ตอนที่ 66 เขาเจอแล้ว
“เมื่อครู่ใครมารับเด็ก ๆ?” ได้ยินคำพูดของจี้หซี ในดวงตาของเย่ซือเฉินจู่ ๆ ก็เปล่งประกายบางอย่าง เพียงแต่หายไปในรวดเร็ว ถ้าหากไม่สังเกตดี ๆ ก็ไม่รู้สึกตัว
“มามี้ของเด็ก ๆ” จี้หซีเห็นเย่ซือเฉินสนใจ ก็ประหลาดใจมาก ยากที่จะเห็นพี่สามสนใจเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตัวเขา เพียงแต่เขาไม่เข้าใจว่าก่อนหน้านี้เขาชมเด็กสองคนขนาดนั้น พี่สามไม่ตอบสนองแม้แต่นิดเดียว ทำไมจู่ ๆ ถึงสนใจขึ้นมา?
“นายได้เจอแล้ว?” มีอารมณ์ที่แตกต่างไปเล็กน้อยในน้ำเสียงของเย่ซือเฉิน
“ครับ เจอกันแล้ว ก่อนที่พี่จะมาได้ไม่นาน มามี้ของพวกเขาก็รับพวกเขาไปแล้ว คำนวณเวลาดูแล้วพวกเราอาจจะได้เจอกันที่ทางออก” เมื่อเห็นการตอบสนองของเย่ซือเฉิน จี้หซีตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว
เย่ซือเฉินอึ้งนิดหน่อย จู่ ๆ เขาก็นึกถึงความรู้สึกเมื่อสักครู่ที่ราวกับมีคนกำลังมองเขาอยู่ และความรู้สึกแปลก ๆ ในใจพวกนั้น
เขามองกลับไปทางนั้นอีกครั้ง แต่ก็พบว่าไม่มีอะไรแล้ว แม้กระทั่งรถที่จอดอยู่ออกไปหมดแล้ว
“ใช่เธอไหม?” เย่ซือเฉินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมายื่นไปข้างหน้าเขา ในโทรศัพท์คือรูปภาพของเวินลั่วฉิง ถ้าหากดูดี ๆ จะพบว่าเวลานี้แรงที่เย่ซือเฉินจับโทรศัพท์ไว้เพิ่งมากขึ้นเล็กน้อย
และในตอนนั้นในดวงตาของเขาแอบมีความรู้สึกซับซ้อนเพิ่มขึ้น
“ไม่ใช่ครับ” จี้หซีส่ายหน้า สีหน้าประหลาดใจ “พี่สาม พี่เป็นอะไรเหรอครับ?”
ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าพี่สามแปลกประหลาดนิดหน่อย
“ไม่เป็นไร” เย่ซือเฉินแอบสูดลมหายใจเข้า และเหมือนจะหายใจออก เหมือนจะผิดหวังนิดหน่อย เขาอาจจะคิดมากไป มันจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ได้ยังไง?
“ฉันจะไปประเทศ M ให้คนขับรถส่งนายกลับไป” ใบหน้าของเย่ซือเฉินกลับสู่ความใจเย็น
“พี่สามจะไปประเทศ M? ทำไมไม่เห็นได้ยินพี่พูดเลย ถ้ารู้ว่าพี่จะไปผมก็คงไม่ต้องรีบร้อนกลับมา” จี้หซีคาดไม่ถึงนิดหน่อย ธุระหลาย ๆ เรื่องที่ประเทศ M เขาเป็นคนช่วยพี่สามดูแลจัดการทั้งหมด พี่สามจะไปประเทศ M เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ “พี่สามทำไมจู่ ๆ ไปกะทันหัน?”
“เพิ่งตัดสินใจ มีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย” เย่ซือเฉินไม่ได้อธิบายอะไรมากมายนัก น้ำเสียงเคร่งขรึมเล็กน้อย ที่ไปครั้งนี้เพราะมีเรื่องนิดหน่อย เขาจะต้องตรวจสอบให้ชัดเจนให้ได้
หรือว่าเมื่อห้าปีก่อน เขาไม่น่าจะหยุดลง น่าจะตรวจสอบให้ชัดเจนก่อน
“อ้อ” จี้หซีตอบรับเสียงเบา เพียงแต่ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย เรื่องของฝ่ายประเทศ M เขารู้ดีที่สุดแล้ว ทุกอย่างเป็นปกติ โดยเหตุผลแล้วไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องให้พี่สามไปจัดการด้วยตนเอง
จี้หซีถึงแม้จะสงสัย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ถึงแม้ความอยากรู้อยากเห็นของเขาจะสูง แต่ก็รู้ว่าเรื่องไหนควรถาม เรื่องไหนไม่ควรถาม
เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้ที่พี่สามไปเพราะเรื่องส่วนตัว แถมเรื่องส่วนตัวเรื่องนี้ พี่สามไม่อยากให้คนอื่นรู้รวมทั้งเขา
“เออใช่ ก่อนหน้านี้นายบอกว่าเคยโทรหาเด็กคนนั้น?” จี้หซีกำลังจะลงจากรถไป จู่ ๆ เย่ซือเฉินก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง
ถึงแม้รู้สึกว่าความคิดของเขาเมื่อสักครู่ดูเหลวไหล แต่เขาก็อยากจะไปตรวจสอบดูหน่อย
ถ้าหากว่าเป็นเรื่องจริง……
“ครับ ก่อนหน้านี้ที่เจอพวกเขามีเพียงแค่เด็กสองคน ไม่มีผู้ใหญ่ เกรงว่าจะเกิดเหตุอะไรขึ้น เลยใช้โทรศัพท์ของเขาโทรหาผม” จี้หซีพูดถึงเรื่องนี้แล้วก็อดไม่ได้ที่จะกลัดกลุ้มใจ เขาหวังดีกับเด็กสองคน แต่ผลลัพธ์หละ ถูกหลอกใช้แล้วก็ถีบหัวส่งแบบนี้
“โทรติดแล้วยัง?” เย่ซือเฉินดวงตาเป็นกระกาย ถึงแม้น้ำเสียงจะเฉยชา แต่ก็ดูเหมือนมีความรีบร้อนนิดหน่อย ถ้าหากโทรติดแล้ว ถึงแม้บนโทรศัพจะถูกลบออกไป แต่ก็สามารถตรวจสอบได้
“ไม่ครับ” จี้หซีตอบตรง ๆ อย่างไม่ลังเล ตอนนั้นเขาทำเพื่อกันไว้ดีกว่าแก้ เพียงแค่ทิ้งเบอร์โทรไว้เพื่อให้เด็กสองคนนั้นสามารถโทรติดต่อเขาได้ แต่กลับโทรไม่ติด
คำพูดของจี้หซีทำลายความหวังสุดท้ายของเย่ซือเฉินจนไม่เหลือ ติดต่อไม่ได้ ถึงแม้จะไปที่บริษัทโทรศัพท์เคลื่อนที่ ก็ตรวจสอบไม่พบ
เพียงแต่เขาสามารถใช้วิธีอื่นตรวจสอบเรื่องนี้ได้
ถึงแม้เขารู้ว่าเรื่องนี้ไม่บังเอิญขนาดนั้น แต่จู่ ๆ ในหัวของเขาก็มีความคิดแบบนั้นเกิดขึ้น ทำยังไงก็ไม่หายไป
ในเมื่อห้าปีก่อน คืนนั้นที่โรงแรมมันจริงเสียยิ่งกว่าจริง ดังนั้นความคิดของเขาก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้
หลังจากเห่อถงถงขับรถออกจากสนามบิน จึงใส่หูฟังแล้วโทรศัพท์หาเวินลั่วฉิง
“ฉิงฉิง ฉันรับเด็กสองคนมาแล้ว ดีมาก ๆ ไม่มีปัญหาเลยสักนิด เธอไม่ต้องกังวลแล้ว” เมื่อรับสาย เห่อถงถงก็พูดขึ้นอย่างรวดเร็ว เธอรู้ว่าฉิงฉิงเป็นกังวลเรื่องเด็กน้อยสองคนอยู่
“อื้ม ดีแล้ว” เวินลั่วฉิงโล่งใจไปที เด็กสองคนไม่เป็นไรเธอก็วางใจแล้ว
“ฉิงฉิง เมื่อกี้ที่สนามบินฉันเจอเย่ซือเฉิน”
“เย่ซือเฉิน เขาไปสนามบินทำไม?” เมื่อได้ยินคำพูดของเห่อถงถง เวินลั่วฉิงตกใจอย่างมาก
การตอบสนองเหมือนกับเห่อถงถงก่อนหน้านี้ เวินลั่วฉิงก็คิดว่าเวลานี้เย่ซือเฉินไปสนามบินจะเกี่ยวกับลูกรักสองคน
“เธอไม่ต้องเป็นกังวลเกินไป เย่ซือเฉินไปรับคนที่สนามบิน ไม่ได้เกี่ยวกับเด็กสองคน” เห่อถงถงปลอบใจเธอ
คำพูดของเขากระตุกเล็กน้อย แล้วจึงพูดขึ้นอีกครั้ง “แต่ว่าคนที่เขาไปรับคือจี้หซี แล้วบังเอิญว่าจี้หซีก็คือคนที่ช่วยพาเด็กสองคนนี้ขึ้นเครื่อง เรื่องนี้บังเอิญจริง ๆ ฉันกลัวว่าจี้หซีจะพูดมั่วอะไร แล้วทำให้เย่ซือเฉินสงสัย”
“จี้หซี?” เวินลั่วฉิงขมวดคิ้ว “คุณหกจี้?”
ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้มาก่อน เป็นเพราะแต่งงานกับเย่ซือเฉิน ดังนั้นจึงต้องสืบดูนิดหน่อย
“ใช่ เด็กสองคนขึ้นเครื่องบินไม่ได้ ก็เลยให้จี้หซีช่วยพาพวกเขาขึ้นเครื่อง ฉันกลัวว่าจี้หซีจะพูดมั่วอะไร ถึงเวลาจะทำให้เย่ซือเฉินสงสัย” เห่อถงถงแอบสูดลมหายใจเข้า พยายามระงับความแปลกในเสียง สำหรับเรื่องของเธอกับจี้หซี เธอไม่ได้บอกแม้กระทั่งเวินลั่วฉิง เพราะว่าเรื่องนี้มันเจ็บปวดเกินไป แม้ความกล้าในการเล่าเรื่องก็ไม่มี
“……” อีกด้านนึงของโทรศัพท์ เวินลั่วฉิงเงียบไปชั่วขณะ เรื่องนี้บังเอิญจริง ๆ ถึงแม้เธอจะยังมั่นใจไม่ได้ว่าผู้ชายในตอนนั้นคนนั้นคือเย่ซือเฉิน แต่เรื่องนี้เธอไม่ระวังตัวไม่ได้
เย่ซือเฉินฉลาดเฉลี่ยวเกินไป และก็อันตรายเกินไป เธอรู้สึกว่าถ้ามีพิรุธแค่นิดเดียว เย่ซือเฉินก็จะทำลายจุดจบได้
เวินลั่วฉิงกำลังครุ่นคิดอยู่ จู่ ๆ ก็มีสายโทรเข้ามา ตอนที่เวินลั่วฉิงมองเห็นเบอร์โทรที่แสดงบนหน้าจอ เธอใจสั่นเล็กน้อย เย่ซือเฉินโทรมาหาเธอเวลานี้ทำไม?
หรือว่าเขารู้อะไรแล้ว?
เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เวินลั่วฉิงร่างกายแข็งทื่อ รู้สึกเพียงความหนาวสั่นที่สันหลัง ความน่ากลัวที่หนาวสะท้าน……
