เด็กน้อยถังจื่อซีสวยขนาดนี้ น่ารักขนาดนี้ พวกเขาเลยอยากรู้ว่าผู้หญิงแบบไหนที่คลอดลูกสาวอย่างนี้ได้
แน่นอน พวกเขายิ่งอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เกี่ยวข้องกับคุณชายสามเย่หรือเปล่า？ล้วนอยากรู้ว่าถังจื่อซีเป็นลูกสาวของคุณชายสามเย่หรือเปล่า？
เวลานี้เวินลั่วฉิงมองไปตามเสียงเรียก จากนั้นก็เห็นถังจื่อซีอย่างไม่มีสิ่งกีดขวาง แต่เธอยังเห็นถังจื่อซีอยู่กับเย่ซือเฉินด้วย ชั่วขณะนั้นเวินลั่วฉิงรู้สึกมึนงงมาก
เกิดอะไรขึ้น？！
ทำไมลูกรักจื่อซีถึงอยู่กับเย่ซือเฉินได้？ลูกจื่อซีมาได้ยังไง？มาคนเดียวเหรอ？
เป็นไปไม่ได้ที่จื่อซีจะมาคนเดียว อย่างน้อยก็ต้องมาจื่อโม่ตามเป็นเพื่อนมาด้วยแหละ？
ทว่าเวินลั่วฉิงไม่เห็นถังจื่อโม่เลย พลางขมวดคิ้วมุ่น……
เห้อถงถงไม่เห็นเวินลั่วฉิงที่อยู่ด้านหลัง เธอคิดว่าถังจื่อซีเรียกเธอ เพราะปกติตอนที่เวินลั่วฉิงไม่อยู่ ถังจื่อซีก็เรียกเธออย่างนี้เสมอมา
บัดนี้เด็กน้อยถังจื่อโม่ก็หลบไปอยู่อีกทาง ความรู้สึกน้อยใจกับอ่อนแอของถังจื่อโม่เมื่อสักครู่ เห้อถงถงก็เก็บอยู่ในสายตา เธอเข้าใจความคิดของถังจื่อโม่
เห้อถงถงมักเป็นคนไหวพริบไวในช่วงเวลาสำคัญ เธอเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าก็รีบพุ่งเข้าหาถังจื่อซี พลางกอดถังจื่อซีไว้ในอ้อมแขน“ลูกรัก ในที่สุดแม่ก็หาหนูเจอแล้ว แม่ตกใจหมดเลย หนูไปไหนมา？”
“ลูกรัก แม่ให้หนูรออยู่ด้านนอกไม่ใช่เหรอ？ทำไมหนูวิ่งเพ่นพ่านคนเดียวล่ะ？ทำให้แม่หาไม่เจอเลย หนูรู้ไหมว่าแม่กังวลมากเลย”ช่วงเวลาสำคัญทักษะการแสดงของเห้อถงถงนั้นยอดเยี่ยมมากเลย
“หม่ามี้”ถังจื่อซีเรียกเสียงเบาอีกครั้ง ปกติเธอก็เรียกเห้อถงถงอย่างนี้อยู่แล้ว แต่ตอนนี้ขณะที่เธอเอ่ยคำว่าหม่ามี้อยู่นั้น ดวงตาของเธอก็มองไปยังเวินลั่วฉิง แม่ถูกร่างกายของเห้อถงถงบังไว้พอดิบพอดี
เย่ซือเฉินได้ยินเด็กน้อยเรียกเห้อถงถงว่าหม่ามี้ หัวใจก็หล่นวูบอย่างรู้สึกหดหู่และผิดหวัง
เมื่อกี้เขาคิดว่าเด็กคนนี้เรียกเวินลั่วฉิง คิดว่าแม่ของเด็กน้อยคนนี้คือเวินลั่วฉิงจริงๆ นาทีนั้นหัวใจของเขาโผล่ความวู่วามขึ้นมา เพียงแต่ความจริงยืนยันว่า เมื่อกี้เขาคิดมากไปเอง
ที่แท้คนที่เด็กเรียกไม่ใช่เวินลั่วฉิง
เด็กคนนี้จะน่ารักขนาดไหนก็ไม่ใช่ลูกสาวของเขา เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นลูกสาวของเขา มันเป็นเรื่องที่ไม่ต้องสงสัยเลย
คุณชายสามเย่เห็นเวินลั่วฉิงยืนอยู่ตรงจุดที่ไกลออกไป ถึงแม้จะอาลัยอาวรณ์ แต่ก็ปล่อยมือเล็กของถังจื่อซีออก
เวินลั่วฉิงเห็นเห้อถงถงพุ่งตรงเข้ามา ดวงตาก็กะพริบรัวๆ แล้วอันนี้คือเกิดอะไรขึ้นอีก？
ตอนแรกเวินลั่วฉิงก็เตรียมจะเดินมาหาเห้อถงถง ดังนั้นเธอกับเห้อถงถงอยู่ในทิศทางเดียวกัน ซึ่งเธอยืนอยู่ด้านหลังเห้อถงถงด้วยระยะห่างประมาณสิบเมตร
เมื่อสักครู่ถังจื่อซีมองเธอแล้วเรียกว่าหม่ามี้ นอกจากสายตาของคุณชายสามเย่ที่หยุดอยู่ที่เวินลั่วฉิงแล้ว คนอื่นก็ไม่ได้เห็นเวินลั่วฉิงเลย
ฉะนั้นเวลานี้เห้อถงถงวิ่งเข้าไปอุ้มถังจื่อซี ทุกคนก็ไม่สงสัย ต่างเข้าใจว่าเห้อถงถงก็คือแม่ของถังจื่อซี
เวินลั่วฉิงได้ยินถังจื่อซีเรียกหาแม่ จึงอยากเดินเข้าไปหาด้วยจิตใต้สำนึก แต่เห้อถงถงกลับวิ่งไปก่อนหนึ่งก้าว เธอจึงได้แต่หยุดเดิน
เพราะสถานะของเด็กทั้งสองคนพิเศษ หากตอนนี้เธอไปกับเห้อถงถงด้วยคงไม่เหมาะสม
ที่นี่คือห้างสรรพสินค้า ผู้ชมมามุงดูเยอะมาก
คุณชายสามเย่มองเห้อถงถงที่อุ้มถังจื่อซีไว้แน่น จากนั้นก็มองเวินลั่วฉิงที่ยืนอยู่กับที่ มุมปากเขาเม้ม ไม่ได้ขยับ ไม่ได้พูดอะไร
บัดนี้อารมณ์เขาซับซ้อนมาก ซับซ้อนมากๆ
“ที่แท้คุณก็เป็นแม่ของเด็กคนนี้นี่เอง นิสัยของลูกคุณที่เที่ยวนับพ่อไปเรื่อยมันไม่ดี อายุน้อยๆก็โกหกเป็นแล้ว พูดโกหกก็ไม่เท่าไหร่หรอก แต่เกรงว่าคุณที่เป็นแม่จะเป็นคนสั่งให้เด็กทำ？คุณอยากแต่งเข้าตระกูลเศรษฐีจนบ้าไปแล้วหรือไง？ถึงกลับใช้เด็กเป็นเครื่องมือ”เจ้าเยว่หรูที่โดนไล่ออกไปเมื่อกี้ หลังได้ยินถังจื่อซีเรียกแม่ก็กลับมาอีกครั้ง
ตอนเจ้าเยว่หรูเห็นเห้อถงถง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน แต่แววตากลับฉายความอิจฉา เพราะเห้อถงถงหน้าตาสะสวย หุ่นก็ดีเจ้าเยว่หรูรู้สึกริษยาเต็มแก่
สิ่งที่เจ้าเยว่หรูเกลียดที่สุดก็คือผู้หญิงหน้าตาดี
“เด็กคนนี้อายุน้อยๆก็ไม่ใฝ่ดี เด็กขนาดนี้ก็ทำเรื่องน่าไม่อาย อ่อย……”เพราะความริษยาในใจ อารมณ์ของเจ้าเยว่หรูจึงยิ่งมัวหมอง ดังนั้นจึงพูดหยาบคายแบบไม่น่าฟังเสียเลย
“โอ๊ย พูดอะไร？แน่จริงพูดอีกรอบหนึ่งสิ”ปกติเห้อถงถงเป็นคนมีนิสัยอ่อนโยน แต่เธอยอมให้หล่อนมาว่าเด็กๆไม่ได้ ได้ยินคำพูดของเจ้าเยว่หรู เธอก็ระเบิดอารมณ์ขึ้นมาทันทีทันใด
ถ้าจื่อซีไม่ได้อยู่ตรงนี้ เห้อถงถงก็จะกระโจนเข้าไปตบเธอสักสองฉาด ผู้หญิงคนนี้ช่างขยะแขยงนัก บัญชีที่หล่อนด่าจื่อซียังไม่ได้ชำระเลย ตอนนี้หล่อนยังกล้ามาหาเรื่องอีก？
ผู้หญิงขยะแขยงคนนี้อยู่ไม่เป็นสุขใช่ไหม？จื่อซีหัวแก้วหัวแหวนของเธอเป็นลูกสาวแท้ๆของคุณชายสามเย่ ย้ำ ลูกสาวแท้ๆ！！
“ฉันพูดผิดเหรอ？ฉันพูดแต่ความจริง คนตั้งเยอะตั้งแยะก็เห็นกันหมดแล้วว่าเมื่อกี้ลูกของคุณไปเรียกน้องชายของฉันว่าพ่อ ไร้ยางอายจริงๆ……”เจ้าเยว่หรูพนัดเรื่องฉีกหน้ากากนังจิ้งจอก บัดนี้เธอถือเห้อถงถงเป็นนังจิ้งจอกไปเสียแล้ว
เห้อถงถงได้ยินเจ้าเยว่หรูยังกล้าด่าถังจื่อซีอีก เพลิงโกรธในใจยิ่งแรงขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาทั้งคู่จ้องเขม็ง พล่ามออกมาว่า “อะไรที่เรียกว่าเรียกมั่ว คุณเชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันจะทำให้เขากลายเป็นพ่อของลูกสุดที่รักของฉัน”
ความหมายของเห้อถงถงคือ แค่เธอดึงตัวเวินลั่วฉิงมา เย่ซือเฉินก็จะกลายเป็นพ่อของจื่อซีทันที ถึงแม้เวินลั่วฉิงกับคุณชายสามเย่จะหย่ากันแล้ว แต่เด็กคนนี้เป็นลูกแท้ๆของคุณชายสามเย่ ซึ่งไม่มีใครเปลี่ยนแปลงจุดนี้ได้
ยิ่งไปกว่านั้น คุณชายสามเย่กับฉิงฉิงของเธอก็ใกล้จะแต่งงานกันอีกหนแล้ว
ขอเพียงคุณชายสามเย่กับเวินลั่วฉิงแต่งงานกันอีก ทุกอย่างก็ไม่ใช่ปัญหา
เพียงแต่คำพูดของเธอในหูของชาวบ้านแถวนี้กลับกลายเป็นอีกความหมายหนึ่ง ต่างคิดว่าเห้อถงถงอยากแต่งงานกับเย่ซือเฉิน
เธอแต่งงานกับคุณชายสามเย่ คุณชายสามเย่ก็ต้องกลายเป็นพ่อของลูกสาวเธอ？
เย่ซือเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย ผู้หญิงของเขามีเพียงคนเดียว ต้องเป็นเวินลั่วฉิงเท่านั้น เขาไม่มีทางแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นเด็ดขาด
แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เขาไม่ได้รู้สึกคัดค้านจะเป็นพ่อของเด็กผู้หญิงคนนี้เลย
ไม่เพียงแต่ไม่คัดค้าน คล้ายกับยังรอคอยด้วยความหวังอีกด้วย
ทว่ายังไงเสียเด็กก็ไม่ใช่ลูกของเขาอยู่ดี……
“ที่แท้คุณอยากใช้เด็กเป็นเครื่องมือจริงๆ ไก่ป่าอยากเป็นหงส์！คานด้านบนไม่ตรง คานด้านล่างย่อมบิดเบี้ยวตาม ไร้ยางอายกันทั้งคู่”เจ้าเยว่หรูได้ยินคำพูดของเห้อถงถงก็อึ้ง จากนั้นก็ลั่นวาจาถากถางอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เจ้าเยว่หรูยกระดับเสียงให้ดังขึ้น ด้วยเกรงว่าคนอื่นจะไม่ได้ยิน
