บทที่ 689 เด็กทั้งสองคนไปพบพ่อ (7)
เพราะเหตุการณ์ของเวินหรวนหรวนพิเศษมาก ดังนั้นทางตำรวจจึงจัดห้องเดี่ยวให้เธอ
ตำรวจหญิงที่ส่งเวินหรวนหรวนมายังโรงพยาบาลยังไม่ได้ออกไป หลังจากเธอเห็นหลี่หยุนกับเวินจีหยัน จึงเดินเข้าไปหา “พวกคุณเป็นญาติของเวินหรวนหรวนหรือเปล่าคะ？เช่นนั้นพวกคุณดูแลเธอดีๆเถอะค่ะ ดิฉันกลับก่อน รอเธอฟื้นแล้วพวกเราค่อยมาสอบปากคำต่อค่ะ”
“คุณคือตำรวจเหรอคะ？”หลี่หยุนมองหน้าเธอด้วยดวงตากะพริบถี่ๆ
“ค่ะ ฉันเป็นตำรวจค่ะ”ตำรวจหญิงไม่ได้คิดอะไรมาก ตอบอย่างเป็นธรรมชาติ
“พวกคุณจับตัวคนพวกนั้นได้หรือยังคะ？ฉันหมายถึงพวกที่ทำร้ายลูกสาวของฉันค่ะ”หลี่หยุนถามอีกครั้ง ตอนที่ถาม มือของหลี่หยุนสั่นอย่างชัดเจน เธอกำลังกลัว กลัวมาก
หรวนหรวนถูกตำรวจช่วยกลับมา คนพวกนั้นถูกจับหมดแล้วหรือเปล่า？ถึงเวลานั้นพวกเขาจะซัดโทษมาถึงตัวเธอหรือเปล่า？
“ตอนพวกเราไปถึง คนพวกนั้นก็หนีหมดแล้วค่ะ”ตำรวจหญิงคิดว่าเธออยากให้คนพวกนั้นถูกลงโทษตามกฎหมายแทบแย่ ดังนั้นตำรวจหญิงจึงรู้สึกละอายใจกับคำถามของหลี่หยุน จากนั้นอดเสริมอีกหนึ่งประโยคไม่ได้ “แต่พวกเราจะต้องหาวิธีจับตัวพวกเขาให้ได้แน่ๆค่ะ ต้องจับพวกเขามาลงโทษตามกฎหมายแน่ๆค่ะ”
“ค่ะ ค่ะ ขอบคุณค่ะ”หลี่หยุนโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด จับคนพวกนั้นไมได้ก็ดีแล้ว
ตำรวจหญิงเห็นการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของหลี่หยุน ก็รู้สึกชะงักเล็กน้อย แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก จากนั้นก็ออกไป
“ตำรวจยังจับตัวพวกนั้นไม่ได้ ดังนั้นพวกเราไม่ได้กังวลอะไรมาก”เวินจีหยันก็ได้ยินคำพูดของตำรวจสาวคนนั้น เวลานี้จึงรู้สึกโล่งอก
“แต่ตำรวจหญิงคนนั้นบอกว่า พอหรวนหรวนฟื้นแล้วจะมาสอบปากคำ ดังนั้นพอหรวนหรวนฟื้น คุณต้องกำชับสองให้หรวนหรวนพูดนะ อย่าให้หรวนหรวนปากพล่อย”ครั้งนี้เวินจีหยันมีสติเป็นพิเศษ คิดรัดกุมมาก
เพียงแต่ สิ่งที่เขาไม่ได้คิดถึงเพียงอย่างเดียวก็คือ อาการลูกสาวแท้ๆของเขาในตอนนี้ ยิ่งไม่ได้คิดถึงความรู้สึกและความทุกข์ทมของลูกสาวแท้ๆ
ดวงตาหลี่หยุนหรี่ขึ้น ใบหน้าเผยความอำมหิตหลายส่วน จากนั้นก็กัดฟันกรอด “เวินลั่วฉิง ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่ ฉันขอสาบานว่าฉันจะให้เธอชดใช้……”
“ใช่ ปล่อยตัวไอ้สารเลวนั้นไม่ได้เด็ดขาด แค้นนี้พวกเราต้องชำระ”เวินจีหยันพูดต่ออย่างมีเหตุมีผล
หลี่หยุนมองหน้าเวินจีหยันแวบหนึ่งโดยไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ใบหน้ายิ่งมีความอำมหิตเพิ่มขึ้นอีกหลายส่วน จากนั้นก็เดินไปหน้าเตียงคนไข้ ก่อนจะเขย่งให้เวินหรวนหรวนตื่น
ยามนี้กำลังเขย่งของหลี่หยุนนั้นแรงใช้ได้ ซึ่งไม่ได้คำนึกว่าเวลานี้เวินหรวนหรวนรับไหวหรือไม่
ทว่าถูกเธอเขย่งเช่นนี้ เวินหรวนหรวนก็ตื่นขึ้นมาจริงๆ
เวินหรวนหรวนค่อยๆลืมตามองหลี่หยุน เพียงแต่แววตานั้นเฉื่อยชามาก เธอแค่มองหลี่หยุนนิ่งๆ ไม่ขยับ ไม่พูดจา และไม่ได้แสดงอารมณ์ ไม่ได้ตอบสนองใดใด
หลี่หยุนถอนหายใจหนึ่งเฮือก เห็นสภาพของเวินหรวนหรวนแล้ว เธอก็รู้สึกเจ็บปวดใจเล็กน้อย แต่ตอนนี้ยังมีเรื่องสำคัญกว่า
หลี่หยุนมองไปยังนอกประตู เห็นประตูห้องปิดอยู่ ด้านนอกไม่มีคน หลี่หยุนจึงโค้งตัวลงเข้าใกล้เวินหรวนหรวน พร้อมกับพูดอย่างรวดเร็ว “หรวนหรวน ฟังดีๆนะ เดี๋ยวตอนที่ตำรวจเข้ามาสอบปากคำหนู หนูบอกพวกเขาว่าเวินลั่วฉิงให้คนมาจับตัวหนู หนูยืนกรานว่าถูกเวินลั่วฉิงทำร้ายเป็นเช่นนี้นะ”
เวินจีหยันที่ยืนอยู่ด้านข้าง เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่หยุน ดวงตาทั้งคู่พลันกะพริบด้วยความตะลึง แต่ต่อมาใบหน้าก็เผยรอยยิ้มหลายส่วน“ความคิดนี้ดี ความคิดนี้ดีมาก”
จากสายตาที่เฉื่อยชาไร้การตอบสนองของเวินหรวนหรวน ได้ยินคำพูดของหลี่หยุนก็มีปฏิกิริยาตอบสนองแล้ว แววตาของเวินหรวนหรวนมีความเกลียดชังที่ชวนให้ขนลุก
ริมฝีปากเธอกระตุกอยากพูดอะไรสักอย่าง แต่เธอไม่ได้เปล่งเสียงออกมา
ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนบ่าย กินเวลาไปสิบกว่าชั่วโมง เธอต้องทนรับการทารุณที่เหี้ยมโหด จนทำให้ขยับปากพูดไม่ได้แล้ว
“หรวนหรวน ตอนนี้หนูพูดไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด แต่หนูต้องจำคำที่แม่บอกให้ดีๆนะ หนูต้องโยนเรื่องนี้ให้เวินลั่วฉิงนะ”หลี่หยุนเห็นการตอบสนองของเวินหรวนหรวน เห็นเธออยากพูด แต่พูดไม่ออกมา จึงรีบกำชับไม่กี่ประโยค
“ตอนที่แม่อยู่บ้าน แม่ได้ตรวจสอบกล้องวงจรปิดในบ้านแล้ว กล้องวงจรปิดจับภาพตอนหนูกับเวินลั่วฉิงออกไปด้วยกันได้ ต่อมาหนูก็ถูกพวกเขาจับตัวไป หนูบอกตำรวจว่าเวินลั่วฉิงหลอกหนูออกไป จากนั้นก็ให้โจรที่ซ่อนตัวอยู่ด้านนอกลับพาตัวหนูไป”เวลานี้แววตาหลี่หยุนเต็มเปี่ยมไปด้วยความโหดร้ายที่ชวนให้คนหวาดผวา เธอเกรงว่าเวินหรวนหรวนฟังไม่เข้าใจ ยังใช้แรงเขย่าไหล่ของเวินหรวนหรวน“หรวนหรวน หนูเข้าใจไหม？”
เวินหรวนหรวนกะพริบตาหนึ่งครั้ง จากนั้นก็พยักหน้า เธอแค่ขยับเบาๆ แต่การขยับตัวครั้งนี้ไม่รู้ไม่ดึงถูกส่วนไหนของบาดแผล ทำให้เธอปวดจนต้องสูดลมหายใจ
ตอนนี้ร่างกายเธอเต็มไปด้วยบาดแผล เจ็บไปหมดทั้งตัว เธอถูกคนพวกนั้นข่มขืนสิบกว่าชั่วโมง คนพวกนั้นสรรหาท่าพิสดารมาทรมานเธอ
เธอปวดมาก เธอทุกข์ใจมาก และทั้งหมดนี้ถูกเวินลั่วฉิงทำร้าย ดังนั้นเธอต้องแก้แค้น เธอต้องแก้แค้นให้ได้
“ดีมาก”หลี่หยุนเห็นเวินหรวนหรวนพยักหน้า ใบหน้าเผยความดีใจออกมา เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้สังเกตเห็นถึงความเจ็บปวดของเวินหรวนหรวน
และหลี่หยุนก็ไม่แคร์ความเจ็บปวดที่เวินหรวนหรวนมี หลี่หยุนรู้ดีว่า ถ้าให้เวินหรวนหรวนใส่ร้ายเวินลั่วฉิง เรื่องนี้จะโกลาหลวุ่นวายจนใหญ่โต และเมื่อเรื่องบานปลายใหญ่โต วิดีโอของเวินหรวนหรวนที่ถูกควบคุมไว้ก็จะโดนขุดคุ้ยขึ้นมาใหม่ แล้วแพร่ออกไปอีกครั้ง ซึ่งอาจจะหนักกว่าครั้งที่แล้ว
ซึ่งเป็นการทำร้ายเวินหรวนหรวนอย่างมหันต์ แต่หลี่หยุนไมได้คิดถึงเรื่องพวกนี้เลย
ตอนนี้หลี่หยุนคิดถึงแต่ตัวเองเท่านั้น
หลี่หยุนลุกขึ้นมามองหน้าเวินจีหยัน พูดทีละคำอย่างช้าๆ“พอตำรวจสอบปากคำเสร็จ พวกเราก็แจ้งความเวินลั่วฉิงเลย”
“ได้ ผมทำตามคุณ ครั้งนี้คุณต้องวางแผนดีๆนะ อย่าให้ผิดพลาดอีก”เวินจีหยันพยักหน้า เห็นด้วยกับความคิดของหลี่หยุน
“วางใจเถอะ ครั้งนี้ไม่ผิดพลาดแน่ รอให้เวินลั่วฉิงถูกจับเมื่อไหร่ บริษัทเวินซื่อกรุ้ปก็เป็นของพวกเราเมื่อนั้น”เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่หลี่หยุนคลั่งไคล้อยู่ตลอดเวลาก็คือทรัพย์สมบัติของตระกูลเวิน
ดวงตาเวินจีหยันเป็นประกาย เขารีบพยักหน้า“ใช่ ใช่ อย่างนี้ดี อย่างนี้ดีมาก”
ใบหน้าทั้งสองเผยรอยยิ้มออกมา บัดนี้ทั้งสองไม่ได้เป็นห่วงเวินหรวนหรวนเลย
เวินหรวนหรวนที่นอนอยู่บนเตียง เมื่อได้ยินคำพูดของหลี่หยุน ดวงตาของเธอพลันกะพริบ เผยความทุกข์เจ็บบนใบหน้าเลือนราง
แต่ต่อมาเธอคิดได้ว่า ขอเพียงสามารถจู่โจมเวินลั่วฉิงได้สำเร็จก็ดี ขอเพียงได้แก้แค้นก็พอ
