ตอนที่เย่ซือเฉินถาม การกระทำของเขาไม่ได้หยุดเลย ยังคงลูบไล้ผิวกายของเธอ โดยเคลื่อนย้ายอย่างช้าๆ
“ผลก็คือ อาจเป็นอย่างที่ฉันสันนิษฐาน องค์กรโกสต์ซิตี้อาจจะคิดโจมตีพวกเราจริงๆ”เวินลั่วฉิงพูดถึงเรื่องนี้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
แววตามีความหนักอึ้งหลายส่วน
“อืม”เย่ซือเฉินตอบเสียงต่ำ แสดงให้เห็นว่าเขาได้ยินแล้ว ทว่านอกเสียจากการตอบสนองอันนี้ เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาอื่นๆอีก เขาไม่ได้หยุดจูบเธอ ไม่ได้หยุดสัมผัสเธอ
การกระทำของเขาไม่มีทีท่าจะหยุดแต่อย่างใด
“เย่ซือเฉิน คุณได้ยินสิ่งที่ฉันพูดเมื่อกี้ไหม？”เวินลั่วฉิงชะงัก เรื่องที่เธอพูดเมื่อครู่มันรุนแรงมาก ทำไมเขาไม่มีปฏิกิริยาเลยสักนิดยังทำต่อได้อีก……
“เย่ซือเฉิน คุณจริงจังหน่อยได้ไหม？”เวินลั่วฉิงรู้ดีว่าเรื่ององค์กรโกสต์ซิตี้ เย่ซือเฉินต้องรู้ไม่น้อยกว่ามู่หรงดัวหยางแน่นอน ดังนั้นเย่ซือเฉินก็น่าจะรู้ถึงความรุนแรงของเรื่องนี้ด้วย
ในที่สุดเย่ซือเฉินก็หยุดการกระทำ เงยหน้ามองเวินลั่วฉิง จากนั้นก็พูดทีละคำช้าๆ：“ผมจริงจังมาก แต่คุณตั้งใจไม่พอ”
คุณชายสามเย่พูดประโยคนี้ น้ำเสียงมีความร้องเรียกหลายส่วน
เวินลั่วฉิงอึ้ง เข้าใจความหมายของเขากะทันหัน จึงรู้สึกหงุดหงิดแบบพูดไม่ออกกะทันหัน
“ไป พวกเราไปต่อกันที่ข้างใน……”วินาทีต่อมา ทันใดนั้นคุณชายสามเย่ก็อุ้มเธอเข้าไปยังห้องพักผ่อนด้านใน
เวินลั่วฉิงยังไม่ได้ตอบสนองก็ถูกเขากดทับร่างกายไว้ จากนั้น……
ศูนย์รวมองค์กรโกสต์ซิตี้
ภายในวิลล่าสไตล์โบราณ มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าขาตั้งวาดรูป กำลังตั้งใจวาดภาพเหมือนอยู่
ผู้ชายวาดแบบตั้งใจมาก จดจ่อมาก จดจ่อจนราวกับสรรพสิ่งทั้งหลายบนโลกนั้นไม่ได้สะทกสะท้านต่อเขาเลยสักนิดเดียว
ในสายตาเขามีเพียงภาพวาดของเขาเท่านั้น
ข้างกายผู้ชายมีพ่อบ้านยืนอย่างนอบน้อมอยู่ด้านข้าง มองดูภาพวาดปลายดินสอที่ใกล้จะเป็นชิ้นเป็นอันแล้ว
พ่อบ้านมองภาพวาดที่เป็นรูปเป็นร่างก็แอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก
แบบนี้อีกแล้ว！！
ยี่สิบห้าปีแล้ว ตลอดยี่สิบห้าปีที่ผ่านมา หัวหน้าวาดภาพเหมือนแต่อย่างนี้ไม่หยุด ซึ่งเป็นการวาดภาพเหมือนผู้หญิงคนหนึ่ง
ภาพวาดไม่ต่างกัน ผู้หญิงมีอิริยาบถไม่เหมือนกัน วาดในมุมที่ไม่เหมือนกัน ซึ่งผู้หญิงในภาพวาดทุกภาพล้วนสวยงามน่ารัก
สวยและนิ่มนวล มีความสง่าแบบไม่ธรรมดา
เหมือนจริงกันทุกภาพเลย
ทว่าในแต่ละภาพก็ดูหน้าตาของผู้หญิงไม่ออก……
ยี่สิบห้าปีมานี้ ผู้ชายวาดภาพเหมือนนับไม่ถ้วน ซึ่งแต่ละภาพก็จะเป็นภาพที่ดูใบหน้าไม่ชัดเจน
พ่อบ้านมองภาพวาดเหมือนที่เป็นรูปเป็นร่าง แววตาก็เผยความโศกเศร้าออกมา ผลงานวาดภาพในครั้งนี้ยังคงเป็นหน้าผู้หญิงหน้าที่มองไม่ชัดเจน
ตลอดระยะเวลายี่สิบห้าปีมานี้ หัวหน้าไม่ใส่ต่อจอเรื่องของ เวลาทั้งหมดของหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ล้วนอยู่กับความคิดของตัวเอง ซึ่งวาดแต่รูปของผู้หญิงคนนั้นเสมอมา
ทว่าภาพเหมือนที่หัวหน้าวาดทุกภาพ ล้วนไม่มีใบหน้าที่ไม่ชัดเจนของผู้หญิงเลย
พ่อบ้านรู้เรื่องราวในอดีตเพียงผู้เดียว เพราะตอนนั้นพ่อบ้านชีวิตเขาไว้ ทว่าตอนนั้นพ่อบ้านไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นเลย
“หัวหน้า คุณไมได้ดูแลงานนานแล้วนะครับ ได้ยินว่าเบื้องล่างวุ่นวายกันมากครับ”พ่อบ้านเห็นใกล้จะวาดภาพสำเร็จก็แอบถอนหายใจ กล่าวถึงเรื่องราวในโรงเรียนให้เขาฟัง
เขาหวังเป็นอย่างยิ่งว่าหัวหน้าจะทำตัวมีชีวิตชีวาขึ้น กลับเข้าไปดูแลองค์กรโกสต์ซิตี้ใหม่ ซึ่งเขาไม่ได้ทำเพียงเพื่อองค์กรโกสต์ซิตี้ ยิ่งทำเพื่อหัวหน้า
หลายปีมานี้ หัวหน้าไม่ใส่ใจเรื่องงานนอก หัวหน้าไม่เคยได้ออกนอกเมืองมาหลายปีแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นไม่ได้ออกจากวิลล่าแห่งนี้ด้วยซ้ำ
หัวหน้าขังตัวเองอยู่ในวิลล่า สิ่งที่ทำทุกวันทุกคืนก็คือวาดภาพเหมือน
พ่อบ้านเป็นห่วงว่าหากเป็นเช่นนี้ต่อไปหัวหน้าคง……
ผู้ชายคล้ายกับไม่ได้ยินคำพูดของพ่อบ้าน ยังคงจดจ่ออยู่กับการวาดภาพ ราวกับคน หัวใจ และจิตวิญญาณล้วนจมอยู่ภาพวาด
พ่อบ้านเห็นท่าทีของเขาสีหน้าพลันเปลี่ยนไป แววตาเผยความกังวลหลายส่วน สิ่งที่เขากลัวที่สุดก็คือเห็นหัวหน้าเป็นอย่างนี้
หัวหน้าไม่มีอะไรวางไม่ลง คล้ายกับสามารถจากไปได้ทุกเมื่อ……
“หัวหน้า ช่วงนี้งานส่วนใหญ่ในองค์กรโกสต์ซิตี้เกิดปัญหาขึ้นครับ แถมยังรุนแรงมากด้วยครับ”พ่อบ้านไม่อยากให้เขาจมปลักต่อไปเช่นนี้
พ่อบ้านพยายามหาเรื่องให้เขาทำ
“ให้อะเฉิงไปจัดการเถอะ”ในที่สุดผู้ชายก็ตอบหนึ่งประโยค แต่ใบหน้าของผู้ชายยังคงไม่มีอารมณ์แปรเปลี่ยน ดวงตาทั้งคู่ของเขายังคงจ้องอยู่กับภาพวาดของเขา พูดให้ละเอียดก็คือจ้องคนในภาพวาด
ในภาพวาดเหมือน นอกจากไม่เห็นหน้าของผู้หญิงแล้ว อย่างอื่นก็วาดได้สดใสมาก ทุกท่วงท่า ทุกอิริยาบถ ผมยาวที่สยายลงมาและความสุนทรีย์ของเสื้อผ้านั้น ล้วนสวยงามทั้งสิ้น
หน้าอกที่อวบอึ๋ม เอวที่บางเบา ขาที่เรียวยาว เพอร์เฟคจนไร้ที่ติ ทุกๆภาพนั้นวาดแม่นยำอย่างไม่ผิดเพี้ยน
เขามองดูรูปวาด มองไปมองมาก็เริ่มเหม่อลอย ความคิดของเขาค่อยๆล่องลอยไปอย่างช้าๆ จากนั้นก็จมดิ่งในความทรงจำของตัวเอง
แววตาของเขาเลื่อนลอยไปเรื่อยๆ มัวสลัวยิ่งขึ้น……
สภาพของเขามีความเหินห่างต่อโลกทั้งปวง คล้ายกับสรรพสิ่งบนโลกเข้าไปอยู่ในโลกของเขาไม่ได้！
และเขามองไม่เห็นสรรพสิ่งในโลกนี้เลยสักอย่าง
“หัวหน้า ปัญหาครั้งนี้อะเฉิงรับมือไม่ไหวครับ”พ่อบ้านเห็นท่าทางของเขาก็ใจสั่น พลางถอนหายใจ ก่อนจะยกเสียงสูงขึ้นกะทันหัน
เขารู้ว่าตอนที่หัวหน้าวาดรูปไม่ชอบให้ใครมารบกวน แต่ตอนนี้เขาไม่รบกวนก็ไม่ได้เสียแล้ว……
ทว่าถึงแม้พ่อบ้านจะยกเสียงสูงขึ้น ผู้ชายก็ยังคงไม่ตอบสนองใดๆ คล้ายกับตกอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเองจนออกมาไม่ได้เสียแล้ว
“หัวหน้า หัวหน้า……”พ่อบ้านเรียกเสียงดังติดต่อกันหลายครั้ง
ในที่สุดผู้ชายก็มีท่าทีตอบสนองจนได้ ผู้ชายขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็เงยหน้ามองพ่อบ้านแวบหนึ่ง ซึ่งแวบนี้ช่างเรียบเฉยแบบไม่มีอารมณ์ใดๆ เป็นการเรียบเฉยแบบละทิ้งโลกได้แล้ว
“หัวหน้า ครั้งนี้เกิดเรื่องใหญ่ที่ร้ายแรงมาก อะเฉิงจัดการไม่อยู่ครับ”พ่อบ้านเห็นเขาตอบสนอง จึงรีบเน้นย้ำคำพูดเมื่อสักครู่อีกครั้ง
ตอนนี้พ่อบ้านคิดอยู่แต่สิ่งเดียว ซึ่งก็คือหาเรื่องดึงดูดความสนใจจากหัวหน้า ไม่ให้หัวหน้าจมปลักอยู่แต่รูปวาดเหมือน
ดังนั้น พ่อบ้านจึงเล่าเรื่องให้ร้ายแรงขึ้นมาก
“จัดการไม่ได้ก็ไม่ต้องจัดการ”ดวงตาผู้ชายกะพริบช้าๆ ริมฝีปากอันเซ็กซี่ขยับเล็กน้อย เปล่งถ้วยคำออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ
พ่อบ้าน“……”
จัดการไม่ได้ก็ไม่ต้องจัดการ？
หัวหน้า คุณไม่รู้สึกว่าคำพูดอย่างนี้มันดื้อรั้นเกินไป？！
อีกทั้งไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เขาอยากได้！！
