บทที่ 724 การตรวจดีเอ็นเอที่ทำให้เธอขวัญหนีดีฝ่อ (14)
เย่ซือเฉินเป็นคนโทรมา！！
เย่ซือเฉินโทรมาตอนนี้ทำให้เธอไม่กล้ารับสาย
แน่นอน เธอรู้ว่าก่อนผลตรวจDNAจะออกมา เย่โป๋เหวินไม่บอกเย่ซือเฉินเด็ดขาด ดังนั้นเธอไม่กังวลว่าตอนนี้เย่ซือเฉินจะรู้อะไร เธอกังวลว่าตัวเองจะระงับอารมณ์ไม่อยู่ แล้วถูกเย่ซือเฉินสังเกตเห็นความผิดปกติ
นิ้วมือของเธอสั่นระริก กำลังลังเล อยากกดรับแต่กลับไม่ได้กด
เวินลั่วฉิงลังเลอยู่อย่างนี้ เสียงเรียกเข้าก็ดับลง เวินลั่วฉิงชะงัก จากนั้นก็ถอนหายใจเบาๆ
เพียงแต่เสียงหยุดไม่ถึงสองวินาทีก็ดังขึ้นอีกครั้ง ซึ่งยังคงเป็นเบอร์ของเย่ซือเฉิน
ลุงหลี่มองเธอกำมือถือไว้ จ้องมองแต่มือถือ แต่ไม่รับสาย เขาก็อดแปลกใจไม่ได้
เวินลั่วฉิงมองเบอร์ที่แสดงบนหน้าจอ พลางอดเม้มปากไม่ได้
เธอรู้จักเย่ซือเฉินดี หากเธอไม่รับสาย เขาต้องโทรติดต่อกัน โทรมาตลอด หากโทรไม่ติด เขาคงไปหาเธอที่บ้านตระกูลถังโดยตรงเลย
เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก สุดท้ายก็กดรับสาย และพยายามให้อารมณ์ของตัวสงบมากที่สุด มั่นใจว่าคงไม่เผยพิรุธแล้ว จึงเตรียมปริปากพูด “……”
“คุณอยู่ไหน？”เพียงแต่เธอยังไม่ทันพูดออกมา เสียงเย่ซือเฉินก็ส่งมา น้ำเสียงนั้นมีความร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด
“ทำไม？”เวินลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย เขาโทรหาเธอกะทันหันเช่นนี้ ยังใช้น้ำเสียงอย่างนี้ คือเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ？
เขาไม่ใช่รู้อะไรแล้วใช่ไหม？
หรือเย่โป๋เหวินบอกเขาแล้ว？
แต่ผลตรวจคงไม่เร็วขนาดนี้หรอก ก่อนที่ผลตรวจจะออกมา เย่โป๋เหวินไม่น่าจะบอกให้คนอื่นรู้
ยิ่งไม่น่าจะบอกเย่ซือเฉิน！！
“คุณอยู่ไหน？”เพียงแต่เย่ซือเฉินไม่ได้ตอบคำถามเธอ แต่ไล่ถามหนึ่งประโยคอีกครั้ง
“ฉันอยู่……”เวินลั่วฉิงลังเล คิดว่าเธอจะพูดโกหกดีไหม บอกว่าเธออยู่บ้านตระกูลถังดีหรือเปล่า
“อย่าบอกผมว่าคุณอยู่บ้านตระกูลถัง ผมรู้ว่าคุณไม่อยู่”เพียงแต่ เธอยังไม่ทันพูดจบ อีกฝั่งหนึ่งของสาย เย่ซือเฉินกลับพูดอย่างรวดเร็วหนึ่งประโยค
เวินลั่วฉิง“……”
แม้มีโทรศัพท์กั้นระหว่างกัน แต่เธอก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่？
ตอนนี้เขาเก่งกาจกว่านักเชี่ยวชาญด้านจิตวิทยาอย่างเธออีก
ยังมีอีก ทำไมเขารู้ว่าเธอไม่อยู่บ้านตระกูลถัง？หรือเขาเคยไปที่บ้านตระกูลถังมาก่อน？！
“คุณอยู่ไหน？คุณไปไหนมา？”เย่ซือเฉินไม่ได้ยินเธอตอบ น้ำเสียงราวกับมีอารมณ์อื่นแฝงอยู่
“คุณหาฉันมีเรื่องอะไร？”เวินลั่วฉิงสูดลมหายใจเข้า สูดลมหายใจออก ทำให้ตัวเองรักษาความสงบไว้ เธออยากรู้ว่าทำไมเย่ซือเฉินจึงร้อนใจหาเธอเช่นนี้
ก่อนหน้านี้เลขาหลิวส่งเธอกลับไป ตามหลักแล้วเวลานี้เย่ซือเฉินไม่ควรโทรหาเธอนี่ เพราะถ้าไม่ใช่เย่โป๋เหวินนัดเธอกะทันหัน เวลานี้เธอควรนอนอยู่ในบ้านตระกูลถัง
ตอนเธอนอน เย่ซือเฉินคงไม่โทรหาเธอ
หรือรู้อะไรแล้วจริงๆ？
เวินลั่วฉิงมีความกลุ้มใจ ดังนั้นจึงคิดมากกว่านิดหน่อย
“เวินลั่วฉิง คุณแอบไปทำอะไรลับหลังผม？”อีกฝั่งหนึ่งของสาย ดวงตาเย่ซือเฉินหรี่ขึ้นเล็กน้อย บัดนี้น้ำเสียงคล้ายกับหนักอึ้งหลายส่วน
เวินลั่วฉิงได้ยินเขาพูดอย่างนี้ มือที่กุมมือถือไว้แน่นก็เก็บกลับมาด้วยจิตใต้สำนึก
คำพูดของเขาหมายความว่ายังไง？อีกทั้งน้ำเสียงเขาฟังดูแปลกๆชอบกล……
เขารู้แล้วจริงๆเหรอ？
เวินลั่วฉิงรู่ว่าเรื่องนี้จนถึงขณะนี้ มีเพียงเธอกับเย่โป๋หวินเท่านั้นที่รู้
“ฉันแอบทำอะไรลับหลังคุณได้เหรอ？”เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ ตอบแบบหยั่งเชิงหนึ่งประโยค
“เวินลั่วฉิง คุณมีเรื่องปิดผมไว้จริงๆใช่ไหม？”อีกฝั่งหนึ่งของสาย เย่ซือเฉินชะงัก ทำไมเขารู้สึกว่าน้ำเสียงของเธอรู้สึกผิดในใจ
ไม่ใช่ไปทำอะไรจริงๆโดยปิดบังเขาหรอกนะ？
ได้ยินคำพูดของเขา เวินลั่วฉิงโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด ที่แท้เขาไม่ได้รู้อะไรเลย ที่แท้เมื่อกี้เขาแค่ถามไปงั้นๆ
“ฉันแอบคุณไปเดทกับผู้ชายคนอื่น คุณเชื่อไหมล่ะ？”ตอนนี้เวินลั่วฉิงไม่อยากให้เขารู้เรื่องไปพบหน้าเย่โป๋เหวิน เธอกลัวเย่ซือเฉินไล่ถาม จึงจงใจตอบแบบกึ่งจริงกึ่งมั่ว
“คุณลองดูสิ……”ดังคาด เธอพูดเช่นนี้ก็เปลี่ยนจุดสนใจของเย่ซือเฉินได้สำเร็จ ได้ยินเขาขบฟันพูด มุมปากเธอก็อดยกขึ้นไม่ได้
เขาเป็นคนเผด็จการเสมอ เธอรู้ดีมาโดยตลอด แต่ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอกลับชอบความเผด็จการของเขาอย่างนี้
“อยู่ไหน？ผมไปหาคุณ”เย่ซือเฉินไม่เชื่อในคำพูดของเธอหรอก แต่เขาอยากเจอเธอ ทันทีทันใด อยากเจอเธอเดี๋ยวนี้
“ฉันเหนื่อยแล้ว อยากกลับไปนอนที่บ้าน”ได้ยินเขาบอกว่ามาหาเธอ เวินลั่วฉิงปฏิเสธด้วยจิตใต้สำนึก เธอรู้ว่าเวลานี้อารมณ์ของเธอไม่สะดวกเจอหน้าเขา
เธอกลัวควบคุมตัวเองไม่ได้ เผยพิรุธออกมา แล้วถูกเขาสังเกตเห็นในที่สุด
อาจสามารถตบตาในสายได้ หากเจอหน้ากัน เธอก็ไม่กล้ารับรอง
บางครั้งสายตาของเย่ซือเฉินร้ายกาจกว่าเธอมาก
ก่อนผลจะออกมา เธอให้เย่ซือเฉินรู้เรื่องนี้ไม่ได้
ถึงแม้ในใจเธอก็รู้ว่ามีความเป็นไปได้น้อยที่เธอจะเป็นลูกสาวเย่โป๋เหวิน แต่ถ้าใช่ล่ะ？
ถ้าเธอเป็นลูกสาวของเย่โป๋เหวินจริงๆล่ะ？
ถ้าใช่จริงๆ เธอจะไม่ให้เย่ซือเฉินรู้ ดังนั้นตอนนี้เธอจำเป็นต้องปิดบังเย่ซือเฉินไว้ก่อน
ดังนั้นตอนนี้เจอหน้ากันไม่ได้
“ผมพาคุณกลับไปนอนที่บ้านด้วยกัน”เย่ซือเฉินไม่รู้ว่าเวลานี้อารมณ์เธอซับซ้อน ได้ยินคำพูดของเธอ มุมปากเขาก็อดยกขึ้นไม่ได้
ก่อนหน้านี้เขาให้เธอกลับก่อน เพราะอยู่รอคุยกับคุณหมอ ตอนนี้เขาก็คิดจะกลับบ้านแล้ว งั้นก็กลับพร้อมกันทีเดียวเลย เพราะยังไงเสียวันนั้นเขาโดนวางยา พวกเราก็อยู่ด้วยกันอีกแล้ว
“ไม่เอา ไปพร้อมกับคุณยิ่งเหนื่อยกว่าเดิม”ครั้งนี้เวินลั่วฉิงปฏิเสธแบบสมเหตุสมผล จึงเป็นธรรมชาติไม่น้อย
“ฉิงฉิง คุณคิดอะไรอยู่ ผมเคยพูดว่าจะทำอะไรเหรอ？”เย่ซือเฉินได้ยินเธอพูดก็อดหัวเราะไม่ได้
เวินลั่วฉิง“……”
“เด็กดี？บอกผมว่าคุณอยู่ไหน ผมไปรับคุณ”บัดนี้น้ำเสียงของเย่ซือเฉินอ่อนนุ่มเป็นพิเศษ ยังเจือความยั่วยวนไว้ด้วย
“ตอนนี้ฉันใกล้ถึงบ้านตระกูลถังแล้ว คุณกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ เมื่อคืนคุณยังไม่ได้พักผ่อนทั้งคืนเลย”ดวงตาเวินลั่วฉิงกะพริบเร็วๆ อันที่จริงตอนนี้เธอเพิ่งออกจากโรงแรมไม่นาน ยังต้องใช้เวลาเดินทางไปถึงบ้านตระกูลถังอีกเยอะ
“ผมรอคุณอยู่นอกประตูบ้านตระกูลถัง”เย่ซือเฉินไม่รับการปฏิเสธจากเธอ และไม่ยอมรับเหตุผลใดๆทั้งสิ้น เขาอยากเจอหน้าเธอ
อยากเป็นพิเศษ
“คุณอยู่นอกประตูบ้านตระกูลถังเหรอ？”เวินลั่วฉิงตกใจ อดเสียงดังไม่ได้
“ใกล้ถึงแล้ว ทำไม？”ได้ยินเธอเสียงดังมากขึ้น ดวงตาเย่ซือเฉินก็หรี่ขึ้น เธอตอบสนองอย่างนี้คืออะไร？
