บทที่ 619 คุณชายสามเย่ถูกวางยา (6)
หลังจากที่คุณย่าเย่ปิดประตูแล้ว ความกลัวและความตื่นเต้นบนใบหน้าของกู่หยิงหยิงในเมื่อกี้ก็หายไปเลย ที่มุมปากมีรอยยิ้มเผยขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดเจน
แววตาของเธอมองไปทางเย่ซือเฉินที่หลับอยู่บนเตียง มองดูใบหน้าที่สมบูรณ์แบบไม่มีที่ติของเย่ซือเฉิน
รอยยิ้มบนใบหน้าของกู่หยิงหยิงเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
ผู้ชายคนนี้เพอร์เฟกต์ขนาดนี้ โดดเด่นขนาดนี้ สะดุดตาขนาดนี้ เธอชอบเขาตั้งนานแล้ว
แต่ว่า ตระกูลเย่และตระกูลกู่ไม่ค่อยมีการไปมาหาสู่กันเลย เธอจึงไม่มีโอกาสเข้าใกล้เย่ซือเฉิน
แต่ว่า เธอคิดไม่ถึงว่าคุณย่าเย่จะเลือกเธอ อีกอย่างยังสร้างโอกาสที่ดีกับเธอด้วย
วันนี้ เรื่องที่เย่ซือเฉินเปิดงานแถลงเขาแน่นอนว่าเธอต้องรู้อยู่แล้ว เธอฟังคำพูดของเย่ซือเฉินได้อย่างชัดเจน
แต่ว่าเธอไม่สนใจ เธอรู้ เกิดที่ตระกูลร่ำรวย เรื่องการแต่งงานก็เป็นเรื่องที่ตัวเองไม่สามารถเลือกได้
เธอเองก็รู้ วันนี้คุณย่าเย่ไม่เพียงแต่วางยาเย่ซือเฉิน ไม่เพียงแต่จัดให้เธอมา คุณย่าเย่ยังเชิญนักข่าวไว้มากมาย พรุ่งนี้แต่เช้า เรื่องของเธอและเย่ซือเฉินก็จะถูกเปิดเผย
พอถึงเวลา เย่ซือเฉินไม่อยากแต่งงานกับเธอก็ไม่ได้แล้ว
กู่หยิงหยิงเธอมาถึงหน้าเตียง มองดูเย่ซือเฉินในระยะใกล้แบบนี้ ทำให้เธอเห็นได้ชัดเจนขึ้น ยิ่งหลงใหลขึ้น
เธอรู้ เย่ซือเฉินในตอนนี้ถูกคุณย่าวางยาแล้ว ฉะนั้นเธอไม่เป็นห่วงเลยสักนิด
เธอรู้ ต่อจากนี้ ไม่ว่าเธอไม่ทำอะไร เย่ซือเฉินก็จะ….
“เธอเข้าไปแล้ว?” คุณปู่เย่ที่รออยู่ข้างล่าง พอเห็นคุณย่าเย่ลงมา ก็รีบถาม
“อื้ม เข้าไปแล้ว” คุณย่าเย่มองไปทางเขา ยิ้มอ่อน “ก็แค่มีความตื่นเต้น มีความกลัว แต่ว่าขอแค่เธอเข้าไป เรื่องนี้ก็จบแล้ว เฉินเฉินดื่มน้ำไปเลยนะ แต่ก็แค่ลำบากเจ้าเด็กนี่ ครั้งแรกของผู้หญิง เฉินเฉินดื่มยาไป ไม่สามารถควบคุมได้ อาจจะทำร้ายเธอ”
“กู่หยิงหยิงนี่เป็นเด็กดี พวกเราไม่ได้เลือกผิดคนเลย สมัยนี้ผู้หญิงที่รักนวลสงวนตัวแบบนี้ไม่มีแล้ว” ไม่ง่ายเลยกว่าคุณปู่เย่จะชื่นชมคน สามารถพูดได้เลยว่า เขาในตอนนี้อารมณ์ดีมาก
“อื้ม ฉะนั้น การเลือกของพวกเราไม่ผิดแน่นอน พวกเราทำแบบนี้ก็ไม่ผิด เดี๋ยวเฉินเฉินจะเข้าใจเอง พอถึงเวลาก็จะขอบคุณพวกเรา” คุณย่าเย่สูดหายใจลึก ขณะนี้บนสีหน้าของเขามีความเป็นธรรมชาติ ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไร
“อืม สั่งคนออกไปว่าอย่าไปรบกวนที่บนตึก” อารมณ์ของคุณปู่เย่ในตอนนี้ไม่เลวเลย น้ำเสียงดูกระฉับกระเฉง
“อื้ม สั่งคนออกไปเลย อาหารมื้อนี้ก็ไม่ทานแล้ว พวกเราก็กลับห้องก่อนเถอะ” คุณย่าเย่มองไปทางบนตึก ยาที่เธอใส่ให้เย่ซือเฉินนั้นแรงมาก เธอกลัวว่าเดี๋ยวเสียงจะดัง พวกคนใช้ได้ยินแล้วจะไม่ดี
คุณปู่เย่ในขณะนี้เชื่อฟังมาก เขารีบไล่ทุกคนออกไปเลย จากนั้นก็ขึ้นตึกไปพร้อมกับคุณย่าเย่
ในตอนที่เดินผ่านห้องของเย่ซือเฉิน ทั้งสองต่างก็หยุดลง ต่างก็ขยับเข้าใกล้ห้อง อยากจะลองฟังเสียงคลื่นไหว แต่กลับไม่ได้ยินเสียงใดๆ เลย
“ทำไมถึงไม่มีเสียง?” คุณปู่เย่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แอบเป็นห่วงอยู่ในใจ
“ซือเฉินน่าจะยังไม่ตื่น เจ้าเด็กหยิงหยิงนี่ก็อาย แน่นอนว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นก่อนแน่ๆ รอให้ซือเฉินตื่นก็ได้แล้ว พวกเรากลับห้องก่อนเถอะ ยืนอยู่ที่นี่ไม่ดี” คุณย่าเย่อายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว พวกเขายืนอยู่ข้างนอก หากได้ยินเสียงอะไรเข้าจริงๆ ก็ไม่เหมาะสม
“เธอแน่ใจหรอว่าจะไม่มีปัญหา?” เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าคุณปู่เย่ไม่ค่อยวางใจ
“นายวางใจได้เลย ยาฉันเป็นคนใส่ลงไปเอง ฤทธิ์ของยานั่นแรงมาก ไม่มีปัญหาแน่นอน” เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า คุณย่าเย่มีความมั่นใจกับยาของเธอมาก
“อืม งั้นก็ดี” ได้ยินเธอพูดแบบนี้แล้ว คุณปู่เย่ก็วางใจแล้ว ทั้งสองจึงจะกลับไปที่ห้อง
“จริงด้วย เรื่องนักข่าวจัดการไว้หรือยัง?” หลังจากกลับมาถึงห้องแล้ว คุณย่าเย่ก็อดถามไม่ได้
เขากลัวว่าถึงแม้คืนนี้เย่ซือเฉินจะเอากู่หยิงหยิงแล้ว แต่ก็ไม่ตกลงที่จะแต่งงานกับกู่หยิงหยิง ฉะนั้นพวกเขาได้จัดนักข่าวเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว พอถึงเวลานักข่าวเข้ามา ก็จับได้คาหนังคาเขาบนเตียงเลย พอถึงเวลาเรื่องนี้ก็ไม่น่าเป็นห่วงแล้ว ฉะนั้น การจัดนักข่าวมาก็สำคัญมาก
“วางใจเถอะ เรื่องนี้ฉันจัดไว้หมดแล้ว” สีหน้าของคุณปู่เย่มีรอยยิ้มแฝงอยู่
ขณะนี้ ในห้องของเย่ซือเฉิน
กู่หยิงหยิงยืนอยู่บนเตียง รอไปสักพัก เธอคิดว่าอยากจะรอเย่ซือเฉินตื่นขึ้นมา ให้เย่ซือเฉินเริ่มก่อน
เย่ซือเฉินเริ่มก่อน พอถึงเวลาเธอถึงจะได้เปรียบกว่า
แต่ว่า เย่ซือเฉินกลับหลับอยู่ตลอดเวลา
กู่หยิงหยิงยืนจนชาแล้ว เธอกะพริบตา นั่งอยู่บนเตียง
มองดูใบหน้าที่สมบูรณ์แบบของเย่ซือเฉินในระยะใกล้ ดมกลิ่นพิเศษบนตัวของเธอ กู่หยิงหยิงกลืนน้ำลายลงทันที
เย่ซือเฉินยังคงหลับอยู่ ไม่ได้ตื่น ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
สุดท้ายกู่หยิงหยิงก็ทนไม่ไหวแล้ว ค่อยๆ ยื่นมือออกมา ยื่นไปทางเย่ซือเฉิน
มือของเธออยากจะจับไปยังบนใบหน้าของเขา แต่ว่า ในตอนที่ยื่นไปครึ่งทาง จู่ๆ เย่ซือเฉินก็ขยับแล้ว
กู่หยิงหยิงตกใจมาก รีบเก็บมือกลับมา จากนั้นก็นั่งตรงอยู่ที่ข้างเตียง
เย่ซือเฉินไม่ได้ตื่น แต่ว่ามืออีกข้างหนึ่งของเขากลับใช้แรงดึงเสื้อของตัวเอง ดึงกระดุมที่เสื้อของตัวเองออกทั้งสองเม็ดเลย
กู่หยิงหยิงไม่ได้ขยับ รอให้เขาตื่น แต่ว่าเย่ซือเฉินกลับไม่ตื่น หลังจากที่ปลดกระดุมออกของ ก็ไม่ขยับอีกเลย
กู่หยิงหยิงกันไปมองเขา……
กู่หยิงหยิงกลืนน้ำลายอีกครั้ง ในที่สุดก็อดไม่ได้แล้ว เธอไม่อยากจะรอแบบนี้อีกต่อไปแล้ว เพราะว่าการรอแบบนี้ช่างยากลำบากเหลือเกิน
