ตอนที่ 60 หนีพระได้แต่หนีไม่พ้นวัด (หนียังไงก็หนีไม่พ้น)
ถูกดักไว้แล้ว ชายหนุ่มบนรถกระตุกมุมปาก อารมณ์ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก แต่ว่าตอนที่เขาลดหน้าต่างรถลงเห็นว่าคนที่ลงมาจากรถกลับไม่ใช่เย่ซือเฉิน สายตาครุ่นคิด เป็นไปอย่างที่คิด เย่ซือเฉินไม่ได้หลอกกันง่าย ๆ ขนาดนั้น
เย่ซือเฉินออกมาจากห้องโถง ปฏิกิริยาการตอบสนองแรกคืออยากจะขึ้นรถตามไป แต่ว่าจู่ ๆ เขาก็คิดถึงคืนนั้นเมื่อห้าปีก่อน ในปีนั้นเขาตามรถที่เธอนั่งอยู่ แต่ว่าเธอกลับไม่อยู่บนรถ เขาหรี่ตาเล็กน้อย
ในเมื่อครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรก รถเริ่มสตาร์ท ด้านหลังมีรถอีกหลายคันที่ตามมาติด ๆ เธออยากจะลงจากรถกลางทางนั้นเป็นไปไม่ได้ แต่ว่าเขาต้องการที่จะป้องกันความเป็นไปได้อย่างอื่น นั่นก็คือเป็นไปได้ว่าเธอจะลงจากรถที่สำนักงานตำรวจ
ดังนั้นท่าทางขึ้นรถของเย่ซือเฉินเพียงแค่แวบเดียว แต่อันที่จริงไม่ได้ขึ้นรถไปจริง ๆ เพียงแต่ออกคำสั่งให้คนอื่นตามไป ส่วนเขากลับยืนอยู่ในสวน ดวงตาคู่นั้นหรี่ตากวาดมองไปที่รถตำรวจใกล้ ๆ ที่จอดอยู่ใกล้รถของนายคนนั้น
ไม่พูดไม่ได้ว่า ความคิดของเย่ซือเฉินรอบคอบจนน่ากลัว คาดเดาได้ถูกต้องมาก
เมื่อสักครู่เวินลั่วฉิงเห็นเย่ซือเฉินพุ่งออกมาจากห้องโถง ก่อนที่รถจะเร่งความเร็ว เธอลงจากอีกด้านนึงของรถที่เย่ซือเฉินมองไม่เห็นจริง ๆ ไม่พูดไม่ได้ว่า ตำแหน่งที่จอดรถนี้ไม่เลว ตรงนี้เต็มไปด้วยรถตำรวจที่พร้อมจะออกตรวจตลอดเวลา
เวินลั่วฉิงไม่ได้ขึ้นรถตำรวจคันนั้นที่อยู่ใกล้ที่สุด แต่อ้อมไปสองคัน มองเห็นตำรวจสองคนกำลังขึ้นรถตำรวจคันหนึ่ง ในตอนที่ประตูรถยังไม่ได้จะปิดนั้น เวินลั่วฉิงใช้เท้าดันประตูเอาไว้ แล้วรีบขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว
เวินลั่วฉิงขึ้นรถตำรวจแล้ว ผู้ชายที่มาช่วยเหลือเมื่อกี้ถึงจะขับรถออกไป ร่วมมือกันอย่างดี จากนั้นเวินลั่วฉิงมองเห็นเย่ซือเฉินยืนอยู่ในสนาม มองมาทางที่เธออยู่พอดิบพอดี ริมฝีปากกระตุกอย่างแรง เชี่ย ร้ายกาจจริง ๆ ตำรวจสองคนเห็นเธอขึ้นรถตำรวจมาแบบนี้ มึนงงอยู่ครู่หนึ่ง
“ไม่ต้องตึงเครียดไปค่ะ ฉันแค่จะติดรถไปด้วยค่ะ” เวินลั่วฉิงยิ้มบาง ๆ ยิ้มนั้นอบอุ่นแล้วรู้สึกสบาย “คุณอย่าเพิ่งรีบขับรถออกไปนะคะ พวกคุณโทรหาหัวหน้าสำนักงานตำรวจก่อน ฉันมีบางอย่างจะคุณกับหัวหน้าสำนักงานตำรวจของพวกคุณค่ะ”
เหตุผลที่เวินลั่วฉิงไม่รีบร้อนให้พวกเขาขับรถออกไปในตอนนี้ เป็นเพราะเกรงว่าถ้ารถเคลื่อนตัวในตอนนี้ จะกลายเป็นเป้าหมายของเย่ซือเฉิน ก่อนที่จะเตรียมตัวอย่างเต็มที่ เธอจะไม่ผลีผลามเด็ดขาด
ตำรวจสองคนมึนงง สับสนนิดหน่อย แต่ว่าเพื่อได้ยินเธอพูดว่าจะโทรหาหัวหน้าสำนักงาน ฟังดูแล้วน่าจะรู้จักหัวหน้าสำนักงาน หนึ่งในนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอโทรของหัวหน้าสำนักงาน
ในตอนนั้นเอง เวินลั่วฉิงเห็นเย่ซือเฉินเดินมาทางทิศทางของเธออย่างรวดเร็ว
เวินลั่วฉิงกระพริบตา ไม่ตื่นตระหนก ยกมุมปากขึ้นนิดหน่อย ดูเหมือนจะแอบหัวเราะอยู่เบา ๆ
“หัวหน้าสำนักงานฉิง” เมื่อเชื่อมต่อการโทร เวินลั่วฉิงให้นายตำรวจกดเปิดลำโพง เสียงหัวเราะของเธอดังขึ้น
“หือ? เป็นเธอ!” คุณชายห้าฉิงตอบสนองอย่างเร็วมาก ครั้งนี้แวบแรกก็ฟังออกว่าเป็นเธอ เสียงของเขาสูงขึ้นอย่างมาก
เย่ซือเฉินได้ยินเสียงของคุณชายห้าฉิง หยุดเดินชั่วขณะ หรี่ตาอย่างรวดเร็ว เพียงแต่ว่าเขากลับไม่ได้หมุนตัวกลับไปที่คุณชายห้าฉิง แต่จู่ ๆ กลับเพิ่มความเร็วเดินมาทางรถตำรวจที่เวินลั่วฉิงนั่งอยู่อย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเดาได้แล้ว……
“ฉันต้องการให้หัวหน้าสำนักงานช่วยฉันขัดขวางเขาเอาไว้” มุมปากของเวินลั่วฉิงกระตุกอย่างแรกอีกครั้ง เย่ซือเฉินคือคนธรรมดาไหม? เธอคิดว่าเขาได้ยินที่เธอคุยโทรศัพท์กับคุณชายห้าฉิง อย่างน้อยเขาน่าจะหยุดอยู่ครู่นึง
เมื่อเห็นเย่ซือเฉินดินพุ่งมาทางนี้ เวินลั่วฉิงไม่พูดรวบรัดไม่ได้
“เธอจะให้ฉันช่วยเธอขัดขวางพี่สาม เธอบ้าไปแล้วเหรอ?” คุณชายห้าฉิงได้ยินคำพูดนี้ของเธอ ตากระตุกอยู่หลายครั้ง ถ้าหากเขาขัดขวางพี่สาม พี่สามจะต้องฆ่าเขาแน่ ๆ
“ถ้าหากหัวหน้าสำนักงานฉิงขัดขวางไว้ไม่ได้ งั้นเรื่องของคดีก็ไม่ต้องคุยกันแล้ว” เวินลั่วฉิงไม่กลัวว่าหัวหน้าสำนักงานฉิงจะไม่ตอบตกลง เพราะเขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อคดีนี้ได้
ถ้าหากยังมีหลักฐานไม่เพียงพอ พรุ่งนี้ก็จำเป็นจะต้องปล่อยมู่เส้าป๋ายไป
“ตกลง เธอใช้ได้ เธอร้ายกาจมาก” คุณชายห้าฉิงกัดฟันกรอด แต่ว่าเขารู้ว่าเวลานี้ตนเองไม่ตอบรับไม่ได้
ถ้าหากพูดความสงสัยที่คุณชายห้าฉิงมีต่อเธอทั้งหมดก่อนหน้านี้ เรื่องเมื่อกี้ที่เพิ่งผ่านไป เขาเชื่อในความสามารถของเธออย่างเต็มที่ เขาสามารถหลอกเขาได้ สามารถหลอกพี่สามได้ เรื่องนี้ทำให้เขาไม่ยอมแพ้ไม่ได้
“งั้นก็ต้องขอบคุณหัวหน้าสำนักงานฉิงมากนะคะ” เวินลั่วฉิงยิ้มแล้ว เสียงนุ่มนวลราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ เพียงแต่ว่าคุณชายห้าฉิงกลับกัดฟันอย่างแรง
เวลานี้ เย่ซือเฉินเดินมาแล้ว เพียงแต่ว่ารถตำรวจที่จอดตรงนี้เยอะไปหน่อย และพอดีกับที่เวลานี้บนรถตำรวจหลายคันมีคนอยู่ น่าจะเตรียมออกไปลาดตระเวน ดังนั้นเขาไม่มั่นใจว่าเธออยู่บนรถคันไหน
เวินลั่วฉิงเห็นเย่ซือเฉินเดินอ้อมรถไปหลายคัน และเดินมาทางรถของเธอแล้ว
“พี่สาม ผมขอโทษ” คุณชายห้าฉิงสูดลมหายใจเข้าอย่างแรง เดินมาอยู่ข้างหน้าของเย่ซือเฉิน แล้วขวางเขาเอาไว้
“นายจะขัดขวางฉันจริงเหรอ?” ถึงแม้ว่าเมื่อสักครู่เย่ซือเฉินไม่ได้หยุดเดิน แต่ว่าเสียงของคุณชายห้าก็ดังพอ เขาได้ยินหมดแล้ว
“พี่สาม ผมขอโทษ” คุณชายห้าฉิงลำบากใจมาก แต่ว่าเขาไม่มีทางเลือกอื่น หากเป็นคดีธรรมก็แล้วไป แต่ว่านี้มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับชีวิตคน
“ออกรถได้” ในเมื่อคุณชายห้าฉิงยื่นมือออกไปขวางเอาไว้แล้ว เวินลั่วฉิงก็ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว ถ้าหากหัวหน้าสำนักงานตำรวจคนนึง บวกกับคนทั้งสำนักงานขัดขวางเย่ซือเฉินไว้ไม่ได้ งั้นหัวหน้าสำนักงานอย่างเขาก็ไร้ประโยชน์จริง ๆ
สายโทรศัพท์เมื่อสักครู่ ตำรวจบนรถได้ยินอย่างชัดเจนมาก เมื่อเห็นว่าหัวหน้าสำนักงานได้ช่วยขัดขวางคนเอาไว้ งั้นความหมายก็ชัดเจนอยู่แล้ว มองดูรถตำรวจสตาร์ทรถออกไป จู่ ๆ เย่ซือเฉินก็หรี่ตาลง ในความเย็นชานั้นมีความอันตรายที่ทำให้คนอกสั่นขวัญหายอยู่ แต่ว่าเขากลับไม่ได้ตามไป เขาชัดเจนอย่างมากว่าที่นี่คือสำนักงานตำรวจ คุณชายห้าฉิงอยากจะขัดขวางเขาจริง ๆ เขาทำอะไรก็ไม่มีประโยชน์ เขาจะเก่งแค่ไหนก็ไม่สู้คนทั้งสำนักงานตำรวจ
มองดูสีหน้าเย็นชาของเขาผ่านกระจกรถ เวินลั่วฉิงยิ้มมุมปาก จากนั้นก็เปิดกระจกรถ ยื่นมือออกโบกมืออย่างสบายใจ
คุณชายห้าฉิงอึดอัดใจ อีกนิดเดียวจะกระอักเลือดแล้ว ผู้หญิงคนนี้จะไปก็ไป เวลานี้ยังจะยั่วยุพี่สามอีก? ร้ายกาจจริง ๆ มุมปากของเย่ซือเฉินค่อยๆ ยกขึ้นช้า ๆ เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม มุมปากนั้นยกขึ้นอย่างแปลกประหลาด
เมื่อกี้เขาไม่ได้ตามไปเพราะว่ามีเหตุผลอีกอย่างนึง ตอนนั้นเขาสงสัยว่าผู้หญิงคนนั้นก็คือเวินลั่วฉิง ถ้าเช่นนั้นครั้งนี้เขาอาจจะสามารถมั่นใจได้แล้ว ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอเข้าใกล้เขา เขาพบว่าด้านหลังใบหูของเธอมีไฝเม็ดเล็กสีแดงอยู่หนึ่งเม็ด ส่วนอื่นอาจจะปลอมแปลงขึ้น แต่ว่าจุดที่ลับขนาดนั้นไม่น่าจะเป็นปลอมแปลงได้
ดังนั้น เขาไม่รีบร้อน อย่างไรเสียเขาและเธอก็จดทะเบียนกันแล้ว หนียังไงก็หนีไม่พ้น เขาจะกลับไปรอเธออยู่ที่บ้าน……
