บทที่ 555 ฝีมือผู้ใหญ่ตระกูลเย่ทั้งสอง คุณชายสามเย่โต้ตอบอย่างไม่เกรงกลัว (2)
ดังนั้น หลายวันมานี้เขาไม่ได้ทำเรื่องอะไรเพื่อขัดขวางเย่ซือเฉินและเวินลั่วฉิง นึกไม่ถึงว่า……
“ตกลงนังนั่นมันมีอะไรดีกันแน่ ที่ทำให้เขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้นขนาดนี้?” คุณปู่เย่ยิ่งคิดยิ่งโมโห: “ไม่ได้ ฉันจะให้เขากับนังนั่นอยู่ด้วยกันไม่ได้เด็ดขาด”
“แต่ว่า คุณก็รู้นิสัยเฉินเฉิน เรื่องที่เขาตัดสินใจแล้ว เราห้ามยังไงก็ห้ามไม่ได้” สีหน้าของคุณย่าเย่ในเวลานี้รู้สึกกังวลและยังรู้สึกลังเล: “ถ้าเราบีบบังคับเฉินเฉินมากจนเกินไป ฉันกลัวว่า……”
คุณย่าเย่รู้จักนิสัยของเย่ซือเฉินเป็นอย่างดี เธอรู้ว่าเรื่องนี้มันไม่ง่าย
“บีบบังคับเขาไม่ได้ งั้นเราก็ไปหานั่งนั่น คุยกับเธอให้รู้เรื่อง” คุณปู่เย่หรี่ตาลงนิดๆและทำหน้าโหดเล็กน้อย
“คุณหมายความว่าไปหาเวินลั่วฉิง? แต่ว่าหลายวันมานี้เราตามหาเวินลั่วฉิงตลอด แต่หาเธอไม่เจอสักที ช่วงนี้เธอไม่เคยกลับไปที่ตระกูลเวินเลย ไม่รู้ว่าหายไปอยู่ไหน? เบอร์โทรศัพท์ที่เธอเคยใช้แต่ก่อนก็ปิดเครื่อง พวกเราก็ติดต่อเธอไม่ได้ด้วย”
คุณย่าเย่ถอนหายใจเบาๆ ถ้าหากสามารถพบเจอกับเวินลั่วฉิงและคุยกับเธอให้เข้าใจ ให้เวินลั่วฉิงรู้จักถอยดีกว่าบีบบังคับเฉินเฉิน แต่ว่าตอนนี้พวกเขาก็ยังหาเวินลั่วฉิงไม่เจอเลย
“ถ้าอย่างนั้นก็ให้คนไปหา ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะหาเธอไม่เจอ แค่หาเธอให้เจอ ฉันต้องมีวิธีทำให้เธอออกไปจากชีวิตของซือเฉิน ทำให้เธอไม่กล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับซือเฉินอีกต่อไป” ตอนที่คุณปู่เย่พูด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดุดัน
ขณะนี้ เวินลั่วฉิงกำลังอยู่ที่บ้านตระกูลเวิน
ช่วงนี้เธอมัวแต่ยุ่งกับเรื่องของคดี ไม่มีเวลามาดูแลคุณปู่เวินเลย ในใจของเธอรู้สึกกังวลอาการป่วยของคุณปู่เวินตลอดเวลา ดังนั้นวันนี้จึงรีบมาแต่เช้า
ที่คฤหาสน์ตระกูลเวินยิ่งเงียบเหงามาก เวินจีหยันและคนอื่นๆก็ไม่อยู่บ้าน ลูกสะใภ้ของคุณย่าเหอคลอดลูก สองวันก่อนนี้คุณย่าเหอก็กลับไปที่บ้านแล้ว
ในบ้านเหลือแต่พ่อบ้านและคุณปู่
“ปู่คะ สุขภาพร่างกายของท่านดีขึ้นบ้างหรือยังคะ?” เวินลั่วฉิงเห็นภาพเช่นนี้แล้ว รู้สึกผิดมาก เธอควรจะหาเวลามาอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่ให้มากกว่านี้
“คุณหนูใหญ่ ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว นายท่านสุขภาพดีขึ้นแล้วครับ แต่ยาหมดแล้ว คุณหมดโจวเพิ่งมาดูนายท่านเมื่อวาน ให้ผมไปเอายาที่โรงพยาบาลวันนี้ ผมกำลังจะไปโรงพยาบาลพอดีเลยครับ คุณหนูใหญ่กลับมาได้พอดี” ไม่รอให้คุณปู่พูด พ่อบ้านก็รีบพูดใหญ่เลย
“เดี๋ยวฉันไปเอาเอง” เวินลั่วฉิงได้ยินพ่อบ้านบอกว่าคุณหมดโจวมาตรวจดูอาการของคุณปู่เมื่อวาน อยากไปสอบถามผลตรวจดู
“ครับ ดี ดี มีแต่คุณหนูใหญ่ที่เป็นห่วงคุณปู่มาก สองวันนี้ครอบครัวของคุณชายรองไม่มีใครมาดูแลนายท่านเลยแม้แต่คนเดียว”
พ่อบ้านแอบถอนหายใจอีกครั้ง เป็นจริงอย่างที่เค้าว่า ตระกูลเศรษฐีคนรวยไม่มีความจริงใจเลย แต่คนที่เป็นเหมือนคนพวกนี้หัวใจเยือกเย็นจริงๆ
“พูดถึงพวกมันทำไม?” คุณปู่เวินสีหน้าหม่นหมองลง เห็นได้ชัดว่าไม่อยากได้ยินคนพูดถึงพวกนั้น
“ได้ยินว่าช่วงนี้บริษัทแย่มาก ตอนแรกชายรองคิดจะขายบริษัท แต่ว่าไม่มีคนซื้อ ได้ยินว่าคุณชายสามเย่เข้ามายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้ ดังนั้นไม่มีใครกล้าซื้อ ช่วงนี้บีบชายรองถูกบีบจนแย่มาก” ตอนที่พ่อบ้านพูดได้หันไปมองเวินลั่วฉิงด้วย
พ่อบ้านหยุดพูดไปสักพัก เห็นเวินลั่วฉิงไม่ตอบโต้อะไร จึงพูดต่อไปอีกว่า: “ไม่รู้ว่าท่านประธานเย่คิดจะทำอะไรกันแน่? มีคนบอกว่าท่านประธานเย่คิดจะครอบครองตระกูลเวินแต่เพียงผู้เดียว”
เวินลั่วฉิงนิ่งเฉย เรื่องในวงการธุรกิจเธอไม่เข้าใจ แต่ว่าเธอเชื่อใจเย่ซือเฉิน อีกอย่าง บริษัทตระกูลเวินเล็กๆเช่นนี้ เย่ซือเฉินไม่มีความสนใจเลยสักนิด ยิ่งกว่านั้นคือตอนนี้บริษัทตระกูลเวินก็ไม่เหลืออะไรแล้ว
“เรื่องนี้ฉันยังไม่เป็นห่วงอะไรเลย แกต้องเป็นห่วงด้วยหรือ?” คุณปู่เวินจ้องหน้าพ่อบ้าน บนใบหน้าไม่รู้สึกรีบร้อนเลยสักนิด มุมปากกลับยิ้มนิดๆด้วยซ้ำ เขารู้ตั้งแต่แรกแล้ว เย่ซือเฉินเข้ามายุ่งเกี่ยวเรื่องนี้ก็หมายความว่า ระหว่างเขาและฉิงฉิงมีความเกี่ยวพันธ์กันที่ไม่ธรรมดา
ดังนั้น เรื่องนี้เขาไม่กังวลเลยสักนิด กลับรู้สึกดีใจมากด้วย
“ครับ ผมไม่ห่วง แต่ว่า ได้ยินว่าเมื่อวานที่เมืองAเกิดเรื่องใหญ่ หนังสือพิมพ์ในวันนี้รายงานเรื่องนี้เกือบทุกสำนัก” คำพูดของพ่อบ้านชัดเจนมาก
“ที่แกว่าคือเรื่องของตระกูลถังหรือเปล่า? ตระกูลถังหาหลานสาวเจอแล้ว เรื่องนี้ฉันก็เห็นแล้ว” คุณปู่เวินชี้หนังสือพิมพ์ที่วางอยู่ด้านข้าง: “ฉันเห็นรูปเด็กคนนั้นในหนังสือพิมพ์ หน้าตาน่ารัก ได้ยินว่ายังมีความสามารถและเก่งมากด้วยนะ”
เวินลั่วฉิงกระพริบๆตา กำลังคิดว่าเรื่องนี้เธอจะต้องพูดให้คุณปู่เข้าใจ เรื่องนี้ปกปิดคนอื่นได้ แต่ว่าเธอจะปกปิดคุณปู่เวินไม่ได้
ในเวลานี้พอดี โทรศัพท์บ้านดังขึ้นมาทันที พ่อบ้านรีบเดินไปรับโทรศัพท์ จากนั้นตอบไปหลายคำ
“คุณหนูใหญ่ครับ คุณหมดโจวโทรมาให้เรารีบไปเอายา อีกสักครู่เขาต้องไปผ่าตัดให้คนไข้” พ่อบ้านวางสายและหันมาบอกเวินลั่วฉิง
“ค่ะ ฉันไปเอาเดี๋ยวนี้” เวินลั่วฉิงรู้สึกใจไม่ดี คุณหมดโจวเร่งให้พวกเขาไปเอายาเช่นนี้ คงจะมีเรื่องอะไรหรือเปล่า ดังนั้นเวินลั่วฉิงไม่อยากเสียเวลา: “คุณปู่คะ หนูไปเอายาให้ปู่ที่โรงพยาบาลก่อนนะคะ”
ตอนที่เวินลั่วฉิงเดินเข้าไปในโรงพยาบาล โจ๋วอันหนานก็มาที่โรงพยาบาลพอดี เธอมองจากด้านหลังของเวินลั่วฉิง สองตาก็กระพริบเบาๆ
เธอได้ยินมาว่าเย่ซือเฉินเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของบริษัทตระกูลเวิน
และเธอก็ได้ยินมาว่า คุณปู่เวินกำลังหาตัวเวินลั่วฉิงอยู่
โจ๋วอันหนานหยุดก้าวเท้าเดิน เห็นเวินลั่วฉิงเข้าไปในลิฟต์แล้ว เธอรีบหยิบมือถือออกมาโทรศัพท์: “คุณปู่เย่คะ ฉันคืออันหนาน ครั้งก่อนท่านมาหาฉันที่โรงพยาบาล ฉันไม่อยู่พอดี ช่วงนี้ท่านเป็นยังไงบ้างคะ? จะมาตรวจสุขภาพอีกครั้งไหมคะ?”
คำพูดของโจ๋วอันหนานในตอนนี้ดูปกติมาก ฟังไม่ออกว่ามีอะไรที่แตกต่าง แต่ว่ามือที่กำโทรศัพท์ของเธอในตอนนี้กำแน่นกว่าปกติ
“อันหนานเหรอ คุณปู่เย่สองวันนี้มีธุระหน่อย จึงไม่ได้ไป หนูนี่เป็นเด็กที่มีจิตใจดีจริงๆนะลูก ยังตั้งใจโทรมาถามไถ่อาการอีก” คุณปู่เย่ได้ยินคำพูดของโจ๋วอันหนานแล้วรู้สึกสบายใจอย่างเห็นได้ชัดเจน ดังนั้นน้ำเสียงดีมาก
“คุณปู่เย่คะ ไม่มีเรื่องอะไรที่สำคัญไปกว่าเรื่องสุขภาพแล้วล่ะค่ะ ที่จริงสองสามวันนี้หนูก็มัวแต่ยุ่งกับงาน จนลืมเรื่องนี้ไปเลย มาเจอฉิงฉิงพอดี ดังนั้นนึกถึงจึงโทรหาท่านค่ะ” น้ำเสียงของโจ๋วอันหนานก็ยังเป็นปกติทั่วไป
“หนูว่าไงนะ? หนูเห็นเวินลั่วฉิงเหรอ?” แต่ว่า คุณปู่เย่น้ำเสียงสูงขึ้นมากะทันหัน
“คุณปู่เย่ ทำไมคะ? มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ?” สองตาของโจ๋วอันหนานกระพริบๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความตกตะลึง
“หนูเห็นเธอที่ไหน? รีบบอกปู่มา เวินลั่วฉิงอยู่ไหน?” น้ำเสียงของคุณปู่เวินในตอนนี้ ฟังได้ชัดว่ารีบร้อนใจมาก
เขากำลังตามหาเวินลั่วฉิงไปทั่ว ตอนนี้มีข่าวคราวแล้วในที่สุด เขาไม่รีบร้อนใจได้อย่างไร?
นี่มันเกี่ยวข้องกับเรื่องใหญ่ของซือเฉินเชียวนะ
“คุณปู่เย่คะ ท่านถามถึงฉิงฉิงหรือคะ? ท่านจะหาฉิงฉิงหรือคะ? มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ?” โจ๋วอันหนานกระพริบๆตา
