บทที่ 596 แจ้งคุณชายสามเย่ให้มารู้จักลูกๆ (1)
ตอนนั้น เธอเสี่ยงตายกระโดดเข้าไปในห้องคุณชายสามเย่ เพราะมีแต่ทางนี้เท่านั้นที่จะรอดชีวิตได้
ถ้าหากเลือกได้ ตอนนั้นเธอก็ไม่อยากแหย่หนวดเสือเย่ซือเฉิน!!
“แน่ละสิ ดูเรื่องพวกนั้นที่ตระกูลเย่ทำ” ท่านย่าถังพูดถึงเรื่องนี้ก็อดไม่ได้ที่จะโมโห
“ปู่ย่าตระกูลเย่ทำอย่างนี้เพราะไม่รู้เรื่องเด็กแน่ ถ้าพวกเขารู้…” เฟิ่งเหมียวเหมียวหยุดนิดหนึ่ง สายตามองเด็กทั้งสอง ยิ่งมองยิ่งหลงรัก “พวกคุณว่าเด็กสองคนนี้น่ารักขนาดนี้ สวยขนาดนี้ ใครกันจะไม่หลงรัก”
เธอยังพูดไม่ชัดเจน แต่ทุกคนเข้าใจความหมายดี ถ้าหากปู่ย่าเย่รู้เรื่องนี้ไม่เสียใจแย่หรือ
“จริงด้วย ดูเด็กสองคนนี้สิ ยายใจละลายแล้ว” ความสนใจของท่านย่าถังอยู่ที่เด็กสองคนตลอด เดินไปหา เวินลั่วฉิง มองถังจื่อซีกับถังจื่อโม่ ถามเบาๆ “ให้ยายจับเด็กๆ ได้มั้ย”
เพราะเจอหน้ากับเด็กๆ ครั้งแรก ท่านย่าถังกลัวว่าเด็กไม่คุ้นเคย กลัวว่าตัวเองตื่นเต้นเกินไปจนทำให้เด็กตกใจ
“คุณยายทวด มาเถอะค่ะ” เวินลั่วฉิงยังไม่ทันตอบ ถังจื่อซียื่นมือไปโอบคอของท่านย่าถัง ดึงตัวท่านย่าถังมาตรงหน้า หลังจากนั้นก็หอมแก้มท่านย่าถังฟอดใหญ่
ท่านย่าถังตัวเกร็ง ดวงตาเบิ่งโต ไม่อาจควบคุมความตื่นเต้นและปลาบปลื้มบนใบหน้าได้ พูดจริงๆ เธอกังวลเด็กๆ จะไม่คุ้นเคยกับพวกเขา เธอจึงไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้าไปหาเด็กๆ นึกไม่ถึงเด็กๆ จะเข้ามาหอมแก้มเธอเอง
“คุณยายทวดเป็นญาติ แม่บอกหนูค่ะ ญาติกอดหอมได้ แต่คุณยายทวดอายุมากแล้ว จื่อซีให้คุณยายทวดอุ้มไม่ได้ แต่ให้คุณยายทวดหอมได้ค่ะ” ถังจื่อซีปากหวานแต่เด็ก ปากเล็กๆ เหมือนเคลือบน้ำผึ้ง
ท่านย่าถังฟังถังจื่อซีพูด สายตาตื้นตันจนน้ำตาไหล เด็กน้อยช่างเอาอกเอาใจจริงๆ
“โอ๊ย เด็กคนนี้ทำไมเชื่อฟังอย่างนี้ ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว ยายทวดขอทั้งหอมทั้งอุ้มได้มั้ย ยายทวดอุ้มไหว”
เฟิ่งเหมียวเหมียวตื่นเต้นจะเดินเข้าไป ไม่อุ้มเด็กๆ ทันที แต่ขอความเห็นจากเด็กสองคน เธอเห็นว่าเด็กสองคนรู้ความ และมีความคิดเป็นของตนเอง
“คุณยายอุ้มได้ค่ะ” ถังจื่อซียื่นมือเล็กๆ ออกไปอย่างว่าง่าย ให้เฟิ่งเหมียวเหมียวอุ้ม
เฟิ่งเหมียวเหมียวซาบซึ้งจนตาแดง รีบยื่นมือออกไป กอดถังจื่อซีแน่น ถังจื่อซีหอมแก้มเฟิ่งเหมียวเหมียวด้วย
“ฮาๆๆ ดีจริงๆ ดีมาก” เฟิ่งเหมียวเหมียวดีใจยิ้มกว้าง
ที่จริงท่านย่าถังก็อยากอุ้ม และเธอก็อุ้มไหว แต่เธอแย่งกับเฟิ่งเหมียวเหมียวไม่ได้ ในใจท่านย่าถังรู้สึกผิดหวังนิดหนึ่ง
ท่านย่าถังมองหน้าถังจื่อโม่ ถังจื่อโม่หน้าตาดีมาก ทำให้คนชอบได้ง่ายมาก แต่ท่านย่าถังรู้สึกว่าเด็กคนนี้มีความคิดเป็นของตนเองมากไป จึงไม่กล้าผลีผลามทำอะไร
เด็กบางคนไม่ชอบให้คนแปลกหน้าสัมผัสตัว ในเมื่อพวกเขาเจอหน้ากันครั้งแรก
ถังจื่อโม่เห็นท่าทางท่านย่าถัง ดวงตาเป็นประกาย จากนั้นก็ดึงมือท่านย่าถังเบาๆ “คุณยายทวด ผมพูดความลับกับคุณยายทวดได้มั้ยครับ”
“ได้สิ ได้สิ” ท่านย่าถังเมื่อได้ยินดังนั้น ก็ดีใจ ทั้งมีความสุข ทั้งตื้นตัน รีบคุกเข่าลง ตรงหน้าถังจื่อโม่
“ทำไมมีความลับด้วย” คำพูดของเฟิ่งเหมียวเหมียวแฝงด้วยความอิจฉา แต่ว่า ใบหน้ายังเปื้อนยิ้ม ในเมื่อมีเด็กน้อยน่ารักอยู่ในอ้อมกอดของเธอ
ท่านปู่ถังเบะปากนิดหนึ่ง ทำไมพวกนี้บอกว่ามีความลับ เขาเป็นคนนอกหรือไง
ถังหลินคิด นี่เหมือนจะไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับเขาแล้ว เขารู้สึกเหมือนเป็นอากาศว่างเปล่าในห้องโถง ไม่มีคนมองเห็นเขา
สายตาทุกคนมีแต่เด็กน้อยสองคนนี้
ตอนนี้เขาควรจะโทรไปหาเย่ซือเฉิน ให้เย่ซือเฉินรีบมาดูหน่อยมั้ย
เย่ซือเฉินมาเห็นภาพนี้ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไง
นี่คือลูกของเย่ซือเฉิน!!
ขณะที่ถังหลินกำลังคิดจะโทรไปหาเย่ซือเฉินดีมั้ย คนอื่นก็มองถังจื่อโม่
“คุณยายทวด ผมชอบคุณยายทวด” ถังจื่อโม่กระซิบเบาๆ แต่เสียงนั้นดังพอที่ทุกคนในห้องนั้นจะได้ยินชัดเจน ถังจื่อโม่หยุดนิดหนึ่ง แล้วพูดต่อ “ผมชอบคุณตาทวดด้วย ชอบคุณปู่ คุณย่า ชอบทุกคนเลยครับ ผมชอบบ้านนี้”
ถังจื่อโม่พูดจากใจจริง เขาทุกคนจริงๆ ชอบที่นี่ ชอบทุกคนที่นี่ ชอบบรรยากาศที่นี่ เพราะที่นี่มีความรู้สึกของบ้าน
แม้ว่าเมื่อก่อนตอนอยู่ที่ประเทศ M ทุกคนดีกับพวกเขาจริงๆ แต่ไม่มีความรู้สึกของบ้านอย่างนี้
เวินลั่วฉิงรู้สึกตื้นตัน ดูแล้วการพาเด็กสองคนนี้มาถูกต้องแล้ว
“เด็กคนนี้ เด็กคนนี้…” ท่านย่าถังซาบซึ้งจนพูดไม่ออก จากนั้นก็ยื่นมือไปกอดถังจื่อโม่แน่นๆ
เด็กสองคนนี้ว่าง่ายเหลือเกิน ช่างรู้ความ เธอชอบเด็กสองคนนี้แล้ว
ท่านปู่ถังใบหน้าเปื้อนยิ้ม แต่ดวงตาเปียกรื้น เขานึกไม่ถึงคำพูดของถังจื่อโม่ จะทำให้ตื้นตันเหลือเกิน และช่างอบอุ่นหัวใจ
“ดูสิ เด็กๆ รู้ความกว่าแกอีก” ถังหยุนเฉิงดีใจ และตื้นตันสุดขีด แต่เขาไม่แสดงออกตรงๆ แบบเฟิ่งเหมียวเหมียวและคุณยาย ปกติแล้วเขาเป็นคนเข้มงวด ไม่อาจผ่อนคลายได้ในทันที จากนั้นเขาก็หันไปมองถังหลินที่ยืนอยู่มุมหนึ่ง จึงตำหนิเขาไปทีหนึ่ง
ถังหลิน “…”
เขาพูดอะไรก็ผิด ถึงได้ยืนเงียบๆ ตรงนี้ ทำไมยังถูกด่าอีก
เขาผิดหรือไม่ผิด
อีกอย่าง เมื่อครู่ถังจื่อโม่เรียกทุกคน บอกว่าชอบคุณปู่ คุณย่า ชอบคุณตาทวด คุณยายทวด แต่ไม่พูดถึงลุงคนนี้ ขณะที่เขากำลังเซ็ง ยังถูกด่า
นี่ีมันยังมีความถูกต้องอยู่หรือไม่้
ทันใดนั้นถังหลินคิดถึงเย่ซือเฉิน เขารู้สึกว่าเทียบกับเย่ซือเฉินแล้ว เขายังมีความสุขกว่ามาก อย่างน้อยเด็กสองคนยังเรียกเขาลุง แต่ตอนนี้เย่ซือเฉินไม่ได้เห็นแม้แต่หน้าเด็กสองคนนี้
เช่นนั้น เขารู้สึก เขายิ่งควรจะโทรหาเย่ซือเฉิน
“ปู่ทวดขอกอดด้วยคน” ท่านปู่ถังก็เดินเข้ามา เด็กบอกว่าชอบเขา เขายังต้องกังวลอะไรอีก เห็นเด็กสองคนอ่อนหวาน เขาอดใจไม่ได้แต่แรกแล้ว
ท่านย่าถังปล่อยถังจื่อโม่ ถังจื่อโม่ก็ยื่นมือไปกอดท่านปู่ถังอย่างว่าง่าย ทำให้ท่านปู่ถังดีใจจนยิ้มกว้าง ขอบตาเหมือนมีหยดน้ำตา เพราะดีใจเหลือเกิน มีความสุขเหลือเกิน
สำหรับคนแก่แล้ว นี่คงจะเป็นเรื่องที่มีความสุข และเติมเต็มมากที่สุดแล้ว
