ตอนที่ 78 พวกเราทำพร้อมกัน
แต่ว่า เขาก็ยังคงไม่ละสายตา เขารีบกินอาหารที่วางอยู่ด้านหน้าไปหนึ่งคำ เย่ซือเฉินถึงกับตะลึงไปเลยทีเดียว เขาคิดไม่ถึงว่าอาหารที่เธอทำจะอร่อยขนาดนี้ ฝีมือระดับนี้ คงไม่ใช่ทำครั้งแรกแน่นอน
เธอหัดทำอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่กัน？ก่อนที่จะกลับบ้านตระกูลเวิน เธอก็ยังเป็นแค่เด็ก แล้วแม่ของเธอก็รักเธอมาก เธอคงไม่ได้ทำอะไรแบบนี้เท่าไหร่นัก ตอนที่กลับบ้านตระกูลเวินก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ ความเป็นไปได้อย่างเดียวคือในสี่ห้าปีมานี้ตอนที่เธออยู่ประเทศM
แต่ เขาคิดว่า ใช้ชีวิตอยู่คนเดียวคงฝึกทำกับข้าวออกมาได้ไม่ถึงขั้นนี้หรอก เธอไปที่ประเทศMเพื่อรักษาหรือเปล่าเนี่ย?
เย่ซือเฉินช้อนสายตามองไปที่เธอ
“มีอะไรหรอ？”พอเห็นเขาที่พึ่งทานไปได้คำเดียวแล้วหยุดลง เวินลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย：“ไม่อร่อยหรอ？”
หรือว่าอาหารที่เธอทำไม่ถูกปากเขาหรือยังไง？
“เธอทำอาหารเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่？”เย่ซือเฉินกระพริบตาเล็กน้อย จู่ๆเขาก็รู้สึกว่า เขานั้นไม่รู้จักเธอเลยจริงๆ
เวินลั่วฉิงตกใจเล็กน้อย คนนี้ช่างสังเกตเกินไปแล้ว แค่กินข้าวยังสงสัยเธอเลย รู้อย่างนี้ไม่ทำให้กินไม่ก็ทำไปมั่วๆสะก็ดี
เห้อ ทำคุณบูชาโทษจริงๆ
แต่จะว่าไป ที่เขาสงสัยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล ถ้าไม่ใช่เพราะเด็กๆทั้งสองคนละก็ เธอคงไม่ฝึกทำอาหารจนอร่อยขนาดนี้แน่นอน
“ตอนอยู่ต่างประเทศ ฉันไม่ค่อยคุ้นกับอาหารการกินที่นั่นสักเท่าไหร่ เพราะงั้นฉันเลยหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตแล้วลองทำดู แล้วก็ค่อยๆฝึกมาเรื่อยๆ”ที่เวินลั่วฉิงพูดนั้นเป็นความจริง ก็แค่ไม่ได้พูดถึงเด็กๆแค่นั้น
“เป็นไงบ้าง？อร่อยใช่ไหมละ？”เวินลั่วฉิงมองไปที่เขา ใบหน้าแฝงไปด้วยความอยากได้รับคมชมและรอยยิ้มนิดๆ
“อื้ม ไม่เลวหนิ”พอเขาเห็นรอยยิ้มของเธอแล้ว นัยตาเย่ซือเฉินก็สั่นเล็กน้อย เวลาเธอยิ้มแล้วนั้นสวยมากจริงๆ
เย่ซือเฉินคงจะหิวมากจริงๆ อาหารที่เธอทำนั้นเหลือเพียงนิดหน่อยเท่านั้น
พอเย่ซือเฉินทานเสร็จ เวินลั่วฉิงก็เก็บถ้วยและตะเกียบ：“ที่รัก คุณกลับห้องเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะเก็บชามกับตะเกียบไปล้าง”
เวินลั่วฉิงกำลังคิดว่า เขากินอิ่มแล้ว ก็ควรจะกลับห้องไปได้แล้ว？
เย่ซือเฉินคงจะไม่เข้าใจสิ่งที่เธอจะสื่อ เธอชัดเจนว่าอยากให้เขาไปได้แล้ว เขายกมุมปากขึ้นเล็กน้อย：“ฉันรอเธอไปด้วยกัน”
พอเขาพูดถึงคำว่าด้วยกัน ก็เน้นเสียงเป็นพิเศษ ราวแฝงไปด้วยความหมายมีเลศนัย
พอได้ฟังคำพูดของเขาแล้ว ท่วงท่าของเวินลั่วฉิงก็เชื่องช้าลงทันที และหายใจช้าลง วันนี้คนคนนี้จะถ่วงเธอให้ถึงที่สุดเลยใช่ไหม？
เวินลั่วฉิงถอนหายใจ สุดท้ายก็ทำได้เพียงหยิบถ้วยตะเกียบเข้าไปในห้องครัวเท่านั้น
เวินลั่วฉิงคิดว่าจะอยู่ในห้องครัวให้นานสักหน่อย พอเขารอจนเบื่อก็คงจะกลับไปเอง
ท่าทีของเวินลั่วฉิงนั้นไม่ได้รีบร้อนเลย แต่ทั้งหมดนั้นก็มีแค่ถ้วยกับจานแค่สองใบ ไม่นานก็ล้างเสร็จแล้ว จู่ๆเธอก็คิดขึ้นได้ว่าแก้วที่เธอใช้เมื่อกี้ยังไม่ได้ล้าง เวินลั่วฉิงเลยอยากจะเอามาล้างให้สะอาด
เพียงแค่เวินลั่วฉิงหันหลังไป ก็ได้เจอเขาที่เดินเข้ามาในห้องครัวแล้ว แถมยังยืนอยู่ข้างๆเธออีกด้วย
เธอหมุนตัวไปอย่างกะทันหัน ทำให้อีกนิดเดียวก็จะชนเข้ากับแผงอกของเขาแล้ว
เวินลั่วฉิงนั้นอยากที่จะถอยหลังไปอัตโนมัติ แต่จู่ๆเขาก็ยื่นมือมาจับเธอเอาไว้：“อะไรกัน？อยากให้รีบกอดขนาดนี้เลยหรอ”
“เธอเต็มใจขนาดนี้ ถ้าฉันทำให้เธอผิดหวังไปงั้นมันคงเป็นความผิดของฉันแล้วละ”เย่ซือเฉินยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา คำพูดที่ดูมีเลศนัยนั้นทำให้หน้าแดง ในขณะที่พูดนั้นตัวของเขาก็ค่อยๆขยับเข้าไปใกล้เธอเรื่อยๆ
“ทำไมจู่ๆคุณถึงเข้ามาในห้องครัวล่ะ？ทำไมถึงมายืนอยู่ข้างหลังฉันได้？”เวินลั่วฉิงนั้นโมโหขึ้นมาเล็กน้อย เย่ซือเฉินในคืนนี้กับเย่ซือเฉินที่เธอเคยรู้จักราวกับว่าเป็นคนละคนกันเลยทีเดียว วันนี้เขาปลิ้นปล้อนหลอกลวงเกินไปแล้ว
“ฉันก็แค่หิวน้ำน่ะ ก็เลยมาดื่มน้ำสักหน่อย”ด้วยแววตาที่แฝงไปด้วยความโกรธของเธอแล้ว เขาก็ยกมุมปากขึ้นมาแล้วน้อย และแฝงไปด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย
ในขณะที่พูด เขาก็หยิบแก้วที่เธอใช้เมื่อกี้ขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติมากๆ
ในแก้วยังมีน้ำที่เวินลั่วฉิงดื่มเหลืออยู่ครึ่งแก้ว เขาหยิบแก้วขึ้นมา และไม่ได้หยุดชะงักลงเลย แล้วก็ดื่มไปหนึ่งอึก
“นั่นมันแก้วที่ฉันใช้ไปแล้ว……”เวินลั่วฉิงที่เห็นท่าทางของเขา ปฏิกิริยาแรกคือเตือนเขาก่อน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์อะไร
พอเห็นเขาดื่มไปหนึ่งอึกแล้ว เวินลั่วฉิงก็เบ้ปาก คนอย่างเขารักความสะอาดจะตาย คงจะไม่ใช้ของที่คนอื่นใช้แล้วไม่ใช่หรอ？
แม้ว่าเขาจะไม่เห็นที่เมื่อกี้เธอใช้แก้วน้ำใบนั้น แต่ในแก้วใบนั้นก็มีน้ำอยู่แค่ครึ่งแก้ว มันก็ชัดเจนแล้วว่าเป็นน้ำที่ดื่มเหลือ เธอไม่เชื่อว่าเขาจะดูไม่ออก
เย่ซือเฉินที่ถือแก้วอยู่นั้น ก็ดื่มไปอีกหนึ่งอึก ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกไปเองหรือเปล่า แต่เธอรู้สึกว่าเหมือนเขาจะเม้มริมฝีปากเบาๆตรงบริเวณขอบแก้วไปด้วย
เห็นเขาใช้แก้วที่เธอใช้แล้วเมื่อกี้ ความรู้สึกนั้นก็แปลกๆแล้ว แต่ตอนนี้ มืออีกข้างของเขาก็กำลังโอบเอวของเธออยู่
เขาใช้แก้วที่เธอใช้แล้วบวกกับโอบเอวของเธอไว้ และบวกกับก่อนหน้านี้ที่อาการแพ้แอลกอฮอล์ยังไม่หายดีสนิทนั้น ทำให้เวินลั่วฉิงลืมคิดถึงเจตนาอื่นที่ลึกซึ้งของเขาไป
เวินลั่วฉิงแกะมือที่โอบเธอไว้ของเขาออก แล้วผลักเขาให้เว้นระยะห่างออกไปอีกนิด แล้ววางถ้วยกับตะเกียบที่ล้างเสร็จแล้วลง
เย่ซือเฉินยังคงถือแก้ว และไม่ได้ไปไหน เพียงแค่ยืนพิงประตูเบาๆแล้วมองไปที่เธอ เขาค่อยๆยกมุมปากขึ้น ทำเรื่องนี้ต่อหน้าเธอ แล้วไม่ให้เธอสงสัยนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ
เย่ซือเฉินที่หันหลังมา แล้วเห็นท่าทางของเย่ซือเฉินนั้น ก็กระพริบตาเล็กน้อย และเห็นเขาที่ยังถือแก้วใบนั้นอยู่ ในแก้วระดับน้ำก็ไม่ได้ลดลงไปเท่าไหร่ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้หิวน้ำอะไรขนาดนั้น
ในเมื่อไม่ดื่ม แล้วถือแก้วไว้ทำไมกัน？เวินลั่วฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย
เขาถือแก้วแล้วหมุนไปมาเล็กน้อย มันดูธรรมชาติมาก แต่สายตาของเขากลับจ้องมองไปที่เธออย่างไม่ลดละ
โดนเขาจ้องแบบนี้ เวินลั่วฉิงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ และก็ไม่ได้คิดเรื่องแก้วน้ำอีกแล้ว พอเห็นเขาไม่ได้พูดอะไร เธอเลยเดินออกไปข้างนอก
พอเธออกจากห้องครัว ก็ขึ้นชั้นสองไปทันที เธออยากจะกลับไปที่ห้องของตัวเอง แต่เย่ซือเฉินก็เดินตามหลังเธอมาติดๆ
เวินลั่วฉิงไม่ได้หันหลังกลับไป แต่ก็รู้สึกได้ถึงเย่ซือเฉินที่เดินตามหลังมาติดๆ ในใจเธอสั่นแปลกๆ ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆก็รู้สึกกังวลขึ้นมาแปลกๆ
พอขึ้นมาถึงชั้นสอง เธอก็รีบเปิดประตูห้องของตัวเอง แล้วรีบเดินเข้าไป และปิดประตูทันที
เย่ซือเฉินอึ้งไปชั่วขณะ ทำไมเขารู้สึกว่า สำหรับเธอแล้วเขาเหมือนคลื่นยักษ์ที่ซัดกระหน่ำ เขาน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรอ？
เมื่อกี้ท่าทางของเธอน่าจะกำลังกังวลอยู่ เขารู้สึกว่า เวลาเธอกังวลจริงๆแล้วก็ดูน่ารักดีนะ
เย่ซือเฉินละสายตามามองแก้วที่อยู่ในมือ แล้วรีบโทรหาคุณชายห้าฉิงทันที：“ฉันจะออกไปหาเดี๋ยวนี้”
เขารู้ว่าเรื่องบางเรื่อง ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี
