บทที่ 643 เทพธิดาเวินสวนกลับ ต้องสะเทือนฟ้าดินแน่ (10)
“พี่ ทำยังไงดี? หนูไม่อยากติดคุก” กู่หลิงหลิงในขณะนี้ตกใจจนไม่มีความคิดอะไรแล้ว เธอนำความหวังทั้งหมดฝากไว้บนตัวของกู่หยิงหยิง
แววตาของกู่หยิงหยิงประกายขึ้นทันที เธอพยายามสงบสติอารมณ์ จากนั้นก็มองไปทางตำรวจ พูดด้วยสีหน้าที่ยืนหยัดว่า “ฉันไม่ได้ขโมยของจริงๆ ตอนแรกฉันก็แค่อยากจะมาซื้อกำไลหยก ตอนนั้นฉันดูไปหลายตัวมาก อาจจะเป็นเพราะว่าไม่ทันระวังไหลเข้ามาในกระเป๋า แล้วตอนนั้นฉันก็ไม่ได้สังเกต”
ไม่พูดไม่ได้เลยว่า เหตุผลนี้ของกู่หยิงหยิงดีมากจริงๆ
กู่หยิงหยิงรู้ว่าสถานการณ์แบบนี้ เธอไม่สามารถปฏิเสธได้ ไม่ว่ายังไงแล้วก็ค้นกำไลหยกเจอในกระเป๋าของเธอ ฉะนั้นเธอจึงคิดเหตุผลที่สมบูรณ์แบบนี้ขึ้นมา
ไม่ว่ายังไงที่นี่ก็ไม่มีกล้องวงจรปิด เธอพูดว่าไม่ทันระวังตกเข้ามาในกระเป๋าของเธอ ก็ไม่มีใครคัดค้านเธอ
“ไอ้หยา บังเอิญจริงๆ ทำไมถึงบังเอิญขนาดขั้นตกเข้าไปในกระเป๋าของคุณกู่เลยล่ะ? คุณกู่ ถึงแม้ว่าเหตุผลนี้คุณจะสร้างขึ้นมาได้ดีมาก แต่ว่าฉันไม่ยอมรับ” เวินลั่วฉิงมองไปทางคุณกู่ หัวเราะออกมาเลย
กู่หยิงหยิงคิดว่าขอแค่เธอสร้างเหตุผลแบบนี้ออกมาก็ไม่เป็นอะไรแล้วหรอ? เป็นไปได้หรอ?
วินาทีต่อมา เวินลั่วฉิงหันไปทางตำรวจกะทันหัน รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหายไปอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เคร่งครัดจริงจัง พูดด้วยเสียงต่ำว่า “คุณตำรวจคะ ตอนนี้ฉันขอยื่นขอคำร้องเรียนอย่างเป็นทางการ ขอร้องเรียนกู่หยิงหยิงค่ะ”
สีหน้าของเวินลั่วฉิงในตอนนี้ ไม่มีความหมายว่ากำลังพูดเล่นเลย
“ถ้าหากคุณเวินต้องการขอร้องเรียน แน่นอนว่าทางตำรวจเราจะดำเนินการตามขั้นตอนครับ” ตำรวจที่อายุราวสี่สิบปีได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิงแล้วก็อึ้งไปเลย แต่ก็ตอบกลับตามหน้าที่ไปหนึ่งประโยค
“ตาม《กฎหมายอาญา》ข้อที่ 264 จำนวนเงินที่ถูกขโมยมีจำนวนมากหรือมีสถานการณ์ที่ร้ายแรง โทษจำคุกเกิน10ปีหรือจำคุกตลอดชีวิต คุณตำรวจคะ ยี่สิบล้านนี่ถือว่าเป็นเงินจำนวนมากแล้วใช่ไหมคะ?” เวินลั่วฉิงมองไปทางตำรวจ ตั้งใจไถ่ถาม
“อื้ม ถือว่าครับ” ตำรวจอายุสี่สิบกว่าคิดไปสักพัก จากนั้นก็พยักหน้า ยี่สิบล้านถือว่าเป็นจำนวนเงินที่มากจริงๆ
เวินลั่วฉิงเข้าใจด้านกฎหมายดี แน่นอนว่าตำรวจก็ไม่กล้าที่สะเพร่า
“ไม่เอา ไม่เอา ฉันไม่อยากติดคุก ฉันไม่เอา” กู่หลิงหลิงได้ยินว่าจำคุกสิบปีขึ้นไป ตกใจจนทั้งตัวของเธอสั่นไปหมด
“เอาอย่างนี้ละกัน ฉันออกเงินซื้อกำไลหยกนี่” กู่หยิงหยิงคิดไม่ถึงว่าเวินลั่วฉิงจะขอคำร้องเรียนต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ กู่หยิงหยิงเข้าใจดี ถ้าหากเวินลั่วฉิงจะฟ้องร้องเธอจริงๆ เรื่องจะต้องบานปลายแน่ๆ
แน่นอน อำนาจของตระกูลกู่พวกเธอแล้ว ไม่สามารถให้เธอไปติดคุกได้แน่นอน แต่ถ้าหากเวินลั่วฉิงฟ้องเธอขึ้นมาจริงๆ เรื่องนี้ก็บานปลายขึ้นมา อาจจะทำร้ายชื่อเสียงของเธอได้
ถ้าหากชื่อเสียงของเธอเสียหาย งั้นก็ไม่สามารถแต่งงานกับเย่ซือเฉินแล้ว
ฉะนั้น กู่หยิงหยิงรู้ว่าเรื่องนี้ห้ามทำให้ใหญ่โต
ตอนนี้วิธีที่ดีที่สุดคือทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก รีบจัดการให้เรียบร้อย
“อืม วิธีนี้ไม่เลว” เวินลั่วฉิงมองกู่หยิงหยิง บนใบหน้ามีรอยยิ้มบานออกมา ฟังประโยคนี้แล้วเหมือนว่าจะตอบตกลง
กู่หยิงหยิงโล่งใจอย่างเห็นได้ชัดเจน ขอแค่เวินลั่วฉิงตกลง เรื่องนี้ก็ง่ายแล้ว ตอนแรกเธอก็คิดว่าจะซื้อกำไลหยกอยู่แล้ว สถานการณ์ทั้งหมดในตอนนี้สำหรับเธอแล้วไม่ได้เสียหายมากมายสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่สามารถลดลงไปกว่านี้ได้แล้ว
กู่หยิงหยิงแอบเยาะเย้ยในใจ เวินลั่วฉิงนี่โง่จริงๆ ให้เธอกังวลไปตั้งนาน
“คุณกู่แน่ใจแล้วว่าจะซื้อกำไลหยกนี้ มาจัดการกับเรื่องนี้ ใช่ไหมคะ?” เวินลั่วฉิงมองไปทางกู่หยิงหยิง ถามไปอีกประโยคหนึ่ง
คำถามนี้ของเวินลั่วฉิงมีความฉลาด
แน่นอนว่ากู่หยิงหยิงต้องฟังออกถึงความหมายโดยนัยในนั้น แต่ว่าเวลานี้ เธอไม่อยากเถียงอะไรกับเวินลั่วฉิง เธอแค่อยากจะรีบให้เรื่องจบเร็วๆ แล้วรีบออกจากที่นี่
ผู้คนมากมายล้อมรอบพูดคุยแบบนี้ เธอรู้สึกไม่ดีจริงๆ
กู่หยิงหยิงค่อยๆ พยักหน้า
“ได้ ได้ พวกเขาซื้อกำไลหยกนี้ พวกเธอก็ออกใบเสร็จมา พวกเรารีบไปจ่ายเงินเลย” กู่หลิงหลิงเองก็โล่งใจอย่างเห็นได้ชัดเจน ซื้อกำไลหยกก็สามารถจัดการเรื่องได้แล้ว เรื่องนี้ช่างง่ายจริงๆ
พูดตั้งแต่แรกก็จบ แค่ยี่สิบล้านก็สามารถจัดการกับเรื่องนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องเลยจริงๆ อีกอย่าง พวกเขาก็ไม่ได้เสียยี่สิบล้านไปฟรีๆ แถมยังได้กำไลหยกราคายี่สิบล้านกลับมาด้วย
พวกเธอไม่มีความเสียหายอะไรเลย
“คุณเวิน นี่พวกคุณเคลียร์ดันเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ? ถ้าหากพวกคุณตัดสินใจจะเคลียร์กัน งั้นพวกเรากลับไปแล้วนะครับ” ตำรวจดูสถานการณ์แล้ว จึงพูดออกมาว่าจะจากไป ตำรวจอายุสี่สิบกว่าปีเข้าใจดีว่าเรื่องในวันนี้ไม่ใช่เรื่องดีอะไร
เวินลั่วฉิงคนนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ และตระกูลกู่ก็เก่งกาจมาก เขาไม่สามารถเป็นโทษใครได้เลย ตอนนี้เขาแค่คิดอยากจะหาเหตุผลออกจากที่นี่ไป
“คุณตำรวจ คุณอย่าพึ่งรีบ รอเรื่องนี้จัดการเรียบร้อยแล้วค่อยไปค่ะ ฉันกลัวว่าพวกคุณไปแล้ว คุณกู่จะกลับใจ” เวินลั่วฉิงกลับออกเสียงห้ามพวกเขาไว้
“นี่?” สีหน้าของตำรวจเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ว่าพอเห็นความยืนหยัดบนใบหน้าของเวินลั่วฉิงแล้ว เขาได้แต่ตอบรับ “ก็ได้ครับ”
“เวินลั่วฉิง เธอหมายความว่าอะไร พวกเราจะกลับใจได้ยังไง ก็แค่ยี่สิบล้านไม่ใช่หรอ? อีกอย่างพวกเราก็แค่คนที่มาซื้อกำไลหยก” กู่หลิงหลิงโมโหมาก ตะโกนขึ้นอีกครั้ง
“คุณกู่ พวกเราจัดการปัญหาก่อนเถอะครับ” ตำรวจได้ยินเสียงตะโกนของกู่หลิงหลิงแล้ว มีความไม่พอใจเล็กน้อย
“รีบเปิดบิลสิ ไม่อยากจะเสียเวลากับพวกเธอที่นี่” กู่หลิงหลิงมองไปทางพี่หลิวที่หน้าเคาน์เตอร์ อารมณ์เสียใส่พี่หลิวเลย
แน่นอนว่าพี่หลิวไม่กล้าพูดอะไร หยิบปากกามา อยากจะเปิดบิล
“พี่หลิว อย่าพึ่งเปิดบิลค่ะ” แต่ว่า เวินลั่วฉิงกลับพูดห้ามเธอไว้กะทันหัน
มุมปากของมู่หรงซือถูมีรอยยิ้มเผยออกมา ถ้าหากเรื่องนี้จัดการไปง่ายๆ แบบนี้ เธอก็ไม่ใช่เวินลั่วฉิงแล้ว
ฉะนั้น เธอเชื่อว่าเรื่องสนุกยังรออยู่
ผู้คนได้ยินคำพูดของเวินลั่วฉิงแล้วต่างก็มองไปทางเธอ ต่างก็สีหน้ามึนงงไม่เข้าใจ
เมื่อกี้เวินลั่วฉิงตอบตกลงแล้วไม่ใช่หรอ? ทำไมไม่ให้เปิดบิลล่ะ?
“เวินลั่วฉิง เธอหมายความว่าอะไร? เธออยากจะทำอะไรอีก” กู่หลิงหลิงรีบร้อน ขณะนี้เธอรีบร้อนจนจะกระโดดขึ้นมาแล้ว
จะจัดการเรียบร้อยแล้วแท้ๆ ทำไมจู่ๆ ถึงเปลี่ยนกะทันหันล่ะ?
“คุณเวิน เมื่อกี้คุณเป็นคนพูดเอง พวกเราซื้อกำไลหยกนี้ เรื่องนี้ก็ถือว่าจบลงแล้ว หรือว่าตอนนี้คุณอยากกลับใจหรอ?” กู่หยิงหยิงในตอนนี้ไม่เข้าใจความหมายของเวินลั่วฉิง ฉะนั้น ในใจก็มีความกังวลอยู่
“คุณเวิน เมื่อกี้มีผู้คนอยู่มากมาย ตำรวจก็อยู่ เรื่องที่คุณตกลงแล้วจะมากลับใจคงจะไม่ดีมั้ง” กู่หยิงหยิงกะพริบตา แห่พาตำรวจมาขู่เวินลั่วฉิง
“คุณกู่วางใจได้ค่ะ ฉันไม่กลับใจแน่นอน” เวินลั่วฉิงมองไปทางกู่หยิงหยิง ยิ้มที่มุมปาก ยิ้มได้เบิกบานมาก เธอไม่มีทางกลับใจแน่นอน
