“คุณว่าใคร？คุณว่าใครไร้ยางอาย？คุณว่าฉันได้ แต่กล้าว่าลูกของฉัน ฉันไม่ยอมคุณหรอก เชื่อไหมว่าฉันจะกระชากคุณให้ตายได้เลย“เห้อถงถงเป็นดั่งแมวที่โดนเหยียบหาง ระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มเหวี่ยง เธอพับแขนเสื้อขึ้น ทำท่าจะตีกัน
เวินลั่วฉิงที่ยืนอยู่ตรงมุมที่ไกลออกไป เห็นท่าทางของเห้อถงถงแล้วก็อดส่ายหัวไม่ได้
ปกติเห้อถงถงเป็นกุลสตรีที่อ่อนโยนดั่งสายน้ำ！！！
ทว่าสิ่งที่เห้อถงถงรับไม่ได้คือการที่มีคนมีตำหนิลูกรักของเธอ
กลุ่มคน“……”
เลขาหลิว“……”
ผู้หญิงคนนี้ห้าวมาก ไม่เหมือนนิสัยของเจ้าหญิงน้อยเลย！！
ดวงตาของคุณชายสามเย่หรี่ขึ้น เขามองเห้อถงถงกับถังจื่อซีสลับกันไปมา
บัดนี้เห้อถงถงคล้ายกับลูกแมวอารมณ์เสีย ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความก้าวร้าว แต่ถังจื่อซีกลับทำหน้าสบายๆ เสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แม่เป็นอย่าง？ลูกเป็นอย่าง？ทำไมรู้สึกทะแม่งๆ คล้ายกับไม่ถูกตรงไหนสักที่หนึ่ง
ลูกสาวทำหน้าสบายๆ？คุณแม่ทำหน้าดุ？！หากกลับกันยังพอว่า
“อะไร？คุณยังอยากตบฉันด้วย？ไอ้คนต่ำช้าอย่างคุณพาไอ้สารเลวตัวกระจ้อยทำเรื่องอับอายแล้ว ทำไม？ว่าไม่ได้เหรอ？”เจ้าเยว่หรูคิดว่าตัวเองหาเหตุผลเข้าท่าเจอแล้ว พลางทำหน้าหยิ่งผยอง ด่าได้ลื่นไหลมากขึ้น เสียงดังมากขึ้น
เห้อถงถงหรี่ตาขึ้น ปล่อยมือที่จูงถังจื่อซีไว้ออก จากนั้นก็พุ่งเข้าหาเจ้าเยว่หรู เล็งหน้าของเจ้าเยว่หรูไว้ ก่อนจะสะบัดมือเข้าไปอย่างจัง
กล้าด่าหัวแก้วหัวแหวนของเธอ เธอทนความอัดอั้นตันใจนี้ๆไม่ได้
“เพี๊ยะ เพี๊ยะ……”สองฝ่ามือนี้ลงไป ช่างเป็นเสียงที่ชัดเจนเสนาะหูจริงๆ
คนมุงดู“……”
เวินลั่วฉิง“……”
เย่ซือเฉิน“……”
เลขาหลิว“……”
เลขาหลิวอึ้งไปหมด เอาจริงเหรอนี่？ผู้หญิงคนนี้ห้าวหาญมาก เมื่อกี้โลลิน้อยนั้นอ่อนโยนและสุขุมมาก！
เมื่อสักครู่โลลิน้อยนั้นใจเย็น สุขุม อ่อนโยนมาก เวลาด่ายังไม่ใช้คำหยาบคายเลย เวลาตีคนก็ตีแบบอารมณ์เรียบเฉย
ตอนนี้แม่ของสาวน้อยปรากฏตัว เดิมทีเขาคิดว่ายังได้ดูละครยอดเยี่ยมซักฉาก
คาดไม่ถึงแม่ของโลลิน้อยพูดจาไม่เข้าหูก็ใช้กำลังเลย
เมื่อกี้ถึงแม้โลลิน้อยจะถีบคนก็ท่าทางใจเย็น ทำตัวสบายๆ แต่ทำไมเมื่อเปลี่ยนเป็นแม่ของโลลิน้อย การกระทำก็พลิกแพลงไป？
แม่ลูกคู่นี้ประกอบเข้ากันแล้วช่างน่าแปลกประหลาดเหลือเกิน！！
เจ้าหญิงน้อยคงต้องเหมือนพ่อของเขาแน่ ใช่ เหมือนท่านประธานของเขา！！
แต่ว่า แต่ว่า เจ้าหญิงน้อยเหมือนไม่ใช่ลูกสาวของท่านประธาน！！
ทันใดนั้นเลขาหลิวรู้สึกสับสนเป็นอย่างยิ่ง
เวินลั่วฉิงก็อึ้ง เห้อถงถงลงมือจริงๆหรือนี่？การตบสองฉาดของเห้อถงถง เธอยืนไกลอย่างนี้ยังได้ยินเสียงชัดแจ๋วเลย
ทว่า เห้อถงถงมีไหวพริบไวมาก หลังเธอตบหน้าเจ้าเยว่หรูก็รีบถอยหลังไปสองก้าว
เด็กน้อยถังจื่อซียื่นนิ้วออกไปเอานิ้วจิ้มเลขาหลิวที่กำลังสับสนอยู่
เลขาหลิวได้สติพลันก้มหน้ามองถังจื่อซี“ทำไมเหรอ？”
“ถึงตาคุณแล้ว”เด็กน้อยถังจื่อซีบู้ปากไปยังเจ้าเยว่หรู ก่อนหน้านี้คุณชายสามเย่เพิ่งออกคำสั่งให้เลขาหลิวรับผิดชอบตบตี
ดังนั้นตอนนี้ถึงคราวที่เลขาหลิวจะต้องออกโรงแล้ว แม่ถงถงทำเพื่อเธอ เธอจะยอมให้หญิงชั่วมาทำร้ายแม่ถงถงไม่ได้
“แกกล้าตบฉันเหรอ？ไอ้นังแพศยา แกกล้าตบฉัน？ฉันจะเล่นงานแก……”เวลานี้เจ้าเยว่หรูได้สติก็โวยวายพร้อมกับพุ่งเข้าใส่เห้อถงถง เวลานี้หน้าของเธอบิดเบี้ยว โหดร้าย คล้ายกับอยากกินเห้อถงถงลงคอ
เลขาหลิว“……”
ท่าทางของเจ้าเยว่หรูตอนนี้ เขาแค่ดูก็กลัวแล้ว อยากหนีไปให้พ้นๆ แต่เมื่อกี้เจ้าหญิงน้อยออกคำสั่ง ถึงเขาจะกลัวเพียงใดก็คงเลี่ยงไม่ได้
ทว่าเขาเป็นลูกผู้ชายอกสามศอก ลงมือกับผู้หญิงไม่ดีแน่
ดังนั้น เลขาหลิวจึงขัดขวางเจ้าเยว่หรูไม่ให้เห้อถงถงโดนทำร้าย
“คุณอย่ามาขวางฉัน วันนี้ฉันจะสั่งสอนนังแพศยานี้ ฉันจะสั่งสอนนังนี่”ยามนี้ใบหน้าเจ้าเยว่หรูโหดเหี้ยมราวกับบ้าไปแล้ว ชวนให้คนดูหวาดหวั่นมาก
แน่นอน เลขาหลิวก็กลัว แต่เพื่อเจ้าหญิงน้อย เขาจำเป็นต้องขวางผู้หญิงคนนี้
หรวนซินซินกลับไม่ได้กลัวอะไรเลย อาจเป็นเพราะเคยชินกับสีหน้าเช่นนี้ของเจ้าเยว่หรูแล้ว
หรวนซินซินฉวยโอกาสที่ทุกคนจดจ่ออยู่กับเจ้าเยว่หรู เธอใช้ประโยชน์จากที่ตนตัวเล็ก แอบเดินอ้อมมาหาเห้อถงถง จากนั้นก็ยกเท้าถีบใส่เห้อถงถง
“ตีแกให้ตายเลย ตีให้นังจิ้งจอกให้ตายเลย ตีให้แพศยาให้ตายเลย ตีอีกะหรี่ให้ตายเลย”ขณะที่หรวนซินซินถีบ ในปากก็เปล่งถ้วยคำที่ไม่น่าฟังออกมา
แน่นอน หรวนซินซินไม่ใช่ถังจื่อซี เธอแค่ถีบไปเรื่อย ไม่เหมือนกับถังจื่อซีที่ถีบใส่จุดอ่อนของร่างกาย
และสิ่งสำคัญของหรวนซินซินคือด่าคน จึงถีบไม่เจ็บมากนัก
“เธอกล้าล่อทำร้ายเหรอ？”ถังจื่อซีเห็นหรวนซินซินถีบเห้อถงถงก็โมโห ถังจื่อซีตรงเข้าไปจับมือของหรวนซินซินพลางหมุนมาอีกทาง จากนั้นก็ลากออกมาแล้วผลักไปอีกทาง หรวนซินซินก็ล้มไปกองกับพื้นเรียบร้อย
เย่ซือเฉิน“……”
ผู้คน“……”
เลขาหลิว“……”
เย้ เย้ เย้ คนนี้แหละคือเจ้าหญิงน้อย！！
เก่งมากเลยใช่เปล่า？ตระการตามาใช่เปล่า？น่าเลื่อมใสมากใช่เปล่า？
เด็กอายุห้าขวบยัดเด็กอายุเก้าขวบ！！
ยัดให้เละได้ในเวลาหนึ่งนาที
ถึงแม้เด็กน้อยถังจื่อซีจะมีอายุแค่ห้าขวบ ถึงแม้เธอไม่ค่อยฝึกซ้อมทักษะการต่อสู้ แต่วิธีป้องกันตัวเธอนั้นก็เชี่ยวชาญไม่เบา
คุณลุงมู่หรงเคยสอนเธอ คุณแม่ก็เคยสอนเธอ ดังนั้นแค่รับมือกับคุณหนูที่ทำอะไรไม่เป็นอย่างหรวนซินซิน จึงเป็นเรื่องที่ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปาก
เธอไม่ต้องใช้แรงเลย แค่ใช้เทคนิคล้วนๆ
คุณชายสามเย่มองถังจื่อซีด้วยดวงตาเบิกกว้าง ก่อนหน้านี้ถังจื่อซีถีบเจ้าเยว่หรู เขาก็สังเกตเห็นถึงความไม่ชอบมาพากลแล้ว ซึ่งก่อนหน้านี้เขาไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก
ทว่าตอนนี้เขามั่นใจที่สุด
เด็กคนนี้รู้วิธีจู่โจม ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ใช่วิธีจู่โจมธรรมดา ถึงแม้เธอไม่ได้ใช้แรงมาก แต่เทคนิคนั้นเลิศล้ำมาก
บางครั้งเทคนิคสำคัญกว่าพละกำลังมาก
เมื่อสักครู่ตอนที่แม่ของเธอตบนั้น แค่ใช้กำลังตบธรรมดา ไม่ได้มีเทคนิคอะไร
เห็นได้ชัดว่าแม่ของเธอไม่รู้เทคนิคการต่อสู้ แต่ทำไมเธอจึงรู้？
คุณชายสามเย่รู้สึกฉงนจุดนี้มาก ดวงตาที่หรี่เล็กน้อยของคุณชายสามเย่ฉายแววใคร่ครวญหลายส่วน
“อ๊าก อ๊าก”หรวนซินซินที่ถูกผลักไปอยู่กับพื้นร้องไห้ดังลั่น เธอรู้สึกความเจ็บจากการล้มไม่เท่าตอนถังจื่อซีบีบแขนของเธอเลย
เจ้าเยว่หรูเห็นหรวนซินซินถูกผลักลงพื้น และเลขาหลิวก็มาขวางเธอไว้ เธอตบเห้อถงถงไม่ได้ จึงวิ่งไปหาหรวนซินซิน “เป็นอะไรบ้างลูก？”
