บทที่ 592 เด็กๆ กลับมาแล้ว การยอมรับญาติอย่างน่าตื่นเต้น (4)
เด็กสองคนนี้น่ารักมาก สวยมาก น่ารักน่าชังขนาดนี้ นี่คือหลานของเขาจริงๆ!!
“ลุงคืออะไร” ถังจื่อซีมองถังหลิน แล้วหันมามองพี่ชายของตัวเอง ลุงคำนี้ ถังจื่อซีเพิ่งจะเคยได้ยินเป็นครั้งแรก
“ลุงไม่ใช่…” ถังหลินกำลังจะตอบ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำพูดของเขาไม่ค่อยถูกต้อง จึงพูดค้างไว้อย่างนั้น
“ลุง/น้าคือพี่ชายหรือน้องชายของแม่” ถังจื่อโม่อธิบายอย่างถูกต้อง ขณะที่ถังจื่อโม่อธิบายก็มองถังหลินแวบหนึ่ง
“แต่ แม่ไม่มีพี่ชาย น้องชายก็ไม่มี พวกเราจะมีลุงได้ยังไง” ถังจื่อซีคิดจริงจัง เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่น่าจะมีลุง
“อึม อย่างนี้ เขาน่าจะหลอกเรา อาจจะเป็นคนไม่ดี” ถังจื่อโม่มองน้องสาวตัวเอง พยักหน้าจริงจัง “อย่างนั้น เราต้องอยู่ห่างพวกเขา”
“เอ๊ะ ลุงไม่ใช่คนร้าย พวกหนูดูสิลุงเหมือนคนร้ายหรือไง” ถังหลินฟังเด็กสองคนคุยกัน มุมปากอดไม่ได้จะตึง เขาโตขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนบอกเขาเป็นคนหลอกลวง เป็นคนร้าย
แถมยังเป็นเด็กเล็กสองคน ที่สำคัญคือเด็กสองคนนี้ยังเป็นหลานของเขาเอง
“แม่บอกไว้ คนร้ายจะบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนร้าย ถ้างั้น คุณคือคนร้าย” ถังจื่อซีมองคุณชายถัง สรุปอย่างหนักแน่น
การสรุปอย่างนี้ ไม่ผิดพลาดแน่!
ถังหลินไม่รู้จะตอบอย่างไรดี
เจ้าเด็กสองคนนี้ทำไมฉลาดเป็นกรดอย่างนี้ เวินลั่วฉิงสอนพวกเขายังไงกันนะ
เยว่หงหลิงที่อยู่ข้างหลังอดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก ก่อนหน้านี้ เวินลั่วฉิงส่งรูปถังหลินให้เธอดูแล้ว เธอจำถังหลินได้
แต่ว่า เธอไม่รีบเข้าไปอธิบายอะไร
เธออยากจะลองดูถังหลินมีวิธีพูดให้หลานของตัวเองเชื่อได้อย่างไร
“ลุงเป็นลุงของพวกหนูจริงๆ ลุงเป็นพี่ชายของแม่พวกหนู แม่ของพวกหนูให้ลุงมารับพวกหนูไง ดูนี่สิ ลูงมีรูปของแม่พวกหนูด้วย” ถังหลินรีบหยิบมือถือออกมา เปิดรูปของเวินลั่วฉิงในมือถือ
“มีรูปแม่ มันไม่ได้เป็นการยืนยันอะไรได้ แต่การแต่งภาพทำได้ง่ายๆ” ถังจื่อโม่ดูรูป เหล่ตามองถังหลิน
“งั้นหนูจะให้ลุงทำยังไง” ถังหลินอึ้งไป ภาพนี้บอกไม่ได้ว่ามีปัญหาอะไร งั้นอะไรบอกได้ว่ามีปัญหา
“ก็ได้ ขอถามคุณหน่อย รู้มั้ยแม่ผมเกิดวันไหน” ถังจื่อโม่เงยหน้ามองเขา ถามอย่างจริงจัง
“…” ถังหลินอึ้งไป พูดตรงๆ เขาไม่รู้วันเกิดของเวินลั่วฉิงจริงๆ
“คุณรู้มั้ยครับแม่ผมชอบสีอะไรที่สุด” ถังจื่อโม่ถามต่อ
ถังหลิน “…”
เรื่องนี้เขาก็ไม่รู้
“คุณรู้มั้ยแม่ผมชอบกินอะไรที่สุด” ถังจื่อโม่เห็นเขาตอบไม่ได้ ก็ถามคำถามต่อไป
ถังหลิน “…”
คำถามพวกนี้คนเป็นพี่ชายต้องรู้หรือ นี่มันคำถามที่แฟนควรจะเตรียมตัวหรือเปล่า
เขาเป็นพี่ชาย ไม่ใช่แฟน แต่ว่า ถ้าจะพูดไป เขาเป็นพี่ชายไม่รู้อะไรเกี่ยวกับน้องสาวตัวเองสักนิด นี่ก็เป็นอะไรที่ไม่สมเหตุสมผลจริงๆ
ดังนั้น ตอนนี้ถังหลินพูดอะไรไม่ออก
“ถามตั้งสามข้อคุณยังตอบไม่ได้ อะไรก็ไม่รู้ ยังกล้าบอกว่าเป็นพี่ชายแม่ผมอีก” ถังจื่อโม่มองเขา ครางเสียงเย็น
“ไม่งั้น เปลี่ยนคำถาม เปลี่ยนเป็นอย่างอื่น เปลี่ยนเป็นเรื่องพวกหนูก็ได้ ลุงรู้เรื่องพวกหนูดี” ถังหลินรู้สึกว่าตัวเองเหงื่อแตก เขาจะรู้ได้ไงแค่มาสนามบินรับเด็ก จะต้องเตรียมตัวอะไรมากมาย
“หนูถามคุณหน่อย คุณรู้วันเกิดพวกเราไหมคะ” ถังจื่อซีถาม
“อ้อ อึม รู้ รู้สิ” ถังหลินถอนหายใจ รีบบอกตัวเลข เขาเคยอ่านมา และจำได้
“พี่คะ หนูคิดว่า เขาอาจไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ ของแม่ แต่เป็นลุงของพวกเราจริงๆ” เห็นชัดว่าถังจื่อซีพอใจคำตอบของถังหลิน
แต่ ข้อสรุปสุดท้ายของถังจื่อซีช่าง…
มุมปากของถังหลินอดไม่ได้ที่จะกระตุกอีกครั้ง การคาดการณ์นี้เด็ดขาดมาก ขอถามหน่อยเธอสืบทอดมาจากใคร
ถังจื่อโม่อึ้งไป มองสายตารอคอยของน้องสาว พยักหน้าช้าๆ
“เอาล่ะ เราให้อภัยคุณ” ถังจื่อซีมองถังหลินยิ้มหวานให้
ถังหลินโล่งอกเสียที โอ๊ย เจ้าเด็กสองคนนี้ ร้ายกาจไม่เบา
พวกเขาไม่ได้สงสัยสถานะของเขา เห็นชัดว่าตั้งใจ
แต่ว่า ไม่ว่าอย่างไร ได้รับการยอมรับจากเด็กสองคนนี้ พาเด็กๆ กลับบ้านได้สำเร็จก็พอ
เย่ซือเฉินส่งเวินลั่วฉิงที่หน้าประตูบ้านตระกูลถัง เห็นเวินลั่วฉิงเข้าไปแล้ว เขาก็รับสาย จากนั้นก็รีบขับรถออกไป
“ฉิงฉิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่” เวินลั่วฉิงเพิ่งจะเดินเข้าห้องโถงมา ท่านย่าถังก็รีบเดินเข้ามาหา
เวินลั่วฉิงมองท่านย่าถัง ยิ้มให้พูดเสียงเบา “คุณยาย ไม่ต้องกังวลค่ะ ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของหนู ต่อไปต้องรอดูคุณยายกับคุณตาแล้ว”
“ว่าไงนะ ยังมีเรื่องของตาด้วย พวกเธอเห็นตาเป็นคนนอกไม่ใช่หรือ” ตอนนี้ท่านปู่ถังยืนอยู่ข้างหนึ่ง เมื่อได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิง มุมปากก็ยกขึ้นนิดหนึ่ง ทำเสียงฟังแล้วแปลกๆ
“คิก” เวินลั่วฉิงอดหัวเราะไม่ได้ “คุณยาย ขวดน้ำส้มบ้านเราหกหรือเปล่าคะ”
“ไม่นะ ยายไม่เห็นได้กลิ่น…” ท่านย่าถังอึ้ง ทันใดนั้นก็ได้สติ มองท่านปู่ถัง ตั้งใจยิ้ม “โอ๊ะ เปรี้ยวจัง ขวดน้ำส้มที่ไหนหก ทำน้ำส้มหกทั้งขวดเลย”
“พวกเธอหัวเราะกันไปเถอะ อย่ามาให้ตาช่วยละกัน” ท่านปู่ถังถลึงตาใส่ สีหน้าเหมือนหงุดหงิด แต่มุมปากกลับเชิดขึ้น
“ฉิงฉิง ไม่ต้องให้ตาช่วย เรื่องนี้จะสำเร็จมั้ย” ท่านย่าถังหันมาถามเวินลั่วฉิง
เมื่อได้ยินท่านย่าถังถามอย่างนี้ หูของท่านปู่ถังตั้งขึ้นทันที
“ทำได้ค่ะ คุณยายออกโรงเองก็พอค่ะ” เวินลั่วฉิงเข้าใจความหมายของท่านย่าถัง ท่านย่าบางครั้งก็เหมือนเด็กๆ เวินลั่วฉิงชอบมาก และยินดีจะให้ความร่วมมือกับเธอ
“ฮาๆๆ ดีๆ ดีจริงๆ” ท่านย่าถังหัวเราะเสียงดัง แล้วมองท่านปู่ถังอย่างได้ใจ “ให้คุณอวดดี อวดดีเลย”
สีหน้าท่านปู่ถังขรึมลง เขาพบว่า ตอนนี้เขามีตัวตนในบ้านน้อยลงทุกที
“ใช่แล้ว ถังหลินบอกว่าจะกลับมาแล้ว แล้วยังบอกว่าจะมีเซอร์ไพรส์ด้วย ทำไมยังไม่กลับมาอีก” ท่านปู่ถังตั้งใจเปลี่ยนหัวข้อ เขารู้สึกว่าถ้าให้สองยายหลานเล่นต่อไป คงจะทำเอาเขาลมขึ้นแน่
