บทที่ 574 คุณชายสามเย่โกรธจนสะเทือนฟ้าดิน (6)
แต่เย่ซือเฉินนึกขึ้นมาได้ว่าตอนกลางวันคุณปู่เย่กับคุณย่าเย่ไปหาเธอ ซึ่งตอนนั้นเธออยู่ในสถานะเวินลั่วฉิง ดังนั้นตอนนี้เธอน่าจะอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลเวิน
เมื่อเย่ซือเฉินออกมาจากบริษัทก็มุ่งหน้าตรงไปยังคฤหาสน์ตระกูลเวินทันที
ภายในบ้านคฤหาสน์ตระกูลเวิน เวลานี้เวินลั่วฉิงกำลังหลับสนิทอยู่ภายในห้องนอนชั้นบน ไม่รู้ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นเลย
หลังจากที่เวินลั่วฉิงขึ้นไปชั้นบน หลี่หยุนกับเวินจีหยันก็ออกไปเตรียมการใหญ่ด้านนอก
ส่วนเวินจื่อหลงอยู่บ้านไม่ติด รีบร้อนออกไปเสวยสุขกับพวกเพื่อนกินเพื่อนเที่ยว
และเวินหรวนหรวนเห็นวิดีโอของเวินลั่วฉิงที่ถูกแพร่กระจายออกไปอย่างกว้างขวาง ตอนแรกก็รู้สึกตกตะลึงเช่นกัน แต่เมื่อหล่อนได้สติก็รู้สึกว่า ตอนนี้เป็นโอกาสทองในการซ้ำเติมเวินลั่วฉิงให้หมองหม่นยิ่งขึ้น ดังนั้น หล่อนกลับเข้าห้องนอนคนเดียว จากนั้นก็แพร่‘ประวัติเสีย’ของเวินลั่วฉิงออกไป ซึ่งขณะนี้เวินหรวนหรวนยังคงคิดหาวิธีขุดคุ้ยเรื่องราวในอดีตของเวินลั่วฉิงออกมาแฉต่อ……
ตอนที่เย่ซือเฉินเดินทางมาถึงคฤหาสน์ตระกูลเวินก็เห็นเพียงพ่อบ้านอยู่ชั้นล่าง
“คุณเย่ครับ มีธุระอะไรครับ？”เย่ซือเฉินเคยมาที่คฤหาสน์ตระกูลเวินแล้ว ทำให้พ่อบ้านจำเขาได้ เพียงแต่เห็นเขามาในเวลานี้ก็รู้สึกประหลาดใจ
“คุณเย่จะมาหาคุณท่าน？หรือคุณหนูใหญ่ครับ？”พ่อบ้านถามได้อย่างมีการศึกษา
“ผมจะหาฉิงฉิง”เย่ซือเฉินมองพ่อบ้านแวบหนึ่ง มุมปากยังคงยกยิ้มอยู่เช่นเดิม
พ่อบ้านชะงักค้าง ต่างว่ากันว่าคุณชายสามเย่ไร้ชีวิตจิตใจราวกับเป็นยมบาลเลือดเย็น แต่ตอนนี้มองแล้วรู้สึกอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง
“คุณหนูใหญ่พักผ่อนอยู่ในห้องชั้นบน ผมจะไปเชิญคุณหนูใหญ่ลงมานะครับ”พ่อบ้านไม่ได้ซักไซ้ให้มากความ แต่เป็นการขึ้นไปเชิญเวินลั่วฉิงลงมา
“ไม่ต้องแล้ว ผมขึ้นไปเอง”เพียงแต่เย่ซือเฉินเดินขึ้นไปก่อนเขาหนึ่งก้าว แต่เมื่อเดินได้สองก้าวเขาก็หยุดลง “อยู่ห้องไหน？”
ปกติเวินลั่วฉิงก็ไม่ค่อยกลับบ้านตระกูลเวินเท่าใดนัก และเขาก็เคยมาแค่ครั้งเดียว ซึ่งยังไม่เคยเข้าไปห้องนอนของเธอมาก่อนเลย ดังนั้นเขาไม่รู้ว่าห้องไหนเป็นห้องนอนของเธอ
“ห้องที่สามด้านขวามือบนชั้นสองครับ”ตอนนี้พ่อบ้านรู้สึกอึ้งค้าง ยังดึงสติกลับมาไม่ได้ เลยตอบไปอีกหนึ่งประโยคด้วยสัญชาตญาณ
จากนั้นเย่ซือเฉินก็ก้าวเดินขึ้นไปอย่างว่องไว
เมื่อพ่อบ้านได้สติกลับคืนมา ดวงตาทั้งคู่พลันกะพริบหลายครั้ง ตอนนี้คุณหนูใหญ่กำลังพักผ่อนอยู่……
ตอนนี้คุณหนูใหญ่กำลังพักผ่อนอยู่ คุณชายสามเย่ไปหาเธอที่ห้องโดยตรงอย่างนี้？เหมาะสมหรือไม่？
เหมือนจะไม่เหมาะสมมากนัก？แต่ทำไมคุณชายสามเย่ถึงไม่รู้สึกว่าไม่สมควรล่ะ？อีกทั้งยังเป็นธรรมชาติ ราวกับเป็นเรื่องปกติเสียอย่างนั้น？
พ่อบ้านกำลังใช้สมองอยู่ก็ได้ยินเสียงเปิดประตูดังแว่วมา
พ่อบ้านตกตะลึงจนหนังตากระตุก คุณหนูใหญ่กำลังพักผ่อนอยู่ หากแต่งตัวโป๊ล่ะ？หาก……
แต่เห็นได้ชัดว่าพ่อบ้านคิดได้เช่นนี้ก็สายไปเสียแล้ว เพราะคุณชายสามเย่ได้ล็อคห้องนอนของคุณหนูใหญ่ของเขาแล้ว
หนังตาพ่อบ้านกระตุกอย่างรวดเร็วอีกหลายหน แถมยังกลืนน้ำลายลงคออีกด้วย
ภายในห้องนอน เวินลั่วฉิงกำลังหลับสนิท ขนาดเย่ซือเฉินเดินเข้ามา เธอยังไม่รู้สึกตัวเลย
เย่ซือเฉินเดินเข้าไปหา ก่อนที่จะนั่งลงข้างกายเธอ เห็นเธอเหนื่อยล้าขนาดนี้ เดิมทีไม่อยากปลุกเธอให้ตื่น แต่เมื่ออยู่ใกล้ชิดกับเธอถึงเพียงนี้ เมื่อมองริมฝีปากที่อิ่มเอม แต่สุดท้ายเขาก็ก้มหน้าลงไปจูบเธออย่างอดกลั้นไม่ไหว
เดิมทีแค่อยากจูบเบาๆ แต่เมื่อสัมผัสตัวเธอเข้า เขาก็ไม่อาจควบคุมตัวเองได้ เขาจูบลึกเข้าไปเรื่อยๆ จากจูบเบาๆช้าๆกลายเป็นจูบลึกๆเสียแล้ว
เวินลั่วฉิงถูกเขาจูบจนตื่น เมื่อเธอลืมตาขึ้นมองก็พบหน้าเขา ดวงตาพลันกะพริบรัวๆ จากนั้นก็เอ่ยขึ้นมารวดเดียวจบว่า “คุณให้ฉันนอนดีๆบ้างได้ไหม？”
เธอไม่อยากถามเขาว่าทำไมถึงมาอยู่ในห้องนอนของเธอได้แล้ว เธอเพียงแต่อยากจะนอนดีๆจะครั้ง
ขณะที่เวินลั่วฉิงพูดประโยคนี้ อันที่จริงก็ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนัก เธอรู้จักเขาดีมาก อยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ มีหรือเขาจะยอมให้เธอนอนพักผ่อนดีๆ？มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด
แต่ตอนนี้เธออยากจะนอนจริงๆ เวินลั่วฉิงตัดสินใจไม่แยแสเขา หลับตานอนต่อ
แต่สิ่งที่ทำให้เวินลั่วฉิงคาดไม่ถึงก็คือ จู่ๆคุณชายสามเย่ก็นิ่งสงบลง กลายเป็นคนที่เชื่อฟังเป็นพิเศษ ซึ่งทำให้เวินลั่วฉิงสงสัยเหลือเกินว่าผู้ชายตรงหน้านี้เป็นเย่ซือเฉินหรือไม่
“ฉิงฉิง ขอโทษด้วยนะ ทำให้คุณลำบากแล้ว”เย่ซือเฉินก้มหน้าข้างหูเธอ พูดด้วยเสียงเบาๆและช้าๆ แต่เวินลั่วฉิงได้ยินทุกถ้อยคำอย่างชัดเจน
เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก คุณชายสามเย่บอกว่าขอโทษ？มันเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์หรือเปล่า？
ไม่ใช่สิ ทำไมเขาต้องขอโทษเธอด้วย？
ทำให้เธอลำบาก？เรื่องอะไรกันหน่ะ？
“ฉิงฉิง ขอบคุณมากนะที่ไม่ได้รับปาก”เวินลั่วฉิงกำลังสงสัย ก็ได้ยินเสียงเย่ซือเฉินแว่วเข้ามายังหูของเธออีกครั้งอย่างช้าๆ
“คุณกำลังพูดถึงเรื่องคุณปู่เย่กับคุณย่าเย่มาหาฉันเหรอ？”ปรกติเวินลั่วฉิงเป็นคนชาญฉลาด ถึงแม้คำพูดสองประโยคนี้ของเขาจะต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่เมื่อเวินลั่วฉิงนำมาปะติดปะต่อกัน จึงทำให้เข้าใจในสิ่งที่เขาพูดออกมา
“อืม ขอบคุณคุณที่ไม่ได้รับปากพวกท่าน”เย่ซือเฉินยังคงจูบแรงๆที่คอของเธอโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา ซึ่งฟังออกว่าน้ำเสียงของเขามีความตื่นเต้นปะปนกับอารมณ์ดีไว้
“แต่ฉันรับปากพวกท่านแล้ว”ดวงตาเวินลั่วฉิงกะพริบปริบๆ สีหน้ามีความสงสัย ตอนนั้นเธอรับปากคุณปู่เย่ไว้แล้วแท้ๆ
ด้วยนิสัยของคุณปู่เย่ เมื่อเธอรับปากแล้ว คุณปู่เย่ก็ไม่มีเหตุผลต้องบอกเย่ซือเฉินว่าเธอไม่ได้รับปากเลย ซึ่งมันไม่มีผลดีอะไรกับคุณปู่เย่เลยสักนิดเดียว
เรื่องมันเป็นไงมาไงกันแน่？
นาทีต่อมา จู่ๆร่างกายเย่ซือเฉินก็แข็งค้าง ริมฝีปากของเขาที่อยู่บริเวณคอของเธอราวกับถูกสร้างกรอบเอาไว้ จนไม่อาจกระดุกกระดิกได้ เขาได้ยินสิ่งที่เธอพูดอย่างชัดเจนแล้ว แต่ตอนนี้เขาหวังว่าตนเองไม่ได้ยินอะไรเลยจะดีกว่า
เธอบอกว่า เธอรับปากแล้ว？รับปากจะเลิกกับเขาเหรอ？
ถึงแม้จะขัดแย้งกับคลิปวิดีโอ แต่เขารู้ว่าสิ่งที่เธอพูดต้องเป็นความจริงอย่างแน่นอน เพราะเขารู้ว่าเธอไม่เคยพูดปดกับเขามาก่อนเลย
เวลานี้ เย่ซือเฉินรู้สึกผิดหวัง หัวใจของเขาราวกับถูกทิ่มแทงก็ไม่ปาน เจ็บปวดจนไร้เรี่ยวแรงทั้งร่างกาย
พอผ่านไปสักพัก เย่ซือเฉินก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอ มุมปากของเขาค่อยๆขยับขึ้นมาพูดทีละคำอย่างช้าๆ “คุณว่า คุณรับปากพวกท่านแล้วเหรอ？”
บัดนี้ เวลาที่เขาพูดประโยคนี้ออกมา น้ำเสียงก็มีความสั่นเทาหลายส่วน เขารู้ว่าเธอเป็นคนรักษาคำพูด หากเธอรับปากจริงๆแล้ว เธอก็จะต้องทำได้อย่างแน่นอน
ซึ่งเหมือนกับตอนที่เธอเซ็นสัญญากับเขาไม่มีผิด เธอรับปากว่าจะช่วยเขาเอาหุ้นส่วนในบริษัทเย่อซื่อกรุ้ป เธอก็ทำได้จริงๆ
ดังนั้น เวลานี้เขารู้สึกเป็นกังวล และยิ่งรู้สึกหวาดกลัว
“ใช่แล้ว ฉันรับปากพวกท่านแล้ว”เวินลั่วฉิงพยักหน้าช้าๆ เธอรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก“ใครบอกคุณว่าฉันไม่ได้รับปาก？”
เย่ซือเฉินมองหน้าเธอ ดวงตาทั้งคู่พลันลุ่มลึกลง สองมือก็กำแน่นขึ้น เขารู้สึกว่าหัวใจของเขามีน้ำแข็งอันเยือกเย็นเจาะเข้ามา
เธอบอกว่าเธอรับปากแล้ว！
