บทที่ 614 คุณชายสามเย่ถูกวางยา (1)
“เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่โตของซือเฉิน เขาไม่สามารถไม่มายุ่งได้” คุณปู่เย่หรี่ตาเล็กน้อย “แต่ว่า ถึงแม้ว่าเขาจะกลับมาแล้ว ก็ใช่ว่าซือเฉินจะฟังเขา ท่าทีของซือเฉินในตอนนี้ ถึงแม้ว่าโป๋เหวินจะไม่ให้เขาแต่งงานกับเวินลั่วฉิง เขาก็ไม่เห็นด้วยหรอก”
“เรื่องนี้ฉันรู้อยู่แล้ว เรื่องนี้ไม่ว่าใครเขาก็ไม่ฟังหรอก” คุณย่าเย่ถอนหายใจ ในแววตามีความแน่วแน่ที่แปลกๆ “แต่ว่า โป๋เหวินกลับมา เรื่องนี้ก็ง่ายแล้ว ฉันก็มีวิธีทำให้เขาเลิกกับเวินลั่วฉิงแล้ว”
“ฟังจากความหมายของเธอแล้วก็คือเธอวางแผนเอาไว้แล้ว?” คุณปู่เย่มองไปทางเธอ แววตาของเขาก็ประกายขึ้นทันที
“อืม” คุณย่าพยักหน้าเบาๆ ถึงแม้ว่าในใจยังคงมีความขัดแย้งเล็กน้อย แต่เธอรู้ว่าเขาจำเป็นต้องทำแบบนี้ ไม่สามารถลังเลได้ เรื่องทั้งหมดที่เขาก็เพราะหวังดีกับซือเฉิน เดี๋ยวชือเฉินจะเข้าใจเองในอนาคต
“ได้ ฉันรีบให้คนส่งโป๋เหวินกลับมาเลย” คุณปู่เย่ไม่ได้รีบถามถึงแผนการของคุณย่าเย่ คุณปู่เย่รีบโทรออกไป ให้คนทางนั้นรีบส่งโป๋เหวินกลับมา
“นายโทรหาเฉินเฉิน ให้เขากลับมาคืนนี้” คุณย่าเย่หรี่ตา เรื่องบางอย่างในเมื่อตัดสินใจแล้ว ก็ไม่สามารถลังเลได้อีก เธอจำเป็นที่จะต้องทำแบบนี้
คุณปู่เย่มองไปทางเธอหนึ่งที จากนั้นก็โทรหาเยื่อเฉิน โทรศัพท์ดังไปหลายรอบมาก เย่ซือเฉินจึงจะรับ
“พ่อของนายกลับมาแล้ว คืนนี้กลับบ้านหน่อย” คุณปู่เย่ไม่รอให้เย่ซือเฉินพูดออกเสียง ก็ออกคำสั่งเลย จากนั้นโอกาสไม่ให้เย่ซือเฉินปฏิเสธ แล้วก็วางสายไปเลย
เย่ซือเฉินมองดูโทรศัพท์ที่ถูกวางสายทิ้ง สีหน้าแย่สุดขีด ตรงมุมปากมีรอยยิ้มที่เย็นชาอยู่
พ่อของเขากลับมาแล้ว? น่ามหัศจรรย์จริงๆ!!
ปีนั้น หลังจากที่คุณแม่ออกจากบ้านเย่ไปแล้ว คุณพ่อไม่สนใจไม่ไถ่ถามถึงเขาเลย ตอนนั้น หลังจากที่คุณแม่จากไปแล้ว คุณปู่เย่ก็ไปรับเย่ซือฉุนกลับมา
แต่ว่า คุณพ่อก็ไม่สนใจและไม่ไถ่ถามเย่ซือฉุนเช่นกัน
คุณพ่อไม่สนใจพวกเขา และไม่สนใจเรื่องที่บริษัท ไม่สนใจเรื่องทั้งหมดของตระกูลเย่
เขาไม่รู้ พ่อของเขาจะสนใจอะไร? จะเป็นห่วงอะไร?
คุณพ่อมักจะอยู่แต่ในห้องทำงาน พออยู่ทีหนึ่งก็หนึ่งวันเต็มๆ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
ถึงแม้ว่าคุณพ่อจะอยู่บ้านทุกวัน แต่กลับน้อยมากที่เขาจะเจอหน้าคุณพ่อ ถึงแม้ว่าจะเจอแล้ว ก็ไม่พูดอะไร ตั้งแต่ที่คุณแม่จากไป จำนวนครั้งที่เขาพูดคุยกับคุณพ่อสามารถใช้นิ้วสิบนิ้วนับได้เลย
สองปีก่อน เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับคุณพ่อ ขาทั้งสองข้างพิการ ตั้งแต่นั้นมาจึงโดดเดี่ยวมากขึ้น ตอนนั้น คุณพ่อปฏิเสธที่จะพบเจอกับทุกคน ปฏิเสธที่จะใกล้ชิดกับทุกคน
ต่อมาจินหมิงเจินเข้ามาในบ้านเย่ รับหน้าที่ดูแลเย่โป๋เหวิน
ตอนนั้น เย่โป้เหวินปฏิเสธการดูแลจากคนในตระกูลเย่ถูกคน แต่กลับไม่ได้ปฏิเสธการดูแลของจินหมิงเจิน แต่ว่าหลังจากนั้นไม่กี่เดือน เย่โป๋เหวินก็ย้ายเข้าไปในโรงพยาบาลรักษา ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่กลับมาที่บ้านเย่อีกเลย
เขาเคยไปเยี่ยมที่โรงพยาบาล แต่คุณพ่อปฏิเสธที่จะพบเจอเขา
ตอนนี้ คุณพ่อเห็นด้วยที่จะกลับมาแล้ว?
เย่ซือเฉินค่อยๆ หรี่ตาขึ้น เขารู้ คุณพ่อไม่มีทางที่จะเป็นคนพูดว่าจะกลับมาแน่นอน
ฉะนั้น ต้องเป็นคุณปู่ที่สั่งให้คนส่งเขากลับมาแน่นอน
มือที่จับโทรศัพท์ของเย่ซือเฉินแน่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน สองปีแล้ว ในเวลาสองปี พวกเขาสองพ่อลูกไม่เคยได้เจอกันเลย
ฉะนั้น เขาจึงรู้ว่านี่เป็นการกระทำของคุณปู่เย่ รู้อยู่แล้วว่าคุณปู่เย่ต้องมีเป้าหมายอื่น แต่เขาก็จะกลับไป
ตอนแรกเขาอยากโทรหาเวินลั่วฉิง นัดเธอออกมาตอนกลางคืน เย่ซือเฉินสูดหายใจลึก จับโทรศัพท์แน่น ไม่ได้โทรออกไป
เย่โป๋เหวินถูกรับกลับมาแบบถูกบังคับ แค่ว่าเขาไม่ทำการกระทำใดๆ ที่เป็นการคัดค้านเลย อย่างแรก เขารู้ว่าเรื่องที่คุณปู่เย่ตัดสินใจแล้ว เขาจะคัดค้านก็ไม่มีประโยชน์ อย่างที่สอง ร่างกายของเขาก็คัดค้านไม่ไหวแล้ว
อุบัติเหตุทางรถเมื่อสองปีก่อน ถึงแม้เขาจะยังเก็บชีวิตกลับมาได้ แค่ว่าขาทั้งสองข้างกลับไม่สามารถยืนขึ้นได้แล้ว ชีวิตครึ่งหลังของเขาจึงทำได้แค่นั่งอยู่บนรถเข็น
“คุณชายเย่ ท่าน ท่านกลับมาแล้ว” ในตอนที่จินหมิงเจินมองเห็นเขา เธออึ้งไปเลย ทันใดนั้นแววตาของเธอซับซ้อนมาก มองไปไม่ออกเลยว่ามีความตกใจมากกว่า หรือความดีใจมากกว่า
เย่โป๋เหวินมองตาเธอไปหนึ่งที ไม่ได้พูดอะไร
“ท่านกลับมาแล้วจริงๆ ดีมากจริงๆ ดีมากจริงๆ ช่างดีมากจริงๆ” หลังจากที่จินเหมิงเจินดึงสติกลับมาได้ ก็พูดต่อกันหลายคำมาก ใบหน้าของเขาไม่สามารถปกปิดความดีใจในขณะนั้นได้เลย
คุณปู่เย่และคุณย่าเย่ต่างก็เดินออกมา คุณย่าเย่มองไปทางจินหมิงเจินหนึ่งที ในแววตามีความไม่พอใจ แต่ว่าก็ไม่ได้พูดอะไร
คุณย่าเย่มองไปทางโป๋เหวิน บนใบหน้ามีความตื้นตันอย่างเห็นได้ชัดเจน “ในที่สุดลูกชายฉันก็กลับมาแล้ว”
เย่โป๋เหวินเงยหน้าขึ้น ในตอนที่มองไปทางคุณย่าเย่ สีหน้าค่อยๆ ดีขึ้น แต่ว่าตอนที่เขามองไปทางคุณปู่เย่ สีหน้าก็แย่ลงทันที “รับฉันกลับมามีเรื่องอะไร”
น้ำเสียงนั้นเย็นชามาก เย็นชาแบบไม่มีความรู้สึกใดๆ เลย
เขารู้ คุณปู่บังคับให้เขากลับมา ต้องมีเรื่องแน่นอน
สองปีนี้ เขาตัดขาดกับตระกูลเย่ไปแล้ว สองปีมานี้ คนเดียวที่เขาเคยเจอก็คือคุณย่าเย่
“ทำไม? รับนายกลับมาไม่ได้หรอ?” หลังจากคุณปู่เย่ได้ยินประโยคนี้ของเขาแล้ว ก็โมโหทันที “สองปีแล้วที่นายไม่ได้กลับมา นายจะอยู่ที่โรงพยาบาลตลอดชีวิตหรอ”
กับลูกชายคนนี้ คุณปู่เย่ปล่อยวางตั้งนานแล้ว วันนี้ถ้าหากไม่ใช่เพราะเรื่องของซือเฉิน เขาไม่ให้คนไปรับเขากลับมาหรอก
“เป็นอะไรของนายเนี่ย ไม่ง่ายเลยกว่าโป๋เหวินจะกลับมา นายดุอะไร?” คุณย่าเย่จ้องไปทางคุณปู่เย่หนึ่งที จากนั้นก็ไปเข็นรถเข็นของเย่โป๋เหวิน มุ่งตรงไปทางห้อง
ก็ยากเหมือนกันที่คุณปู่เย่ไม่ได้โมโห และไม่ได้พูดอะไรอีก
เย่โป๋เหวินเม้มปาก ไม่ได้พูดออกเสียงอีก
สองปีมานี้ เขาไม่เคยสนใจเรื่องข้างนอกเลย ข้างนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง เขาก็ไม่รู้เลย ฉะนั้นเขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรคุณปู่ถึงรับเขากลับมากะทันหันแบบนี้
เขาเดินเข้าไปในห้องรับขาย สายตามองไปรอบๆ รอง
“บอกซือเฉินเรื่องที่นายจะกลับมาแล้ว เขาน่าจะมาถึงในอีกไม่ช้า” คุณย่าเย่เห็นเขาที่มองไปมองมา จึงยิ้มแล้วพูดออกมาประโยคหนึ่ง
เย่โป๋เหวินขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร
จินหมิงเจินในขณะนี้กำลังโทรศัพท์อยู่ตรงมุม เธอโทรหาเย่ซือฉุน เธอบกเย่ซือฉุนว่าเย่โป๋เหวินกลับมาแล้ว ให้เย่ซือฉุนกลับมา แต่ว่าเย่ซือฉุนไม่ได้ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เลย ขณะนี้เขากำลังสนุกสนานอยู่ข้างนอก พูดคำพูดเชิงรำคาญไปสองคำก็วางสายแล้ว
สำหรับเย่ซือเฉินแล้ว เย่โป๋เหวินรู้สึกแปลกหน้ายิ่งกว่าคนแปลกหน้า ตั้งแต่เล็กจนโต เย่โป๋เหวินไม่เคยพูดกับเขาก่อนเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการกระทำพวกสนิทสนม เช่น การกอดอะไรประมาณนั้น ฉะนั้น สำหรับโป๋เหวินแล้ว เขาไม่มีความสัมพันธ์อะไรเลย
