บทที่ 691 พ่อลูกเจอหน้ากันง่ายๆอย่างนี้เลยเหรอ (2)
“อย่างเรื่องเป็นผู้ชายของฉัน คุณคือหนึ่งเดียว แทนที่ไม่ได้”มุมปากเวินลั่วฉิงยกโค้งขึ้น เธอพูดคำนี้เสียงเบามาก แต่รู้ว่าใครบางคนได้ยิน
คุณชายสามเย่ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ก็อึ้งไปเลย จากนั้นความโกรธแค้นและความเกลียดบนใบหน้าของเขาหายไปด้วยความเร็วที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า จากนั้นมุมปากเขายกขึ้นเป็นรูปเรเดียน ซึ่งเป็นการยิ้มอย่างเห็นได้ชัดเจน ความสุขละมุนซ่อนก็ซ่อนไม่อยู่
เมื่อสักครู่คุณชายสามเย่ที่ทะนงตน ตัดสินใจว่าถึงเธอจะพูดอย่างไรก็ไม่ให้อภัยเธอ เพียงแต่ประโยคนี้ของเธอก็ปลอบใจเขาซะอยู่หมัดเลย
แต่คุณชายสามเย่ยังคงติดใจเรื่องเธอไม่ขอความช่วยเหลือจากเขาอยู่ และเขาก็หวังว่า หากเธอมีเรื่องอะไร เขาจะได้รู้เป็นคนแรก
“ผู้ชายของคุณเอามาทำอะไร？”คุณชายสามเย่เข้าใกล้หูของเธอ กดเสียงต่ำแล้วถามหนึ่งประโยค
“นอน”เวินลั่วฉิงได้ยินคำพูดของเขา กะพริบตาอย่างเร็ว จากนั้นก็ใช้น้ำเสียงเหมือนมีเหตุผล พูดสิ่งที่ไม่ทำให้คนฟังตายก็ไม่ล้มเลิกออกมา
อืม ผู้ชายของเธอเอามานอน คำนี้ไม่ผิดเลยสักนิด
ร่างกายคุณชายสามเย่แข็งทื่อ กะพริบตาเร็วๆ จากนั้นก็ถอยหลังมองหน้าเธอ
ตอนที่คุณชายสามเย่เห็นสีหน้าจริงจังของเธอก็ถอนหายใจแรงๆ เขาพบว่าผู้หญิงคนนี้นับวันยิ่งทำให้เขาจนปัญญาจริงๆ
เขารู้ว่าเธอเข้าใจคำถามของเขา เขารู้ว่าเธอจงใจพูดอย่างนี้ แต่เธอตอบอย่างนี้ทำให้เขาไม่อาจโต้เถียงได้
“ตอนนี้จะใช้ไหม？”คุณชายสามเย่กะพริบตา มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็ถามประโยคนี้ออกมากะทันหัน
ตอนที่พูดประโยคนี้ ร่างกายคุณชายสามเย่เข้าใกล้เธออีกครั้ง เข้าใกล้มาก ใกล้มาก แต่เขาไม่ได้แตะต้องตัวเธอ ริมฝีปากของเขาห่างเธอเพียงไม่กี่เซนติเมตร รอเธอให้คำตอบ
เมื่อกี้เธอไม่ใช่บอกว่าผู้ชายของเธอเอามานอนหรอกเหรอ？
แล้วตอนนี้จะใช้ไหม？
ในเมื่อใช้มานอนด้วย งั้นเธอก็ใช้สิ？
เวินลั่วฉิงอดกระตุกปากไม่ได้ ผู้ชายคนนี้แน่มาก เธอแค่ตอบตามคำพูดเขาอย่างซุกซนเล็กน้อย เขากลับเห็นรูแล้วใช้เข็มทิ่ม
เธอไม่ได้ตอบ ริมฝีปากของคุณชายสามเย่เข้าใกล้มากขึ้นอีกนิด จากนั้นก็สัมผัสโดยริมฝีปากเธอ คุณชายสามเย่ไม่ได้จูบอย่างบ้าคลั่งเหมือนปกติ แค่จูบเบาๆที่ริมฝีปากเธอเท่านั้น “ผู้ชายของคุณ คุณไม่ใช้ประจำ ไม่กลัวหมดอายุเหรอ？”
มุมปากเวินลั่วฉิงกระตุกอีกครั้ง หมดอายุ？ตัวเป็นๆอย่างเขาจะหมดอายุได้เหรอ？
หมดอายุที่เขาว่าคือเสียแล้วหรือเปล่า？
ทันใดนั้นเวินลั่วฉิงรู้สึกว่าคำพูดของเขาโหดนิดดๆ
แต่ริมฝีปากของเธอขยับปุ๊บก็ไปโดนริมฝีปากเขาปั๊บ การเสียดสีเบาๆทำให้เกิดความร้อนรุ่มขึ้นมา
“คุณกระตือรือร้นอย่างนี้ เสนอตัวอย่างนี้ ทำให้ผมปฏิเสธไม่ลงเลย”คุณชายสามเย่ยกมุมปากขึ้นยิ้มเบาๆ เขารู้ว่าเธอไม่ตั้งใจ แต่เขาจงใจพูดว่าเธอตั้งใจ
“งั้นพวกเราก็ทำตรงนี้เลย……”ทันใดนั้นคุณชายสามเย่ก็โน้มตัวมากดเธอไว้ที่เบาะรถ
ดวงตาเวินลั่วฉิงเบิกกว้าง ทำที่นี่？บนถนนที่คนผ่านไปมา？
กระจกรถด้านหน้าสามารถมองเข้ามาได้……
“วันหลังฉันเจอเรื่องอะไรจะบอกคุณทั้งหมด บอกทันที”เวินลั่วฉิงรู้ว่าเขาไม่ทำอะไรเธอตรงนี้จริงๆหรอก เขาก็แค่อยากบรรลุเป้าหมายเอง
“แน่ใจ？”ดังคาด คุณชายสามเย่ได้ยินเธอพูด ร่างกายพลันถอยออก ดวงตาทั้งคู่จับจ้องอยู่ที่เธอ
“แน่ใจ ผมรับรอง”เวินลั่วฉิงไม่กล้าก้าวร้าวกับเขาแล้ว เธอยอมรับ เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้เขาเลย คนนี้ใจดำและร้ายกาจจริงๆ
“ถ้าวันหลังทำไม่ได้ล่ะ？”คุณชายสามเย่รู้สึกว่าเรื่องนี้เขาต้องให้เธอหลาบจำ ให้เธอจำจุดนี้ตลอดไป
มุมปากเวินลั่วฉิงอดยกขึ้นไม่ได้ คนนี้ได้คืบจะเอาศอกหรือเปล่า？
แต่เวินลั่วฉิงสบตากับเขา สุดท้ายก็แอบถอนหายใจ จากนั้นพูดเสียงต่ำ “ทำไม่ได้ก็แล้วแต่คุณจะลงโทษ”
“จำคำที่คุณพูดให้ดี”คุณชายสามเย่ได้ยินคำพูดของเธอ มุมปากยกขึ้นยิ้มด้วยความพอใจ ไม่พูดไม่ได้ว่า ผู้หญิงคนนี้บางครั้งก็ทำให้เขาพอใจเป็นพิเศษ
“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องออกหน้าแล้ว ไม่ต้องเรื่องอะไร คุณก็ไม่ต้องสนใจ”คุณชายสามเย่ประทับรอยจูบที่ริมฝีปากเธอ จากนั้นก็กำชับเสียงต่ำ
คนพวกนั้นต่างเป็นผู้ร้ายโหดเหี้ยม เธอออกโรงแทนเรื่องนี้จะมีอันตรายได้
ต่อจากนี้เป็นการตามจับผู้ร้ายที่หลบหนี ซึ่งไม่เกี่ยวกับเธออีก
“ได้”ครั้งนี้เวินลั่วฉิงตอบอย่างเชื่อฟัง อันที่จริงตอนเธอออกจากสถานีตำรวจก็ตัดสินใจไม่ยุ่งเรื่องนี้แล้ว
เรื่องสำหรับเรื่องแม่ของเธอ เธออยากสืบให้กระจ่างอีกสักนิด แต่เธอก็กลัวเล็กน้อย เธอกลัวเรื่องที่สืบออกมาไม่เป็นผลดีกับแม่เธอ
คุณแม่เสียไปหลายปีแล้ว เธอไม่อยากขุดเรื่องไม่ดีพวกนั้น เธอกลัวตัวเองรับไม่ได้ เธอยิ่งกลัวท่านปู่ถังกับท่านย่าถังรับไม่ได้
เธอรู้ว่าบางครั้งความจริงแสนโหดร้าย ไม่ว่าจะกับคนตายหรือกับคนมีชีวิตก็ไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องดี
ดังนั้นเวลานี้เวินลั่วฉิงรู้สึกขัดแย้งกันเองเล็กน้อย
สืบ？หรือไม่สืบ？
เวลานี้ได้ยินคำพูดของคุณชายสามเย่ เวินลั่วฉิงตัดสินใจฟังเขา
“ครั้งนี้เชื่อฟังอย่างนี้ เอารางวัลอะไร？”คุณชายสามเย่ได้ยินเธอตอบอย่างเด็ดขาด มุมปากอดยกยิ้มไม่ได้ หากผู้หญิงคนนี้เชื่อฟังอย่างนี้ตลอดจะดีแค่ไหน
“คุณอยากให้รางวัลอะไร？”เวินลั่วฉิงมองเขา พลางกะพริบตา เธอรู้สึกว่ารางวัลของคุณชายสามเย่ อาจเป็นเป็นเรื่องดีกับเธอก็ได้
“คุณคืนลูกน้องของถังหลินไป ผมจัดบอดี้การ์ดให้คุณสองคน”อันที่จริงตั้งแต่ต้นคุณชายสามเย่ก็วางแผนเรื่องนี้ไว้แล้ว ดำเนินการมาทีละขั้นตอน สุดท้ายกลายเป็นรางวัลเสียอย่างนั้น！
“ฉันไม่ต้องการบอดี้การ์ด เรื่องนี้จบแล้ว”เวินลั่วฉิงคัดค้านด้วยจิตใต้สำนึก เธอไม่ชอบให้คนตามเธออยู่ด้านหลัง ตอนแรกเตรียมบอดี้การ์ดสองคนนั้นให้คุณปู่เวินไว้ต่างหาก
“เรื่องนี้ไม่มีสิทธิ์เจรจา”แต่คุณชายสามเย่กลับโต้การคัดค้านของเธอ สิ่งไม่คาดฝันอาจเกิดได้ทุกเมื่อ เขาไม่ป้องกันไม่ได้
เวินลั่วฉิงเห็นท่าทางแน่วแน่ของเขา ก็เบ้ปาก ไม่ได้พูดอะไรอีก แต่เธอเอียงหน้าไปด้านนอกเล็กน้อย ไม่อยากสนใจเขาอีก
“ทำไม？โกรธเหรอ？”คุณชายสามเย่เห็นท่าทีของเธอก็อดหัวเราะไม่ได้ ไม่ค่อยเห็นเธองอนอย่างนี้บ่อยๆ
“ฉันเหนื่อยแล้ว อยากกลับบ้าน”เวลานี้เวินลั่วฉิงอารมณ์ไม่ดีนิดๆ เธอไม่ชอบให้ใครมาติดตามเธอ แต่เธอรู้ว่าเวลานี้เธอปฏิเสธยังไงเขาก็ไม่รับปาก
