บทที่ 560 ฝีมือผู้ใหญ่ตระกูลเย่ทั้งสอง คุณชายสามเย่โต้ตอบอย่างไม่เกรงกลัว (7)
เห็นได้ชัดว่าคุณย่าเย่ไม่ทนแสดงอีกต่อไป ไม่ใช้คำพูดอ่อนโยนอ้อนวอนร้องขอเหมือนเมื่อสักครู่นี้อีกแล้ว
“คุณเพิ่งรู้ตอนนี้เหรอ? จิตใจเธอก็โหดเหี้ยมเช่นนี้อยู่แล้ว ใจดำที่สุด อีกทั้งยังโลภมาก เธอคิดอยากจะบีบคนแก่อย่างเราสองคนให้ตาย” คุณย่าเย่ยิ่งตะโกนร้องดังขึ้นเรื่อยๆ วินาทีนี้คุณปู่เย่อยากจะให้คนทั้งโลกมาเห็นภาพเหล่านี้
แต่ว่า ชั้นนี้เป็นห้องผู้ป่วยพิเศษ ผู้ป่วยที่เข้าพักไม่เยอะ ทุกๆห้องมีการเก็บเสียงที่ดี ดังนั้น ถึงแม้คุณปู่เย่จะเสียงดังมาก แต่ก็ไม่สามารถดึงดูดคนอื่นมาได้หรอก
เวินลั่วฉิงไม่อยากสนใจพวกเขาอีก หันหลังจะออกไป
แต่ว่า ในขณะนั้น คุณปู่เย่ไม่รู้เปิดหน้าต่างออกได้ยังไง? คุณปู่เย่ตะลึงอยู่สักพัก จากนั้นขาข้างหนึ่งก้าวขึ้นไปบนขอบหน้าต่าง แล้วตะโกนเสียงดัง: “เวินลั่วฉิง ถ้าคุณไม่ยอมรับปาก ฉันจะกระโดดลงไป กระโดดลงไปเดี๋ยวนี้ ฉันจะดูซิว่า คุณบีบให้ฉันตายไป ซือเฉินจะเอาคุณมาเป็นเมียอีกหรือเปล่า? จะปล่อยคุณไปหรือไม่?”
ที่นี่คือชั้นแปด ถ้าคุณปู่เย่กระโดดลงไปจริงจะต้องตายแน่ๆ
เวินลั่วฉิงหยุดก้าวเดินต่อ หันหลังกลับมามองที่คุณปู่เย่ เธอไม่กังวลว่าเย่ซือเฉินจะไม่เอาเธอ แล้วก็ไม่กลัวว่าเย่ซือเฉินจะมาคิดบัญชีกับเธอ
แต่ เธอรู้ว่าวันนี้คุณปู่เย่จะไม่ยอมหยุดง่ายๆแน่นอน ถึงแม้เธอรู้ว่าคุณปู่เย่ทำเช่นนี้เพื่อบีบบังคับเธอ ไม่กล้ากระโดดจริงๆ
คุณปู่เย่สามารถเอาชีวิตของตนเองมาพนัน แต่เธอทำไม่ได้
ที่สำคัญคือ ตอนนี้เวินลั่วฉิงไม่อยากให้พวกเขาต้องวุ่นวายเช่นนี้อีกต่อไป
“ได้ ฉันรับปากพวกท่าน ฉันเวินลั่วฉิงจะไม่แต่งเข้าบ้านตระกูลเย่ของพวกท่านอย่างเด็ดขาด” สายตาของเวินลั่วฉิงหรี่ลงเล็กน้อย จากนั้นค่อยๆเอ่ยปากพูด แต่ตอนที่เธอพูดคำนี้ จงใจเน้นเรื่องที่สำคัญสองอย่าง
เธอเวินลั่วฉิง! ไม่มีวันแต่งเข้าบ้านตระกูลเย่
แต่ว่าเธอไม่ได้พูดว่าจะไม่แต่งกับเย่ซือเฉิน เธอคิดว่าที่เธอพูดเช่นนี้ไม่ผิดปกติอะไร
“ฉิงฉิง คุณรับปากแล้วจริงๆเหรอ?” บนใบหน้าของคุณย่าเย่เห็นได้ชัดว่าดีใจมาก: “ฉิงฉิง คุณอย่าโกรธที่พวกเราต้องใจร้ายเลยนะ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณไม่สามารถมีลูกได้ พวกเราก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก”
“ใช่ ฉันรับปาก ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันจะไม่ก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลเย่แม้แต่ก้าวเดียว” เวินลั่วฉิงได้ยินคำพูดของคุณย่าเย่แล้ว ยิ่งรู้สึกสะเทือนใจ ใจของคน มันน่าตลกสิ้นดี
“คุณสาบาน” แต่ว่าคุณปู่เย่ยังไม่ยอมหยุดแค่นี้ ขาก็ยังค้างไว้บนขอบหน้าต่าง ยังคงข่มขู่เวินลั่วฉิงอีก: “คุณเอาญาติที่ใกล้ชิดที่สุด คนที่คุณรักที่สุดและสาบาน ถ้าคุณกลับคำ พวกเขาต้องถูกฟ้าผ่า……”
มีอยู่ชั่วขณะหนึ่ง สายตาของเวินลั่วฉิงเยือกเย็นจนสุดขั้ว เธอมองหน้าคุณปู่เย่ แล้วพูดขึ้นมากะทันหัน: “ถ้าท่านอยากกระโดดก็กระโดดเลย”
ใช่ เธอไม่อยากเอาชีวิตใครมาเป็นของพนัน เธอไม่อยากให้ชีวิตของใครมีอันเป็นไปเพราะเธอ แต่ว่าคุณปู่เย่กลับสาปแช่งญาติของเธอที่ใกล้ชิดที่สุด คนที่เธอรักที่สุด?
คนที่ใกล้ชิดที่สุด คนที่เธอรักมากที่สุดก็คือลูกรักทั้งสอง เธอไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกรักทั้งสองของเธออย่างเด็ดขาด!
ที่จริง เธอก็รู้ คุณปู่เย่แค่ขู่เธอ ไม่กล้าโดดจริงหรอก
หลังจากที่เวินลั่วฉิงพูดคำนี้จบ หันหลังจะออกไปทันที
คุณย่าเย่เห็นเธอจะไป ร้อนใจทันที คิดจะยื่นมือไปดึงเวินลั่วฉิงไว้ แต่เวินลั่วฉิงสะบัดตัวและหลบออกไป
“ฉิงฉิง เรื่องที่คุณรับปากเราเมื่อสักครู่นี้……” เห็นได้ชัดว่าคุณย่าเย่นึกไม่ถึงเวินลั่วฉิงจะไหวตัวเร็วขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ยอมสาบาน แต่เมื่อกี้เธอรับปากแล้ว คุณย่าเย่กลัวว่าเธอรับปากแล้วจะกลับคำอีก
มุมปากของเวินลั่วฉิงเต็มไปด้วยความประชด เธอไม่หันกลับไปมองคุณย่าเย่ เธอไม่อยากเห็นหน้าของพวกเขาอย่างกะทันหัน มันทำให้เธอรู้สึกสะเทือนใจ หดหู่ กระทั่งว่ารำคาญใจ
“วางใจเถอะ ฉันพูดคำไหนคำนั้น ฉันเวินลั่วฉิงจะไม่มีวันก้าวเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลเย่แม้แต่ก้าวเดียว” เวินลั่วฉิงพูดคำที่เธอพูดเมื่อสักครู่นี้อีกครั้ง น้ำเสียงนั้นฟังดูแล้วเด็ดขาดมาก
เวินลั่วฉิงก็ยังไม่มองพวกเขาเหมือนเดิม แต่ว่าคำพูดหยุดชะงักนิดๆ จากนั้นก็ค่อยเพิ่มอีกหนึ่งประโยค: “ไม่เพียงแค่ฉัน ยังมีลูกของฉันด้วย”
ตอนแรก เธอตัดสินใจจะให้ลูกทั้งสองกลับคืนสู่วงศ์ตระกูลแล้ว เมื่อคืน เธอเกือบจะบอกเย่ซือเฉินแล้ว แต่ตอนนี้เธอคิดว่าเรื่องนี้เธอควรจะต้องพิจารณาดูใหม่
คนอย่างสองคนนี้! เธอไม่อยากให้ลูกทั้งสองต้องเจอกับความอัปลักษณ์และความจอมปลอมเช่นนี้
อีกอย่างเมื่อกี้คุณปู่เย่ยังสาปแช่งลูกรักของเธอ จุดนี้ทำให้เธอไม่ยอมให้อภัยเด็ดขาด
เวินลั่วฉิงพูดจบ ก็ไม่สนใจพวกเขาอีก เดินออกจากที่นั่นทันที
เวินลั่วฉิงออกไปทางซ้าย ส่วนในขณะนี้เซี่ยเถียนเถียนกำลังหลบอยู่ด้านขวา ดังนั้นเวินลั่วฉิงมองไม่เห็นเซี่ยเถียนเถียนเลย
เซี่ยเถียนเถียนรีบเก็บมือถือขึ้น นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ ยังรู้สึกตะลึงอยู่เลย ถ้าไม่ใช่เห็นกับตาตัวเอง เธอไม่กล้าเชื่อจริงๆ
เรื่องอย่างนี้ถ้าเธอพูดออกไป คงจะไม่มีคนเชื่อ แต่โชคดี เธออัดคลิปวิดีโอไว้ เดี๋ยวโพสต์ลงอินเตอร์เน็ต ต้องมีเรื่องสนุกให้ดูแน่
“เธอพูดว่าลูกหมายความว่าไง?” คุณย่าเย่นึกถึงประโยคสุดท้ายของเวินลั่วฉิงตอนจะออกไป ขมวดคิ้วเล็กน้อย บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
เวินลั่วฉิงพูดถึงลูกมันหมายความว่าไงกันแน่?
“ลูก? ลูกอะไร? เธอเป็นเหมือนไก่ที่ไม่ออกไข่จะมีลูกได้ยังไงกัน? เธอต้องแกล้งพูดแน่ๆ ไม่แน่เธอกำลังวางแผนอะไรอยู่ คุณก็รู้ เธอมีความคิดที่ลึกลับ ถนัดเรื่องวางแผนการ ถึงแม้เธอจะรับปากในวันนี้แล้ว เราต้องไม่ประมาท จะให้เธอกลับคำไม่ได้” แต่ว่า คุณปู่เย่กลับไม่คิดมากอะไร เขาแค่กังวลเวินลั่วฉิงจะกลับคำ
“เธอรับปากแล้ว คงจะไม่กลับคำแล้วล่ะ เธอน่าจะรักษาสัญญา” คุณย่าเย่ตอบเบาๆหนึ่งคำ
“รักษาสัญญา? เธอก็ไม่มีอะไรดี คนโลภมาก มักใหญ่ใฝ่สูง เธอจะรักษาสัญญาหรือ? ยิ่งกว่านั้นคือ ซือเฉินของเราดีไปหมดทุกอย่าง อีกทั้งยังรวยล้นฟ้า คุณรู้ว่าซือเฉินของเรามีเงินมากขนาดไหนไหม? พูดออกมาแล้วคุณจะตกใจ เธอจะไม่พยายามมาเกี่ยวพันกับซือเฉินไม่ยอมปล่อยได้ยังไง” คุณปู่เย่ทำเสียงฮึ่มคำนึง เมื่อเผชิญกับผลประโยชน์มหาศาลขนาดนั้นที่อยู่ต่อหน้าแล้ว สัญญาจะประโยชน์อะไร
“แล้วต่อไปเราจะทำยังไงดี?” คุณย่าเย่รู้สึกลังเลขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“รีบหาทางให้ซือเฉินแต่งงานให้เร็วที่สุด แค่ซือเฉินแต่งงานกับผู้หญิงอื่น เวินลั่วฉิงจะไม่ยอมก็ได้แล้ว” คุณปู่เย่นึกถึงวิธีที่จะทำให้เรื่องมันจบอย่างถาวรได้แล้ว นั่นก็คือให้เย่ซือเฉินแต่งงานกับผู้หญิงอื่นโดยเร็ว
“คนที่ชื่อกู่หยิงหยิงก็ใช้ได้นะ ดูเรียบร้อยใจกว้าง อ่อนโยนดีงาม ชื่อเสียงก็ดี เดี๋ยวคุณไปบ้านตระกูลกู่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเลย”
เห็นได้ชัดว่าคุณย่าเย่คิดไว้แล้ว บีบเวินลั่วฉิงออกไป จากนั้นรีบให้เย่ซือเฉินแต่งงานกับผู้หญิงอื่น เรื่องนี้ก็ถือว่าแก้ปัญหาได้เกือบสำเร็จแล้ว ต่อไปจะไม่ต้องกังวลอะไรอีก!
