บทที่ 651 หึงหวงจนโมโห(2)
“ตามเธอไป ดูว่าเธอจะไปไหน？”เวลานี้เสียงของมู่หรงซือถูเย็นจนน่าสะพรึงกลัว
ห้าปีก่อนเขาก็ได้จัดคนไปติดตามเธอ เพียงแต่ต่อมา เขาไม่ซักถามเฉยๆ
เพราะภายหลังจากภายหลัง เขาไม่อยากจับตามองเธออีก
ทว่าวันนี้……
มู่หรงซือถูวางสาย เอนกายพิงด้านหลัง พร้อมกับหลับตาซ่อนเร้นอารมณ์ในแววตา แต่ถึงอย่างก็ไม่อาจปกปิดอารมณ์บนใบหน้าได้เลย
ห้าปีก่อนเขียนทุกเงื่อนไขไว้ในสัญญาอย่างชัดเจน โดยใจความหลักก็คือเขาออกเงิน เธอใช้ตัวเข้าแลก
ซึ่งเขาเป็นคนตั้งเงื่อนไขพวกนั้น ผ่านมาห้าปี เขาลืมเกือบหมดแล้ว แต่เธอกลับยึดมั่นทำตามกฎทุกเสี้ยววินาที
ซึ่งให้แต่เพียงความสุขทางกาย แต่ไม่เคยรักกันเลย……
อันที่จริง เขารู้สาเหตุดีว่า เพราะในใจเธอมีผู้ชายอีกคนหนึ่ง
ห้าปีมานี้ เธออ่อนโยน เชื่อฟัง จงรักภักดี โอนอ่อนคล้ายตามทุกเรื่องราว แม้แต่เวลาเขาเอาเธอก็เช่นกัน แม้หัวใจเธอไม่อยาก แต่ไม่เคยปฏิเสธเขามาก่อน
เขาเคยคิดว่าเวลาห้าปี เขาสามารถสยบนิสัยห้าวหาญของเธอได้ ซึ่งที่ผ่านมา เธอเชื่อฟังเสมอ เชื่อฟังจนทำให้เขาเข้าใจผิดนึกว่าเป็นนิสัยที่แท้จริงของเธอไปแล้ว
แต่งานเลี้ยงวันนั้นทำให้เขาทราบว่า การโอบอ่อนคล้อยตามของเธอนั้นเป็นสิ่งเสแสร้งทั้งเพ เสแสร้งต่อหน้าเขา
เธอเกือบเอาขวดไวน์ไปทุบหัวเย่ซือเฉิน เพื่อเวินลั่วฉิง？
ซึ่งเวลานั้น เธอหยิ่งทะนง ดื้อรั้น เขารู้สึกว่าเวลานั้นทั่วร่างกายเธอเปล่งแสงเจิดจรัสออกมาทั่วเรือนร่าง！！
แต่หลังกลับจากงานเลี้ยง เธอก็กลับกลายเป็นผู้หญิงอ่อนโยนและเชื่อฟัง
บางครั้ง เมื่อเห็นบุคลิกเช่นนี้ของเธอ ทำให้เขารู้สึกโกรธและโมโหอย่างแปลกประหลาด
แต่เขาไม่รู้ว่าโกรธและโมโหเพราะเหตุใด บุคลิกเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากได้หรอกหรือ？
เขารู้สึกสับสนกับตัวเอง สองวันมานี้ เขาไม่ได้กลับบ้าน ก่อนหน้านี้เห็นเวินลั่วฉิงก็ยิ่งทำให้คิดถึงเธอ อยากกลับบ้านอยู่กับเธอเหลือเกิน
เขาอยากเซอร์ไพรส์เธอ
ใช่ เขาคิดว่าเป็นการเซอร์ไพรส์ แต่สำหรับเธอมันไม่ใช่เลย
เขาคาดไม่ถึงว่าเธอจะหลอกเขา！！
ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว ก่อนหน้านี้เธอโทรหาเขา ไม่ใช่เพราะเป็นห่วง แต่เพื่อแน่ใจว่าเขาจะกลับบ้านหรือไม่！
เธอไม่อยากให้เขากลับอย่างเห็นได้ชัด เพราะเธอจะแอบไปทำเรื่องที่ปิดบังเขา……
มู่หรงซือถูไม่ได้จากไป จอดรถเสร็จก็เข้าบ้าน
มู่หรงซือถูรอด้วยความหวังว่าจะไม่ใช่อย่างที่เขาคาดเดา
สี่สิบนาทีผ่านไป คนที่โทรหาเขาก่อนหน้านี้ได้โทรกลับมาแล้ว
“คุณหลิวไปโรงพยาบาลครับ”อีกฝั่งหนึ่งของสายน้ำเสียงเคร่งขรึมเล็กน้อย ลังเลสักพัก ก่อนจะเสริมอีกว่า “ไป๋ยี่รุ่ยรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลครับ……”
คนนั้นไม่ได้พูดประโยคหลัง แต่ความหมายก็ชัดเจนเพียงพอ
“ไป๋ยี่รุ่ย？”ดวงตามู่หรงซือถูค่อยๆหรี่ขึ้น น้ำเสียงเคร่งขรึม“เธอไปหาไป๋ยี่รุ่ย？”
ห้าปีก่อน หลังเธออยู่กับเขา เขาส่งคนไปติดตามเธอ แต่เธอก็ไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายไหนมาก่อน
หากครั้งนั้นไม่ได้เห็นไดอารี่ของเธอโดยบังเอิญ เขาก็ไม่รู้เลยว่าเธอรักผู้ชายอีกคนหนึ่งอยู่
ห้าปีมานี้ เธอไม่ค่อยพบปะผู้คน ซึ่งไม่เพียงแต่ผู้ชายเท่านั้น กระทั่งผู้หญิงก็ไม่เคย เธอไม่มีเพื่อนเลย
งานเลี้ยงครั้งก่อนเขาได้ยินเธอคุยโทรศัพท์ แต่หลังกลับมาเธอก็เก็บตัวอยู่เงียบๆที่บ้าน ไม่เคยออกไปไหน ดังนั้นเขาเลยไม่ได้ไปสืบ
เขาคาดไม่ถึงว่าผู้ชายในดวงใจของเธอจะเป็นไป๋ยี่รุ่ย？
“ครับ”ผู้ชายในสายตอบเสียงต่ำหนึ่งคำ ลังเลสักพัก พูดต่อว่า “คุณหลิวซื้อดอกไม้หนึ่งช่อครับ”
ดวงตามู่หรงซือถูหรี่ขึ้น ชั่วขณะนั้นสีหน้าเคร่งขรึมถึงขีดสุด
เมื่อก่อนเขาเคยซื้อดอกไม้ให้เธอ แต่เธอบอกว่าไม่ชอบ เธอแพ้ดอกไม้
แพ้ดอกไม้？เธอกลับซื้อให้ผู้ชายคนอื่น？！
ดี เธอดีมากเลย
หลังจากมู่หรงซือถูวางสาย ใบหน้าขุ่นมัวจนน่ากลัว เขายืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองเก้าอี้แขวนในสวน
ปกติเธอชอบนั่งอยู่ตรงนั้น แต่วันนั้นตรงนั้นกลับว่างเปล่า
ทันใดนั้นหัวใจของเขารู้สึกเปล่าเปลี่ยว ทรมานยิ่งนัก
ห้าปีมานี้ หลายๆสิ่งได้แปรเปลี่ยนหมดแล้ว แต่ก็มีหลายอย่างที่ยังคงเหมือนเดิม
อย่างเช่นหัวใจของเธอ อย่างเช่นผู้ชายในใจเธอ
ไป๋ยี่รุ่ยไม่สบายเข้าโรงพยาบาล เธอไปเยี่ยมเยียน เดิมที่เขาไม่ไร้น้ำใจถึงขั้นไม่ยินยอมหรอก แต่เธอกลับหลอกเขา！！
เธอโกหกก็เท่ากับเธอมีความผิดที่ไม่อาจเปิดเผยได้ แสดงว่าหัวใจเธอยังคงรัก……
มู่หรงซือถูชกกระจกตรงหน้า เพราะกระจกมีคุณภาพกันกระแทกได้ดีเยี่ยม จึงไม่ได้แตก แต่มือของเขาไม่รอด หนังหลังมือถลอก
นิ้วมือก็แตกมีเลือดซึมออกมา แต่เขากลับไม่รู้สึก
หลิวหยิงผลักประตูห้องคนไข้ เห็นสภาพไป๋ยี่รุ่ยที่นอนอยู่บนเตียงก็อึ้ง
ไป๋ยี่รุ่ยดูอิดโรย และผอมซูบกว่าครั้งก่อนที่เธอเจอเขา
ดูออกว่าอาการบาดเจ็บของเขาไม่ได้ดีขึ้น แต่รุนแรงกว่า
เขาลืมตา จ้องมองด้านหน้าอย่างเหม่อลอย แววตาว่างเปล่าอย่างไร้ความหวัง เหมือนคนชราป่วยหนักที่รอคอยความตาย
“คุณเป็นอะไร？”หลิวหยิงเห็นสภาพของเขาก็ตกใจ ไม่เจอกันหลายวัน ทำไมเขาถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้？
ไป๋ยี่รุ่ยที่กำลังเหม่อลอยค่อยๆย้ายสายตามองเธอ จากนั้นก็กะพริบเล็กน้อย แต่ไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ตอบสนองอะไร
“ไป๋ยี่รุ่ย ทำไมคุณต้องทำให้ตัวเองเป็นอย่างนี้ด้วย？”หลิวหยิงเห็นสภาพเขาก็รู้สึกโมโหขึ้นมา เขาคิดจะทำอะไรกันแน่？ทรมานตัวเองให้ใครดู？
“บางครั้งผมคิดว่าผมมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร？”มุมปากไป๋ยี่รุ่ยกระตุก น้ำเสียงโศกเศร้าและสิ้นหวังมาก
“ไป๋ยี่รุ่ย คุณเป็นอะไรกันแน่？”หลิวหยิงรับรู้ถึงสิ่งที่ไม่ชอบมาพากล ตอนเธอมาครั้งก่อน อารมณ์ของเขายังนับว่าไม่เลว ร่างกายก็ฟื้นฟูได้ดีด้วย
ทำไมจู่ๆเขาถึงกลายเป็นเช่นนี้？
“หรือผมมีชีวิตอยู่ก็เพื่อแก้แค้น？”ไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้ตอบเธอ บ่นพึมพำเสียงเบา
“ไป๋ยี่รุ่ย ครั้งก่อนคุณบอกว่าปลดปล่อยแล้ว ไม่แก้แค้นอีก？อีกอย่าง สิ่งที่คุณทำทั้งหมดก็เพียงพอแล้ว หากคุณพ่อคุณแม่ของคุณสามารถรับรู้ได้ในอีกภพภูมิใหม่ คงจะปลื้มใจแล้ว”หลิวหยิงเห็นเขาเป็นสภาพนี้ ยิ่งรู้สึกแปลกใจ
ครั้งก่อนเขาเพิ่งบอกว่าไม่แก้แค้นอีก？
“คุณไม่เข้าใจ คุณไม่มีทางเข้าใจ”มุมปากไป๋ยี่รุ่ยยกยิ้ม ซึ่งเป็นยิ้มที่เดียวดายมาก “อันที่จริงผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำอย่างนี้？”
