บทที่ 659 หญิงสำส่อนรนหาที่ ผลที่เกิดขึ้นน่าสะพรึงกลัวมาก (1)
คำพูดนี้มู่หรงซือถูฝืนพูดออกจากระหว่างฟัน จากนั้นเขาก็ใช้แรงอย่างโหด……
หลิวหยิง“……”
เขาตอบอย่างซาดิสม์อย่างนี้ ทำให้เธอไร้คำจะต่อกร
หลิวหยิงแอบถอนหายใจ ข่มตาลง เขาทำอย่างนี้ คาดว่าไม่นานเธอต้องสลบเป็นแน่！
มู่หรงซือถูมองเธอมีสีหน้ากล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม เพื่อไม่ให้บัวช้ำ น้ำไม่ให้ขุ่น มีสีหน้า ‘หมดอาลัยตายอยาก’การกระทำของเขาก็ยิ่งแรง ยิ่งโหดกว่าเดิม
คฤหาสน์ตระกูลเวิน
หลังเวินลั่วฉิงได้รับยาแล้ว เพราะอาการคุณปู่เวินไม่สู้ดีนัก ดังนั้นเธอจึงอยู่เป็นเพื่อนท่านโดยไม่ออกไปไหนตลอด
ตอนที่คุณปู่เวินหลับสนิท เวินลั่วฉิงดูเวลาก็เกือบเที่ยงแล้ว
ในเวลาเดียวกันของอีกห้องหนึ่ง
เวินจีหยันกับหลี่หยุนก็ยังไม่นอน พวกเขากำลังรอ……
“ฝั่งโน้นโทรมาถามว่าจะลงมือตอนไหน？”หลี่หยุนมองหน้าเวินจีหยัน ใบหน้าตื่นตระหนกอย่างโหดเหี้ยม “พวกเราควรลงมือแล้วหรือเปล่า？”
“ไอ้นังสารเลวยังอยู่ในห้องคุณพ่อ พวกเราลงมือตอนนี้จะทำให้ท่านแตกตื่นได้”เวินจีหยันสังเกตการณ์มาโดยตลอด เขายังไม่เห็นเวินลั่วฉิงออกจากห้องคุณพ่อเลย
“กลัวอะไร ถ้าทำให้ตาเฒ่าแตกตื่นก็กำจัดตาเฒ่าด้วยกันเลย พอถึงเวลานั้นหุ้นส่วนทั้งหมดในบริษัทเวินซื่อกรุ้ปก็จะตกเป็นของพวกเรา”หลี่หยุนไร้ศีลธรรมของความเป็นมนุษย์อย่างหมดจด เพื่อเงินแล้ว เธอสามารถทำได้ทุกอย่าง
เพราะยังไงเสียทำร้ายหนึ่งคนก็ทำร้าย ทำร้ายสองคนก็ถือว่าทำร้ายเช่นเดียวกัน สำหรับเธอแล้วไม่ได้แตกต่างกันมากนัก
เวินจีหยันอึ้งอย่างเห็นได้ชัด ตอนแรกก็อยากคัดค้าน แต่ได้ยินประโยคสุดท้ายของหลี่หยุน ดวงตาเขาก็กะพริบ เริ่มลังเลขึ้นมา
หุ้นส่วนบริษัทเวินซื่อกรุ้ปล่อตาล่อใจเขามาก
“รออีกแป๊ปหนึ่งเถอะ คุณพ่อน่าจะใกล้หลับแล้ว”เวินจีหยันครุ่นคิด ยังคงลังเลเล็กน้อย เขาไม่อยากให้เรื่องบานปลายใหญ่โต
แผนการที่พวกเขากระทำต่อเวินลั่วฉิงอาจปิดบังได้ แต่ถ้าหากคุณพ่อก็พลอยเกิดเรื่องไปด้วย คงปิดบังไม่ได้ง่ายๆหรอก
“คุณทำอะไรก็ชอบระแวงตลอด กลัวโน้นกลัวนี้มาทั้งชีวิต มีอะไรให้กลัวกัน？”หลี่หยุนไม่พอใจมาก เธอกังวลว่าคนพวกนั้นรอไม่ไหว เพราะคนพวกนั้นไม่ใช่จะไปบาดหมางกันได้ง่ายๆ
หากครั้งนี้ไม่ใช่ทำร้ายเวินลั่วฉิง เธอก็ไม่อยากไปหาพวกเขา เพื่อเข้าถึงพวกเขา เธอเอาเงินทั้งหมดในมือให้พวกเขาหมดแล้ว
ดังนั้น แผนการครั้งนี้จะล้มเหลวไม่ได้เด็ดขาด
เวินจีหยันได้ยินเธอไม่พอใจ พลางขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้พูดอะไร
เขาพิงอยู่ข้างๆประตู ซึ่งประตูไม่ได้ปิดสนิท เขาสำรวจผ่านช่องประตูที่เปิดอยู่นิดหน่อย
จากนั้นเขาเห็นเวินลั่วฉิงออกจากห้องคุณพ่อในที่สุด
เวินลั่วฉิงเปิดประตูเสียงเบา เพราะเธอกลัวจะปลุกคุณปู่ตื่น
“ออกมาแล้ว ออกมาแล้ว ลงมือได้”เวินจีหยันเห็นเวินลั่วฉิงออกมา รีบพูดอย่างกระตือรือร้น เขากลัวเวินลั่วฉิงจะเห็นเขา จึงปิดประตูให้มิด
เวินลั่วฉิงเปิดประตูห้อง ย่างเท้าออกมาเบาๆ หลังออกจากห้องแล้วเธอได้ยินเสียงพูดที่เบามาก ซึ่งได้ยินเสียงไม่ค่อยชัดเจน
แต่เธอมองตามต้นเสียงก็เห็นห้องนอนของเวินจีหยันปิดพอดี
เวินจีหยันปิดประตูเบามาก ไม่มีเสียงอะไรเลย
ดวงตาเวินลั่วฉิงหรี่ขึ้นเล็กน้อย เธอออกจากห้อง เวินจีหยันก็ปิดประตูห้อง ยิ่งไปกว่านั้นยังปิดเบาเสียขนาดนั้น เธอรู้ว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
เวินจีหยันกับหลี่หยุนไม่เคยปิดประตูเสียงเบา ไม่เคยระวังอย่างนี้ในบ้านนี้มาก่อน
สิ่งผิดปกติย่อมมีผี เกรงว่าจะมีเรื่องอะไรแอบแฝงอยู่
แต่เวินลั่วฉิงไม่ได้แสดงท่าทีผิดสังเกตอะไร เธอปิดประตูห้องของคุณปู่เสร็จ จากนั้นก็อยากกลับเข้าห้องนอนของตัวเอง
วันนี้ดึกมากแล้ว ก่อนหน้านี้เธอได้โทรบอกลูกรักทั้งสองคนแล้วว่า คืนนี้ไม่กลับไปบ้านตระกูลถังแล้ว
เวลานี้ ในห้องเวินจีหยัน หลี่หยุนคุยโทรศัพท์กดเสียงเบา “เธอกลับเข้าห้องนอนแล้ว พวกคุณลงมือได้เลย”
ห้องนอนกั้นเสียงได้ดีเยี่ยม ดังนั้นถึงแม้ตอนนี้เธอจงใจกดเสียงต่ำเช่นนี้ แต่ด้านนอกก็ไม่ได้ยิน
ก่อนหน้านี้ หลี่หยุนให้คนแอบล่อเข้าห้องนอนของเวินลั่วฉิงแล้ว รอให้เวินลั่วฉิงเข้าไปภายในห้อง พวกเขาก็จะลงมือทันที
เวินลั่วฉิงเดินมาถึงนอกห้องก็หยุดเดิน ยื่นมือไปแตะที่จับประตูเพื่อจะเปิดออก
แต่วินาทีต่อมา การกระทำของเธอก็หยุด ดวงตาหรี่ขึ้น
สถานการณ์น่าสงสัย
มีคนเคยเปิดประตูห้องนอนของเธอ！มีคนเข้ามาในห้องนอนของเธอ！
ความสามารถในการสังเกตของเธอน่าอัศจรรย์มาก แค่มีสิ่งแปลกประหลาดเกิดขึ้นเพียงเล็กน้อย เธอก็สามารถรับรู้ได้
เธอได้เสียบเส้นผมไว้ที่ล็อคประตูหนึ่งเส้น แต่ตอนนี้ไม่เห็นแล้ว
เพราะมีพวกเวินจีหยันอยู่บ้าน เธอจึงไม่วางใจ ถึงแม้ห้องนอนของเธอไม่มีของมีค่า แต่ก็ไม่อาจรับรองได้ว่าพวกเขาจะไม่มาทำอะไรลับหลัง
เวินลั่วฉิงตั้งใจฟังเสียงตอนยืนอยู่นอกประตู เธอได้ยินในห้องมีเสียง
ถึงเสียงจะเบามาก แต่เธอก็ได้ยิน
ดังนั้นเวลานี้ในห้องเธอมีคนอยู่
มุมปากเวินลั่วฉิงยกยิ้มเย็น ไม่ว่าจะเป็นใคร คืนนี้เธอรู้สึกเหนื่อยแล้ว ไม่อยากเล่นเป็นเพื่อนพวกเขา
ถือว่าพวกเขาโชคดีล่ะกัน！！
เวินลั่วฉิงกำลังพจารณา คุณปู่ก็หลับแล้ว ถ้างั้นก็กลับไปอยู่เป็นเพื่อนลูกรักที่บ้านตระกูลถังดีกว่า
ดังนั้นเวินลั่วฉิงไม่ได้เข้าห้องนอน แต่หันหลังเดินออกไป
คนในห้องได้ยินเสียงฝีเท้าเดินจากไปก็รู้สึกประหลาดใจ แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่กล้าทำผลีผลาม
ตอนที่เวินลั่วฉิงเดินมาถึงหน้าห้องเวินจีหยัน เธอจงใจเดินเสียงดัง หลังเดินผ่านเธอก็ไม่ได้เดินจากไปต่อ เพียงแต่จงใจปรับฝีเท้าให้เบาขึ้น ทำให้เข้าใจผิดคิดว่าได้เดินห่างออกไปทุกทีแล้ว
อันที่จริง เวินลั่วฉิงยืนรออยู่ด้านข้างไม่ไปไหน……
ดังคาด ไม่นานประตูห้องเวินจีหยันก็เปิดออก“เกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้ใครออกไป？หรวนหรวนหรือเปล่า？”
“เป็นไปไม่ได้ หรวนหรวนรู้ว่าคืนนี้แผนการคืนนี้ของพวกเรา ฉันให้เธอรออยู่ในห้องไม่ต้องออกมา”เสียงที่หลี่หยุนกดต่ำก็ส่งออกมา
จากนั้นทั้งสองคนก็ค่อยๆโผล่หัวออกมาสำรวจ
เวินลั่วฉิงยืนอยู่ตรงที่ไม่ไกลจากห้องนอนของพวกเขา เวลานี้พวกเขายื่นหัวออกมาดู บังเอิญสบตาของเวินลั่วฉิงที่คล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม
ทั้งสองคนเห็นเวินลั่วฉิงก็หยุดชะงัก
“ลุงสอง ป้ารอง เที่ยงคืนแล้วยังไม่นอนอีก กำลังทำอะไรอยู่？”เวินลั่วฉิงมองพวกเขา มุมปากยกขึ้นทีละนิด เจือความเย้ยหยันอย่างชัดเจน
เมื่อสักครู่เธอได้ยินหลี่หยุนพูดว่าคืนนี้พวกเขามีแผนการ？
แผนการอะไร？
เวลานี้เวินลั่วฉิงยิ่งมั่นใจว่าห้องของเธอมีคนอยู่
แต่เวลานี้เวินจีหยันกับหลี่หยุนอยู่ที่นี่ ส่วนเวินจื่อหลงออกไปเถลไถลตามผับบาร์ ยังไม่ได้กลับมา
หรือในห้องของเธอจะเป็นเวินหรวนหรวน？
เวืนหรวนหรวนทำอะไรในห้องของเธอ？พวกเขาจะทำอะไร？
