูดลงหายใจ ห้าปีก่อน เธอกว่าจะหนีออกมาได้ ไม่ใช่ว่าตนเองมาส่งถึงที่หรอกนะ? เวินลั่วฉิงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา กดสายโทรออก เมื่อเชื่อมต่อสายติด ไม่รอให้ถงถงพูด แล้วถามอย่างรวดเร็ว “ห้าปีก่อน ตอนที่เธอลบวิดีโอของ The Kerry Center Hotel น่าจะเคยดูเนื้อหาข้างในใช่ไหม?”
ถงถงแต่ไหนแต่ไรมามีความอยากรู้อยากเห็น ดังนั้นก่อนลบวิดิโอต้องดูเนื้อหาข้างใน
แน่นอนว่า หลังจากที่เธอหนีไป และคิดได้ว่าเขาจะต้องไปตรวจสอบวิดีโอกล้องวงจรปิดแน่นอน เธอจึงให้ถงถงลบวิดีโอทั้งหมดของโรงแรม ดังนั้นวิดีโอในตอนนั้นไม่มีคนเคยดู มีเพียงแต่ถงถงที่อาจจะได้ดู
ดังนั้น……
