พ่อบ้านพบว่าช่วงนี้อาการของหัวหน้าหนักขึ้นเรื่อยๆ เขารู้สึกว่าหัวหน้าเฉยเมยต่อเรื่องราวบนโลกมากขึ้น ไม่เป็นห่วงอะไรเลยสักนิดกว่าเก่า
มันไม่เป็นผลดีต่อหัวหน้าอย่างแน่นอน
พ่อบ้านมองผู้หญิงในภาพวาดเหมือน พลางถอนหายใจแรงๆ จากนั้นก็รีบพูดขึ้นมาว่า：“หัวหน้า หรือคุณลองไปหาเธอดูอีกครั้งไหมครับ”
พ่อบ้านรู้ว่าคำนี้กลายเป็นคำต้องห้ามในใจหัวหน้าแล้ว พ่อบ้านยังรู้อีกว่า ตอนนี้เขาพูดเช่นนี้จะกระทบกระเทือนหัวหน้า ทำให้หัวหน้าเจ็บปวดใจยิ่งขึ้น
หลายปีก่อน หัวหน้าจะไปตามหาทุกปี แม้นจะไม่มีข้อมูลของเธอเลยสักนิด ไม่รู้ว่าเธอชื่ออะไร ไม่รู้ว่าหน้าตาเธอเป็นเช่นไร ไม่รู้ประวัติความเป็นมาของเธอ แต่หัวหน้าก็ยังคงออกตามหาเธอเสมอมา ตามหามาโดยตลอด……
แต่ผ่านไปหลายปี หัวหน้าก็ไม่เจอวี่แววใดๆ เดิมทีก็เป็นบุคคลที่ไม่รู้ข้อมูลอะไรเลยอยู่แล้ว บวกกับความกว้างใหญ่ของโลก ผู้หญิงคนนี้จึงสามารถซ่อนอยู่ในมุมใดมุมหนึ่งของโลก แล้วจะหาเจอง่ายๆได้อย่างไร
พ่อบ้านถึงขั้นสงสัยว่าผู้หญิงในอดีตคนนี้ได้ถูกคนทรยศในองค์กรโกสต์ซิตี้ฆ่าทิ้งเสียแล้ว
แต่พ่อบ้านไม่กล้าพูดคำเหล่านี้
อันที่จริงพ่อบ้านรู้ว่าในเมื่อเขาคิดถึงจุดนี้ได้ หัวหน้าก็คงคาดเดาได้เช่นกัน เพียงแต่หัวหน้าไม่ยอมไปเผชิญหน้ากับความจริง หลบหนีความเป็นไปได้นี้เสมอมา
จากนั้นหัวหน้าก็ตามหามาโดยตลอด
พ่อบ้านเห็นหัวหน้าออกตามหาเช่นนี้กับตา จากที่เต็มไปด้วยความหวัง แต่ทุกครั้งก็ต้องผิดหวังกลับมาทุกคราว จนสุดท้ายกลายเป็นความสิ้นหวังในที่สุด
ดังนั้น หลายปีมานี้หัวหน้าล้มเลิกความตั้งใจแล้ว เห็นได้ชัดว่าเขาก็รู้ว่าหามานานหลายปีก็ไม่พบเบาะแสเลยสักนิด เมื่อเวลาผ่านพ้นไปนาน ความหวังก็จะน้อยลงไปเรื่อยๆ
อีกทั้ง เวลาล่วงเลยไปกว่ายี่สิบปีแล้ว ถึงแม้จะหาเจอ แต่เธอคงต้องแต่งงานแล้วเป็นแน่ เขาหาเจอแล้วจะมีประโยชน์อะไร？
แย่งเธอกลับมางั้นหรือ？เขาทำแบบนี้ได้หรือ？
เขามีความสามารถเช่นนั้น ทว่าเธอจะยินดีไหม？
ภายหลังจากภายหลัง เขากลัวแม้กระทั่งการออกตามหา กลัวว่าหาไม่เจอแล้วจะทำให้ผิดหวัง จะยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น……
ทว่าพ่อบ้านคิดว่าถึงแม้จะทำให้หัวหน้าเจ็บปวดใจ แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้หัวหน้าอยู่ในสภาพหมดอาลัยตายอยากเฉกเช่นปัจจุบัน
ร่างกายผู้ชายแข็งทื่อ จับดินสอแน่นขึ้น ชั่วขณะนั้นเขาฉีกภาพวาดนั้นขาด
ไปหาเธออีก？
ไปหาเธออีก？
เขายังไปหาเธอได้อีกหรือ？
ยี่สิบห้าปีแล้ว เขาล้มเลิกความตั้งใจเมื่อห้าปีก่อนแล้ว ตอนนี้จะไปตามหาอีก？
เขารู้สึกกลัวเล็กน้อย ทว่าไม่รู้เพราะเหตุใด หัวใจก็เริ่มมีการรอคอยอย่างมีความหวังขึ้นมา
พูดให้ถึงที่สุดก็คือเขายังไม่ได้ละทิ้ง หัวใจของเขายังคงมีความหวังเสมอมา
“อะจ้ง พวกเราไม่ได้ออกไปนานแค่ไหนแล้ว？”ซ่างกวนหงมองผู้หญิงในภาพวาดเหมือนพร้อมกับรำพึงเสียงต่ำ
เขากำลังถามพ่อบ้าน แต่ในใจเขารู้ดีกว่าพ่อบ้านเป็นไหนๆ
“หัวหน้า พวกเราไม่ได้ออกไปห้าปีแล้ว หัวหน้าจะไปไหนครับ？”พ่อบ้านได้ยินคำพูดของเขา ใบหน้าก็เผยความชื่นบานหลายส่วน ในที่สุดหัวหน้าก็ยอมออกไปเสียที
“นายพูดถูก ผมอยากไปตามหาเธออีกครั้ง”ทันใดนั้นดวงตาซ่างกวนหงมีความสว่างไสวหลายส่วน ไม่ได้มัวหมองเหมือนเมื่อสักครู่อีกต่อไป
“ครับผม”พ่อบ้านโล่งอก ความชื่นบานในใบหน้ายิ่งแพร่กระจายมากขึ้น ดีจังเลย ดีจังเลยจริงๆ หัวหน้าจะออกไปดูโลกภายนอกแล้ว
“อะจ้ง ถ้าครั้งนี้ยังตามหาไม่เจอ ผมจะไม่ตั้งความหวังอีกต่อไป ไม่อาลัยอาวรณ์อีก ไม่อาลัยอาวรณ์อีก……ไม่อาลัยอาวรณ์อีกต่อไป……”สายตาซ่างกวนหงยังคงจ้องอยู่ที่ภาพวาดเช่นเดิม แววตาเขาเผยอารมณ์อย่างอื่นร่วมด้วย คล้ายกับตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว
ฟังคล้ายกับการรำพึงรำพันกับตัวเอง แต่กลับมีความหนักแน่นที่ชวนให้ทึ่งแฝงอยู่
ได้ยินคำพูดของหัวหน้า ความชื่นบานบนใบหน้าก็มลายหายไปทันที คำพูดของหัวหน้าหมายความว่าอย่างไร？
อะไรที่เรียกว่าไม่อาลัยอาวรณ์อีก？
ไม่อาลัยอารณ์แล้ว？จากนั้นล่ะ？
“หัวหน้าคุณ……”ริมฝีปากพ่อบ้านสั่นเล็กน้อย คิดอยากเอ่ยปากพูด
“คุณไปเตรียมตัวเลย พวกเราออกเดินทางพรุ่งนี้”ทว่าซ่างกวนหงตัดบทพูดของเขาทิ้ง
ยี่สิบห้าปีแล้ว ผ่านไปยี่สิบห้าปีแล้ว ในใจเขารู้ดีว่าเวลายี่สิบห้าปี อะไรๆมากมายก็ต้องเปลี่ยนไป ดังนั้น ครั้งนี้เขาก็ไม่ได้ตั้งความหวังมากนัก หรือเขาเพียงแค่อยากให้ตัวเองไปหวนระลึกความหลังเป็นครั้งสุดท้าย
จากนั้น……
“หัวหน้า คุณจะไปดูแลควบคุมองค์กรโกสต์ซิตี้หน่อยไหมครับ ช่วงนี้องค์กรโกสต์ซิตี้วุ่นวายมากเลยครับ”พ่อบ้านรู้สึกเป็นกังวลยิ่งนัก ดังนั้นเขาหวังว่าหัวหน้าจะสนใจเรื่องอื่นบ้าง
“อะจ้ง ผมไม่สนใจเรื่องในองค์กรโกสต์ซิตี้มาหลายปีแล้ว”ซ่างกวนหงยกมุมปากขึ้น เขากล่าวประโยคนี้ได้อย่างราบเรียบ ราบเรียบจนฟังอารมณ์ไม่ออก
พ่อบ้าน：“……”
ในที่สุดหัวหน้าก็รับรู้ได้แล้วว่าเขาไม่ได้ดูแลเรื่องในองค์กรโกสต์ซิตี้มานานแล้ว？
ในเมื่อรับรู้แล้วก็ควรตั้งใจดูแลไม่ใช่หรือ？
“โลกกว้างใหญ่ไพศาล มีใครเพิ่มขึ้นหรือมีใครน้อยลงก็ไม่ได้มีผลกระทบมากนัก”พ่อบ้านกำลังใคร่ครวญก็ได้ยินเสียงของซ่างกวนหงส่งผ่านมา
คำพูดนี้เป็นปรัชญาชีวิต พ่อบ้านชะงัก ตั้งตัวไม่ทัน
หัวหน้าอยากจะสื่อถึงอะไร？คนอื่นอาจไม่มีผลกระทบ แต่หัวหน้าไม่เหมือนกัน
หัวหน้านั้นเป็นดั่งทวยเทพ！ในอดีตเมื่อหัวหน้าปรากฏกายก็ได้ฉายรัศมีความเกรียงไกรไปทั่วหล้า！
“ทั้งชีวิตผมไม่อาจได้สิ่งที่ตัวเองปรารถนาเลย……”ซ่างกวนหงแอบถอนหายใจ สายตาจดจ่ออยู่กับภาพวาดเหมือน：“แล้วอย่างอื่นจะมีความหมายอะไรกับผม？”
ในสายตาเขา สรรพสิ่งบนโลกยังสู้ภาพวาดของเขาไม่ได้เลย
พ่อบ้านได้ยินคำพูดของเขาที่ว่า ทั้งชีวิตผมก็ไม่อาจได้สิ่งที่ตัวเองปรารถนาเลย พ่อบ้านก็รู้สึกขุ่นหมอง เกือบมีน้ำตาไหลออกมา
หัวหน้าเป็นดั่งทวยเทพ เรียกลมเรียกฝนได้ ไม่มีอะไรทำไม่ได้ ทว่ากลับไม่สามารถได้ผู้หญิงคนหนึ่งมาครอบครอง
นั่นคือสิ่งที่หัวหน้าปรารถนาที่สุด แต่ทั้งชีวิตก็ไม่ได้สมหวัง
“เมื่อก่อนพ่อเคยบอกผมว่า สวรรค์ยุติธรรมมาก สวรรค์มอบของสิ่งหนึ่งให้คุณ สวรรค์ก็จะเอาของอีกอย่างไปจากคุณ ถ้าหากเลือกได้ ผมจะไม่เอาทุกอย่างในอดีต ผมเอาแค่เธออย่างเดียว……”มุมปากซ่างกวนหงเผยความขมฝาดหลายส่วน ถ้าเกิดเลือกได้？
ทว่าสวรรค์ไม่ให้เขามีโอกาสเลือกเลย！！
พ่อบ้านแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก ผู้ชายบนโลกที่ยึดความรักเป็นอันดับหนึ่งคงต้องเป็นหัวหน้าบ้านเขาแล้วล่ะ！！
ด้วยคุณสมบัติของหัวหน้า อยากได้ผู้หญิงแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น แต่หัวหน้าดันไม่เอา ชั่วชีวิตนี้ทุกลมหายใจคิดถึงแต่ผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียว
“แต่สวรรค์ก็ยังเอ็นดูผมเป็นพิเศษ อย่างนั้นก็ให้ผมมีวาสนาได้เจอเธอ ถึงแม้จะเป็นแค่ครั้งเดียวก็ตาม……”มุมปากซ่างกวนหงมีรอยยิ้มเบาๆเพิ่มขึ้นหลายส่วน：“ดังนั้นถึงแม้สวรรค์จะให้ผมอ้างว้างไปชั่วชีวิต ผมก็ไม่เสียใจ ไม่เสียใจเลยสักนิด”
พ่อบ้าน：“……”
