บทที่ 545 คุณชายสามเย่เกือบถูกระเบิด (6)
แต่แรงของเย่ซือเฉินต้องมากกว่าเธออยู่แล้ว แค่ออกแรงผลักประตูก็เปิดออกแล้วแทรกตัวเข้ามา เขาจะปิดประตูแต่เวินลั่วฉิงกดประตูไว้ไม่ให้เขาปิด
ในห้องน้ำนี่ถ้าให้เขาปิดประตูแล้ว ใครจะรู้ว่าเขาจะทำอะไรบ้าง?
เย่ซือเฉินก็ไม่ได้ดึงดันที่จะปิดประตูอีก ในเมื่อเธอไม่กลัวคนมาเห็น เขาก็ไม่กลัวยิ่งกว่า พูดตามความจริงเขาก็อยากให้เป็นแบบนั้น ร่างของเขากดเข้าหาเธอ ริมฝีปากของเขาขยับเข้ามาใกล้พยายามที่จะจูบเธอ
“เย่ซือเฉิน คุณทำแบบนี้สนุกเหรอ?” เวินลั่วฉิงยกมือขึ้นดันหน้าอกเขาไว้ไม่ให้เขาเข้ามาใกล้
“หืม?” เย่ซือเฉินชะงักไป เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าไม่เข้าใจจริงๆ หรือแสร้งไม่เข้าใจ
“คุณมาทำอะไร?” เวินลั่วฉิงมองเขา ลอบถอนหายใจ น้ำเสียงเจือความเดือดดาลเบาบาง
“คุณคิดว่าไง?” เย่ซือเฉินกดตัวเข้าหาเธอเรื่อยๆ แม้เวินลั่วฉิงจะออกแรงห้ามเขา แต่ระยะห่างระหว่างเขากับเธอก็ยิ่งใกล้ขึ้นเรื่อยๆ อย่างไรเธอก็สู้เขาไม่ได้
ริมฝีปากเขาก็เช่นกันแนบชิดเข้าหาเธอไม่หยุด ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใกล้จนเธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเขา
ถ้าใกล้เข้ามากกว่านี้อีก ก็จะจูบโดนริมฝีปากของเธอเข้าจริงๆ
เวินลั่วฉิงยกมือขึ้นขวางเขาไว้อย่างรวดเร็ว
เขายิ้มแล้วจูบลงบนฝ่ามือของเธอ ก่อนจะพูดเสียงเบา “คิดถึงผมไหม?”
“ฉันจะคิดถึงคุณทำไม?” เวินลั่วฉิงถลึงตาใส่เขา เธอจะคิดถึงเขาทำไม เป็นบ้าเหรอ?
“ไม่คิดถึงจริงเหรอ?” ริมฝีปากของเย่ซือเฉินแนบชิดกับฝ่ามือเธอ เสียดสีไปมาจนเธอรู้สึกจั๊กจี้
เวินลั่วฉิงอยากจะดึงมือออก แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าถ้าดึงมือเธอกลับมาแล้วเขาก็จะกดจูบลงบนริมฝีปากเธอ ดังนั้นเวินลั่วฉิงจึงออกแรงผลักเขาอีกครั้ง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกหดหู่ใจขึ้นมา “ไม่ใช่คุณพูดว่าไม่ชอบมาไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่คุณพูดว่าใครชอบมาก็มาไม่ใช่เหรอ?”
เย่ซือเฉินชะงักไป นัยน์ตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะหายไป มุมปากยกขึ้นทันที ได้ยินความหมายเธอ ได้ยินน้ำเสียงเธอ เธอหวังให้เขามานั่นเอง
“ถังหลินบอกคุณ?” เย่ซือเฉินรู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องพูดกับเธอให้ชัดเจน “ถังหลินบอกผมว่าเจอน้องสาวของเขาแล้ว วันนี้จัดงานเลี้ยงให้น้องสาว แล้วยังบอกอีกว่าต้องการช่วยน้องสาวเลือกผู้ชายสักคน ดังนั้นผมถึงบอกว่าผมไม่มา ใครชอบก็มา”
“อืม น้องสาวคนนั้นที่ถังหลินพูดก็คือฉันเอง” เวินลั่วฉิงมองเขา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
“แต่ถังหลินไม่ได้บอกผม ผมไม่รู้ว่าเป็นคุณ คุณอยากให้ผมไปร่วมงานเลี้ยงเลือกคู่ของผู้หญิงคนอื่นเหรอ? ผมไม่สนใจผู้หญิงคนอื่น” คำพูดนี้ของเย่ซือเฉินถือว่าอธิบายได้ชัดเจน
“ใช่เหรอ? ได้ยินมาว่าคุณชายสามเย่สนใจคุณกู่? ส่งดอกไม้ให้คุณกู่ นัดคุณกู่ทานข้าว ดูหนัง พัฒนาความสัมพันธ์เร็วมากนี่” ล้วนเป็นคำพูดของกู่หยิงหยิงที่ก่อนหน้านี้เคยพูดไว้ตอนอยู่ในห้องโถงใหญ่
ตอนนั้นเวินลั่วฉิงไม่ได้พูดอะไร และไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไร แต่ชัดเจนว่าเธอได้ยินทั้งหมด และยังจำได้อย่างชัดเจนมาก
“หมายความว่าอะไร? คุณกู่อะไร?” เย่ซือเฉินมึนงงไป เขาไม่เข้าใจที่เธอพูดจริงๆ
“ได้ยินว่าคุณชายสามเย่กับคุณกู่พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องแต่งงานกันแล้ว คุยถึงเรื่องแต่งงานแล้วคุณชายสามเย่จะไม่รู้คงไม่ได้หรอกใช่ไหม?” มุมปากของเวินลั่วฉิงโค้งขึ้นเล็กน้อย ตามความฉลาดของเธอเดาออกได้นานแล้วว่าที่กู่หยิงหยิงพูดนั้นล้วนโกหก แต่ในตอนนี้เธอกลับยังพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา
“คุณกู่อะไรไร้สาระ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมอยากคุยเรื่องแต่งงานด้วยก็มีแค่คุณ ผมอยากแต่งงานด้วยก็มีแค่คุณ ทั้งชีวิตนี้มีแค่คุณ” เย่ซือเฉินโน้มลงมาใกล้ใบหูเธอ ค่อยๆ กระซิบทีละคำ น้ำเสียงไม่สูงนักแต่กลับทำให้คนหมดหนทางสงสัย
ในขณะที่เขาพูดก็ดันตัวเข้าหาเธออีกครั้ง มือของเวินลั่วฉิงที่กั้นอยู่ตรงกลางก็ถูกกดไว้ระหว่างริมฝีปากของทั้งคู่
“คุณกู่เธอพูดเอง คุณชายสามเย่ส่งดอกไม้ให้เธอมากมาย ยังชวนเธอทานข้าว ดูหนัง……” เวินลั่วฉิงเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรไป อยู่ๆ ก็งอแงไร้เหตุผล
“ทำไม? หึงเหรอ?” เย่ซือเฉินเงยหน้าขึ้น ผละห่างจากเธอออกมาเล็กน้อย สายตาของเขาจ้องตาเธอ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มอย่างชัดเจน
ผู้หญิงของเขาแสดงออกแบบนี้คือกำลังหึงใช่ไหม?
เวินลั่วฉิงชะงักไปเล็กน้อย เธอหึง? เมื่อกี้เธอกำลังหึง? ดังนั้นถึงพูดแบบนั้น กลายเป็นงอแงไร้เหตุผลขนาดนั้น?
เธอหึง? ความรู้สึกนี้น่าขนลุกมาก! แปลกมาก!
“วางใจเถอะ ทั้งชีวิตผมจะแต่งแค่กับคุณ ต้องการแค่คุณ……” เย่ซือเฉินตอนนี้ในใจนั้นเรียกว่ามีความสุข อีกอย่างนั้นเรียกว่าสวยงาม แน่นอนว่าเขาไม่ลืมที่จะใช้โอกาสนี้แสดงความในใจ ในขณะพูดเขาก็ดึงมือเธอออกแล้ว ก้มลงมากดจูบบนริมฝีปากของเธออย่างรวดเร็ว
“ไอ้ยา คิดไม่ถึงว่าคุณชายสามเย่จะลุ่มหลงถึงขนาดนี้” เพียงแต่ในตอนนั้นเอง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นไม่ไกลจากที่พวกเขาอยู่ น้ำเสียงเหน็บแนมในตอนนี้ไม่ว่าใครก็ฟังออก
เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงก็รีบมองไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นหลิวหยิงยืนอยู่ไม่ไกล เวินลั่วฉิงก็ชะงักไป หลิวหยิงมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?
เธอเองก็มาร่วมงานเลี้ยงคืนนี้?
ก่อนหน้านี้ในโถงใหญ่คนเยอะเกินไป เธอไม่เห็นหลิวหยิงเลยจริงๆ
เวินลั่วฉิงเห็นหลิวหยิงที่มองเย่ซือเฉินด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความเดือดดาล นัยน์ตาเธอวาววับขึ้นมา สถานการณ์นี้มัน……
“คุณชายสามเย่คำพูดหวานหูพวกนี้ช่างน่าฟังเสียจริง ไม่รู้ว่าหลอกผู้หญิงมากี่คนแล้ว?” หลิวหยิงเหน็บแนมมากยิ่งขึ้น สายตามองไปทางเวินลั่วฉิง “คุณถังอย่าถูกหลอกล่ะ คำพูดผู้ชายประเภทนี้เชื่อถือไม่ได้”
ตอนหลิวหยิงเดินเข้ามา ก็ได้ยินเข้ากับประโยคสุดท้ายนั้นของเย่ซือเฉิน เย่ซือเฉินพูดว่าทั้งชีวิตนี้จะแต่งงานกับคุณถัง ต้องการแค่คุณถังคนเดียว แล้วเขาวางฉิงฉิงไว้ตรงไหน?
คนเฮงซวย คนสารเลว
เย่ซือเฉินมองหลิวหยิง จากนั้นก็มองเวินลั่วฉิง รอให้เวินลั่วฉิงอธิบาย
เรื่องนี้มีแค่เวินลั่วฉิงที่สามารถอธิบายให้ชัดเจนได้
เวินลั่วฉิงเข้าใจความหมายของเย่ซือเฉิน มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย จงใจทำเป็นว่าไม่เข้าใจและไม่อธิบาย
เธออยากเห็นว่าถ้าเธอไม่อธิบาย เย่ซือเฉินจะทำอย่างไร?
อยู่ๆ เธอก็เกิดอยากเล่นสนุกขึ้นมา
“อืม คุณพูดถูก ฉันเองก็คิดว่าคำพูดผู้ชายคนนี้เชื่อไม่ได้” เวินลั่วฉิงไม่เพียงไม่อธิบาย แต่กลับพูดเสริมขึ้นมาเออออตามหลิวหยิง
เย่ซือเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย ถลึงตามองเวินลั่วฉิงอย่างแรง ผู้หญิงคนนี้ตั้งใจชัดๆ
“คุณถังเป็นคนฉลาดอย่างที่คิด ฉันจะบอกคุณให้ เขามันคนเฮงซวย หลอกลวง คนสารเลว คุณอย่าตกหลุมพรางเขาเด็ดขาด” หลิวหยิงได้ยินที่เวินลั่วฉิงพูด นัยน์ตาก็เป็นประกายขึ้นมา รู้สึกว่าเรื่องน่าสนใจ
“ไอ้ยา ที่แท้คุณก็เป็นคนแบบนี้ คุณอยู่ให้ห่างจากฉันเลย” เวินลั่วฉิงจงใจผลักเย่ซือเฉิน ลอบยิ้มในใจ แต่กลับจงใจแสดงสีหน้ารังเกียจออกมา
