บทที่ 655 หึงหวงจนโมโห (6)
หลิวหยิงอยากรู้ว่าเขากลับมาเมื่อไหร่？เขากลับมาแล้วทำไมไม่โทรหาเธอ？ทำไมถึงมานั่งดื่มคนเดียว？
“อยากรู้เหรอ？”มู่หรงซือถูมองเธอ กวักมือเรียกเธอ“มา ผมจะบอกคุณ？”
เวลานี้เสียงของเขาเบามาก ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้ม ดูความไม่พอใจและความโกรธไม่ออก
หลิวหยิงเห็นท่าทางเขาเช่นนี้ก็ยิ่งกลัว แต่เขาเรียกเธอไป เธอก็ไม่กล้าไม่ไป
ห้าปีมานี้ เธอไม่เคยขัดขืนเขามาก่อน
หลิวหยิงถอนหายใจแรงๆ จากนั้นก็ก้าวเข้าไปหาเขา
เธอเดินอย่างช้าๆ คล้ายกับหอยทากกำลังปีนไต่ แต่มู่หรงซือถูก็ไม่ได้เร่งเธอ มองเธอแล้วรออยู่อย่างนั้น
ระยะห่างระหว่างเธอกับเขาไม่ไกลมาก ถึงเธอจะเดินช้าแค่ไหน แต่ไม่นานก็เดินไปถึงด้านหน้าเขา
หลิวหยิงยืนอยู่ด้านหน้าเขาอย่างตึงเครียดและกลัวเป็นพิเศษ
เวลานี้มู่หรงซือถูเงยหน้ามองเธอเล็กน้อย เขาแค่เงยหน้ามองเธอ แต่หลิวหยิงกลับรู้สึกกดดันจนหายใจไม่สะดวก
หลิวหยิงไม่ได้เข้าใกล้มากนัก ยังคงเว้นระยะห่างอยู่บ้าง
มู่หรงซือถูไม่ได้ให้เธอเข้าใกล้อีก และไม่ได้มาลากตัวเธอ แต่ค่อยๆยื่นมือออกไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ แล้วแบมือให้ฝ่ามือหงายขึ้น
แต่เขาไม่ได้พูดอะไร
ดวงตาหลิวหยิงกะพริบ จากนั้นค่อยๆยื่นมือเล็กวางไว้ที่ฝ่ามือของเขา
มู่หรงซือถูมองเธอพร้อมกับยิ้ม จากนั้นก็จับมือของเธอไว้
มู่หรงซือถูไม่ได้ดึงเธอมาแรงๆ แค่
1+ดึงเบาๆให้เธอเข้ามาใกล้เขา
หลิวหยิงมองเขา ในใจมีข้อสงสัยมากมาย
ไม่ใช่นิสัยของมู่หรงซือถูเลย ไม่ใช่เลยสักนิด
เขาไม่เคยอ่อนโยอย่างนี้มาก่อน
ทุกครั้งเขาจะเอาเธอเลย
นาทีนี้ หลิวหยิงยิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย แต่เธอก็ไม่คล้อยตามแรงของเขาไม่ได้ ค่อยๆเข้าใกล้เขาทีละนิด
หลิวหยิงเดินไปถึงด้านข้างโซฟา ยืนอยู่ระหว่างขาของเขา
มู่หรงซือถูกวักมือให้เธออีกครั้ง ส่งสัญญาณให้เธอนั่งยองๆ
เธอไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไร เธอรู้สึกตื่นเต้นกลัว แต่เธอก็ยังคงทำตามเจตนาของเขานั่งยองๆลงตรงหน้าเขา
ริมฝีปากของมู่หรงซือถูเข้าใกล้ใบหูของเธอ แต่ไม่ได้สัมผัสโดน
“ผมกลับตอนคุณโทรหาผม”มู่หรงซือถูพูดคำนี้ เขารู้สึกปวดใจเหลือเกิน แต่มุมปากเขากลับยิ้มเย้ยหยันหลายส่วน
เขาไม่ได้บอกเธอว่า ตอนเธอโทรหาเขา เขาก็มองเธออยู่ชั้นล่างแล้ว
ร่างกายหลิวหยิงแข็งทื่อ ตอนเธอโทรหาเขา？
ตอนเธอโทรหาเขายังไม่ถึงบ่ายสามโมงเลย เวลานั้นเขาก็กลับมาแล้ว？
และตอนนี้สามทุ่มกว่าแล้ว เขารอเธออยู่ที่บ้านหกชั่วโมงกว่าหรอ？
“ผมกลับมา แต่คุณไม่อยู่บ้าน ไปไหนมา？”หลิวหยิงกำลังคิด คำพูดของเขาลอยมาทีละคำอีกครั้ง
เสียงที่อุ่นและเปียก ผสมกับกลิ่นเหล้าลอยมาที่หูของเธอ เขายังคงไม่สัมผัสเธอ นอกจากมือของเขาที่กุมมือเธอไว้
เขาไม่ได้สัมผัสโดนร่างกายส่วนอื่นของเธอเลย
หลังจากหลิวหยิงสังเกตสิ่งนี้ได้ ดวงตาทั้งคู่กะพริบปริบๆ เขา？？
“ทำไมคุณกลับมาก็ไม่โทรหาฉันล่ะ？”หลิวหยิงนั่งยองๆอยู่ระหว่างขาของเขา รู้สึกตัวเองใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว เธอได้ยินเสียงตัวเองกำลังถามเขาอยู่
แต่เธอรู้สึกว่าเวลานี้สมองของเธอขาวโพลน
“ผมถามว่าคุณไปไหน？”เสียงมู่หรงซือถูเคร่งขรึมหลายส่วน จับมือเธอแรงขึ้นกะทันหัน
“ฉัน ฉันไปโรงพยาบาลมา”หลิวหยิงได้สติ บัดนี้เธอไม่มีโอกาสครุ่นคิดเลย
“ไปทำอะไรที่โรงพยาบาล？”มู่หรงซือถูถามต่อ น้ำเสียงกลับมาเบาและช้าเหมือนก่อนหน้านี้อีกครั้ง แต่มือที่จับเธอไว้ยังคงแรงเหมือนเดิม
“เยี่ยมคนป่วย”หลิวหยิงแอบถอนหายใจ จากนั้นก็เสริมอีกหนึ่งประโยค“เพื่อนคนหนึ่ง”
เธอคงไม่ไปโรงพยาบาลโดยไม่มีสาเหตุหรอก
“เพื่อน？ชายหรือหญิง？”ดวงตามู่หรงซือถูหรี่ขึ้น เพียงแต่เวลานี้ ใบหน้าของเขาอยู่ด้านข้างใบหน้าของหลิวหยิง ดังนั้นหลิวหยิงจึงไม่เห็น
ได้ยินคำถามของเขา หลิวหยิงแอบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เดิมทีเธอคิดว่า หลังเธออธิบาย เขาก็จะไม่ถามอีก
คาดไม่ถึงว่าเขาจะถามให้ถึงที่สุด
เวลานี้เขาถามอย่างนี้ทำให้เธอรู้สึกกลัว กลัวมาก เธอกลัวเขารู้ว่าเธอไปหาไป๋ยี่รุ่ย แล้วจะไม่เป็นผลดีกับไป๋ยี่รุ่ย
“……ผู้หญิง”สุดท้าย หลิวหยิงก็พูดโกโห เธอจำได้อย่างแม่นยำ เขาเคยบอกตั้งแต่แรกแล้วว่า ห้ามเธอติดต่อกับผู้ชายคนอื่น มิเช่นนั้นก็รับผลที่จะตามมาเอง
เขาจะทำอย่างไรกับเธอ เธอก็ทนมาโดยตลอด หลายปีมานี้ เธอเคยชินแล้ว แต่เธอยอมให้ทำร้ายไป๋ยี่รุ่ยไม่ได้
เธอรู้จักวิธีการของผู้ชายคนนี้ดี
เธอรู้ว่าหลายปีมานี้ไป๋ยี่รุ่ยผ่านมาได้อย่างยากลำบาก ไป๋ยี่รุ่ยสามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจอความลำบากมานัดต่อนัด แต่เธอรู้ว่ามู่หรงซือถูแค่ดีดนิ้วก็ทำลายทุกอย่างในตอนนี้ของไป๋ยี่รุ่ยได้หมดสิ้น
เธอเข้าใจความจริงข้อนี้ดี！！
ฉะนั้น เธอระวังมาตลอดหลายปีนี้
วันนี้หากคุณหมอไม่โทรหาเธอ เธอคงไม่ไปหาไป๋ยี่รุ่ย เธอตัดสินใจไว้แล้วว่า ก่อนสัญญาของพวกเธอจะสิ้นสุด เธอจะไม่ไปหาไป๋ยี่รุ่ย ไม่ติดต่อกับไป๋ยี่รุ่ย
หลิวหยิงคิดว่าเธอบอกว่าเป็นผู้หญิง เขาก็ไม่ถามต่อ แต่เธอไม่รู้ว่ามู่หรงซือถูจ้างคนไปสะกดรอยตามเธอ
ได้ยินคำตอบเธอ มู่หรงซือถูหัวเราะอีกครั้ง เพียงแต่ดวงตาเย็นแข็งถึงขีดสุด
วินาทีต่อมา จู่ๆเขาก็ใช้แรงกดทับเธอไว้บนโต๊ะ มือของเขาดึงเสื้อของเธอแรงๆ กระชากเสื้อเธอจนขาดรุ่งริ่ง
“คือ ไม่ทำที่นี่ได้ไหม？”ความเย็นและความแข็งที่ส่งมาจากโต๊ะทำให้เธอขดตัว
เธอกลัว เขาทำอย่างนี้ที่นี่ ทำให้เธอรู้สึกถูกหยามเกียรติ
ห้าปีก่อนเขาทำอย่างนี้กับเธอเป็นประจำ ตอนนั้นเขาไม่คำนึงถึงสถานที่ ไม่เคยสนว่ามีคนอยู่ไหม เวลาเขาอยากเอาขึ้นมา เขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
เวลานั้นเขาทำทุกวิถีทางเพื่อทรมานเธอ เพื่อสร้างความอัปยศอดสูแก่เธอ
แต่หลายปีต่อมาเขาก็เปลี่ยนไป ไม่ปฏิบัติต่อเธออย่างโหดร้ายอีก เวลานี้เธอรับรู้ความอัปยศอดสูเฉกเช่นห้าก่อนได้อีกครั้ง ซึ่งเป็นความรู้สึกที่ไม่มีที่ให้หลบหนีได้เลย
เธอสามารถประเคนร่างกายให้เขา เขาอยากได้ เธอก็จะสนอง แต่เธอกลัวการเหยียดหยามที่ทำให้อับอายเช่นนี้ กลัวมากจริงๆ
“ที่นี่แล้วจะทำไม？คุณกลัวอะไร？หืม？”มู่หรงซือถูมองเธอคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม ท่าทางโหดเหี้ยมจนชวนให้ขนลุก
เขายอมรับ ห้าปีก่อน ตอนแรกเขาเป็นคนบัดซบจริงๆ เขาจงใจทรมานเธอจริงๆ
