บทที่ 558 ฝีมือผู้ใหญ่ตระกูลเย่ทั้งสอง คุณชายสามเย่โต้ตอบอย่างไม่เกรงกลัว (5)
คุณปู่เย่นึกว่าเวินลั่วฉิงเชื่อคำพูดของเขา จะถูกเขาโจมตีจนสะเทือนใจ ในใจแอบรู้สึกดีใจ จากนั้นรีบพูดซ้ำเติมอีกคำ: “ดังนั้น ฉันแนะนำให้คุณตายใจเสียแต่ต้นเถอะ อย่าคิดหวังในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้อีกเลย ซือเฉินไม่มีทางชอบเป็ดขี้เหร่อย่างคุณหรอก”
ที่จริงเวินลั่วฉิงในขณะนี้ไม่ได้ฟังคำพูดของคุณปู่เลย เธอกำลังคิดอยู่เรื่องหนึ่ง เธอนึกถึงตอนที่เย่ซือเฉินบีบบังคับให้เธอแต่งงานด้วย
สถานะอย่างเย่ซือเฉินอยากหาคนมาแต่งงานด้วย มีผู้หญิงมากมายที่อยากแย่งกันแต่งกับเขา
แต่ว่า ทำไมเย่ซือเฉินจะต้องเลือกเธอ? อีกทั้งยังทำทุกวิถีทางข่มขู่เธอ
เธอจำวันที่เย่ซือเฉินแต่งงานกับเธอคืนแรก เย่ซือเฉินยังหาน้ำยามา คิดอยากจะล้างความเสแสร้งบนใบหน้าของเธอ เธอยังจำได้ว่าเย่ซือเฉินตั้งใจจับเอวของเธอด้วย
ตอนนั้น เห็นได้ชัดเลยว่าเย่ซือเฉินกำลังลองใจเธออะไรสักอย่าง
ในตอนนั้นเธอก็รู้สึกสงสัยบ้างแล้ว
ตอนนี้ดูแล้ว ตอนนั้นที่เย่ซือเฉินแต่งงานกับเธอ ไม่ใช่เพราะหุ้นส่วนของตระกูลเย่อะไรทั้งนั้น ต้องเป็นเพราะเรื่องของคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน
ดังนั้น ตั้งแต่แรก เย่ซือเฉินตั้งใจวางแผนไว้อยู่แล้ว แต่ว่า ตอนนั้นเย่ซือเฉินน่าจะไม่ใช่เพราะชอบเธอ น่าจะเป็นเพราะจะคิดบัญชีกับเธอเมื่อห้าปีก่อน
แต่ว่าตอนนี้ เธอคิดว่าเย่ซือเฉินน่าจะชอบเธอจริงๆ
“ฉันรู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ของธุรกิจตระกูลเวินไม่ดี ฉันให้เงินคุณสักก้อนก็ได้ เงินก้อนโตที่พอให้คุณใช้ได้ทั้งชีวิต คุณเอาเงินแล้วออกไปจากเมืองA ไปให้ยิ่งไกลยิ่งดี อย่ากลับมาที่นี่อีกตลอดไป และอย่าให้เย่ซือเฉินหาคุณเจออีก” นี่คือสิ่งที่คุณปู่คิดเอาไว้ตั้งนานแล้ว เขาคิดว่าขอแค่เวินลั่วฉิงจากไป เรื่องนี้น่าจะจบลง
แน่นอนว่าคุณปู่เย่รู้ว่าเย่ซือเฉินเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของตระกูลเวิน ตระกูลเวินจะต้องฟื้นคืนกลับมาได้เหมือนเดิม ดังนั้นเขาจึงรีบถือโอกาสนี้ไล่เวินลั่วฉิงไปไกลๆซะ
“ขอโทษค่ะ ที่นี่มีบ้านของฉันอยู่ ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” เวินลั่วฉิงมองหน้าคุณปู่เย่ คำพูดไม่ช้ามากและก็ไม่รีบร้อนใจมาก แต่กิริยาอาการแน่วแน่มาก ตอนนี้คุณปู่เวินสุขภาพไม่ค่อยดี เธอตัดสินใจแล้วว่าต่อจากนี้ไป เธอจะดูแลคุณปู่เวินให้ดี
ยิ่งไปกว่านั้นคือ เธอกลับไปอยู่ตระกูลถังแล้ว ญาติหลายๆคนก็อยู่ในเมืองA ลูกรักทั้งสองคนก็จะกลับมาในไม่ช้านี้แล้ว ดังนั้น เธอไม่มีทางจะไปไหนแน่นอน
“ตระกูลเวินตอนนี้ไม่เหลืออะไรแล้ว อีกอย่างคนของตระกูลเวินก็ไม่ได้นับคุณเป็นคนในครอบครัวด้วย ถ้าคุณไม่วางใจเรื่องคุณปู่เวิน ก็พาเขาไปด้วยก็ได้ ฉันจะให้เงินก้อนใหญ่ที่ทำให้พวกคุณพอใช้จ่าย” คุณปู่เย่ได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าของเขาอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย ถ้าเธอแค่ไม่วางใจเรื่องตระกูลเวิน ก็แก้ปัญหาได้ไม่ยาก
“เช็คใบนี้คุณเก็บเอาไว้ พอให้คุณใช้ได้ทั้งชีวิตแล้ว”คุณปู่เย่ยื่นเช็คที่เตรียมเอาไว้ให้เวินลั่วฉิง เวินลั่วฉิงไม่ยอมรับไว้ อีกทั้งยังไม่มองเลยแม้แต่น้อย
“ฉิงฉิง คุณรับเอาไว้เถอะ ถ้าไม่อย่างนั้น คุณจากไปแล้วเราก็ไม่วางใจ” ในที่สุดคุณย่าเย่ก็เอ่ยปากพูด น้ำเสียงนั้นฟังดูแล้วรู้สึกสงสารนิดๆ
“ฉันไม่ได้บอกว่าจะไป” เวินลั่วฉิงหันไปมองคุณย่าเย่ บอกกลับประโยคหนึ่งด้วยเสียงเบาๆ คุณย่าเย่ฟังน้ำเสียงเช่นนี้ของเธอแล้ว รู้สึกตกใจ
พวกเขาคิดจะแสดงเป็นคนร้ายคนหนึ่ง คนดีคนหนึ่ง จากนั้นบีบบังคับให้เธอไป!
เธอไม่เคยบอกว่าจะไป และเธอก็ไม่มีทางไป ดังนั้น เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเธอไม่น่าหลอกพวกเขา ดังนั้นเธอพูดความคิดของเธอออกมาอย่างจริงใจ
“คุณหมายความว่าไง? คุณคิดว่าเงินนี้น้อยไปหรือไง?” คุณปู่เย่ได้ยินคำพูดของเธอ สีหน้าเคร่งขรึมขึ้น: “ถ้าคุณคิดว่าเงินมันน้อยไป ฉันเพิ่มให้ได้ คุณบอกมา คุณอยากได้เท่าไหร่?”
“ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ได้คิดว่าเงินมันน้อยไป” เวินลั่วฉิงแอบหัวเราะอย่างเยือกเย็น ที่จริงเมื่อกี้เธอไม่เคยมองเช็คใบนั้นเลยด้วยซ้ำ คำพูดนี้ของคุณปู่เย่น่าตลก
“ชิ อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย คนอย่างคุณ ฉันเคยเห็นมาเยอะ คุณก็แค่อยากถือโอกาสคว้าเงินเอาไว้เยอะๆ พูดสิ ตกลงคุณต้องการเท่าไหร่? ตระกูลเย่ของเราไม่ขาดเงิน แค่ถือว่าให้ขอทานฟรีๆเพื่อไล่มันออกไป” คำพูดนี้ของคุณปู่เย่ไม่เพียงน่าเกลียด อีกทั้งยังดูถูกคนอีกด้วย
“ขอโทษนะคะ ฉันก็ไม่ขาดเงิน” เวินลั่วฉิงหัวเราะกะทันหัน ก่อนหน้านั้นเธอยังคิดจะไว้หน้ากันเล็กน้อย เพราะเธอกับเย่ซือเฉินเคยแต่งงานกัน เย่ซือเฉินยังเป็นพ่อแท้ๆของลูกทั้งสองของเธออีกด้วย ส่วนผู้อาวุโสทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าก็เป็นญาติผู้ใหญ่ของเย่ซือเฉิน
แต่ว่าคำพูดของคุณปู่เย่มันเกินไปจริงๆ เธอคิดว่าไม่ควรสนใจอะไรอีกแล้ว
แน่นอนว่า เธอพูดความจริง ใช่ สถานการณ์ตระกูลเวินในตอนนี้ไม่ค่อยดี แต่ว่าตอนนี้เธอเป็นคนในตระกูลถัง ถึงเธอจะไม่มีตระกูลถัง เวินลั่วฉิงอย่างเธอก็ไม่ขาดเงิน
เวินลั่วฉิงเหลือบไปมองเช็คที่อยู่ในมือของคุณปู่เย่ มุมปากยิ้มๆ ในตอนนี้เธอรับงานโปรเจคเดียวเงินยังมากกว่าที่คุณปู่เย่ให้เธอซะอีก
คุณปู่เย่ไม่เชื่อคำพูดของเธอ แต่ว่าเห็นกิริยาอาการของเธอ เห็นเธอยิ้ม คุณปู่เย่ตกตะลึงเล็กน้อย
“คุณไม่เอาเงินของฉัน เพราะคิดอยากฮุบเงินของซือเฉินเหรอ? ฉันจะบอกคุณให้ อย่าแม้แต่จะคิด” เห็นได้ชัดว่าคุณปู่เย่สีหน้าเยือกเย็นมากขึ้นกว่าเดิม ตอนที่ทั้งสองตามองเวินลั่วฉิงเห็นได้ชัดว่าเต็มไปด้วยความระวัง
ครั้งก่อน คุณปู่เย่ก็รู้ความร้ายกาจของเวินลั่วฉิงอยู่แล้ว รู้ว่าเธอไม่ง่าย
เวินลั่วฉิงยิ้มๆ แต่ว่าครั้งนี้ไม่พูดอะไรมากอีก เธอรู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องพูดกับพวกเขามากมาย พวกเขาอยากจะทำอะไรก็ทำไปเถอะ
“ฉันว่าแล้ว ฉันรู้ว่าคุณมีความคิดเช่นนั้น คุณเป็นผู้หญิงที่โลภมากจริงๆ ฉันจะบอกคุณให้นะ ถ้าคุณคิดจะหลอกเงินจากซือเฉิน ไม่มีทาง” คุณปู่เย่เห็นเวินลั่วฉิงไม่ปฏิเสธ เขานึกว่าพูดถูกจุดจนเธอโต้ตอบไม่ออก
สองตาของคุณย่าเย่กระพริบๆ เดินไปข้างๆของเวินลั่วฉิง จับมือของเวินลั่วฉิงขึ้นมา ถอนหายใจเบาๆทีหนึ่ง จากนั้นค่อยๆพูด: “ฉิงฉิง ตอนที่คุณกับเฉินเฉินหย่ากัน คงไม่ได้เงินไปเท่าไหร่ใช่ไหม? ที่จริงตามเหตุผลแล้ว พวกคุณหย่ากัน เฉินเฉินควรจะให้สิ่งตอบแทนคุณบ้าง คุณวางใจเถอะ ฉันจะคุยกับเฉินเฉินให้ ให้เขาทดแทนคุณบ้าง”
ไม่พูดไม่ได้ว่า ในตอนนี้คุณย่าเย่แสดงเป็นนางฟ้าใจดีได้เก่งมาก
เวินลั่วฉิงถึงกับตะลึง ทั้งสองตาจ้องหน้าคุณย่าเย่อยู่ ในใจรู้สึกเศร้านิดๆ วิธีที่แข็งกระด้างของคุณปู่เย่เช่นนี้ไม่น่ากลัว ที่น่ากลัวที่สุดคือการใช้มีดที่อ่อนนุ่มเช่นคุณย่าเย่
“ขอโทษนะคะ ฉันยังมีธุระอื่น ขอตัวก่อนนะคะ” เวินลั่วฉิงปัดมือของเธอออก ไม่อยากพูดมากกับพวกเขาอีก พูดกับคนแบบนี้มากไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก
“คุณหมายความว่าจะไม่ยอมเลิกกับซือเฉินใช่ไหม?” คุณย่าเย่ออกเสียงพูดอีกครั้ง ครั้งนี้ เห็นได้ชัดว่าน้ำเสียงของเธอเข้มขรึม เห็นได้ชัดว่าเธอแกล้งเสแสร้งต่อไปไม่ไหวแล้ว
“ฉันคิดว่า ฉันไม่จำเป็นต้องรับปากอะไรกับพวกท่านนะคะ” เวินลั่วฉิงหยุดก้าวเท้าเดินต่อและหันกลับมามองเธอ คำพูดของเธอยังถือว่าไว้หน้ากันแล้ว พยายามเก็บอารมณ์มากแล้ว
