หลังจากผ่านไปยี่สิบนาที ในที่สุดเกมของหลินเป้ยก็จบแล้ว เขาลุกขึ้น ในตอนที่เห็นทั้งสองยืนอยู่ แววตาของเขาเปล่งประกายขึ้นทันที มองไปทางทั้งสามด้วยความสงสัย “พวกคุณยืนอยู่ที่นี่ทำไม?”
หยวนจุนหลิน “……”
เจ้าชายใหญ่ “……”
ถังหลิน “……”
ทุกคนต่างก็ยืนรอเธอเล่นเกมให้จบอยู่ที่นี่ เขากลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย?
เกมนี้น่าหลงใหลขนาดไหนเนี่ย?
เขาเป็นถึงเข้าชายของประเทศD ในสถานการณ์ที่พูดคุยระหว่างสองประเทศ เขากลับเอาแต่เล่นเกม
เจ้าชายเล็กคนนี้ขี้เล่นเกินไปแล้วจริงๆ ไม่เป็นรูปเป็นทรงเลย?
ดูเหมือนว่าเจ้าชายเล็กคนนี้จะเหมือนกับที่เขาลือกันเลย นิสัยขี้เล่น ไม่ชอบเรียน ใจอ่อนไม่กล้าทำอะไร ไม่มีความเห็นใดๆ
ถังหลินมองดูเขา ในแววตาที่ลึกซึ้งมีสิ่งที่คาดเดาไม่ออกแฝงอยู่
เจ้าชายใหญ่ไม่ได้พูดอะไร แน่นอนว่าทุกคนก็ไม่พูดอะไรมาก หลังจากที่หยวนจุนหลินจากไปแล้ว คนอื่นๆ ต่างก็ขึ้นตึกไป
ตลอดทาง หลินเป้ยตามอยู่หลังของเจ้าชายใหญ่ ก้มหน้าตลอดเวลา เหมือนเป็นเด็กดีมาก
แววตาคู่หนึ่งของเขาจ้องอยู่แต่ข้างล่างเท้า ไม่ได้มองไปทางอื่น แน่นอนว่าไม่ได้มองไปทางถังหลินเลย
ที่มุมปากของถังหลินได้แอบยิ้มอย่างเย็นชาไป เขาจะลองดูว่าหลินเป้ยจะสามารถเสแสร้งได้ถึงเมื่อไหร่?
หลินเป้ยเข้าไปในห้อง วินาทีที่ปิดประตูลง บนใบหน้าของเธอได้เผยรอยยิ้มอ่อนๆ ลง
เมื่อกี้ตอนที่ทานข้าว เขาเห็นถังหลินไปรับโทรศัพท์แล้ว เธอเหมือนจะเดาออกแล้วว่าถังหลินไปรับโทรศัพท์อะไร คิดว่าผลตรวจน่าจะออกมาแล้ว
ในเมื่อผลตรวจออกมาแล้ว หลักฐานใหญ่โตขนาดนั้นอยู่ข้างหน้า ถึงแม้ถังหลินจะสงสัยเขาอีกก็ไม่มีประโยชน์แล้ว
ไม่ผิด ผมเส้นนั้นไม่ใช่ของเขา แต่เป็นผมที่เขาดึงมาจากเจ้าหน้าที่ตำรวจในตอนเช้าที่เข้ากลับห้อง
เจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้นผมค่อนข้างยาว ยาวกว่าเธอ เธอยังเลือกเส้นที่ดูเหมือนคล้ายๆ เธอเป็นพิเศษอีกด้วย จากนั้น เขายังดึงผมของตัวเองไปเส้นหนึ่ง เทียบกันแล้ว จากนั้นก็ตัดออกไป
ตอนเช้า เขาตั้งใจแกล้งป่วยไม่ลงไป ไม่ใช่เพราะจะหลบถังหลิน แต่เพราะตั้งใจล่อถังหลินขึ้นมา
เพราะว่าเขารู้ ถังหลินออกจากตัวตำรวจแล้วหน้าที่ที่สำคัญที่สุดก็คือสืบหาความจริงของคดี พูดตรงๆ หน่อย ก็คือหาคนที่อยู่ในห้องคืนนั้นให้เจอ
เขารู้ว่าเรื่องหลักในวันนี้ไม่ได้สำคัญมาก เขาสามารถไม่ไปได้ แน่นอนว่าถังหลินก็ไม่ไปได้
ตามความสัมพันธ์ของหยวนจุนหลินและถังหลินแล้ว หากเขาป่วยแล้วอยู่ที่โรงแรมต่อ หยวนจุนหลินต้องใช้โอกาสนี้ให้ถังหลินอยู่ต่อที่โรงแรม จะได้ตรวจคดีได้ง่าย
เขาจึงคำนวณจุดนี้ไว้ เขาก็คิดแล้วว่าในเมื่อหยวนจุนหลินให้ถังหลินอยู่ในโรงแรมต่อข้ออ้างก็คือดูแลเขา งั้นถังหลินก็ต้องมาที่ห้องของเขา
ดังนั้น ก่อนที่ถังหลินจะมาเข้ามาในห้องของเขา เขาจึงนำเส้นผมของเจ้าหน้าที่ตำรวจท่านั้นดึงลงมาแล้วใส่ไว้บนหมอน
หลังจากทำเรื่องทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว เขาก็รอถังหลินอยู่ที่ห้อง ทั้งหมดต่างก็อยู่ในความคิดของเขา ผ่านไปไม่นานถังหลินก็มาแล้ว
หลังจากที่ถังหลินเข้ามาในห้องแล้ว เขาตั้งใจทำเรื่องบางอย่างให้ถังหลินสงสัย
เพราะว่าเขารู้ มีแต่ให้ถังหลินสงสัยเขา จึงจะคิดหาวิธีตรวจสอบคดี อย่างนั้นผมที่เขาวางอยู่บนหมอนจึงจะมีประโยชน์ เพราะว่านั่นเป็นการตรวจที่ตรงที่สุด
ตอนที่ถังหลินเปิดผ้าห่มของเธอออก เขามองเห็นแววตาที่สงสัยในดวงตาของเธอ จึงตั้งใจเข้าไปในห้องน้ำ
ตอนที่เขาออกมา ก็เห็นว่าผมที่อยู่หมอนของเขาหายไปแล้ว วินาทีนั้นเขาก็รู้แล้วว่าแผนการของเขาสำเร็จแล้ว
แต่ว่า เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องเวลาต่อมาก็ไม่ได้อยู่ในความคิดของเขาแล้ว เขาคิดไม่ถึงว่าถังหลินจะร้ายกาจขนาดนั้น จะหน้าด้านขนาดนั้น จะบ้าบอขนาดนั้น
หลินเป้ยกัดฟันแน่น ความแค้นครั้งนี้เขาจะจำไว้ แล้วค่อยๆ คิดกับถังหลินทีหลัง
คนดีจะแก้แค้น สิบปีก็ไม่สาย สองสามวันนี้ เขายังต้องระมัดระวังหน่อย
หลินเป้ยล็อกประตูในทางกลับ เข้าไปในห้องน้ำ แล้วล็อกประตูห้องน้ำด้วย จากนั้นก็ถอดเสื้อผ้า เผยผ้าที่รัดแน่นข้างในออกมา
เธอรู้ตั้งนานแล้วว่าจะต้องทำให้ถังหลินเกิดความสงสัยแน่นอน
แต่ว่า โชคดีที่ผลการตรวจออกมาแล้ว ผลแบบนั้น จะต้องทำให้ความสงสัยของถังหลินหายไปแน่นอน ต่อมาสองสามวันนี้ ก็ต้องพึ่งการแสดงที่สมบูรณ์แบบของเธอแล้ว
แต่ว่า พี่ชายใหญ่ตอบตกลงเย่ซือเฉินแล้ว จะรอให้ถังหลินหาคนที่อยู่ในคืนนั้นให้เจอก่อนพวกเขาจึงจะกลับไป ดังนั้น เรื่องนี้ก็ซับซ้อนเล็กน้อย เริ่มยากแล้ว…..
เธอจำเป็นต้องหาวิธีที่ไม่มีช่องโหว่ แล้วก็ปกปิดทุกคนไป……
อีกฝั่งหนึ่ง หลังจากที่เวินลั่วฉิงออกมาจากสำนักอัยการแล้ว ก็โทรสายหามู่หรงดัวหยางอีกครั้ง
โทรศัพท์ดังไปครึ่งเสียง มู่หรงดัวหยางก็รับแล้ว เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่ามู่หรงดัวหยางรับโทรศัพท์ตลอดเวลา น่าจะกำลังรอข่าวจากเธออยู่
“ฉันรู้สึกว่าการเดาของฉันน่าจะถูกต้อง” เวินลั่วฉิงสูดหายใจลึก เธอนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ที่มู่หรงดัวหยางพูดเกี่ยวกับสถานการณ์ขององค์กรโกสต์ซิตี้ ขณะนี้ เสียงของเธอมีความตื่นเต้นหมดเลย
“ฉิงฉิง เธอ เธอ เธอแน่ใจว่าไม่ได้ทำผิด?” ทางนั้น มู่หรงดัวหยางตื่นเต้นกว่าเธออย่างเห็นได้ชัดเจน ยิ่งเป็นห่วงกว่า มู่หรงดัวหยางในขณะนี้คำพูดก็ติดขัดไปแล้ว
“ฉันยังไม่สามารถแน่ใจทั้งหมดได้ จะต้องทำการตรวจสอบอีกขั้น” เวินลั่วฉิงค่อยๆ หรี่ตาขึ้น ที่จริงนี่เป็นเพียงการคาดเดาอย่างหนึ่งของเธอ ยังไม่มีหลักฐานอะไร
ขณะนี้ เวินลั่วฉิงเองก็หวังว่าจะไม่ใช่เรื่องจริง
“แล้วเธอจะตรวจสอบยังไง? เธอต้องรู้แล้วว่า นั่นเป็นคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ หากการคาดเดาของเธอเป็นสิ่งที่ผิด ไม่แน่ อาจจะไปเป็นโทษเขา ผลที่ตามมายากที่จะคิดจริงๆ” เสียงของมู่หรงดัวหยางในตอนนี้กลับมีความสั่นอ่อนๆ อยู่
