บทที่ 656 ความหึงบังเกิด ผลกระทบจากความโกรธก็ตามมา (7)
เขายอมรับ ห้าปีก่อน ตอนแรกเขาเป็นคนบัดซบจริงๆ เขาจงใจทรมานเธอจริงๆ
แต่หลายปีให้หลัง เขาทะนุถนอมเธอ อ่อนโยนต่อเธอ และให้เกียรติเธอ……
แต่มีประโยชน์ไหม？
มีประโยชน์ไหม？
ความจริงพิสูจน์ว่า ไม่มีประโยชน์เลย
เธอก็เป็นหมาป่าเลี้ยงไม่เชื่อง คือผู้ที่ทรยศเขา ไม่ว่าเขาจะทุ่มเทปรับตัวเพื่อเธอแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์อย่างสิ้นเชิง
ได้ยินคำพูดของเขา ดูรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา หลิวหยิงชะงัก หัวใจหล่นวูบในชั่วพริบตา
การควบคุมตัวเองหลายปีของเขา ทำให้เธอเกือบลืมความโหดเหี้ยมในตอนแรกของเขา ตอนนั้นเธอไม่ใช่ไม่เคยขอร้องเขา แต่เขาไม่เคยแยแสเท่านั้นเอง
เขาจะยิ่งทรมานเธอขึ้นเรื่อยๆ
เธอรู้อยู่แล้วแท้ๆ รู้ว่าไร้ประโยชน์ ทำไมยังต้องขอร้องเขาอีก？
หลิวหยิงเม้มปากแน่น ไม่ได้พูดอะไร เธอข่มตาไม่มองเขาอีก
เธอไม่ได้ดิ้น เธอรู้อยู่เต็มอก สถานการณ์เช่นนี้ไม่ว่าเธอจะดิ้นยังไงก็ไร้ค่า ดังนั้นเธอจึงยอมรับชะตา เพียงแต่ร่างกายเธอแข็งทื่อ
เห็นเธอเป็นอย่างนี้ มู่หรงซือถูก็รู้สึกตาถูกทิ่มจนเจ็บปวด ทิ่มจนหัวใจเขาปวดร้าวไปหมด
เธอทำอย่างนี้คืออารมณ์ไหน？ปฏิกิริยาตอบสนองลักษณะไหน？เหมือนกำลังอยู่ในลานประหาร？
ดี เธอดีมาก
ดวงตาเขาหรี่ขึ้น จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นมากะทันหัน ก่อนจะวางเธอลงบนโซฟา วินาทีต่อมา เขาก็จูบเธอแรงๆ
เขาจูบเธออย่างบ้าระห่ำ เอาเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างบ้าคลั่ง
เดิมทีหลิวหยิงคิดยอมจำนงอย่างเงียบๆ แต่สุดท้ายก็ทานทนไม่ไหว
“คุณ คุณปล่อยฉันเถอะ ปล่อยฉันเถอะ”เธออดวิงวอนไม่ได้ น้ำเสียงมีความสั่นระริก เธอรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะตายอยู่แล้ว
เธอรู้ความบ้าระห่ำของเขาดี เมื่อก่อน โดยเฉพาะห้าปีก่อน เขาเคยเอาเธอครั้งแล้วครั้งเล่า แบบไม่จบไม่สิ้น……
แต่เธอรู้สึกว่าเวลานั้น เขาไม่ได้รุนแรงขนาดนี้ ไม่ได้โหดขนาดนี้ เธอรู้สึกว่าเขาอยากฆ่าเธอด้วยวิธีนี้……
เธอรู้สึกว่าตัวเองจะทนไม่ไหวแล้ว เธอรู้สึกว่าหากเธอยังไม่ขอร้อง เธอก็จะต้องตายแล้วจริงๆ
ได้ยินเธอข้อร้อง ดวงตามู่หรงซือถูกะพริบ การกระทำช้าลง เบาลง
แต่เขาไม่ได้หยุด
หลิวหยิงถอนหายใจเสียงดัง ยื่นมือออกไปผลักเขา“คืนนี้ปล่อยฉันไปได้ไหม？”
ถึงเขาจะชะลอลง แต่เธอก็ยังคงรับไม่ไหว
“มีลูกให้ผมคนหนึ่ง”มู่หรงซือถูหยุด จากนั้นก็ก้มตัวเข้าใกล้หูของเธอ พูดเสียงต่ำช้าๆ
เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดอยากได้ลูก แต่ตอนนี้เขาเกิดคิดอยากให้เธอคลอดลูกให้เขากะทันหัน
ห้าปีแล้ว มีลูกก็ถือเป็นเรื่องปกติหรือเปล่า？มีลูกก็สามารถเป็นโซ่ทองคล้องใจพวกเขา ให้พวกเขาอยู่ด้วยกันดีๆต่อไป
ความแค้นในอดีต ความเคืองใจทั้งหมดก็ปล่อยให้ผ่านไปเถอะ
เวลานี้เขาต้องการเพียงเธอ
“ไม่เอา”หลิวหยิงได้ยินคำพูดของเขา ร่างกายแข็งค้าง จากนั้นก็รีบตอบกลับไป
เวลานี้การรับรู้ของหลิวหยิงไม่สมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ เพราะถูกเขาทรมานเสียนาน เธอรู้สึกตัวเองใกล้จะแหลกสลายแล้ว
ดังนั้นตอนนี้เธอแค่ตอบหนึ่งคำตามจิตใต้สำนึก แต่เสียงตอบของเธอนั้นแน่วแน่ คำว่าไม่เอา เธอพูดชัดเจนมาก
“ทำไมไม่เอา？”มู่หรงซือถูหรี่ตา สีหน้าเคร่งขรึมอย่างชัดเจน เธอไม่อยากมีลูก？
ไม่อยากมีลูกของเขา？
ใช่ เขารู้ว่าเธอไม่เต็มใจ
แต่หลายปีมานี้ เธอทนทุกเรื่อง คล้อยตามเขาทุกเรื่อง ไม่เคยบอกคำว่า ไม่ กับเขาอย่างแน่วแน่อย่างนี้มาก่อน
เป็นครั้งแรก ดังนั้น เขาอยากทราบสาเหตุ
“พวกเราเหลือไม่ถึงหนึ่งเดือน เป็นไปไม่ได้”หลิวหยิงลืมตามองเขา รู้สึกสงสัยในใจ สัญญาห้าปีของพวกเขาใกล้จะสิ้นสุดแล้ว
เขาน่าจะรู้ดี เวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนจะคลอดลูกได้อย่างไร？
มันเป็นไปได้อย่างไร？
และอีกอย่างเธอก็ไม่อยากได้ลูก สถานะอย่างเธอ หากคลอดลูกมา เธอไม่อาจพบหน้าผู้คนได้ ลูกก็เช่นกัน เธอไม่อยากให้ลูกต้องเป็นทุกข์อย่างนี้หรอก
“หืม？”มู่หรงซือถูมองเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย ฟังความหมายของเธอไม่เข้าใจ อะไรที่เรียกว่าพวกเราเหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน？
พวกเขายังหนุ่มยังสาวอยู่แท้ๆ มีเวลามากมายถึงจะถูก
เห็นสีหน้าสงสัยของเขา หลิวหยิงชะงัก เธอคิดดูแล้วก็พูดอีกครั้งว่า “สัญญาห้าปีของพวกเรา ไม่ถึงหนึ่งเดือนก็จะสิ้นสุดแล้ว จะมีลูกได้ยังไง？”
ยังไงเธอก็คิดไม่ถึง เขาเกิดอยากได้ลูกขึ้นมากะทันหัน！
ห้าปีมานี้ เธอกินยาคุมตลอด ซึ่งเขาก็รู้ดี
ยิ่งไปกว่านั้น ในสัญญาพวกเขาคุยกันเรียบร้อยแล้วว่าจะไม่เอาลูก เวลาห้าปีจะสิ้นสุดแล้ว เขาดันมาบอกว่าจะเอาลูก？
ร่างกายมู่หรงซือถูแข็งค้าง ดวงตาหรี่ขึ้น แต่กลับเบิกกว้างอย่างชัดเจน นาทีนี้สีหน้าเขาสับสนและซับซ้อนมาก
ใช่ ตอนนั้นพวกเขาตกลงเวลาเป็นห้าปี แต่เขาลืมไปตั้งนานแล้ว
เพราะเขาไม่เคยคิดให้เธอจากไป
แต่เธอกลับจำได้แม่นยำ ไม่ เธอนับถอยหลังมาทุกวัน นับว่าวันไหนจะสิ้นสุดเสียที
พอถึงเวลาเธอก็จะจากเขาไป พอถึงเวลาเธอก็สามารถไปหาไป๋ยี่รุ่ยได้อย่างองอาจใช่ไหม？อยู่กับไป๋ยี่รุ่ย？
เวลาเหลือไม่ถึงหนึ่งเดือนก็จะสิ้นสุดแล้ว และเธอก็อิสระ？
“ใช่หรอ？คุณจำได้แม่นจังเลย？”เวลานี้มู่หรงซือถูบอกอารมณ์ของตัวเองไม่ออก！！
เขารู้สึกเพียงว่า ตอนที่เขาอยากทะนุถนอมเธอ อยากปฏิบัติกับเธอดีๆ เธอกลับเอามีดมาแทงหัวใจของเขาอย่างจัง เขากลบเกลื่อนความเจ็บปวดของก้นบึ้งหัวใจ จงใจใช้เสียงโหดร้ายถามเธอ “ไหนว่ามาสิยังเหลืออีกกี่วัน？”
ถึงแม้เขาจะถามเธออย่างนี้ แต่เขาไม่อยากให้เธอตอบได้ จริง ไม่อยากเลยสักนิด
“ยังมียี่สิบหกวัน”แต่เธอก็ดันมาตอบเสียอย่างนั้น อีกทั้งยังตอบอย่างชัดเจน ไม่มีความลังเลเลยสักนิด ไม่ได้ครุ่นคิดเลยสักนิด ซึ่งเพียงพอแก่การแสดงให้เห็นว่าเธอจำได้แม่นยำขนาดไหน
“ดังนั้น ยังมียี่สิบหกวัน คุณก็จากไปได้แล้ว”ร่างกายมู่หรงซือถูกดร่างเธอไว้ กดแรงๆ เขาอยากกดเธอให้ตายไปอย่างนี้เลย
จำได้แม่นยำมาก？ยังเหลืออีกยี่สิบหกวัน
ครั้งนี้หลิวหยิงไม่ได้พูด แต่ในใจเธอคิดแบบนี้ คิดแบบนี้เสมอมา
ความเงียบในเวลานี้ของเธอยิ่งทิ่มแทงเขา ดังนั้น เธอนับถอยหลังเวลาอยู่ทุกวันจริงๆ นับว่าจะได้จากเขาไปเมื่อไหร่？
ผู้หญิงคนนี้แน่มาก
“เพียงแต่ คุณรู้สึกว่าคุณเลือกได้หรอ？”มู่หรงซือถูเงยหน้า ริมฝีปากเข้าใกล้หูเธอ ใช้แรงกดหนึ่งครั้ง จากนั้นก็พูดขึ้นมากะทันหัน
“คุณหมายความว่ายังไง？”ร่างกายหลิวหยิงแข็งทื่อและสั่นเทา เวลานี้ดวงตาทั้งคู่ของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจและเหลือเชื่อ
