บทที่ 586 เมียร้องผัวตาม เหมาะสมที่สุด ความสามารถกากสุดๆ (3)
“คุณมาได้ยังไง?” ทันใดนั้น เสียงของคุณปู่เย่ก็ดังขึ้นมา ในน้ำเสียงนั้นมีความโกรธแค้น แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือความตกใจและประหลาดใจที่ไม่น่าเชื่อ
เย่ซือเฉินขมวดคิ้วเบาๆ เวลานี้สิ่งที่จะทำให้คุณปู่เย่มีปฏิกิริยาอย่างนี้ได้ต้องเป็น?
ความเป็นได้ที่เย่ซือเฉินคิดออกมีแค่อย่างเดียว
“ฉันมาเยี่ยมท่าน คิดว่าขาของท่านน่าจะบาดเจ็บไม่เบา ต่างบอกว่าท่านบาดเจ็บสาหัสเป็นร้อยวัน ตามอายุของท่านแล้วร้อยวันต้องไม่ดีขึ้นแน่นอน ยังไงดี? นี่ท่านวางแผนจะนอนอยู่บนเตียงปีครึ่งเลยไหม?” เวินลั่วฉิงเข้ามาในห้องและปิดประตู ดวงตาคู่นั้นมองไปที่คุณปู่เย่อย่างมีรอยยิ้ม ขณะนั้น คำพูดของเธอดูเกรงใจมาก เรียกว่า ท่าน ทุกคำ
มุมปากของเย่ซือเฉินยกขึ้นเล็กน้อย เป็นเธอจริงด้วย
“เรื่องของฉันแกไม่ต้องยุ่ง แกไสหัวออกไป” คุณปู่เย่ยิ่งมองเวินลั่วฉิงยิ่งโกรธ ส่งเสียงคำรามอย่างโกรธออกมา
“เรื่องของท่าน ฉันก็ไม่อยากยุ่งเหมือนกัน ฉันก็แค่มาเยี่ยม มาดูว่าอาการบาดเจ็บของท่านคืออะไร” ใบหน้าของเวินลั่วฉิงยังคงมีรอยยิ้มอยู่ ในน้ำเสียงนั้นก็ยังคงหัวเราะอยู่ ดูไปแล้วอารมณ์ดีไม่น้อย
เดิมทีคุณปู่เย่คิดว่าเธอจะต้องโดนบีบจนแทบจะบ้าแล้ว ตอนนี้เห็นท่าทีเธอไม่มีปัญหาอะไรแม้แต่น้อย ทั้งยังสบายใจได้อีก คุณปู่เย่ประหลาดใจและไม่ยินดีมาก
ยิ่งคุณปู่เย่ไม่ยินดีมากเท่าไหร่ ความโกรธแค้นในใจยิ่งควบคุมไม่ได้มากยิ่งขึ้น
เพราะอะไรทำไมเธอถึงยังเหมือนคนที่ไม่มีเรื่องอะไรอย่างนั้น?
“เวินลั่วฉิงมา? เธอมาได้ยังไง? เธอมาทำอะไร?” ในห้องน้ำ สีหน้าของคุณย่าเย่ก็เปลี่ยนไปทันที ตอนนี้เวินลั่วฉิงน่าจะใกล้บ้าไปแล้วไม่ใช่หรือไง? เวินลั่วฉิงน่าจะไม่กล้าออกจากบ้านไม่ใช่หรือไง? แล้วมาที่โรงพยาบาลได้ยังไง? อีกทั้งฟังเสียงแล้วเวินลั่วฉิงอารมณ์ดีไม่เลวเลย?
“เฉินเฉิน คุณอยู่ที่นี่ก่อนอย่าเพิ่งออกไป ย่าออกไปดูก่อนว่าเวินลั่วฉิงคิดจะทำอะไร?” แววตาคุณย่าเย่ส่องประกายอย่างรวดเร็ว ดวงตาซ่อนการวางแผนไว้เล็กน้อย
คุณย่าเย่คิดว่าครั้งนี้ที่เวินลั่วฉิงมาต้องมาจับผิดแน่นอน ดังนั้นเธอต้องทำให้เย่ซือเฉินเห็น ใบหน้าจริง ของเวินลั่วฉิง
เย่ซือเฉินมองคุณย่าเย่ รอยยิ้มเย็นชามากขึ้นที่มุมปากตอนนี้ ตอนนี้เขาอ่านเกมของคุณย่าเย่ออกทั้งหมดแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้รีบออกไปจริงๆ เขาก็อยากจะฟังว่าเวินลั่วฉิงมาทำอะไร?
คุณย่าเย่เห็นเขาไม่มีปฏิกิริยา แต่ก็ไม่ขยับ จึงเปิดประตูห้องน้ำออกมา เธอรีบเดินออกจากห้องน้ำอย่างรวดเร็ว และรีบปิดประตูห้องน้ำอีกครั้ง ขังเย่ซือเฉินไว้ในห้องน้ำ
ประตูห้องน้ำกันเสียงได้ไม่ค่อยดี ถึงจะปิดประตูแล้ว แต่ยังได้ยินที่ด้านนอกคุยกันได้อยู่ดี
“ฉิงฉิง มาแล้ว” ระหว่างที่คุณย่าเย่มองไปที่เวินลั่วฉิง ใบหน้ามีรอยยิ้ม ดูใจดีมาก
เวินลั่วฉิงเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของคุณย่าเย่ แววตาส่องประกายเล็กน้อย มุมปากกระตุกเล็กน้อย เมื่อก่อนเธอดูถูกคุณย่าเย่คนนี้ไปหน่อย เสแสร้งได้ไม่เลว
คุณปู่เย่เห็นคุณย่าเย่เดินออกมาคนเดียว ขมวดคิ้วเล็กน้อย มองไปที่ห้องน้ำอย่างจงใจ
เมื่อเวินลั่วฉิงหันสายตามาเห็นที่คุณปู่เย่มองไปที่ห้องแวบหนึ่งพอดี เธอตะลึงเล็กน้อย และมองไปทางห้องน้ำแวบหนึ่งเช่นกัน
“ฉิงฉิงช่างเป็นมีน้ำในจริงๆ ยังอุตส่าห์มาเยี่ยมพวกเราอีก…” คุณย่าเย่ยังคงยิ้มอยู่ ในน้ำเสียงมีเสียงหัวเราะเบาๆ
“ที่ฉันมาวันนี้ เพราะมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะคุยกับพวกคุณให้ชัดเจน เดิมทีฉันสัญญากับพวกคุณไว้ว่าจะไม่แต่งงานเข้ามาในตระกูลเย่ ฉันคนนี้ไว้ใจได้มาโดยตลอด เรื่องไหนที่สัญญาไว้ไม่เคยกลับคำเลยตั้งแต่ไหนแต่ไร” เวินลั่วฉิงเห็นท่าทางของคุณย่าช่างเสแสร้งจริงๆ เธอทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว ดังนั้นเธอจึงขัดจังหวะการพูดของคุณย่าขึ้นมาทันที
คุณปู่เย่และคุณย่าเย่ตกตะลึงเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด เธอพูดออกมาอย่างนี้ตอนนี้หมายความว่าอะไร?
“เวินลั่วฉิง คุณอยากให้พวกเราชี้แจ้งเรื่องการรับบาดเจ็บต่อภายนอกใช่ไหม?” คุณปู่ดึงสติกลับมาได้และยิ้มเยือกเย็น : “เวินลั่วฉิง คุณน้อยๆ หน่อย ฉันไม่ทางยอมชี้แจ้งเรื่องนี้ต่อภายนอกหรอก” ขณะที่คุณปู่เย่พูดประโยคนี้ น้ำเสียงของเขาดังขึ้นอีกไม่น้อย เห็นได้ชัดว่าประโยคนี้เขาไม่ได้พูดกับเวินลั่วฉิงเพียงเท่านั้น แต่พูดกับเย่ซือเฉินที่อยู่ในห้องน้ำด้วย
ดวงตาของคุณปู่เย่จงใจมองไปที่ห้องน้ำอีกครั้ง
คิ้วของเวินลั่วฉิงกระตุกขึ้นเล็กน้อย มุมปากค่อยๆ ขยับขึ้น สงสัยว่าในห้องน้ำจะมีคนอยู่
เป็นใครกันที่อยู่ในห้องน้ำ?
เวินลั่วฉิงเห็นเอกสารที่วางอยู่ข้างเตียงของคุณปู่เย่ เอกสารถูกปิดไว้ ตอนนี้เธอมองไม่เห็นข้อมูลด้านใน
“พวกคุณจะชี้แจ้งหรือไม่ก็ไม่มีผลอะไรกับฉัน มากสุดฉันก็แค่โดนด่าไม่กี่คำใช่ไหม? พูดความจริง สำหรับฉันแล้วไม่เจ็บปวดอะไร ไม่มีความสัมพันธ์อะไร กลับกันคนพวกนั้นที่ด่าเหนื่อยและลำบากมากแล้ว” สีหน้าเวินลั่วฉิงตอนนั้นไม่รู้สึกอะไร ความจริงแล้วเธอไม่ใส่ใจจริงๆ
แต่เธอต้องพิจารณาถึงตระกูลเวินและตระกูลถัง ดังนั้นเรื่องนี้ต้องรีบแก้ไข
“ฮึ แล้วเธอมาทำไม?” คุณปู่เย่ส่งเสียงฮึดฮัดเย็นชาออกมาตามตรง : “คุณก็แค่เด็กสาวไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวจะมาแสดงละครต่อหน้าฉัน เกรงว่ายังอ่อนหัดไปหน่อย”
คุณปู่เย่มั่นใจว่าเวินลั่วฉิงเสแสร้ง แต่ตอนนี้เห็นท่าทางเธอมีชีวิตชีวาอย่างนั้น เหมือนกับไม่ได้รับผลกระทบอะไรใหญ่โต ในใจของคุณปู่เย่ไม่ยินดี
อินเทอร์เน็ตจะทำให้คนโดนบีบจนบ้า โดนบีบจนตายไม่ใช่หรือไง? ทำไมตอนนี้เวินลั่วฉิงยังมีชีวิตสบายได้ขนาดนี้?
“ที่ฉันมาวันนี้ เพราะอยากจะบอกคุณว่าวิดีโอพี่พวกคุณส่งออกไปโดนตัดต่อ ดูจากวิดีโอแล้วฉันไม่ได้สัญญาตามคำขอร้องของพวกคุณ ดังนั้น ถือว่าฉันไม่เคยสัญญาแล้วกันนะ” เวินลั่วฉิงมองไปที่คุณปู่เย่ มุมปากยกขึ้นอย่างอบอุ่น ยิ้มอย่าสดใสและมีความสุขเป็นพิเศษ
“คำพูดนี้ของคุณหมายความว่าอะไร?” คุณปู่เย่ตะลึง สีหน้าดิ่งลึกอย่างชัดเจน
สีหน้าของคุณย่าเย่ก็เปลี่ยนไปอย่างชัดเจน
“ก็ตามที่บอก ก่อนหน้านี้ที่ฉันสัญญาไว้ไม่นับ” เวินลั่วฉิงอธิบายแทนพวกเขาอย่างใจดี
“จากนั้นล่ะ?” คุณย่าเย่แอบถอนหายใจเงียบๆ และถามต่ออย่างรวดเร็ว
“จากนั้น? จากนั้นฉันก็ต้องไปหาเย่ซือเฉิน ให้เขาแต่งงานกับฉัน” เวินลั่วฉิงกะพริบตาปริบๆ ท่าทางดูไร้เดียงสาและจริงใจมาก
ในห้องน้ำ เย่ซือเฉินได้ยินที่เธอพูด ยิ้มไม่หยุด ขณะนั้นเอง เขาคิดจะออกไป เขาคิดได้อย่างนั้น กำลังจะก้าวขาเดินออกไป
“เวินลั่วฉิง คุณชอบเย่ซือเฉินไหม?” แต่ตอนนั้นเอง คุณย่าเย่ถามคำถามนี้ขึ้นมากะทันหัน ตอนที่ถามคำถามนี้สายตาของคุณย่าเย่ก็จงใจมองไปที่ห้องอีกครั้ง
เย่ซือเฉินได้ยินประโยคนี้ของคุณย่าเย่ การก้าวขาก็หยุดลงอย่างตั้งใจ เขาก็อยากรู้เหมือนกัน ตอนนี้เวินลั่วฉิงจะตอบยังไง
เวินลั่วฉิงยิ้มและแผ่รัศมีออกมาไม่น้อย เธอเดาได้นานแล้วว่าในห้องน้ำมีคนอยู่ เพียงแค่ไม่มั่นใจว่าเป็นใคร
