บทที่ 585 เมียร้องผัวตาม เหมาะสมที่สุด ความสามารถกากสุดๆ (2)
“อืม สำหรับฉันแล้วเพื่อความเป็นธรรม” มุมปากของเย่ซือเฉินยิ้มน้อยๆ ความเยาะเย้ยบนใบหน้าเห็นได้ชัดมากขึ้น คิดจะใช่สิ่งนี้มาคุกคามเขา? น่าตลกจริงๆ
“ได้ ได้ แกทำได้ แกทำได้จริง” คุณปู่เย่โกรธจนหน้าเขียวไปหมดชั่วขณะ
“เฉินเฉิน ที่พวกเราทำอย่างนี้ทั้งหมดเพื่อคุณ เรื่องอื่นพวกเราไม่สนใจก็ได้ แต่เวินลั่วฉิงไม่สามารถมีลูกได้ ถ้าคุณแต่งงานกับเธอ ต่อไปคุณก็จะไม่มีลูก เป็นพ่อไม่ได้” คุณย่าเย่เริ่มพูดเกลี้ยกล่อมด้วยเจตนาดี แน่นอนเพราะคิดอยากจะผ่อนคลายความตึงเครียดในขณะนั้น
“คนของตระกูลเย่ก็ไม่ควรมีลูก” เย่ซือเฉินกลอกตามองไปทางคุณย่าเย่ ดวงตานั้นยังคงเยือกเย็นไร้ความอบอุ่น เดิมทีในตระกูลเย่ก็ไม่มีความสัมพันธ์ทางครอบครัวอยู่แล้ว ครอบครัวอย่างนี้เด็กที่เกิดออกมาจะมีความสุขได้ยังไง?
เหมือนกับเขา ตอนที่เขาเก้าขวบ คุณปู่เย่บีบบังคับให้แม่เขาจากไป ทำให้เขาไม่ได้เจอกับแม่อีก
ตอนนั้นพวกเขาเคยคิดเพื่อเขาบ้างไหม
และหลายปีมานี้ พ่อของเขาไม่ดูแลเขา จนกระทั่งไม่สนใจเขา และคุณปู่เย่ใช้ประโยชน์จากเขาแค่เพื่อให้เขาดูแลบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป
“ถ้าเลือกได้ ฉันไม่ทางเลือกเป็นคนของตระกูลเย่เด็ดขาด” มุมปากของเย่ซือเฉินขยับเล็กน้อย พูดเพิ่มอย่างอบอุ่นหนึ่งประโยค
คุณย่าเย่ตกใจจนยืนนิ่ง ร่างกายแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด ดวงตาคู่นั้นมองตรงไปที่เย่ซือเฉิน ลืมปฏิกิริยาทั้งหมดไปชั่วขณะ ไม่ว่าจะทำยังไงเธอก็คิดไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะพูดออกมาอย่างนี้
“คุณไม่อยากเป็นคนของตระกูลเย่? ถ้าคุณไม่ใช่คนของตระกูลเย่ คุณจะเป็นอย่างทุกวันนี้ไหม?” คุณปู่เย่โกรธจนสั่นไปทั้งตัว เขาเองก็ตกใจและกลัว ถ้าเป็นหลายปีก่อน เขาสามารถใช้บริษัทตระกูลเย่กรุ้ปมาคุกคามเย่ซือเฉิน แต่ตอนนี้ในใจคุณปู่เย่ชัดเจนมากว่าเขาไม่สามารถคุกคามเย่ซือเฉินได้อีกแล้ว
ในมือเขาไม่มีสิ่งของอะไรที่สามารถคุกคามเย่ซือเฉินได้อีก
“แกอยากเอาของพวกนี้ส่งไปที่สถานีตำรวจใช่ไหม? ได้ แกไปสิ ฉันไม่มีทางขวางแกไว้อยู่แล้ว” คุณปู่เย่หรี่ตาลงอย่างโหดเหี้ยม ใบหน้าปรากฏความโหดเหี้ยมขึ้นมาอีกมาก : “ต่อให้ฉันต้องติดคุก ฉันไม่มีทางยอมทำตามที่พวกแกต้องการ ฉันอยากจะให้ผู้หญิงคนนั้นถูกด่าจนตาย ฉันบีบผู้หญิงคนนั้นจนตาย ฉันคิดว่าตอนนี้เธอคงจะหลบอยู่ในบ้านไม่กล้าออกจากประตู ต้องแทบจะระเบิดแล้วแน่ๆ ใกล้จะบ้าแล้ว”
ตอนนี้คุณปู่เย่วางแผนจะเสียอะไรเท่าไหร่ก็ยอมแล้ว แน่นอน เขากำลังพนัน เขาพนันว่าเย่ซือเฉินไม่มีทางส่งของเหล่านี้ไปที่สถานีตำรวจได้จริง
แต่ สำหรับเรื่องที่เขาเสแสร้งว่าได้รับบาดเจ็บ เขาไม่มีท่าทีจะชี้แจ้งให้คนภายนอกรู้
“ได้ ตามที่คุณต้องการ” สีหน้าของเย่ซือเฉินเด็ดขาดอย่างเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น แน่นอนเขาก็รู้ดีว่านี้ไม่ใช่วิธีที่ดีที่สุด แต่ตอนนี้เขาทำได้แค่นี้
พูดจบ เย่ซือเฉินกำลังจะออกไป
“เฉินเฉิน เฉินเฉิน คุณฟังย่าพูดหน่อย” คุณย่าเย่พยายามดึงเขาไว้
ดวงตาเย่ซือเฉินขยับมองมาทางคุณย่าเย่เล็กน้อย ดูเย็นชาและไม่พูดอะไร
“เฉินเฉิน คุณบีบบังคับปู่ขนาดนี้ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้หรอก คุณมานี่ ย่าขอคุยตามลำพังกับคุณหน่อย” คุณย่าเย่ดึงเย่ซือเฉินเดินไปทางห้องน้ำ
เย่ซือเฉินยืนนิ่งไม่ขยับ ตั้งแต่เห็นคำพูดเหล่านั้นที่คุณย่าเย่พูดในวิดีโอ เขาไม่คาดหวังอะไรจากคุณย่าเย่อีก
“ย่าสามารถช่วยคุณเกลี้ยกล่อมปู่ได้ และก็ตกลงให้คุณแต่งงานกับเวินลั่วฉิงได้” คุณย่าเย่เข้าใจเย่ซือเฉิน เธอรู้พูดว่าแบบไหนที่สามารถเกลี้ยกล่อมเย่ซือเฉินได้
เย่ซือเฉินขยับคิ้วนิดหน่อย ดวงตาส่องประกายอย่างรวดเร็ว เรียกได้ว่า เวลานั้นคำพูดของคุณย่าเย่ได้ผลกับเขา
“คุณบ้าไปแล้ว คุณไปตกลงกับเขาได้ยังไง?” คุณปู่เย่ร้อนใจจนแทบจะกระโลงจากเตียงในทันที เพียงแต่ตอนนี้ขาของเขาใส่เฝือกอยู่ และยังโดนแขวนไว้อีก จึงกระโดดลงมาไม่ได้
“คุณอย่าเพิ่งใจร้อน คุณให้ฉันกับเฉินเฉินคุยกันตามลำพังหน่อย” คุณย่าเย่มองไปทางคุณปู่เย่แวบหนึ่ง จากนั้นดึงเย่ซือเฉินเข้าไปในห้องน้ำ
เข้าไปในห้องน้ำแล้ว คุณย่าเย่ปิดประตู จากนั้นพูดเสียงเบาว่า : “เฉินเฉิน ย่าตกลงให้คุณแต่งงานกับเวินลั่วฉิงได้ แต่คุณต้องสัญญากับย่าเรื่องหนึ่ง”
“เรื่องอะไร?” ดวงตาเย่ซือเฉินส่องประกายเล็กน้อย สีหน้าไม่มีความรู้สึกอะไรมากมาย เขารู้ ภายใต้สถานการณ์อย่างนี้เรื่องที่คุณย่าเย่เสนอมาต้องไม่ใช่เรื่องดีอะไร
“คุณต้องสัญญากับย่าว่า จะมีลูกให้ตระกูลเย่1คน” คุณย่าเย่แอบถอนหายใจเงียบๆ จากนั้นพูดความคิดเห็นของตัวเองออกมา
“คุณรู้ว่าเวินลั่วฉิงมีลูกไม่ได้” เย่ซือเฉินหรี่ตาลงอย่างรวดเร็ว สีหน้าเย็นชา เขารู้ว่าไม่ควรคาดหวังอะไรจากคุณย่าเย่ ทั้งๆ ที่เธอรู้ดีว่าเวินลั่วฉิงมีลูกไม่ได้ยังจะพูดอย่างนี้อีก?
“ฉันรู้ว่าเวินลั่วฉิงมีลูกไม่ได้ ฉันก็รู้ว่าคุณเข้าใจความหมายของย่า ย่าก็ไม่ได้บังคับให้คุณต้องไปทำเรื่องแบบนั้นกับผู้หญิงคนอื่น ตอนนี้เทคโนโลยีพัฒนาไปไกลมาก สามารถอุ้มท้องแทนได้ คุณแค่ไปเก็บสเปิร์มที่โรงพยาบาลก็พอแล้ว เรื่องอื่นให้ย่าจัดการเอง คุณสบายใจได้ ไม่มีอะไรวุ่นวายแน่นอน ผู้หญิงที่รับอุ้มท้องแทนพวกนั้นต้องการแค่เงิน เรื่องอื่นๆ ไม่สนใจไม่ถามอะไรมากหรอก หลังจากคลอดลูกออกมาก็หนีไปแล้ว คุณเป็นพ่อของลูก เวินลั่วฉิงก็เป็นแม่ลูก” ชัดเจนมากว่าความคิดนี้ของคุณย่าเย่ไม่ใช่เพิ่งจะคิดขึ้นมาได้ ไม่งั้นคงไม่รู้รายละเอียดได้มากขนาดนี้
เย่ซือเฉิน มองเธอ แววตาเยือกเย็นขึ้นเรื่อยๆ
“เฉินเฉิน เวินลั่วฉิงไม่สามารถมีลูกได้ แต่เธอต้องอยากเป็นแม่แน่นอน เด็กที่มาจากการอุ้มท้องแทนถึงแม้จะไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของเธอ แต่เป็นลูกแท้ๆ ของคุณ ถ้าเธอรักคุณ ก็ต้องรักเด็กคนนั้นด้วยแน่นอน และเรื่องนี้ไม่ผลกระทบอะไรระหว่างพวกคุณด้วย ฉันคิดว่าดีที่สุดสำหรับคุณ สำหรับเวินลั่วฉิง” คุณย่าเย่เกลี้ยกล่อมเย่ซือเฉินต่อ
“ตลอดชีวิตนี้คนที่จะคลอดลูกให้ฉันมีแค่ภรรยาของฉันเท่านั้น” เย่ซือเฉินไม่อยากฟังที่เธอพูดอีกต่อไป ขณะที่เขาพูดประโยคนี้ ท่าทางยืนหยัดมั่นคงจนไม่อะไรเทียบได้
“แต่เวินลั่วฉิงไม่สามารถมีลูกได้” คุณย่าเย่เริ่มร้อนใจนิดหน่อย เสียงดังขึ้นมาอย่างชัดเจนไม่น้อย
“งั้นก็ไม่ต้องมีลูก” เย่ซือเฉินมองไปที่คุณย่าเย่แวบหนึ่ง ประโยคนี้มั่นคงยิ่งขึ้น ถ้าเวินลั่วฉิงมีลูกไม่ได้ งั้นตลอดชีวิตนี้เขาก็ไม่อยากมีลูก นี้เป็นเรื่องที่เขาตัดสินใจมานานแล้ว ไม่ลังเลและไม่เปลี่ยนแปลงแน่นอน
“เฉินเฉิน คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง?” คุณย่าเย่คิดไม่ถึงว่าเขาจะมั่นคงขนาดนี้ : “คุณต้องรู้ สถานการณ์อย่างนี้ ถ้าปู่ของคุณไม่ออกหน้าอธิบายเรื่องการได้รับเจ็บ เวินลั่วฉิงจะโดนบีบจนบ้าได้ ถึงขนาดบ้าตายได้ คุณคิดดู โดนคนด่าจนเป็นแบบนั้นใครจะทนไหว? หรือว่าคุณอยากเห็นเวินลั่วฉิงโดนบีบจนบ้า โดนบีบจนตายหรือไง?”
ภายในน้ำเสียงของคุณย่าเย่มีการคุกคามอย่างเห็นได้ชัดไม่น้อย
มุมปากเย่ซือเฉินขยับน้อยๆ กำลังจะเอ่ยปากพูด ตอนนั้นเองก็มีเสียงเปิดประตูดังเข้ามา
