บทที่ 747 ได้แก้แค้นคนกากๆ มันสะใจมาก (1)
ตามหลักแล้ว น่าจะเป็นแค่คนแปลกหน้าคนหนึ่ง แต่ว่าเวินลั่วฉิงกลับรู้สึกว่าผู้หญิงที่สวมแว่นดำคนนั้นดูแล้วหน้าตาคุ้นๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน
เวินลั่วฉิงกำลังคิดอยู่ ผู้หญิงคนนั้นก็หันมา ถึงแม้ว่าเธอจะสวมแว่นดำ แต่ว่าเวินลั่วฉิงก็ยังรู้สึกถึงความโหดร้ายในแววตาของเธอ
ร่างกายของเวินลั่วฉิงค่อยๆ แข็งไป จู่ๆ เธอก็นึกถึงเรื่องราวเมื่อห้าปีก่อน ผู้หญิงที่อยู่ในโรงแรมคนนั้น
ห้าปีก่อนในโรงแรม ตอนนั้นผู้หญิงคนนั้นสวมแว่น ใบหน้าก็ถูกบังไว้ ตอนพูดก็ใช้เครื่องเปลี่ยนเสียง แต่ว่าแววตาของเธอในตอนนั้นโหดร้ายมาก เวินลั่วฉิงกลับจำได้อย่างชัดเจน
ต่อมา เพราะว่าจะต้องหลบเย่ซือเฉิน ตอนนั้นเวินลั่วฉิงไม่ได้ไปสืบ ต่อมาพอสืบอีกครั้ง ก็สืบไม่เจออะไรเลย
ดังนั้น จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังไม่รู้ว่าผู้หญิงที่ทำร้ายเธอในตอนนี้คือใคร
เวินลั่วฉิงหรี่ตา ส่วนสูงของผู้หญิงคนนี้กับผู้หญิงในตอนนั้นก็ไม่ต่างกันมาก
ขณะนี้ผู้หญิงคนนี้แค่สวมแว่นดำ ไม่ได้มิดชิดเหมือนห้าปีก่อน แต่ว่าในความทรงจำของเวินลั่วฉิงนั้นไม่ได้รู้จักกับเธอ
งั้นทำไมเมื่อห้ามีก่อนเธอถึงต้องทำร้ายเธอ?
สถานการณ์เมื่อห้าปีก่อนขอแค่ให้คนพวกนั้นทำสำเร็จ ผลที่ตามมาไม่สามารถนึกคิดได้เลย!!
ผู้หญิงเก็บสายตากลับไป จากนั้นก้มหน้าแล้วก็จากไป แม้กระทั่งคำขอโทษก็ไม่มี
เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าเมื่อกี้เธอน่าจะตั้งใจ
สำหรับเรื่องเมื่อห้าปีที่แล้ว ไม่มีหลักฐานอะไร ตอนนี้เวินลั่วฉิงก็ไม่ดีที่จะพูด
แต่ว่า หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นจากไปแล้ว ในแววตาของเวินลั่วฉิงมีความเย็นชาเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเจน
เป็นหนี้ต้องจ่าย ทำผิดก็ต้องชดใช้กรรม หากเรื่องราวเมื่อห้าปีก่อนผู้หญิงคนนี้เป็นคนทำจริงๆ เธอไม่ปล่อยให้ผ่านไปไปแบบนี้แน่นอน
ผู้หญิงคนนั้นเดินไปยังตรงที่ติดกับหน้าต่าง มีระยะทางที่ค่อนข้างไกลจากที่นั่งของเวินลั่วฉิง เธอไม่ได้มองเวินลั่วฉิงอีก ราวกับว่าไม่รู้จักเวินลั่วฉิง
พวกผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ มองเวินลั่วฉิงออก ก็เริ่มอดพูดวิจารณ์ไม่ได้
“ยี๋ นั่นไม่ใช่เวินลั่วฉิงหรอ? พูดจริงนะ ชี้เหร่มากๆ เลย ทำไมคุณชายสามเย่ถึงแต่งงานกับเธอ?”
“คุณชายสามเย่แค่สารภาพรักในงานแถลงข่าวไม่ใช่หรอ ไม่แน่อาจจะเป็นรักแท้ก็ได้?”
“ถ้าเป็นรักแท้คุณชายสามเย่ก็ไม่หมั้นกับตระกูลกู่แล้ว อีกอย่างผู้หญิงที่จูบกับคุณชายสามเย่ที่หน้าประตูวันนั้นก็ไม่ใช่เวินลั่วฉิง”
“เป็นอย่างนี้แล้ว คุณชายสามเย่จะแต่งงานกับกู่หยิงหยิงจริงๆ หรอ?”
“คุณชายสามเย่จะแต่งงานกับกู่หยิงหยิงหรือเปล่าไม่รู้ แต่ฉันรู้ว่าคุณชายสามเย่ไม่แต่งงานกับกู่หยิงหยิงแน่นอน”
ผู้หญิงที่นั่งข้างหน้าต่างได้ยินคำพูดประโยคสุดท้ายของผู้หญิง มือคู่หนึ่งกำหมัดแน่น แววตาคู่หนึ่งในแว่นตาดำอึมครึมได้น่ากลัวมาก
ระยะห่างของเวินลั่วฉิงค่อนข้างจะไกลจากเขา เขาได้ใช้หางตามองมา ก็ยังมองเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของผู้หญิงคนนั้น
เวินลั่วฉิงเห็นเธอเหมือนอยากจะมาหักนิ้วของตัวเองทิ้ง มองเห็นความเกลียดแค้นในแววตาที่ปกปิดไม่อยู่
ดังนั้น เวินลั่วฉิงยิ่งแน่ใจไปใหญ่แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือผู้หญิงที่ทำร้ายเธอเมื่อห้าปีก่อน
ดูเหมือนว่า เรื่องเมื่อห้าปีก่อนต้องไปสืบดีๆ แล้ว
“ที่รัก เกิดอะไรขึ้น?” เห่อถงถงเข้ามาในร้านอาหาร เห็นเวินลั่วฉิง ก็เดินตรงมาเลย
“ไม่เป็นอะไร จัดการแล้ว เธอไม่ต้องห่วง” เวินลั่วฉิงเก็บสายตากลับมา ไม่ได้มองผู้หญิงคนนั้นอีก
“เธอกับคุณชายสามเย่เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมฉันเห็นว่าคุณชายสามเย่จะหมั้นกับกู่หยิงหยิงแล้ว?” ตอนนี้เห่อถงถงรู้แล้วว่าเด็กน้อยสองคนนั้นเป็นของเย่ซือเฉิน และก็รู้แล้วว่าเย่ซือเฉินชอบเวินลั่วฉิง
ดังนั้นเธอรู้สึกว่าเรื่องนี้นิ่งแปลกไปใหญ่
เวินลั่วฉิงมองเธอ ยิ้มแล้วยิ้ม ไม่ได้ตอบ
“ทำไมเธอถึงไม่กระวนกระวายเลย? ผู้ชายที่เพอร์เฟกต์อย่างคุณชายสามเย่จะไปหาที่ไหนอีก อีกอย่างในใจของคุณชายสามเย่ก็มีเธอ แล้วก็ลูกน้อยอีกสองคนอีก…….” เสียงของเห่อถงถงต่ำลงเล็กน้อย แต่กลับกดทับความกระวนกระวายของเธอไม่ได้
เธอกระวนกระวายกว่าเวินลั่วฉิงอีก
“วางใจได้ เขาเป็นผู้ชายของฉัน ฉันไม่ให้เขาถูกแย่งไปแน่” เวินลั่วฉิงมองเห่อถงถง รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ จางหายไป
ตอนนี้ เธอรู้แล้วว่าตัวเองนั้นมีความรู้สึกต่อเย่ซือเฉิน แน่นอนว่าจะไม่ปล่อยมือ ยิ่งไปกว่านั้นคือจะไม่ให้ใครแย่งเขาไป
เห่อถงถง “……….”
อัยโยเวย เธอจากไปไม่ถึงหนึ่งเดือน ตกลงพลาดอะไรไปกันแน่?
ในที่สุดเจ้าฉิงฉิงน้อยบ้านเธอก็ฉลาดแล้ว นี่คุณชายสามเย่ถูกแท็กพิเศษของฉิงฉิงน้อยติดเอาไว้แล้ว
สุดยอดมาก
“ฉันรู้สึกว่าได้พลาดสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดในทั้งชีวิตนี้ไป” เห่อถงถงวางใจแล้ว ยิ้มจนหรี่ตาขึ้นมาแต่แค่นึกถึงช่วงเวลานี้ไม่ได้อยู่กับเธอที่เมืองA มีความเสียใจเล็กน้อย
“แน่นอนอยู่แล้ว ช่วงนี้แต่ละเรื่องสนุกกว่าและมหัศจรรย์กว่าแต่ละเรื่องเลย” เวินลั่วฉิงยิ้มโค้งที่ริมฝีปาก อยู่ต่อหน้าเห่อถงถง เธอสามารถปล่อยวางผ่อนคลายได้ ไม่มีเรื่องอะไรที่จะไม่พูด
เวินลั่วฉิงได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ให้กับเห่อถงถง
ตอนที่เวินลั่วฉิงพูดถึงเรื่องที่หลี่หยุนลักพาตัวเธอ เห่อถงถงอดไม่ได้ด่าออกมาเลย “ให้ตายเถอะ ทั้งบ้านของเวินจีหยันนี่ไม่เอาหน้าเลยจริงๆ”
“แล้วเธอตัดสินใจจะแต่งงานกับคุณชายสามเย่เมื่อไหร่ล่ะ?” แต่ว่า สิ่งที่เห่อถงถงเป็นห่วงที่สุดก็ยังเป็นเรื่องความสุขของเวินลั่วฉิง “จริงด้วย เรื่องของลูกน้อยทั้งสอง คุณชายสามเย่รู้ไหม”
เวินลั่วฉิงกำลังอยากจะตอบ จู่ๆ ผู้หยิงสองคนก็เดินตรงมาตรงหน้าเธอ
เห่อถงถงเงยหน้าขึ้น ในตอนที่เห็นผู้หญิงสองคนนั้น สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจน
“คุณหญิงจี้” เห่อถงถงสูดหายใจลึก แล้วลุกขึ้น ทักทาย
เวินลั่วฉิงก็เดาออกถึงสถานะของทั้งสอง
“คุณเห่อ เราคุยกันหน่อยค่ะ” คุณหญิงจี้มองเห่อถงถง ท่าทีถือว่ามีความเกรงใจอยู่ แต่ว่าความดูถูกในแววตากลับไม่สามารถปกปิดได้
หยางชิงชิงจ้องเห่อถงถงด้วยความโหดร้าย ราวกับว่าจะฉีกเธอทิ้ง
“คุณหญิงจี้อยากจะคุยอะไรคะ?” เห่อถงถงรู้ว่าคุณหญิงจี้ไม่ชอบเธอ เมื่อก่อนไม่ชอบ ตอนนี้ยิ่งไม่ชอบ เธอรู้ว่าเรื่องที่คุณหญิงจี้จะคุยกับเธอไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่
เห่อถงถงไม่อยากคุยกับเธอเลย แต่ว่าเธอคือคุณแม่ของจี้หซี เธอไม่อยากให้จี้หซีลำบากใจ ฉะนั้นถึงแม้เธอจะไม่ยอม ก็ต้องทน
“เธอให้เพื่อนของเธอออกไปก่อน” คุณหญิงจี้หันไป มองเวินลั่วฉิงไปหนึ่งที ท่าทีหยิ่งยโส อีกอย่างจะมีความดูถูกและประชดแฝงอีกด้วย
เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเธอมองเวินลั่วฉิงออก
“เธอคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน คุณหญิงจี้มีเรื่องอะไรสามารถพูดได้ตรงๆ ค่ะ เธอไม่ต้องออกไป” เห่อถงถงสามารถทนคุณหญิงจี้ได้ แต่ว่าเธอไม่มีทางยอมให้คุณหญิงจี้ดูถูกฉิงฉิงของเธอ
“อ๋า ที่แท้คุณเวินก็คือเพื่อนสนิทของเธอหรอ ช่วงนี้เกิดเรื่องสนุกกับคุณเวินเยอะมากเลย ในเมืองAนี้ไม่มีใครที่ไม่รู้” หยางชิงชิงเหมือนว่ามีจุดอ่อนอะไรอยู่ในมือ บนใบหน้าเต็มไปด้วยความประชด “ได้ยินว่าคุณเวินบังคับให้คุณปู่เย่กระโดดตึก ได้ยินว่าคุณเวินถูกคุณชายสามเย่ทิ้งแล้ว ยังได้ยินอีกว่าคุณเวินไม่สามารถมีลูกได้……”
